Kryzys powołań w Kościele Katolickim to fakt. Nie ominął Polski, nie ominął diecezji gliwickiej, do której należy większość zabrzańskich parafii. Dziś w Wyższym Seminarium Duchowym w Opolu, gdzie kształcą się księża trafiający i do naszego miasta rok akademicki rozpoczął jeden student z naszej diecezji.
Dlaczego jest tak źle? Przyczyny można mnożyć, choć są i tacy, według których ten kryzys to objaw jeszcze większego, bardziej dramatycznego i powszechnego kryzysu – wiary.
– Ostatnio dużą liczbę powołań mieliśmy w latach 80. Wynika to w części z prostego faktu – wyżu demograficznego. W latach 90. liczba powołań utrzymywała się na zadowalającym poziomie. Później było już tylko gorzej, a w końcówce lat 90. zaczęła się tendencja spadkowa, która nieprzerwanie trwa do dziś. W naszym seminarium, w Opolu kształci się obecnie niespełna 40 kleryków z diecezji gliwickiej. Istnieje coraz większe ryzyko, że nie będziemy w stanie zapełnić luk w obsadzie parafii. To powszechne zamartwienie Kościoła, dlatego w każdy pierwszy czwartek miesiąca modlimy się o nowe powołania. Powołanie to łaska Boża, nie da się jej zdobyć tylko odpowiednim przygotowaniem, wykształceniem. Kapłan ma naśladować Jezusa, a taki życiowy wybór oznacza ofiarę. Nie wszyscy są na nią gotowi, bywa, że nie są nawet ci, który zaczynają naukę w seminarium. Zdarzają się przecież sytuację, gdy rezygnują z dalszych przygotowań, a w konsekwencji również przyszłego kapłaństwa – mówi ks. Krystian Piechaczek, rzecznik kurii biskupiej w Gliwicach.
Zabrzanin i katecheta, dr Ryszard Paluch w diagnozie kryzysu powołań idzie dalej. Uważa, że jest objawem bardzo poważnej, bo powszechnej sytuacji – kryzysu wiary. – Rozpoczynający się właśnie adwent to dobry czas byśmy „puknęli się” w głowę i sumienia. Warto zadać sobie pytanie: Po co przychodzę do kościoła? W jakim celu idę na pasterkę lub jestem uczestnikiem procesji Bożego Ciała? Jeśli w szczerej odpowiedzi znajdę tylko przyzwyczajenie lub jakiś obowiązek kultywowania tradycji, to może należy zawalczyć, by to doświadczenie stało się naprawdę „moje”. Cenię polską religijność, dobrze mi z nią, ale nie powinna ograniczać się tylko do ludowego zwyczaju. Musi być w niej miejsce na indywidualną więź człowieka z Bogiem, którego można nazwać swoim „Ojcem”, „Przyjacielem”, „Panem”, którego przyjścia (a propos adwentu) nie można się doczekać. Czy tak jest? Chyba coraz rzadziej. Należy podkreślić, że bycie katolikiem – niezależnie od tego, czy jest się człowiekiem powołanym do stanu kapłańskiego, życia w samotności lub małżeństwie – wymaga ofiary. Tymczasem łatwo zauważyć, że powszechnym życiowym celem jest przyjemność, jak najmniej uwierająca codzienność. Kiedy priorytety są tak ustawione, nie mam mowy o wierze, która niesie za sobą coś więcej niż folklor i w której Pana Boga nie traktuje się jak automatu na żetony. Dopadł nas konsumpcjonizm – obsesja pełnego brzucha, przyjemności i posiadania najnowszych modeli wszystkiego. Lustrem, w którym odbija się nasza świadomość jest powiększająca się świadomość ekologiczna, wytykająca nam m.in. marnotrawstwo jedzenia. Tak na marginesie – wcale nie trzeba wprowadzać grzechu ekologicznego, by spowiadać się z przestępstw przeciw naturze. Taka kategoria zaniedbania od zawsze jest w katechizmie! I choć według rzecznika kurii spadek powołań od wielu lat jest równomierny, to szokujące są dwie liczby: 130 studentów, z diecezji gliwickiej i opolskiej, rozpoczynających w Opolu naukę w roku akademickim 2012/13 i 1 z naszej w 2019/20.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS