W stronę słońca. Zapowiedź Paryż-Nicea 2021

Zapowiedź 79. edycji Paryż-Nicea (7-14 marca): pierwszej europejskiej etapówki z cyklu WorldTour. Trasa, faworyci, program relacji telewizyjnej.

Marcowa tygodniówka jest jedną z dwóch wybieranych przez większość kolarskich gwiazd etapówek na drodze przygotowań do celów nowego sezonu – drugą jest rozgrywany równolegle Tirreno-Adriatico (11-17 marca).

Rywalizacja we Francji często przebiega pod znakiem zimna i deszczu, z którymi zawodnicy muszą zmagać się początkowo na płaskim, a następnie na bardziej wymagającym terenie. Na losy etapów i klasyfikacji generalnej wpływa także silny wiatr, którego na polach nad Sekwaną nie zabraknie. Mieszanka płaskich, pagórkowatych i górskich etapów przyprawiona jest czasówką, co składa się na wyzwanie dla kolarzy wszechstronnych i dobry sprawdzian dla tych, którym śni się wysokie miejsce w Grand Tourach.

Zmagania w roku 2020 wygrał Niemiec Maximilian Schachmann (Bora-hansgrohe). Ubiegłoroczna edycja Paryż-Nicea, skrócona o jeden etap, była ostatnią imprezą WorldTour przed przerwaniem sezonu w obliczu pandemii wirusa SARS-Cov-2. Tym razem wyścig powinien dojechać do końca, choć organizator przygotowany jest na każdy scenariusz.

Trasa Paryż-Nicea 2021

W programie 1238 kilometrów podzielonych na osiem etapów: trzy sprinterskie, jedną czasówkę, dwa odpowiadające harcownikom i klasykowcom oraz dwa górskie.

Na starcie, oprócz 19 zespołów WorldTour, staną cztery zespoły drugiej dywizji: zaproszone przez organizatorów francuskie zespoły B&B Hotels P/B KTM, Arkéa – Samsic i Total Direct Energie oraz belgijski skład Alpecin-Fenix, który prawo startu otrzymał dzięki wygraniu klasyfikacji zespołów ProTour w Rankingu Światowym z 2020 roku.

W składach nie znajdziemy polskiego zawodnika. 

Trasa Paryż-Nicea 2021

7 marca (niedziela) – etap 1: Saint-Cyr-L’École – Saint-Cyr-L’École (166 km)

Pierwsze etap, z metą w Saint-Cyr-L’École na północy Francji, odpowiadał będzie zawodnikom potrafiącym finiszować na krótkich i niezbyt stromych wzniesieniach regionu Île-de-France. Sprinterzy nie będą mieli łatwo, zwłaszcza gdy spadnie deszcz lub pojawi się odczuwalny wiatr. 

8 marca (poniedziałek) – etap 2: Oinville-sur-Montcient – Amilly (188 km)

Drugiego dnia, na drodze do Amilly, nie pojawią się większe przeszkody, co przy dobrej pogodzie gwarantuje sprint z peletonu.

9 marca (wtorek) – etap 3: Gien – Gien (14,4 km; jazda indywidualna na czas)

W miejscowości Gien, w Regionie Centralnym, wyznaczono etap jazdy indywidualnej na czas. 14-kilometrowy odcinek nie wprowadzi wielkich różnic między faworytami, natomiast będzie dobrą okazją dla specjalistów w tej konkurencji.

10 marca (środa) – etap 4: Chalon-sur-Saône – Chiroubles (188 km)

Czwartego dnia wyścig skieruje się do regonu Owernia-Rodan-Alpy. Po sześciu górskich premiach, w tym wspinaczce na Hill of Solutré (4,1 km, 5,5%) i dwóch próbach na stromym Mont Brouilly (3 km, 7,7%), czeka finałowa wspinaczka do Chiroubles (7,3 km, 6%). Po pokonaniu 3500 metrów przewyższenia powinniśmy zobaczyć pierwsze różnice, ale nieregularność podjazdu powinna dać nadzieję zawodnikom lubiącym krótsze wspinaczki rodem z wyścigów klasycznych.

11 marca (czwartek) – etap 5: Vienne – Bollène (203 km)

Sprinterzy ostatnią szansę dostaną piątego dnia, na szosach departamentu Vaucluse, do którego poprowadzi przejazdowy odcinek.

12 marca (piątek) – etap 6: Brignoles – Biot (202,5 km)

Szósty etap, z metą w Biot, wygląda jak zaplanowany dla uciekinierów, Zjazdy w kierunku wybrzeża naznaczone są kilkoma niekategoryzowanymi podjazdami, a w finale czeka niewielka wspinaczka do serca nadmorskiej osady. To kopia odcinka z 2011 roku, gdy triumfował Remy Di Gregorio, a podobny etap rozegrano także w 2014 roku, gdy finisz z większej grupki wygrał Tom-Jelte Slagter.

13 marca (sobota) – etap 7: Nicea – Valdeblore La Colmiane (166,5 km)

Finałowy weekend jak zwykle zaplanowano na Lazurowym Wybrzeżu. Peleton na siódmym odcinku wyruszy z Nicei i górski etap zakończy wspinaczką na Valdeblore La Colmiane. 16-kilometrowa wspinaczka, której średnie nachylenie przekroczy 6%, w programie pojawiała się już w poprzednich edycjach: przed rokiem na jej szczycie triumfował Nairo Quintana, w 2018 roku jako pierwszy zdobył ją Simon Yates. W obu przypadkach zwycięzcy nad najgroźniejszymi rywalami zyskali około 40 sekund, ale żaden z nich nie wygrał klasyfikacji generalnej.

14 marca (niedziela) – etap 8: Nicea – Nicea (110,5 km)

Organizatorzy na koniec postawili na sprawdzony wariant. Krótka trasa po wzgórzach otaczających Niceę to przepis na agresywne ściganie, walkę o zwycięstwo na sekundy i metry, a nie minuty i kilometry. W poprzednich latach na Promenadzie Anglików triumfowali Ion Izagirre (2019) i David de la Cruz (2017 i 2018).

Bonifikaty

10-6-4 sekundy na mecie etapów (z wyłączeniem etapu jazdy na czas) oraz 3-2-1 na lotnych premiach.

Pretendenci do zwycięstwa w Paryż-Nicea

Ekipa Jumbo-Visma wytoczy duże działa na marcową batalię: Primož Roglič pojedzie w towarzystwie George’a Bennetta i Stevena Kruijswijka. Słoweniec, który podczas dwóch ostatnich sezonów w wyścigach etapowych nie schodził z podium, zaczyna dopiero sezon, ale to nie powinno przeszkodzić mu w zagraniu pierwszych skrzypiec. Czasówka i czwarty etap powinny mu odpowiadać, a górski etap sprawdzi wytrzymałość po przerwie zimowej.

Mocną ekipę zmontował zespół Ineos Grenadiers: dwukrotny zwycięzca wyścigu Richie Porte pojedzie u boku triumfatora ubiegłorocznego Giro d’Italia, Tao Geoghegana Harta. Dwójkę wspomoże m.in. mocarny Rohan Dennis. “Grenadierzy” z pewnością spróbują pokrzyżować plany Roglica i spółki. 

Górski etap powinien spodobać się Aleksandrowi Vlasovowi (Astana – Premier Tech) oraz drugiemu kolarzowi Giro d’Italia Jaiowi Hindely’owi (Team DSM), a także Neilsonowi Powlessowi (EF Education-Nippo), który ostatnio bardzo aktywnie przejechał UAE Tour.

Grupę Bahrain – Victorious poprowadzą Dylan Teuns i Jack Haig, sukces w Faun-Ardèche Classic na pewno zmotywuje Davida Gaudu (Groupama-FDJ), natomiast górskie odcinki odpowiadać powinny Guillaume’owi Martinowi (Cofidis).

Ciekawe na co będzie stać zeszłorocznego triumfatora Maximiliana Schachmanna (Bora-hansgrohe) oraz coraz mocniejszego na długich podjazdach Tiesja Benoota (Team DSM).

Brandon McNulty (UAE Team Emirates) na trasie ku słońcu może udowodnić, że jego talent rozwija się planowo. Fabio Aru (Qhubeka Assos) będzie chciał pokazać iż w nowej koszulce zbliża się do dawnej świetności.

W gronie sprinterów zobaczymy Pascala Ackermanna (Bora-hansgrohe), Sama Bennetta (Deceuninck Quick-Step), Arnauda Demare’a (Groupama-FDJ), Johna Degenkolba (Lotto Soudal), Michaela Matthewsa (Team BikeExchange), Alexandra Kristoffa (UAE Team Emirates) i Giacomo Nizzolo (Qhubeka ASSOS), ale także Madsa Pedersena (Trek-Segafredo) i Magnusa Corta (EF Education-Nippo), sprytnego Rudy’ego Barbiera (Israel Start-Up Nation) oraz szukających zwycięstwa na szczeblu WorldTour Ceesa Bola (Team DSM), Bryana Coquarda (B&B Hotels p/b KTM), Nacera Bouhanniego (Arkea-Samsic), Jaspera Philipsena (Alpecin-Fenix) i Chrisa Lawlessa (Totala Direct Energie).

Lista startowa

Historia Paryż-Nicea

Wyścig narodził się w 1933 roku z pomysłu Alberta Lejeune’a, właściciela paryskiej gazety “Le Petit Journal” oraz nicejskiego dziennika “Le Petit Nice”, chcącego poprawić sprzedaż swoich produktów. Pierwsza edycja padła łupem Belga Alphonse Schepersa. Wyścig początkowo liczył sześć etapów i był rozgrywany bezpośrednio po sezonie popularnych nad Sekwaną sześciodniówek.

Coroczne rozegranie wyścigu przerwała II wojna światowa – w latach 1940-1945 nastąpiła przymusowa przerwa. Kolarze na dobre do rywalizacji powrócili dopiero w 1951 roku i w wyścigu ku słońcu ścigają się po dziś dzień. Warto wspomnieć, że triumfatorem najdłuższej edycji (1955 km) w 1959 został Francuz z polskimi korzeniami Jean Graczyk.

Najwięcej zwycięstw w klasyfikacji generalnej Paryż-Nicea odniósł Sean Kelly. Irlandczyk triumfował na francuskich szosach aż 7 razy z rzędu w latach 1982-1988. Pięć triumfów zanotował Jacques Anquetil. Z kolei trzykrotnie na najwyższym stopniu podium stawali Eddy Merckx, Laurent Jalabert i Joop Zoetemelk.

Najwięcej etapów w historii imprezy padło łupem Laurenta Jalaberta – aż 10. Na drugim miejscu znajduje się Mario Cipollini z 8 zwycięstwami.

W 2001 roku etap wygrał mistrz Polski Piotr Wadecki. Michał Kwiatkowski w 2015 roku najszybciej pokonał prolog i zajął drugie miejsce w klasyfikacji końcowej wyścigu. W 2019 roku “Kwiato” ukończył rywalizację na trzeciej pozycji.

Klasyfikacja końcowa wyścigu 2020

Transmisja

Wyścig pokaże stacja Eurosport 1. Pierwszy etap od godziny 15:00, następne rozpoczną się o 14:00. 

Reakcja

0%0Pozytywnie0%0Neutralnie 0%0Negatywnie

Twoje emocje

0%0Lubię to!

0%0Super0%0Ekscytujący 0%0Ciekawy0%0Smieszny0%0Smutny0%0Wściekły0%0Przerażony0%0Szokujący0%0Wzruszający0%0Rozczarowany0%0Zaskoczony

Co sądzisz?

0%0Prawda0%0Manipulacja0%0Fake news

0

0Ulub

Oryginalne źródło ZOBACZ