Voice of Cards: The Isle Dragon Roars (PC/PS4/Switch) – Blue Eyes White Dragon!

Polećmy już jednak z konkretami o samej grze, bo tak piszę i piszę, a na razie nic z tego nie wynika. Ostatni raz więc zaznaczam: nie, Voice of Cards nie jest karcianką, ani nawet (z wyjątkiem jednej mini-gry) nie stała przy takiej. To pełnoprawny (choć dosyć krótki) jRPG z turową walką, eksloracją, kupowaniem ekwipunku i licznymi dialogami, a nawet kilkoma drobnymi wyborami, które nie wpływają jednak na samo zakończenie. 

Czym więc wyróżnia się na tle całej tony jemu podobnych? Ano zapewne już wiecie, tym bardziej, jeżeli widzieliście dowolny zwiastun lub chociaż krótki gameplay: kartami. Są tutaj wszystkim, od plansz, po jakich się poruszamy, po portrety i avatary postaci na ekranie, a na umiejętnościach skończywszy. Z ich pomocą jest prowadzona narracja, są rozrzucone jako opcje w menu, na nich pojawiają się dialogi. Myślałem więc, że będę się musiał do tego sposobu opowiadania historii długo przyzwyczajać, ale wystarczyła zaledwie chwila, a ja wsiąkłem w ten świat bez reszty. 

Bardzo pomocny okazał się w tym narrator, który komentował każde nasze działanie. Buduje to niesamowity klimat niczym w sesji papierowego RPG. Skojarzenie nie jest zresztą bezzasadne, bo i w trakcie walki przenosimy się na stół, wokół toczą się kości itp. Niby nic skomplikowanego, ale prezentuje się niesamowicie dobrze. Tak samo wszelakie obrażenia i statusy, które odznaczają się w jakiś sposób na kartach postaci/wrogów. 

Zacząłem opisując grafikę, a nie istotniejsze fabułę czy rozgrywkę, jest ona jednak czymś, co tak mocno wyróżnia Voice of Cards, że nie dało się inaczej, wybaczcie. Fabularnie jednak całość też się broni. Początkowo jest dosyć typową przygodą w klimatach fantasy, ale im dalej, tym robi się ciekawej i warto się przemóc, nawet jeżeli część z was zacznie nudzić rozgrywka (o niej za chwilę). Głównym motywem jest wyruszenie w celu zabicia nękającego wyspę smoka. Mamy jednak sporo plot-twistów, kilka mniejszych historyjek, z których część dokłada się później do większej całości i aż 4 zakończenia, z czego jedno możliwe do odblokowania tylko po zdobyciu kolekcji 10 specjalnych kart (ale o to bardzo łatwo, nawet “przy okazji”). Radzę to zresztą zrobić, bo naprawdę warto. 

Postacie, jakie dołączą do nas w trakcie podróży (jak i sam protagonista, Ash), są naprawdę w porządku, a ich historie potrafią zaciekawić. Nie każdy ma równie dużo czasu poświęconego konkretnie sobie (na pierwszy plan wysuwają się Ash i Melanie), ale mają w sobie “to coś”. Szczególnie rozbroiła mnie scena, kiedy jeden z bohaterów rozmawiał ze swoim ojcem wyłącznie za pomocą mięśni i ich karty…aż drżały. Całość nie stroni od fajnego humoru, ale ogólny wydźwięk opowieści jest raczej poważny. 

Teraz chyba najważniejsze: jak się w to właściwie gra? Ano dosyć standardowo, ale przy tym bardzo przyjemnie. Naszą drużynę na planszy reprezentuje pionek i skaczemy sobie z karty na kartę, a od miejsc, gdzie nie możemy się udać, po prostu się odbijamy (woda, góry itp.). Całość obszaru pokrywa na start swoista “mgła wojny” w postaci kart odwróconych rewersami. Robimy krok i stajemy obok takiej: odwraca się, możemy iść dalej. Fajnym patentem jest to, że chcąc gdzieś wrócić, nie musimy truchtać z powrotem, a wystarczy ruszyć kamerą i kliknąć odpowiednie miejsce, przez co “pionek” zostanie tam przeniesiony (tyczy to oczywiście tylko i wyłącznie już odkrytych lokacji). Mechanika ta jest w ciekawy sposób ograniczana w niektórych lochach, ale przez większość czasu korzysta się z niej bez najmniejszego problemu. 

Sama walka to klasyczne turowe starcia: bez ATB, bez czasu rzeczywistego. Nasze umiejętności to są – a jakżeby inaczej – karty. Oczywiście to tylko wizualizacja i są po prostu odpowiednikiem klasycznej “listy” z dowolnego Finala czy Dragon Questa. Przez ukazanie ich tak, a nie inaczej, świetnie wygląda ich używanie, np. konkretnych zaklęć lub ataków fizycznych. Itemów używamy zresztą w dokładnie ten sam sposób. Ciekawym pomysłem jest całkowite zrezygnowanie z many. Zarówno do ataków bronią białą, jak i magii, korzystamy z kumulowanych z tury na turę kryształów, których postacie posiadają wspólną pulę. Jest to całkiem fajne i wymaga sporo kombinowania w stylu “użyć słabszej umiejętności teraz, czy odczekać turę i walnąć wszystkich wrogów potężnym zaklęciem kogoś innego, ale kosztującym nas aż 5 punktów?”. Poziom trudności ogólnie nie jest zbyt wysoki (wolałbym mniej walk, ale za to trudniejszych), ale kilka starć z bossami potrafi dać w kość. 

---

…smoka ryk

---