Fryderyk Chopin urodził się 22 lutego lub 1 marca 1810 r w Żelazowej Woli, dlatego przez tydzień obchodzimy urodziny naszego największego Polaka, Obywatela Świata. Dwukrotnie przeżyliśmy Rok Fryderyka Chopina, tj. w 1960r i 2010r z okazji 150-lecia oraz 200-lecia urodzin największego polskiego kompozytora, poety fortepianu. Obecnie świętujemy 210 rocznicę.
Melomani przeżywają tygodniowe misterium muzyki i poezji. Trwa festiwal koncertów urodzinowych Chopina. Dziś Nowy Świat Muzyki w Warszawie, a 28 lutego Potańcówka Chopinowska z Warszawsko-Lubelską Orkiestrą Dętą.
Natomiast wielbicieli poezji Instytut Literatury w Krakowie zaprasza 1 marca na wielką ucztę odczytania „Fortepianu Szopena” C.K. Norwida, a także wierszy nagrodzonych w V Ogólnopolskim Chopinowskim Konkursie Poetyckim „Hymn zachwytu”.
Również i ja zapraszam Państwa do poczytania moich dwóch wierszy /nowy i stary/ i może nie będzie to czas stracony…
AKORDY
Przechodzień, przechodzień. A gdybyś przyszedł?
Byłam wtedy w Żelazowej Woli,
dzieci z wycieczki pobiegły do ławki.
Machały nogami – klawisze dwa.
Scherzo w kuksańcach, wirowały łapki.
Wtórował wiatr, w liściach gwizdał dramy.
O czym? Nie wiem.
Utrata, Utrata. A gdybyś poczuł?
Przy Dworku Szopena.. wtedy z Utraty,
z nurtu płynęły toksyczne nutki.
Przy otwartym oknie stał Japończyk.
Płynął takt za taktem, chyba mazurki…
Roztańczyły się dziecięce głowy.
Po co? Kto wie?
Sonata, sonata. A gdybyś słuchał,
nie hałasu dzieci lecz co z okien
mgielne wnikało w majowy pejzaż…
Stał się cud, znieruchomiały głowy,
dziecięce języki milkły. On im grał
na kwiatach osiadając tajemnie.
Kto, kto? Tak! On.
Muzyka, muzyka. A gdybyś wiedział?
Moje ręce zmywają w takt sonat –
ręce czują, ja nie słyszę. Nie wiem,
wtedy posągiem byłam. Fortepian grał.
Smród rzeki zataczał kręgi. Japończyk
zatykał nos, otwierał serce na akord.
Nie pytam. Wiem.
GRAJĄCA ŁAWECZKA I LIŚCIE NA PE’RE-LECHAISE
AKORD PIERWSZY
Przed kościołem św. Krzyża
z sercem Szopena,
usiadłam na czarnym granicie.
Zimnym – a upalny lipiec.
Szły nastolatki, jak z kalendarza,
dotknęły końca ławki.
Podskoczyłam niczym klawisz
i opadłam na granit. Na akord.
Wybrzmiał śmiech ptasi
z mego przerażenia.
– To ławka Szopena, nie do siadania!
Nie wstałam. Dźwięki fortepianu
ptactwem świergotu
niosły mnie w las bukowy.
Musiała to być jesienna pora,
słyszałam, liście spadały pod nogi.
Piano, piano, piano.
AKORD DRUGI
Od granitu do granitu idąc,
na ławeczkach siadam
obok Kordegardy, obok św. Anny –
płynął żywioł dźwięków Szopena
znad Sekwany,
w tonacji d-dur.
Ktoś biegnie przez łąkę,
szumią mazowieckie wierzby.
Tam, niezgrabione siano,
a burza na horyzoncie…
w klawisze uderzy.
AKORD TRZECI
Mieszkałam przez jedną jesień
przy cmentarzu Pe’re-Lechaise.
czasem szłam na grób Szopena
zgrabić liście, zwiędłe kwiaty
wyrzucić, wciąż świeże leżały
na płycie kamienia.
Kiedyś usłyszałam
śmiech i język niemiecki,
nikt do grobu nie dochodził,
odwróciłam się i…
Niemcy rzucili mi pieniądz.
Zagarnęłam go do liści
i wyniosłam na śmietnik.
Potem Japończyk przystanął
na odległość grobu.
Odeszłam, niby wyrzucić zwiędły kwiat,
Wracałam powoli,
on cofał się jak rak,
w nokturnach, w sonatach,
w ukłonach.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS