Co to za „upadające państwo”, jeśli dało radę znaleźć ponad 200 mld zł na tarcze antykryzysowe i zapewnić dochody budżetu na poziomie 483 mld zł.
Donald Tusk musiał. Podobnie jak musiała Dorota Wysocka-Schnepf, a właściwie reprezentowana przez nią „Gazeta Wyborcza. I jeszcze musiały Radio Zet oraz Onet. Ale Donald Tusk musiał w szczególny sposób i typowym dla siebie ostatnio językiem szczucia, inwektyw oraz insynuacji. Musiał się odnieść do wykonanej właściwie dla niego „pracy” trzech redakcji o tych strasznych złodziejach rozkradających polskie państwo.
Na początek trochę liczb. Oto mamy 25 przedsiębiorstw państwowych, 236 jednoosobowych spółek skarbu państwa oraz 59 spółek z jego większościowym udziałem. Plus prawie 500 spółek, w których państwo posiada mniejszościowe udziały, ale zachowało wpływ na obsadę części stanowisk. Plus ponad 40 agencji, ośrodków doradczych i fundacji oraz instytucji pod nadzorem Ministerstwa Rolnictwa. I w tych wszystkich firmach, instytucjach oraz organizacjach tylko w zarządach i radach nadzorczych rządzący mieli wpływ na obsadę około 8 tys. stanowisk, z czego skorzystali.
Polityczni dysponenci podzielili się stanowiskami w stosunku 70 proc. do 30 proc. Tyle tylko, że około 5600 z tych stanowisk przypadło ludziom PO, zaś 2400 – ludziom PSL. Zestawienie zrobiono bowiem w 2012 r. i wcale nie na zamówienie opozycyjnego wtedy PiS. A premierem był wtedy niejaki Donald Tusk. Nic wtedy nie mówił o złodziejstwie oraz o mafii. Mówi teraz, gdy przeczytał o 900 stanowiskach, na których obsadę mają mieć wpływ politycy Zjednoczonej Prawicy, łącznie z pozostającym już poza nią Jarosławem Gowinem.
Nie chodzi o to, żeby mówić, iż skoro „oni” to robili”, to „my” też możemy. Problemem jest to, czy zasiadanie w zarządach i radach nadzorczych, wszystko jedno, czy chodzi o 900 stanowisk, czy o 9 razy większej ich liczbie, to jest złodziejstwo. Czy jeśli ktoś bierze pensję, to znaczy, że kradnie? Jeśli te same spółki miały w 2012 r. dużo mniejsze zyski niż mają w 2021 r. i skarb państwa miał z tego tytułu dużo mniejsze wpływy podatkowe oraz z dywidendy, a tak właśnie jest, to można mówić o złym zarządzaniu. Ale daleko jeszcze do złodziejstwa. Tyle że to żaden problem dla Donalda Tuska: 8000 stanowisk i wątpliwe efekty ekonomiczne to normalka, 900 i dobre wyniki finansowe – niebotyczna afera.
Niezależnie od tego, kto może i powinien obsadzać stanowiska w spółkach skarbu państwa, samo to nie jest złodziejstwem, choć może budzić zastrzeżenia. Jednak chcący uchodzić za wiarygodnego polityk nie może być hipokrytą i kłamcą. A jeśli jest, to wprawdzie może wpadać w alarmistyczne tony i moralne uniesienia, ale warte to jest tyle, ile jego zapewnienia w maju 2014 r., że nigdy nie zamieni wspaniałej funkcji polskiego premiera na najlepszą nawet fuchę w Brukseli, by w za dwa miesiące zamienić.
Rozdarł się Donald Tusk w niebogłosy, że „znamy kilka państw, szczególnie na wschód od Polski, gdzie władza z podobną zaciekłością atakuje niezależne sądownictwo i wolne media, między innymi, a może głównie po to, żeby móc bezkarnie i bez zwracania uwagi publicznej kraść”. Jeśli tak, to czy władza mogła w 2012 r. kraść za zgodą niezależnych sądów i wolnych mediów, skoro chodziło o 9 razy więcej stanowisk? To byłoby straszne i okropnie demoralizujące. Ale tłumaczyłoby skalę: 9 razy więcej dlatego, że niezależnym sądom i wolnym mediom to wisiało kalafiorem. Nic nie insynuuję, idę tylko tropem rozumowania Donalda Tuska.
Jest nawet gorzej. „Właściwie tylko jedno słowo ciśnie się na usta – mafia” – powiada Donald Tusk. I doprecyzowuje, że „te działania do złudzenia przypominają sceny właściwie nawet nie z życia, ale z drastycznych fabularnych filmów o działaniach mafii, czy to jest Sycylia, czy Kolumbia”. Sycylię można jeszcze zrozumieć, ale ta Kolumbia i jej narkotykowe mafie? I znowu porównanie. Jeśli 900 to Sycylia i Kolumbia, to ile i jakich mafii trzeba by jeszcze dodać do 8000. Chińskie Triady, rosyjskie – sołncewską, czeczeńską, tambowską czy japońską Yakuzę?
Skoro przy 900 posadach „właściwie całe państwo polskie jest w rękach naprawdę nieźle zorganizowanej grupy, dla której głównym celem jest nagrabić tyle, ile się da”, to przy 8000 posad wychodziłoby kilka państw. Jak już była mowa: nie chodzi o relatywizację, lecz o idiotyzm takich wywodów. Ten idiotyzm się zresztą pogłębia, gdy Donald Tusk mówi, że „mamy do czynienia z kompletnie bezkarną magnaterią, pyski pełne sloganów na temat patriotyzmu, tradycji, obrony wartości. A od rana do wieczora grupa, która trzyma władzę, tak naprawdę zajmuje się tylko jednym – własnymi nieczystymi interesami”.
Litościwie pominę owe „pyski” w ustach europejskiego gentlemana, ale i tak władza pod wodzą Donalda Tuska musiałaby się „własnymi nieczystymi interesami” zajmować co najmniej 72 godziny na dobę. A jakie wtedy było państwo, skoro to obecne to „właściwie państwo upadające, przypomina nam głowonoga, ośmiornicę, to głową jest prezes partii rządzącej. A macki – inaczej niż w zoologii – setki, tysiące takich macek obejmują właściwie wszystkie płaszczyzny, wszystkie dziedziny życia”. Ale jeśli to „upadające państwo” dało radę znaleźć ponad 200 mld zł na pomoc w związku z pandemicznym kryzysem i dochody budżetu wyniosą w 2021 r. 483 mld zł (w stosunku do 283,5 mld zł w 2014 r., gdy Donald Tusk przestał być premierem), to coś z tym „upadającym państwem” i „złodziejstwem” się nie zgadza. To wtedy nie kradli i na nic nie było, a dochody państwa były aż o 200 mld zł niższe?
Jak już Donald Tusk się ośmieszył wywodami o strasznym złodziejstwie PiS, które jakimś cudem uczyniło polskie państwo znacznie bogatszym niż za jego rządów, to postanowił się ośmieszyć do cna strasząc politycznymi konsekwencjami owego złodziejstwa. „Czy PiS – biorąc pod uwagę to, jak bezwstydnie, jak łapczywie zagarnia wszystko w swoje ręce – czy w związku z tym PiS użyje wszystkich dostępnych metod, żeby władzę obronić, żeby utrzymać się przy władzy, mówiąc krótko: czy będzie gotowy sfałszować wybory, kiedy Polacy w swojej większości zrozumieją, z jaką władzą mają do czynienia – tak, oczywiście, tego należy się obawiać”.
Jeśli podążać za logiką Donalda Tuska, to przy „jego” 8000 posad dla swoich i bez porównania gorszych wpływach do budżetu, wybory prezydenckie i parlamentarne w 2015 r. musiałyby być potwornie wręcz sfałszowane. Przez wtedy rządzących, czyli przez PO. I być musiały, skoro oba wygrała Zjednoczona Prawica. Czy Donald Tusk celowo zgotował swojej partii taki los? To byłoby straszne. Przede wszystkim chodzi o kompletne kretyństwo takich wywodów i pseudownioskowań. I o bezczelność w przypisywaniu oszustw.
Jak już Donald Tusk sam sobie zamulił głowę, rączo pospieszył zapewnić Polaków, że po to wrócił, żeby zatrzymać proces, w którym „cały naród w jakimś sensie przyzwyczaił się do tej cichej, dość paskudnej w swych objawach degradacji państwa. Że przyzwyczaimy się do tego, że władza może bezkarnie kraść, bo dzieje się to po cichu i angażuje bardzo dużo ludzi”. Jeśli obecnie mamy do czynienia z „paskudną w swych objawach degradacją państwa”, to czym były dla tego państwa rządy Donalda Tuska? I ile setek miliardów złotych wtedy bezkarnie ukradziono?
Można nie mieć żadnych argumentów i iść w zaparte albo oskarżać i obrażać politycznych rywali, ale Polacy nie są kompletnymi durniami, za jakich ich Donald Tusk najwyraźniej uważa. Na razie potrafią dobrze liczyć i prawidłowo wnioskować. W przeciwieństwie do tych, których domeną jest logika paranoika. I arytmetyka spod śmietnika.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS