Dziś w Tu zaszła zmiana o budynku Łaźni Miejskiej, co pozostało z przedwojennej chluby miasta.
Dużo ostatnio rozmów o zabytkach, szczególnie tych, które zapewne zostaną wyburzone i być może te cenniejsze odtworzone, bo stan ich nie nadaje się do renowacji. Pierwszym tego typu przypadkiem w dziejach Piaseczna było wyburzenie budynku łaźni miejskiej i odbudowanie jej w tym samym stylu i formie. Mieszkańców Piaseczna interesujących się historią miasta bardzo zajmuje ten temat, w związku z tym dziś właśnie o łaźni słów kilka. Zamieszczone tu zdjęcia dają możliwość porównania budynku sprzed wojny i sprzed chwili, spodziewam się, że historycy podzielą się na tych, co popierają wyburzenia, a inni wręcz przeciwnie. Mnie interesują wspomnienia z tego miejsca. Choć jak sądzę, jestem już chyba jedyną osobą w Piasecznie, która pamięta kąpiel w Łaźni Miejskiej. Moi rodzice uważali, że powinnam doświadczyć wielu rzeczy, będąc dzieckiem, i tak doświadczałam opery, operetki, kina, książki, wystawy, ale też kąpieli w zabytkowej piaseczyńskiej łazience, która ponoć była kiedyś chlubą miasta. I tak się stało, byłam tam.
Czytaj także: Tu zaszła zmiana- przychodnia w Piasecznie
W 1937 roku prasa warszawska rozpisywała się o tym, że piaseczyńska łaźnia jest nieczynna, bo nie ma chętnych na kąpiele, okazało się, że chętnych nie było z powodu wysokich cen za prysznic i wannę. Bogaci mieli swoje łazienki w pałacykach i pensjonatach, biedota miskę i wiadro w kąciku kuchni, za kretonową zasłonką. Nie wiem, kiedy uruchomiono łaźnię ponownie. Jakiś czas działała. Budynek był też wykorzystany na mieszkania kwaterunkowe na piętrach. W latach 60. chodziły słuchy po mieście, że łaźnia ma być zamknięta, to czym prędzej poszłyśmy tam z mamą Krysią. Krysia, mimo że mieszkała w Piasecznie od 1932 r., z łaźni publicznej jeszcze nie skorzystała. Poszłyśmy więc pierwsze wrażanie było smutne – łaźnia miejska odchodziła do lamusa. Budynek z 1924 r. czyli mający zaledwie 40 lat popadał w ruinę, nie świadczyło to dobrze o jego budowniczych, ale też chyba mało o niego dbano. Jeszcze można było popluskać się w wannie za 5 zł lub umyć się pod prysznicem za 2 zł, ale stan urządzeń był zły. Zażółcone wanny, dziwny zapach złego mydła nie nastrajały do dbania o higienę właśnie w tym miejscu. W ogóle było to miejsce nieprzyjemne. Panował tu półmrok, chyba ze względu na małe okna umieszczone dość wysoko. No i te plotki snujące się po mieście, dziwnej treści opowieści o tym, że w łaźni miejskiej, w pokoikach z wannami można natknąć się na parę, która szukała zacisznego, intymnego miejsca. Ciasnota mieszkaniowa, spanie w jednym pokoju z teściami i dziećmi, mogła być powodem spotkań par, których celem głównym nie było doszorowanie pięt, ale chyba nie o tego typu pary chodziło plotkarzom. Ile było w tym prawdy? Matka mojego kolegi, lekarka, zabroniła mu chodzenia do łaźni, do której biegał nagminnie szczególnie zimą, bo latem to odbywał kąpiele w Jeziorce. Ponurości tego miejsca dodawał zapach padliny roznoszący się zza budynku, z okolic rzeźni miejskiej, funkcjonującej nieopodal budynku łaźni.
Przynosząca spore dochody miastu ubojnia, w której oprawiano też skóry zwierząt, roznosiła po okolicy ohydny zapach, odstręczający chętnych do zbliżania się tego koszmarnego miejsca. Co wtorek i piątek, każdego tygodnia po ulicach miasta jechały furmanki z popiskującymi prosiakami lub porykującymi cielakami zmierzającymi do rzeźni. Wozy konne bujały się majestatycznie po kocich łbach piaseczyńskiego bruku, wioząc w ostatnią drogę bydlątko. W jatkach, nieopodal budynku łaźni, na stołach wystawiano mięso i głowy cieląt z szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami. Koszmar mojego dzieciństwa. Tyle o łaźni miejskiej i okolicach. Władze miasta podjęły decyzję o zamknięciu obiektu. Budynek wyburzono w 1978 r., nie wiem, czy aż do piwnic, bo gdy ostatnio tam byłam, w budynku unosił się zapach zagrzybionych ścian. O tym też pisały do mnie matki, których dzieci chodziły tu do przedszkola.
Kilka wspomnień mieszkańców:
Pani Jola: Przypomniał mi się zapach panujący w środku łaźni – zapach mydlin z taniego szarego mydła wymieszany miejscami z lizolem. Jak ktoś pamięta gotowanie białej bielizny w kotle na kuchni węglowej, będzie wiedział o co chodzi.
Pani Agnieszka: moje dziecko chodziło tam do przedszkola, pamiętam, że ukradli mu buty. Zapamiętałam zapach wilgoci na korytarzach, chyba niezbyt się przyłożono do odbudowy budynku. Niby nowy a zapach staroci pozostał.
Pan Tomek: fajne przedszkole, miło wspominam.
Pani Aneta: jakieś złe energie były w tym budynku, ciągle płakałam w przedszkolu, mama mnie przeniosła do innego przedszkola i już było spoko.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS