W niedzielę w kościołach przeprowadzano zbiórkę pieniędzy na pomoc dla migrantów, którzy pojawiają się przy naszej wschodniej granicy. Z taką inicjatywą wystąpił przewodniczący KEP abp Stanisław Gądecki, przy poparciu innych biskupów.
Nie wszędzie zbiórki były. Niektórzy księża publicznie ją krytykowali. Wtórowało im, wcale niemałe grono publicystów – w zdecydowanej większości ci, którzy deklarują swoje przywiązanie do wartości chrześcijańskich, i podkreślają ogromną rolę, jaką Kościół odgrywa w naszym społeczeństwie. Byli to ci sami ludzie, którzy rok temu – po orzeczeniu TK w sprawie tzw. aborcji eugenicznej – wzywali do obrony świątyń przed tymi, którzy byli zdenerwowani decyzją Trybunału. Pojawiały się słowa o źle pojmowanym miłosierdziu, apele o to, by biskupi i księża modlili się za tych, którzy naszych granic bronią z narażeniem zdrowia i życia. Wskazywano na to, że polskie państwo usiłowało już migrantom pomóc, wysyłając na Białoruś konwoje humanitarne, których reżim nie wpuścił.
Można powiedzieć, że to powtórka z sytuacji sprzed sześciu lat, gdy również mieliśmy do czynienia z kryzysem migracyjnym. Kiedy Kościół wystąpił z propozycją, by każda parafia w Polsce przyjęła uchodźców, nie pozostawiono na niej suchej nitki. Negowano potrzebę uruchomienia korytarzy humanitarnych na wzór tych, które otwarto np. we Włoszech. Jak mantrę powtarzano, że trzeba pomagać w miejscach konfliktów.
Czytaj więcej
Między tym, co jest teraz, i tym co było kilka lat temu, jest jedna zasadnicza różnica. Wtedy uchodźcy i migranci szturmowali wybrzeże Włoch, Turcji i Grecji. Szli przez Serbię, Węgry do Austrii i dalej do Niemiec. Ich cierpienie, łzy, ból, zwłoki na plażach widzieliśmy w telewizji, ale to było daleko. Dziś jest blisko. Na tyle blisko, że tego cierpienia i towarzyszącej jej śmierci można dotknąć.
Podobnie jak wtedy, tak i dziś, Kościół nie angażuje się w rozwiązanie kryzysu na poziomie politycznym. Hierarchowie wiedzą, że cała sytuacja jest wywołana przez reżim Łukaszenki. Dlatego nie podpowiadają, co robić, nie mówią jak rozwiązać ten gordyjski węzeł – zostawiają to politykom. Czytelnie rozdzielają rolę, jaką ma do wypełniania państwo (obrona granic), od roli, którą ma odgrywać Kościół. Modlą się za żołnierzy, policjantów i funkcjonariuszy Straży Granicznej, nieraz też apelowali o uszanowanie ich pracy, ale równocześnie zwracają się o pomoc dla tych, których życie jest zagrożone, nie zważając przy tym na ich narodowość, kolor skóry czy wyznanie. Nie mogą się z tego zwalniać. Nikt nie może się z tego zwalniać. Nie wolno bowiem mówić „albo to” „albo tamto”. Trzeba robić i jedno, i drugie.
Czytaj więcej
Wznosić modły za obrońców granic i jednocześnie pozwalać na to, by na tej granicy cierpieli i umierali ludzie (nawet jeśli znaleźli się na tej granicy z własnej woli, kierowani chęcią łatwego przedostania się do lepszego ich zdaniem świata) jest po prostu hipokryzją, jest rozdwojeniem jaźni.
Nie ma żadnego punktu stycznego. Z innej bajki jest ewangeliczne przesłanie, by bliźniego traktować tak jak siebie.
Autopromocja
PARKIET CHALLENGE – GRA GIEŁDOWA
Zainwestuj wirtualne 15 000 zł i wygraj atrakcyjne nagrody
Dołącz do gry
W gruncie rzeczy obecna sytuacja jest dla nas wszystkich egzaminem z człowieczeństwa. Egzaminem o tyle trudniejszym, bo nie teoretycznym, lecz praktycznym. Trzeba oddzielić politykę od uczynków miłosierdzia, bo inaczej tego sprawdzianu nie zdamy.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS