Ameryka stacza się. Bezmyślnie i okrutnie. Kraj wolności przeobraża się w reinkarnację chińskiej “rewolucji kulturalnej” z czasów Mao Zedonga, wypełniając jednocześnie wszystkie proroctwa “Roku 1984” Orwella. Ameryka kończy się, opluwając własnych, wielkich oświeceniowców, którzy ją stworzyli. A także policzkując tych, których do wczoraj uważała za postępowych. Fanatycy nienawidzący tego kraju, państwa, narodu i jego dziejów – przejmują władzę.
Wiosną 2020 roku zrzucano z cokołów pomniki wielkich postaci amerykańskiej historii – jak pamiętamy, dostało się także Kościuszce. Wtedy pomniki atakował lewacki i anarchistyczny motłoch, który często nie wiedział nawet, czyje pomniki obala.
Teraz jest gorzej. Znacznie gorzej. To nie motłoch, ale oficjalna komisja nadzorująca szkoły publiczne w San Francisco przegłosowała przed kilkoma dniami odebranie 44 szkołom w tym mieście ich patronów. Komisja uznała za postacie tak wstrętne, że niezasługujące na patronowanie szkołom, nie tylko pierwszego prezydenta USA – George’a Washingtona i trzeciego prezydenta – Thomasa Jeffersona (autora Deklaracji Niepodległości USA), ale także głosiciela praw człowieka, który zniósł niewolnictwo – Abrahama Lincolna. Przeprowadzono również atak na “swoich” – ukarano Dianne Feinstein, lewicową panią senator z Kalifornii, obecnie już 87-letnią, niegdyś burmistrza San Francisco. Za co takie znęcanie się nad sędziwą demokratką? Za to, co zrobiła w roku 1984. Gdy jakiś wandal z pobudek ideowych zerwał wówczas flagę Konfederacji, która była jedną z wielu flag ilustrujących przed ratuszem historię USA, zdecydowała się powiesić ją na nowo. Nie pomogło to, że wkrótce po tym, sama zarządziła jej usunięcie.
Patronem przestał być także twórca hymnu Stanów Zjednoczonych, Francis Scott Key. Razem z bohaterem Wojny o Niepodległość – Paulem Revere. Kryteria były proste: wystarczyły ahistoryczne zarzuty o udział w “kolonizacji, prześladowaniu mniejszości rasowych, kobiet, dzieci, osób queer lub transgender“.
Na początek – San Francisco. Jednak wkrótce możemy się spodziewać podobnych decyzji na poziomie federalnym.
Działania fanatyków – terror, który zaczyna się od kontrolowania języka, symboli i myśli – to nie tylko zjawisko amerykańskie. Kultura całego Świata Zachodniego weszła w fazę samonienawiści, zaakceptowała w pełni “odwrócony” rasizm, zaaprobowała ochoczo obłudną polityczną poprawność i naiwną wielokulturowość – wręcz uczyniła z nich “złotego cielca”. Jednocześnie zachodnia lewica zarzuciła wszelkie cele dotyczące sprawiedliwego podziału tego, co Marks nazywał “wartością dodatkową”. Zniknęły zamiary “wyzwolenia klasy robotniczej” i “równości społecznej” (te idee umarły razem z gigantyczną klęską eksperymentu Sowieckiej Rosji). W zastępstwie, lewica skupiła się obsesyjnie na walce o “wyzwolenie mniejszości seksualnych” i o “równość seksualną”. Marksizm ekonomiczny zastąpiła kulturowym. Charakterystyczne jest właśnie to, że ci na lewicy, którzy nie do końca poddają się szaleństwu, bronią Dianne Feinstein nie poprzez wymienianie jej licznych osiągnięć podczas kariery politycznej, która trwa już 60 lat, ale jedynie przypominają jej zasługi dla ruchu LGBTQ+. Bo tylko to dziś tak naprawdę się liczy i tylko to może ją uratować jako patronkę szkoły. Ale nie uratuje.
Usuwanie nazwisk ze szkół, ulic i lotnisk, obalanie pomników, wykasowywanie z repertuaru kin i telewizji filmów, wycinanie z lektur szkolnych i bibliotek utworów literackich (w tym dzieł klasyki amerykańskiej), zmiany symboli produktów, jeśli zawierają grafikę przedstawiającą mniejszości etniczne – to materializacja wizji “1984”. Ale przede wszystkim jest to przemienianie żywych ludzi w Orwellowskie “nieosoby”, usuwanie ich z miejsc, gdzie mogli dotąd pisać, mówić i pokazywać, czyli z radia, telewizji, mediów społecznościowych oraz uczelni. To zjawisko narastające lawinowo. I absolutnie bezprecedensowe w historii Stanów Zjednoczonych.
Cancel culture (“kultura unieważnienia”, czyli usuwania ludzi i treści podważających jedyną, lewicową słuszność) idzie ręka w rękę z woke culture (“kulturą przebudzenia”, czyli uznawania społecznych i rasowych postaw za jedyne kryterium oceny ludzi). Wolność słowa nie jest dla lewicy żadną wartością. Wartością jest radykalizm. Radykalizm z samej swojej definicji nie zna granic i nie ma hamulców. Nie można być “zbyt” radykalnym. Następuje współzawodnictwo w radykalizmie. I rodzi się strach, że zostanie się uznanym za zbyt mało radykalnego. To już kiedyś było w innych miejscach Ziemi: raz nazywało się “stalinizm”, kiedy indziej – “maoizm”.
Kulturową wojnę w Stanach Zjednoczonych wygrywa obecnie agresywna, oszalała lewica, która uwierzyła tak bardzo w bezwzględną słuszność wyznawanej ideologii, że nie podlega już w swoich oczach żadnej etycznej ocenie. Dla niej cel uświęca środki. To prosta droga do pełnego totalitaryzmu i przemocy, których zarysy już pojawiają się na horyzoncie.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS