Gulbinowicz był przez dekady przełożonym Janiaka i promotorem jego kościelnej kariery. Obaj zostali ukarani przez Watykan karą opuszczenia diecezji, zakazem wystąpień publicznych oraz w przypadku kardynała – pochówku we wrocławskiej katedrze. Obaj, między innymi kryli i przenosili z parafii na parafię księdza oskarżonego o dziecięcą pornografię i gwałty na chłopcach.
Janiak zmarł w trakcie leczenia onkologicznego w wieku 69 lat. Dominikanin Maciej Zięba także był chory na raka i zmarł w wieku lat 66. Zestawiam te dwie postacie nie po to, aby porównywać skalę ich win, bo wydają się mimo wszystko nieporównywalne, ale aby przypomnieć, że o odpowiedzialności Macieja Zięby za przestępstwa popełniane w zakonie dominikanów dowiedzieliśmy się już po jego śmierci. Nikt nie ukarał go za życia. Sam również nie dokonał publicznej spowiedzi i rozliczenia. O tym, że jako przeor wiedział, krył i tolerował przestępstwa na tle seksualnym podległego mu zakonnika, poinformował opinię publiczną dopiero raport przygotowany przez osobę świecką, choć z Kościołem związaną – publicystę Tomasza Terlikowskiego, który do jego sporządzenia uzyskał dostęp do tajnego archiwum zakonu.
I to jest sedno sprawy.
Tajne archiwa są w każdej biskupiej kurii. Każdy ordynariusz diecezji ma klucz do ściśle chronionych dokumentów dotyczących podległych mu księży – biskupów, proboszczów i zwykłych wikarych. Do skarg, listów, zeznań, relacji z wewnątrzkościelnych procesów.
Sprawa dominikanów i raport Terlikowskiego pokazują, jak ważne jest dla poznania prawdy i dla prawdziwego rozliczenia Kościoła otwarcie tajnych archiwów. Owszem, dokumenty dotyczą duchownych, ale ich czyny osób świeckich. Skrywają prawdę o krzywdzie ofiar, naznaczeniu ich traumą zwykle do końca życia, a jednocześnie o bezkarności sprawców i współudziale kryjących ich przestępstwa przełożonych. Bo tuszowanie przestępstwa jest współudziałem.
W tajnych archiwach są dowody, bez których wymiar sprawiedliwości nie może orzec o winie, a pokrzywdzony dochodzić zadośćuczynienia. Śmierć sprawcy, czy jego wspólnika nie zabliźnia automatycznie ran osób molestowanych i gwałconych przez duchownych. Nie wyzerowuje krzywd ofiar i odpowiedzialności Kościoła za działalność jego funkcjonariuszy. Domaga się rozliczenia. Zarówno w trybie kościelnym, jak i świeckim.
Dlatego pora odtajnić archiwa biskupów i zakonów. Polski Kościół po filmach braci Sekielskich, po „Klerze” Smarzowskiego i po tysiącach materiałów dziennikarskich w prasie, radiu i telewizji, nie ma już powrotu do chowania głowy w piasek. Rozliczenie jest nie tylko warunkiem odzyskania wiarygodności wśród wierzących, oczyszczenia i odpuszczenia win – jak mówi się językiem kleru, ale przede wszystkim legitymacji do funkcjonowania w przestrzeni społecznej i pełnienia ważnych w niej funkcji, łącznie z tą tak chętnie odgrywaną przez osoby Kościoła w ostatnich latach – bycia istotnym graczem politycznym.
Z przestępcą nie siada się do stołu, nie zaprasza do domu, nie ufa. Otwarcie tajnych archiwów będące jedyną drogą realnego rozliczenia z przeszłością i popełnionymi przestępstwami powinno być warunkiem podmiotowości polskiego Kościoła w życiu publicznym. Śmierć żadnego duchownego, wobec którego postawione zostały oskarżenia, żadnego biskupa, kardynała, czy nawet papieża nie zamyka sprawy.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS