Obserwując wojnę w Ukrainie, wszyscy zadają sobie pytanie, dlaczego „druga armia świata” prezentuje się tak fatalnie: jest nieudolnie dowodzona, dysponuje przestarzałym i wyeksploatowanym sprzętem, a motywacja i morale żołnierzy są niskie. Zawodzi praktycznie wszystko, widać braki w koordynacji działań, niewystarczającą komunikację, dysfunkcyjny łańcuch logistyczny, brak profesjonalizmu. Odpowiedź na to pytanie ma swoje imię i nazwisko: Siergiej Szojgu.
Budowlaniec i ratownik
Obecny minister obrony (choć raczej należałoby powiedzieć: minister wojny) nie jest zawodowym żołnierzem, lecz inżynierem budownictwa z doktoratem z ekonomii. W życiu zawodowym sprawdzał się znakomicie nie jako generał brygady, lecz jako brygadzista na budowie. W czasach sowieckich robił karierę w branży budowlanej i w partii komunistycznej.
Pierwsze awanse zawdzięczał swemu ojcu, który był aparatczykiem partyjnym i doszedł nawet do stanowiska wicepremiera Autonomicznej Republiki Tuwy, wchodzącej w skład ZSRS (sam Szojgu jest bowiem z pochodzenia Tuwiańczykiem, a nie Rosjaninem). Drugim protektorem inżyniera budownictwa został Borys Jelcyn, który przyjaźnił się z jego ojcem. On też w 1990 roku ściągnął 35-letniego Tuwiańczyka do Moskwy. Rok później przybysz z prowincji został szefem Rosyjskiego Korpusu Ratownictwa, który powstał w 1988 roku po trzęsieniu ziemi w Armenii.
Od 1991 do 2012 roku Szojgu zajmował się pomocą ludności cywilnej, która ucierpiała na skutek różnych katastrof, nagłych wypadków czy klęsk żywiołowych. Zdobył wówczas niezwykłą popularność, prezentując się jako pierwszy ratowniczy w państwie. Zjawiał się zawsze tam, gdzie ludzie potrzebowali pomocy i osobiście kierował akcjami ratunkowymi. Był mistrzem autopromocji. Dbał o to, by wszędzie towarzyszyły mu kamery, nagłaśniając jego sprawność organizacyjną, poświęcenie i determinację. Cieszył się tak dużą popularnością, że to właśnie jego wyznaczono na pierwszego przewodniczącego proputinowskiej partii Jedność.
Mistrz autoreklamy
Po 21 latach takiej działalności dostąpił kolejnego awansu. W 2012 roku mianowany został ministrem obrony, zastępując niezwykle niepopularnego w armii Anatolija Serdiukowa. Serdiukow też nie był żołnierzem, lecz prawnikiem i ekonomistą. Był jednak sprawnym menadżerem i specjalistą od podatków, kompetentnym w zwalczaniu oszustw finansowych i korupcji. Po wojnie w Gruzji, która obnażyła słabości armii rosyjskiej, rozpoczął gruntowne reformy w wojsku. Walcząc z korupcją i nieformalnymi układami wśród generalicji i producentów broni naraził się jednak najbardziej wpływowym osobom w kompleksie wojenno-przemysłowym. Został więc obalony przez spisek w wojsku, choć półoficjalna wersja mówiła o skandalu obyczajowym z kochanką w tle.
Szojgu, który zastąpił Serdiukowa, wiedział, że jeśli zacznie wprowadzać w armii zmiany, może skończyć tak jak jego poprzednik. Porozumiał się więc z nieformalnymi grupami interesu w wojsku, a sam zajął się głównie autoreklamą. W jego resorcie kwitła korupcja, kradzież i kumoterstwo, a na zewnątrz królowała „pokazucha”.
Stalin mówił, że „kadry decydują o wszystkim”. Dla Szojgu też najważniejsze były kadry, ale kadry filmowe: zdjęcia z manewrów wojskowych, efektowne ujęcia wystrzeliwanych rakiet i torped oraz zadowolona twarz Władimira Władimirowicza obserwującego przez lornetkę kolejne udane natarcie wojsk.
Geniusz wojskowy
W 2014 roku doszło do aneksji Krymu i wojny w Donbasie, po której Siergiej Szojgu został okrzyknięty nie tylko bohaterem narodowym, lecz także geniuszem wojskowym. Na jego piersi zawisło najwyższe odznaczenie Federacji Rosyjskiej: Order Świętego Andrzeja.
Osiem lat temu sytuacja Ukrainy była jednak inna niż teraz. Krym na skutek rozkazu władz w Kijowie został oddany praktycznie bez wystrzału. Część Donbasu Rosjanie zajęli, ponieważ armia ukraińska była w stanie całkowitego rozkładu, doprowadzona do tego przez rządy Wiktora Janukowycza. Tak naprawdę najcięższe walki przeciw najeźdźcom toczyli wówczas nie zawodowi żołnierze, lecz ochotnicy. W tej sytuacji odniesienie zwycięstwa nie nastręczało większych trudności.
Po tych wydarzeniach Szojgu, opromieniony sławą zdobywcy Krymu, dostał od Putina carte blanche na działania w wojsku. Cieszył się absolutnym zaufaniem prezydenta jako twórca nowej potęgi armii rosyjskiej. Budował więc kolejne Potiomkinowskie wioski, które dobrze sprzedawały się w mediach, a tymczasem na zapleczu trwało rozprzężenie, rozkradanie i dalsza degeneracja armii. To jego resort sfinansował m.in. wysokobudżetowy film pt. „Niebo” z 2021 roku, w którym rosyjscy piloci myśliwców w Syrii przedstawieni zostali niczym bohaterowie amerykańskiego „Top Gun”. I taki właśnie był wizerunek „drugiej armii świata”. Wizerunek, który dziś rozbijany jest w proch i pył na ukraińskiej ziemi.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS