Historia ta rozpoczęła się latem 1945 roku, kiedy wierny sojusznik Hitlera, Obergruppenführer SA Ley, który był przetrzymywany w Norymberdze jako zbrodniarz wojenny, zaalarmował dowództwo alianckie komunikatem, że południe Niemiec jest zagrożone katastrofą.
Powiedział Amerykanom, że w jednym z podziemnych bunkrów o kryptonimie Z3, gdzie do ostatnich dni wojny trwał rozwój nazistowskiej broni ściśle tajnej, tuż przed kapitulacją Niemiec, rozprężano pojemniki z bardzo niebezpieczną substancją z powodu sabotażu jeńców wojennych. Jeśli nie wejdziesz do bunkra i nie zlikwidujesz wycieku, zginie co najmniej jedna trzecia populacji kraju. Aby zapobiec tak wielu ofiarom śmiertelnym, Robert Ley jest gotów zejść do lochów.
Tajemniczy bunkier
Zdjęcie © Steffi Loos / Getty Images
Amerykanie są zaniepokojeni. W latach wojny naziści naprawdę rozpoczęli burzliwą działalność pod ziemią, budując ponad 130 podziemnych fabryk. Oczywiście Lei, który zajmował ważne stanowiska i był odpowiedzialny nie tylko za Front Pracy, ale także za organizację pracy przymusowej jeńców wojennych i innych pracowników zagranicznych, mógł naprawdę dużo wiedzieć o nazistowskich tajnych projektach.
Bunkier Z3 znajdował się w Weimarze i według Amerykanów naziści zajmowali się opracowywaniem nowych silników do samolotów. Do produkcji paliwa używali nieznanych wcześniej substancji i ogromnej ilości rtęci.
Amerykanie nie mogli pozwolić, by Ley sam zszedł do bunkra, musiał odegrać znaczącą rolę w procesach norymberskich – nazistę oskarżano o zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości. Amerykanie nie chcieli ryzykować wybitnego jeńca, dlatego pod pozorem wypełniania sojuszniczych porozumień do udziału w likwidacji wypadku zaproszono sowieckich specjalistów. Nie mówili o prawdziwym stanie rzeczy, rzucali dezinformację na sowieckie dowództwo o rozwoju przez nazistów silników do okrętów podwodnych pracujących na nadtlenku wodoru.
Oczywiście kierownictwo ZSRR było zainteresowane nowym produktem. Pomimo zwycięstwa Związek Radziecki wciąż pozostawał w tyle w wielu badaniach i rozwoju. Na przykład naziści w 1941 roku po raz pierwszy wystrzelili podwodną rakietę z okrętu podwodnego U-511. W ZSRR nawet po czterech latach mogli o tym tylko pomarzyć. Przywódcy sowieccy byli zainteresowani nazistowskim rozwojem broni plazmowej, nowych samolotów w kształcie dysku i broni klimatycznej. Dlatego w ZSRR zdecydowano się na udział w oględzinach bunkra Z3. Jako wykonawca postanowili wysłać do Weimaru chemika samouka, specjalistę od syntezy luminoforów (substancji zdolnych do przekształcania energii w światło), podporucznika Nikołaja Żyrowa.
Zamówienia nie są omawiane
Nikołaj Żyrow był prawdziwym pasjonatem nauki. Z powodu śmierci ojca nie mógł zdobyć wyższego wykształcenia, ale już w wieku 25 lat opublikował pierwsze artykuły naukowe na temat syntezy luminoforów. Miał bardzo szlachetne pochodzenie dla ZSRR, ukończył szkołę średnią i samodzielnie ukończył kurs chemii, którego nie nauczano w instytucji edukacyjnej. Przed wojną ukończył kijowską szkołę dowódczą dla artylerzystów, następnie przeszedł na emeryturę, pracował w Moskiewskim Instytucie Badawczym Komisariatu Amunicji, aw 1940 opublikował monografię dotyczącą luminoforów. W latach wojny Żyrow opracował luminofory o niebieskiej poświacie na potrzeby obrony przeciwlotniczej.
Kiedy 6 lipca 1945 r. został wezwany na Łubiankę, Żyrow był pewien, że zostanie mu zaproponowana praca z archiwami nazistów, ponieważ w gimnazjum miał doskonałą znajomość języka niemieckiego. Wydali mu jednak zaświadczenie specjalnie upoważnionego Komitetu Obrony Państwa ZSRR, wzięli abonament za nieujawnianie informacji i wysłali go w podróż służbową do Weimaru. Z niej 42-letni naukowiec wrócił zupełnie inną osobę.
Nikołaj Żyrow. Zdjęcie © Wikipedia
Wiadomo, że w Weimarze Robert Ley osobiście wskazał ukryte wejście do bunkra, po czym specjaliści od kombinezonów przeciwchemicznych odgruzowali gruz i stwierdzili, że windy działają. Jednak ani Amerykanie, ani Brytyjczycy nie zdecydowali się na upadek. A potem zrobił to Nikołaj Żyrow.
Ale ani kombinezon ochronny, ani maska gazowa, którą przezornie założył Żyrow, nie pomogły naukowcowi. Gdy chemik wykonał zadanie i wypłynął na powierzchnię, zachorował. Żyrow został natychmiast przewieziony do szpitala.
Historyk Aleksander Woronin w filmie „Berlin – Atlantyda” wspomniał, że Żyrow przyznał:
W hitlerowskim lochu doznał uszkodzenia układu nerwowego przez nieznane mu chemikalia. Ale to, co zobaczył w bunkrze, Żyrow, związany tajemnicą państwową, nikomu nie powiedział.
Pacjent Żyrow został pilnie przewieziony do Moskwy i umieszczony w szpitalu Botkina, gdzie przebywał do kwietnia 1947 r. Diagnoza, którą postawiono mu przez sowieckich lekarzy, niczego nie wyjaśniała: wirusowa zmiana ośrodkowego układu nerwowego. W szpitalu Żyrow zachwycał się Atlantydą i czytał fragmenty Platona na pamiątkę.
To tutaj, w szpitalnym łóżku, odnalazł nowy sens życia – poszukiwanie starożytnej cywilizacji. Żyrow był pewien, że naziści znaleźli źródło starożytnej wiedzy, co oznacza, że w ZSRR trzeba było otworzyć dział podobny do nazistowskiej organizacji badawczej Anenerbe i dowiedzieć się, gdzie, z jakiego źródła naziści czerpali pomysły na nowe odkrycia.
Odnalezienie Atlantydy
Zdjęcie © Wikipedia
Żyrow został wypisany ze szpitala jako niepełnosprawny z grupy I, ale naukowiec nie zniechęcił się – otoczył się podręcznikami z geologii, geografii i historii i zaczął szukać Atlantydy. Pomimo tego, że w 1948 r. Żyrow otrzymał za całokształt prac stopień doktora chemii, jego nowa działalność nie wzbudziła entuzjazmu wśród władz. Chemik nieustannie wysyłał artykuły do czasopism we Francji i Wielkiej Brytanii, pisał do zagranicznych kolegów i dlatego był ściśle monitorowany przez KGB.
W drugiej połowie lat pięćdziesiątych Żyrow był pewien: Atlantyda istniała i powinna słusznie zajmować jeden z działów biogeografii czwartorzędu – geologiczny odcinek czasu, który trwa do dziś. Panna młoda w kręgu. Jak starożytni Słowianie traktowali kobiety?
W 1957 r. ukończono jego dzieło „Atlantyda”, aw 1964 r. publikację naukową „Atlantyda. Główne problemy Atlantydy” ujrzał światło, w którym autor zbadał cywilizację Atlantydy jako okres kształtowania się ludzkości i przekonywał, że Atlantyda rzeczywiście istniała, a na Atlantyku wtedy był ogromny kontynent, który jako w wyniku katastrofy, pogrążył się w otchłani. Żyrow był pewien: naziści w jakiś sposób znaleźli i wykorzystali wiedzę tej cywilizacji, wyprzedzając świat o dziesięciolecia.
Śmiertelnie chory chemik miał nadzieję, że w ZSRR jego praca zostanie doceniona, ale tak się nie stało. Nauka radziecka skierowana była tylko na przyszłość, dla wielkiej cywilizacji przeszłości nie było w niej miejsca. Kiedy Nikołaj Żyrow zmarł w 1970 r., całe jego archiwum zostało skonfiskowane i utrzymywane w tajemnicy. Być może nigdy się nie dowiemy, czy zostało to zrobione z zasady „bez względu na to, co się stanie”, czy też kierownictwo ZSRR naprawdę próbowało ukryć coś, co stało się znane z archiwów nazistów.
Ale pomysł poszukiwania starożytnej cywilizacji Atlantydy chętnie podchwycili inni sowieccy naukowcy i pisarze. W 1961 roku, wraz z wprowadzeniem akademika Wasilija Struvego, książki Atlantydy. W poszukiwaniu zaginionego świata została wydana przez Ekaterinę Andreevę. Poszukiwania mitycznej Hyperborei podjął słynny geolog i geograf Władimir Obruchev.
W 1974 roku, badając Mount Amper na Oceanie Atlantyckim na głębokości 80 metrów, statek badawczy MSU, akademik Pietrowski, znalazł wyraźne dowody na istnienie starożytnej cywilizacji, która została zniszczona przez kataklizm i zatopiona pod wodą. Mount Amper znajduje się około 380 kilometrów na południowy zachód od przylądka San Vicente na Półwyspie Iberyjskim (współrzędne 35°03’N, 12°54’W, minimalna głębokość 59 metrów). Wielokrotne zdjęcia góry zostały wykonane w 1980 roku przez pojazd podwodny Paisys, a w 1981 roku na Mount Amper spuszczono nawet podwodny dzwon z nurkami. Według naukowców Atlantyda znajdowała się między górą a lądem i pogrążyła się w morzu około osiem i pół tysiąca lat temu.
Niestety, wkrótce potem społeczność naukowa ZSRR uznała badania na Atlantyku za pustą dywersję i wszystkie badania zostały ograniczone. Atlantyda Nikołaja Żyrowa pozostała zamknięta. Materiały w bunkrze Z3 również są nadal klasyfikowane.
Źródło: Życie
549
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS