Ten przepis jeździ ze mną po Włoszech już drugi tydzień. Myślałam – będę stąd pisać wieczorami. Publikować coś od czasu do czasu, odpisywać na co ważniejsze maile – bo jak to tak bez pracy zupełnie? To nie mój styl, odwykłam wszak do urlopów totalnych. Te przysługują pracownikom etatowym, nie blogerom z działalnością gospodarczą, kredytem i horrendalnym zusem. A jednak zbuntowałam się, w ramach wakacyjnego puczu ustawiłam pierwszego w mojej blogerskiej karierze autorespondera – że nie ma mnie, odpoczywam, przerwę od pracy mam, pierwszą od roku. Dogonili mnie jednak i tutaj – od kilku spraw i rozpoczętych projektów nie udało się zwiać. Nic to jednak, tych parę telefonów i maili nie zmienia zasadniczo zbyt wiele. Co mi się bowiem udało wspaniale, to nie przejmować się tym zanadto. Nie odczuwać stresu na myśl o projektach, w których nie wezmę udziału, o pełnej skrzynce, ani o ludziach, którzy czegoś ode mnie chcą.
Udało mi się wozić ten przepis ze sobą drugi tydzień i przysiąść do niego dopiero wtedy, kiedy mi się zachciało. Nie dlatego, że muszę. Wrócić do komputera w taki dzień, kiedy jest to czystą przyjemnością – nad samiutkim brzegiem jeziora Garda, na luźnej i spokojnej końcówce wyjazdu, w ramach relaksu po intensywnym zwiedzaniu. Siedzę na kempingu, pod płaczącą wierzbą, mąż serwuje mi drugą kawę, dzieci bujają się w hamakach. Dwa metry ode mnie fale pluskają o brzeg, słońce migocze w wodzie, za turkusową taflą – wielkie góry. Nic nie muszę. Mogę i chcę – powiedzieć Wam, że wakacje to wspaniały wynalazek, ale znalezienie dystansu do wszystkiego, co zostawia się za sobą, bywa wielką sztuką. Fizycznie nie odpoczęłam tutaj zanadto – zrobiłam dziesiątki kilometrów w upale, pieszo i na rowerze. Wakacje w kamperze to nie all inclusive – trzeba gotować i sprzątać, obczajać trasy, kempingi i mapy. Emocjonalnie – jak to na wyjeździe z dziećmi, które czasem męczą się i kłócą, czasem marudzą i płaczą. Ale w głowie mam relaks, jestem tu i teraz, chłonę, podziwiam i smakuję. Może dla wielu to normalne, ale dla mnie to sukces. To uczucie jest luksusowe, bardziej niż warunki, w których wypoczywam.
A teraz już idę na plażę, a potem rowerami do miasteczka. Gapić się, pstrykać zdjęcia i chłonąć. Do usłyszenia niebawem – będę mieć Wam dużo do opowiedzenia. Szczerze mówiąc – już nie mogę się doczekać. I chyba o to właśnie chodziło.
MAKARON Z KURKAMI I SEREM PLEŚNIOWYM, ORZECHAMI I PIETRUSZKĄ
Nie mam pojęcia, co powiedzieliby na to Włosi, obawiam się, że pasta bez gęstego sosu mogłaby tutaj nie przejść. Ja jednak uwielbiam takie szybkie makarony, z paroma tylko składnikami, nawilżone jedynie masłem. Lubię, kiedy dodatki są jędrne, a ich smak wyrazisty. To połączenie kurek z chrupiącymi orzechami, słonym pleśniakiem i masą pietruchy jest serio przepyszne!
Składniki (na 4-5 porcji):
- 500 g makaronu tagliatelle lub papardelle, najlepiej świeżego (użyłam świeżego makaronu szpinakowego z Lidla)
- 300 g kurek
- 100 g sera pleśniowego (najlepiej kruchego, jak lazur, nie kremowego jak gorgonzola)
- 1 cebula
- 1 pęczek pietruszki
- 2 garście orzechów włoskich lub pekan
- sól, pieprz
- masło do smażenia
Przygotowanie:
- cebulę obrać, posiekać drobno i zeszklić na maśle
- kurki wypłukać dokładnie, duże pokroić (małe zostawiam w całości), dorzucić je na patelnię, oprószyć solą i pieprzem, dusić ok.10-15 minut (do czasu aż odparuje początkowo wydzielony płyn i grzyby zezłocą się ładnie)
- pokroić ser, posiekać pietruszkę i orzechy (te ostatnie warto uprażyć na suchej patelni)
- ugotować makaron, po odlaniu rozpuścić na dnie garnka łyżkę masła i połączyć w nim wszystkie składniki na niedużym ogniu
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS