Po ogłoszeniu przez Polskę oficjalnie woli uzyskania od Niemiec reparacji, wyprodukowanych zostało natychmiast kilka mitów, z którymi należy się zmierzyć:
- że upłynęło za dużo czasu, a współcześni Niemcy nie są niczemu winni
- że przecież Polska uzyskała od Niemiec kawał terytorium i to załatwia sprawę
- że Polska zrzekła się reparacji i domaganie się ich jest „niezgodne z prawem”
- że w ogóle czemu domagamy się reparacji od Niemiec, a nie np. od Rosji (to jest szczególne kuriozum)
- że Niemcy to nasz najlepszy przyjaciel i nie wolno takiej pięknej przyjaźni w imię jakichś tam pieniędzy deptać (jak wiadomo, kiedy ofiara domaga się zadośćuczynienia od swojego kata, to jest to klasyczny przykład „deptania przyjaźni”)
- i najlepsze – że Niemcy w „odwecie” będą chcieli nam zabrać ziemie, które utracili na naszą rzecz po wojnie; kurde, no serio ludzie piszą takie rzeczy pod nazwiskiem
Zacznijmy od punktu ostatniego, bo on w połączeniu z punktem przedostatnim tworzy niesamowite wręcz combo. Otóż w historii nie jest znany przypadek, żeby jedno państwo odstąpiło drugiemu państwu swoje ziemie inaczej, niż w wyniku przegranej wojny albo groźby wojny (choć nawet to drugie było niezwykle rzadkie). Jednym słowem nasza opozycja twierdzi, że (pkt. 5) Niemcy to nasi wspaniali przyjaciele, ale jak zaczniemy mówić o reparacjach, to (pkt. 6) na nas napadną. Wehrmacht wiedzie i zabierze nasze ziemie.
Powtarzam – w świetle doświadczeń historycznych nie ma innej metody zaboru ziem obcego państwa, niż wojna. I rozumiecie – nasza opozycja twierdzi, że Niemcy wypowiedzą nam wojnę!
To właściwie mogłoby zamknąć temat dyskusji o poziomie intelektualnym rodzimych folksdojczów, ale jednak brnijmy dalej, punkt po punkcie.
Ad. 1
Wszyscy już zapewne słyszeli o wypłacie 1.1 mld euro przez Niemcy Namibii za zbrodnie czasów kolonialnych w latach 1905-1908. To właściwie samo w sobie zamyka temat „za dawno” oraz „współcześni Niemcy nie ponoszą za to winy”.
Dodajmy przy tym, że o ile faktycznie współcześni Niemcy nie ponoszą winy za zbrodnie swoich dziadków i ojców tak w Polsce, jak i w Namibii, o tyle korzystają z owoców ich zbrodni. Szereg największych niemieckich korporacji rozwinęło się najbardziej właśnie w okresie III Rzeszy. A to, że równie wiele z nich przemalowało szyld albo przekazało kluczowe aktywa firmom, które zaczynały „z czystą kartą” po wojnie, to zupełnie inna historia.
Ad. 2
Nikt nigdy nie traktował ziem utraconych przez Niemcy po II wojnie światowej jako rekompensaty za zbrodnie Niemiec na terenie Polski. Najlepszym dowodem, że sami Niemcy tak o tym nie myśleli, jest ich uporczywe twierdzenie, że „Polska zrzekła się reparacji”. Gdyby to ziemie zachodnie były faktyczną rekompensatą, to po co w ogóle Polska miałaby się czegoś „zrzekać”? Logicznie sprzeczne.
W historii wiele jest przypadków, kiedy państwo w wyniku wojny traciło terytorium i jednocześnie płaciło reparacje. Najlepszy przykład to właśnie Niemcy po I wojnie światowej – straciły ziemie na rzecz Francji, a ostatnią ratę reparacji zapłaciły kilka lat temu. Pakiet „utrata ziem plus reparacje” nie był w historii niczym wyjątkowym. Można powiedzieć, że utrata ziem była formą kary za przegraną wojnę, a reparacje były zadośćuczynieniem za straty drugiej strony. Dwie osobne sprawy, często idące w parze.
Ad. 3
Tu chyba dochodzimy do najważniejszej sprawy, czyli argumentu „z prawa”. Otóż w całej historii ludzkości reparacje były wypłacane przez jedno państwo drugiemu z dwóch powodów: 1. w wyniku przegranej wojny, 2. jako zobowiązanie moralne.
Nigdy w historii nie było przypadku, żeby ktoś zapłacił komuś reparacje, bo „miał do nich prawo” albo „wygrał w sądzie”. W jakim niby sądzie? Nie ma takiego sądu. Co więcej, wypłacano reparacje całkiem wbrew literze prawa międzynarodowego.
Najbardziej spektakularny przykład to znowu Niemcy i reparacje wobec Izraela. Czy Niemcy napadli kiedyś na Izrael? Nie. Czy zabili choć jednego obywatela Izraela? Ani jednego. Czy zniszczyli jakieś izraelskie miasto, zbombardowali szkołę, ukradli maszyny z izraelskiej fabryki albo obrazy z izraelskich muzeów? Nigdy nic. Dlaczego? Bo państwo Izrael powstało w roku 1948, czyli po wojnie szczęśliwie przez Niemcy przegranej. Co więcej – bardzo możliwe, że gdyby nie II wojna światowa, Izrael w ogóle nigdy by nie powstał!
Nie ma i nigdy nie było żadnego prawa, które by zobowiązywało Niemcy do wypłaty czegokolwiek Izraelowi. Nie ma w prawie czegoś takiego, jak dziedziczenie praw do czegokolwiek po linii etnicznej, a to właśnie tu zastosowano.
Niemcy wypłacili te reparacje wyłącznie ze względu na poczucie moralnego zobowiązania.
Powtórzmy – prawo w przypadku reparacji wojennych nigdy nie było argumentem. Nigdy nie było żadnej „sprawy sądowej o reparacje” ani nic takiego. Używanie przez Niemcy argumentu prawnego to wyłącznie zamulanie tematu i uciekanie od odpowiedzialności.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS