Ponad tydzień po ujawnieniu przez studentów Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego afery związanej z Centrum Medycznym tej uczelni, pokrętnych wyjaśnieniach jej rektora, prof. Zbigniewa Gacionga, wykładowcy WUM, a w ślad za nimi Konferencja Rektorów Uczelni Warszawskich postanowili odnieść się do wydarzeń, które z dnia na dzień nabierają wymiaru coraz większego skandalu.
Zarówno dziekani WUM, jak i Konferencja rektorów nie mają zamiaru oceniać tego, co wydarzyło się na tej uczelni:
nie jest naszym zamiarem podejmowanie kolejnej oceny przebiegu szczepień przeciw COVID-19 realizowanych przez Centrum Medyczne WUM
-piszą w swoim liście wykładowcy tej uczelni, a warszawscy rektorzy wyrażają „głębokie zaniepokojenie charakterem toczącej się w przestrzeni publicznej dyskusji na temat organizacji szczepień przeciwko wirusowi SarsCoV-2 w jednej z jednostek Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego”.
O liście otwartym dziekanów WUM pisał na portalu wPolityce.pl Jakub Maciejewski:
Czy oburzyło ich załatwiactwo? Lekceważenie i pogarda dla lekarzy, studentów i pacjentów? Ukrywanie informacji o „zaszczepionych poza kolejnością”. Nie! Otóż dziekani oburzyli się, że studenci tę sprawę nagłośnili! No jak można zakłócać spokojną atmosferę kumoterstwa.
CZYTAJ WIĘCEJ: Rektor Gaciong będzie walczył o dobre imię WUM, a dziekani – ze studentami i „mową nienawiści”. O załatwiactwie ani słowa
Nie będę zatem się powtarzała, podzielając w pełni opinie red. Maciejewskiego, ale list rektorów warszawskich uczelni, de facto udzielający poparcia rektorowi WUM, jest przykładem obrony za wszelką cenę jednego z „naszych”, bo jak nie można się zdenerwować, śledząc to, co wydarzyło się na WUM-ie od momentu ujawnienia afery ( była dodatkowa pula szczepionek – nie była; rektor nie wiedział o szczepieniach celebrytów – rektor wiedział, a nawet osobiście ich witał; dostał listę celebrytów do zaszczepienia – dostał, ale po fakcie i tak dalej), skoro w liście rektorów warszawskiej uczelni czytamy:
Rektor WUM w ramach autonomii Uczelni i obowiązującego prawa podjął zdecydowane działania świadczące o determinacji w jak najszybszym wyjaśnieniu sprawy, transparentnie komunikując swoje decyzje.
Najbardziej ubawiło mnie „posądzanie” rektora WUM o transparentność w komunikowaniu się, bo jak było, każdy widział. Trafnie skomentował postawę rektora jeden z dyskutantów na stronie „ZUM na WUM”:
Serdecznie przepraszam, że z powodu działalności, o której nie miałem pojęcia, prowadzonej przez osoby, z którymi nie mam nic wspólnego, WUM stał się najczęściej wymienianą na świecie polską uczelnią. Jeszcze raz podkreślam – to byli inni. Ja tylko witałem wchodzących aktorów.
Ale najbardziej niepokojące w stanowisku środowiska naukowo-dydaktycznego WUM jest ukryte pod sprzeciwem wobec mowy nienawiści przekonanie, że studenci zrobili coś, co wykracza poza ramy publicznego dyskursu, bowiem jak piszą dziekani:
Jakkolwiek wszyscy Członkowie naszej Społeczności mają pełne i równe prawo wyrażania swoich sądów, to jednak treść licznych, częściowo anonimowych komentarzy, dalece odbiega od standardów, których powinni przestrzegać lekarze, pracownicy naukowi, doktoranci i studenci wyższej uczelni (…) Uważamy za niegodne anonimowe formułowanie oskarżeń i przypisywania win bez możliwości bezstronnej interpretacji zdarzeń. Opinie te dotyczą m.in. jakości nauczania w naszym Uniwersytecie.
Solą w oku władz uczelni jest strona studentów WUM na Facebooku, której celem jest, jak oni sami deklarują „nagłaśniania wszelkich nieprawidłowości na WUMie”. Ale jak to nagłaśnianie? Mentalność pani Dulskiej widać przechodzi w genach z pokolenia na pokolenie i przekonanie, że brudy należy prać we własnym domu, najlepiej dyskretnie donosząc władzom uczelni, tak by nic poza jej mury nie wyszło, głęboko musi tkwić w mentalności niektórych akademickich autorytetów.
Informacje i głosy w dyskusji na stronie „ZUM na WUM” zamiast wzbudzić głęboką refleksję i chęć uzdrowienia sytuacji na uczelni (medice, cura te ipsum), podjęcie dialogu ze społecznością studencką i wyjście z całej tej sytuacji z twarzą, bowiem skandal ze szczepionkami nie jest pierwszym sygnałem zgłaszanym przez studentów, że na uczelni źle się dzieje, konsoliduje kadrę naukowo – dydaktyczną WUM i innych warszawskich uczelni w obronie jej interesów i pozycji pod hasłami walki z hejtem, mową nienawiści i anonimowymi atakami, jak określa się udokumentowane zarzuty studentów.
Strona studentów na Facebooku psuje dobre samopoczucie odpowiedzialnych za wyniki i prestiż warszawskiej uczelni, szczególnie jeśli budują je informację umieszczane na oficjalnej stronie Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego . Jak nie czuć dumy, skoro się przeczyta na tejże stronie, że:
W opublikowanym 8 czerwca br. najnowszym światowym zestawieniu szkół wyższych CWUR – The Center for World University Rankings, Warszawski Uniwersytet Medyczny uzyskał najwyższe oceny w grupie krajowych uniwersytetów medycznych. Znalazł się także w czołówce polskich szkół wyższych.
Informacja, że na 2000 klasyfikowanych w rankingu uczelni WUM zajął 911 miejsce, a jeśli chodzi o „rangę osiągnięć badawczych” – 863 jest co prawda podana w komunikacie, ale to tak jak z tym traktorem ze skeczu kabaretu TEY – traktor się nie zepsuł, tylko jedno koło, a ponieważ ma ich cztery, to trzeba mówić, że trzy są dobre. Wprawdzie traktor nadal jest zepsuty, ale jak to dobrze brzmi!
Rektorzy warszawskich uczelni zwrócili się w swoim stanowisku z 8 grudnia z apelem do wszystkich osób wypowiadających się na „ten temat” (organizacja szczepień w jednej z jednostek WUM) o powściągliwość w wyrażaniu opinii oraz bazowanie na faktach i sprawdzonych informacjach. Tę intencję znakomicie wcześniej wyczuli administratorzy oficjalnej strony WUM, bowiem w rubryce „media o nas” od 30 grudnia nie ma żadnego wpisu. Media nic o WUM nie piszą!
W związku z tym, powściągliwie zwracam się z apelem – studenci do nauki literaci do piór (jak kiedyś skandowała klasa robotnicza w imieniu matki-partii) a dziennikarze niech się zajmą czym innym, a nie wkraczają na teren wyższych uczelni, które są autonomiczne i nikt nie będzie im rektorów odwoływał, ani skłaniał, by z honorem podali się do dymisji.
Wspominając dialog ze skeczu drugiego z dawnych kabaretów – Dudek – o którym młódź akademicka nigdy pewnie nie słyszała, wszyscy powyżej wymienieni „mogą panu majstrowi skoczyć tam, gdzie pan możesz pana majstra w d…ę pocałować”.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS