Straciłem ochotę na podróże, odkąd na Facebooku ludzie wrzucają zdjęcia i informują innych, co robili każdego dnia

Przestałem podróżować, odkąd rynek księgarski zalały tysiące relacji z serii „gdzie byłem i co robiłem”. Straciłem ochotę na podróże, odkąd na Facebooku ludzie wrzucają zdjęcia i informują innych, co robili każdego dania. Nie rozumiem, co każe ludziom wsiąść do samolotu, narobić setki zdjęć i każdą duperelę opisać.

Nie mam ochoty zwiedzać obcych miast, bo wszędzie można kupić te same pamiątki wyprodukowane w Chinach. Nie znam wszystkich muzeów, które są w mojej okolicy – po co więc zwiedzać Luwr w tempie sprintera?

Mimo niechęci do podróży w wakacje nie siedzę w domu. Szukam jakiejś pustki daleko od niego lub blisko. Nieważne gdzie, ważne, żeby to było miejsce, gdzie myśl może się rozprężyć, a przestrzeń rozlewa się jak woda. Wyjeżdżam, żeby mieć spokój i żeby świat nie cieśnił się tak jak na co dzień.

Oczywiście spotykam ludzi, wchodzę do wiejskich kościółków, jem bułki z jagodami w maleńkich sklepikach. Ale to nie przesłania krajobrazu. Przeciwnie, nasącza go światłem ludzkich czynów.

Wyjeżdżam, żeby widzieć, jak góry spływają do rzek, jak osuwa się ziemia i zmienia w dno jeziora. Wyjeżdżam, żeby patrzeć, jak to, co się pojawi w zasięgu mojego wzroku, po chwili znika – rozwiewa się w dym i odsłania następne, które też przepadnie.

Wyjeżdżam, żeby o tym wszystkim rozmyślać, rozcierać w palcach czas na proch i na pył. Na nicość, która wchłania wszystko i zabliźnia mijający rok codziennego życia. Kładę się wtedy na ziemi, spoglądam w bezkresne niebo, nasłuchuję wiatru i szelestu traw. Wszystko, co wiem i umiem, staje się niepotrzebne. Codzienność znika. Pozostaje świat w swojej najstarszej formie i pragnienie rozpłynięcia się w nadciągającym nieuchronnie zmroku.

Robert Majewski, dyrektor Szkoły Podstawowej w Rogozinie, dyrygent chóru Vox Singers