Starożytni lekarze twierdzili, że to okropność i barbarzyństwo, godne co najwyżej dzikiego zwierzęcia. Nie potrafili jednak przekonać ludzi, by zrezygnowali z obyczaju sączenia krwi gladiatorów. Dlaczego Rzymianie tak chętnie sięgali po posokę ofiar areny?
Wzmianka o tym, że starożytni Rzymianie uważali picie krwi zabitego gladiatora za skuteczne lekarstwo na epilepsję pojawiła się w I wieku naszej ery, w dziele Aulusa Corneliusa Celsusa.
Rzymski uczony zapisał, że “niektórzy uwolnili się od tej choroby, pijąc gorącą krew z poderżniętego gardła gladiatora”.
Nie miał przy tym wątpliwości, że jest to “nędzna pomoc” – którą jednak toleruje się ze względu na “jeszcze nędzniejszą chorobę”.
Podobne opisy tej odstręczającej praktyki pojawiały się także u innych autorów starożytnych, między innymi Pliniusza Starszego i Areteusza z Kapadocji. Ten pierwszy w XXVIII księdze “Historii naturalnej” odnotował:
“Chorujący na choroby kaduczne [tj. epilepsję – przyp. A.W.], piją krew szermierzy (zabitych) z żywych niejako pucharów, co widząc czyniące na tymże samym placu zwierzęta dzikie, grozą przejmuje.
A niestety! Owi mniemają, że jest bardzo skutecznie pić ciepłą i kurzącą się jeszcze krew, i całowaniem ran, duszę samę w siebie wciągnąć, gdy tymczasem nie godzi się przybliżać ust ludzkich nawet do ran dzikich zwierząt”.
Z kolei Areteusz zapisał – i jest to, jak podkreśla profesor historii z uniwersytetu Columbia, William V. Harris, wiarygodna relacja – że widział tę “kurację” na własne oczy.
Ktoś (najprawdopodobniej właśnie epileptyk) zdołał złapać nieco krwi zabitego właśnie gladiatora do przygotowanego wcześniej kielicha i natychmiast ją wypił.
Harris, badający ludową medycynę wśród starożytnych, uważa opisany zwyczaj za “najbardziej makabryczne ze wszystkich przekonań rzymskich na temat lecznictwa”. Nie ma jednak wątpliwości, że w imperium był on dość rozpowszechniony – wspominają o nim jeszcze autorzy z VI wieku naszej ery.
Nawet lekarze uznający zwyczaj za całkowite barbarzyństwo, nie potrafili go wyplenić. A co dopiero ci, którzy – jak bizantyński medyk z VI wieku, Aleksander z Tralles (dzisiejsze Aydin w Turcji) – podkreślali, że picie posoki gladiatorów “często przynosi doskonałe rezultaty”!
Jak to możliwe? Ferdinand Peter Moog i Axel Karenberg, którzy poświęcili makabrycznemu lekarstwu artykuł, opublikowany na łamach “Journal of the History of Neurosciences”, wyjaśniają:
________________________
Zainteresował cię ten artykuł? Na łamach portalu WielkaHistoria.pl przeczytasz również na temat epidemii, o której nikt nie mówi. Na wyniszczającą chorobę cierpiało nawet 15% Polaków.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS