STALKER 2: Heart of Chornobyl – recenzja. Serce Czarnobyla bije mocno, ale nierówno

Wyobraź sobie miejsce jak z postapokaliptycznego koszmaru. Cisza przerywana wyciem wiatru. Zardzewiałe ruiny, w których każdy cień kryje zagrożenie. STALKER 2 wciąga nas w świat, w którym natura i technologia tworzyły groteskową symbiozę po dwóch atomowych katastrofach. To survival i wciągająca podróż w głąb upadłego świata w jednym.

Strefa to aż 64 km² otwartego terenu, nie wliczając wszystkich wnętrz i podziemi. Każda lokacja została dopracowana w szczegółach i jest pełna historii, które można wyczytać z ruin. Obszar ten jest fikcyjną wersją Czarnobyla, który zawiera jednak wiele elementów nawiązujących do rzeczywistego odpowiednika. Mimo fikcyjnego charakteru, czuć tu autentyczność – mroczne tło Czarnobyla dodaje grze wiarygodności. Gra nie narzuca tempa. Pozwala błądzić, odkrywać i doświadczać świata na własnych warunkach. Ale pamiętaj – wszystko tutaj chce cię zabić.

Podczas eksploracji przyjdzie ci często stawać przed wyborem: wracać z pełnymi kieszeniami czy ryzykować jeszcze jeden krok w głąb nieznanego? Każda decyzja ma swoje konsekwencje. STALKER 2 testuje twoją cierpliwość i umiejętność planowania. Każdy krok wciąga głębiej w ten nieprzyjazny świat.

W STALKER 2 nie ma żadnych supermocy ani drzewek umiejętności. Skif, główny bohater, to zwykły człowiek, którego przeżycie zależy od twoich działań. Szanse na przetrwanie zależą od tego, co uda ci się znaleźć, kupić (za zdobywaną poprzez eksplorację czy wykonywanie zadań kryptowalutę), ulepszyć (też za kryptowalutę) lub zdobyć. Każdy bandaż, każdy nabój jest na wagę złota. W postapokaliptycznym Czarnobylu przetrwanie wymaga ciągłego balansowania między ryzykiem a zasobami, a nadmierna chciwość może zakończyć się tragicznie. Zbieranie zbyt wielu przedmiotów sprawia, że trudniej jest się szybko poruszać, a to może prowadzić do śmierci, gdy tylko zostaniesz zaatakowany. Każdy przedmiot, który uda się znaleźć, może oznaczać różnicę między życiem a śmiercią. Ta surowość i nieprzewidywalność sprawia, że każda chwila w Strefie jest napięta, a każdy krok – kluczowy dla dalszej egzystencji.

Ponadto Skif musi dbać o podstawowe potrzeby, takie jak jedzenie, picie i sen. W grze występują elementy survivalowe, które zmuszają do zarządzania zasobami i dbania o stan fizyczny bohatera. Ignorowanie tych potrzeb może mieć negatywne konsekwencje – to wprowadza dodatkową warstwę realizmu do walki o przetrwanie. Skif nie rozwija się w sposób typowy dla gier RPG – nie zdobywa nowych umiejętności ani punktów zdolności. Postęp w grze zależy od zdobytego ekwipunku i zdolności gracza do skuteczniejszego zarządzania zasobami. Każde ulepszenie wyposażenia – czy to pancerz, czy skuteczniejsza broń – zwiększa szanse na przetrwanie.

Mechanika walki podkreśla realizm – broń jest różnorodna i wymaga przyzwyczajenia. Każda ma swoją charakterystykę, a celowanie wymaga wprawy. Niewłaściwy wybór amunicji może być fatalny. Przeciwnicy – zarówno ludzie, jak i zmutowane bestie – wymuszają różne taktyki. Sztuczna inteligencja wrogów czasami bywa zbyt wyczulona, przez co dochodzi do chwil frustracji. Przeciwnicy widzą cię w ciemnościach, w których ty ledwo widzisz ręce, a trafienia w głowę mają znacznie większe znaczenie niż strzały w ciało. Mechanika strzelania wymaga wprawy, a broń na początku jest dość słaba. Z czasem, gdy zdobędziesz lepsze uzbrojenie, odczujesz różnicę, ale do tego momentu potrzeba cierpliwości.

Historia w STALKER 2 jest klimatyczna i wielowątkowa. Twórcy zadbali o to, aby decyzje gracza miały wpływ na dalszy przebieg rozgrywki. Każda rozmowa i każda interakcja z postaciami może zmienić bieg opowieści. Gra daje poczucie, że twoje wybory naprawdę mają znaczenie, a każde działanie prowadzi do konkretnych konsekwencji, które mogą wpłynąć na zakończenie.

W STALKER 2 zaimplementowano system reputacji, który wpływa na relacje gracza z różnymi frakcjami w Strefie. W świecie gry można napotkać różne frakcje. Każda z nich ma swoje cele i motywacje, a twoje decyzje mogą prowadzić do sprzymierzenia się z nimi lub stania się ich wrogiem. W zależności od twoich działań poszczególne grupy mogą otworzyć do ciebie ogień, gdy tylko pojawisz się w zasięgu wzroku, dzięki czemu rozgrywka jest bardziej dynamiczna. Niestety, gra nie zawsze ułatwia śledzenie tych relacji, ponieważ system reputacji nie jest w pełni przejrzysty i wymaga obserwacji działań innych postaci.

Wiele pobocznych wątków pozwala lepiej zrozumieć Strefę. Podczas zabawy spotykasz ludzi z tragicznymi historiami, którzy próbują przetrwać w tym pełnym niebezpieczeństw miejscu. Słuchanie dialogów i czytanie notatek jest warte zachodu, ponieważ te drobne elementy budują pełny obraz świata – pięknego, ale zarazem przerażająco realnego.

Skif nie jest superbohaterem, ale zwykłym człowiekiem, który stara się przetrwać. Jego motywacje ujawniają się stopniowo, a odkrywanie jego historii to dodatkowa nagroda dla tych, którzy lubią zwracać uwagę na szczegóły. Protagonista działa w cieniu innych bohaterów znanych z uniwersum STALKER-a, a to sprawia, że jego postać wydaje się bardziej autentyczna.

STALKER 2 to jedna z najładniejszych gier postapokaliptycznych, jakie widziałem. Zresztą nie tylko postapokaliptycznych. Grafika naprawdę robi wrażenie. Świat zachwyca dbałością o detale. Rdzewiejące metalowe konstrukcje oraz realistyczne oświetlenie nadają lokacjom wyjątkowy urok. To miejsce, które wciąga swoją mroczną urodą.

Na plus należy zaliczyć też różnorodność lokacji. Strefa żyje i oddycha – każdy jej fragment opowiada własną historię. Podziemne tunele, opuszczone osady, mroczne lasy – każda lokacja ma swój charakter. Nawet po wielu godzinach eksploracji nie odczuwałem znużenia.
Niestety, nie obyło się bez problemów technicznych. Przed premierą twórcy wypuścili dużą łatkę poprawiającą błędy, ale mimo to w grze zdarzają się liczne problemy. Spadki FPS-ów, okazjonalne bugi i nienaturalne animacje czasami wyrywają z immersji. W niektórych momentach misje poboczne nie mogą być ukończone z powodu glitchów, przez co musimy cofać się do wcześniejszego zapisu gry.

Sztuczna inteligencja postaci niezależnych potrafi zaskakiwać – czasem nie reagują na naszą obecność, a czasem zachowują się totalnie nieracjonalnie, idąc na pewną śmierć. Poza tym niektóre postacie potrafią utknąć w terenie lub zupełnie zniknąć, wp … czytaj dalej