[bsa_pro_ad_space id=5]
Bożena Ratter
W Związku Sowieckim zasadniczą wagę przywiązywano do upamiętnienia bohaterów „wielkiej wojny ojczyźnianej”, którym stawiano monumentalne pomniki, mniejszą zaś – do budowania i właściwego oznaczania mogił wojennych cywilnych ofiar wojen. O symbolach religijnych na grobach nie było w ogóle mowy. Odnajdywane pochówki wojenne komasowano we wspólnych bratnich mogiłach, w których składano szczątki zarówno zamordowanej ludności cywilnej, jak i żołnierzy – pisał Andrzej Przewoźnik.
Tak się dzieje obecnie na Ukrainie. Brak zgody na ekshumację wynika nie tylko z różnicy mentalności cywilizacyjnej, niezrozumienia Ukraińców dla polskiej wrażliwości na potrzebę nazwania z imienia i chrześcijańskiego pochówku szczątków ofiar ludobójstwa, o której mówił dr Pietrzak uczestnik debaty Propaganda a prawda historyczna.
[bsa_pro_ad_space id=8]
Brak zgody na ekshumację wynika z obawy o wykrycie większej liczby ofiar ukraińskiego ludobójstwa niż określona do tej pory, z obawy o odkrycie metod mordowania, zarówno poprzez pokazanie wieku i płci ofiar jak w przypadku Ostrówek, jak i metod męczenia i sposobu zadawania śmierci
– przypuszcza ks. Tadeusz Isakowicz Zaleski.
Ćwiartowanie piłą, rozciąganie końmi, odcinanie głowy i nadziewanie na sztachety, odcinanie kończyn i narządów, przybijanie gwoździami, wyrywanie wnętrzności – to rzeczywiście pozostawia ślady. Masowe wydobywanie szczątków i pokazanie zbrodniczej metodologii oczyszczania z innych nacji „Samostijnej Ukrainy”, byłoby ogromnym problem dla narracji państwa ukraińskiego pretendującego do UE i NATO.
Można przypuszczać, iż pan Prezydent to rozumie i właśnie w imię racji ukraińskich a nie polskich, nie mówi o ekshumacji, a jedynie wspólnie oddaje hołd ofiarom Wołynia
– przypuszcza Łukasz Warzecha w rozmowie z Łukaszem Karpielem w PCH24tv.
Zwłaszcza, iż nie doczekaliśmy się spełnienia się zapowiedzi Prezydenta o licznych wydarzeniach polsko-ukraińskich przy okazji 80. rocznicy obchodzonej 11 lipca. Nie ma kompletnie nic.
Można powiedzieć, że śmierć żołnierza w walce jest normalną sprawą, natomiast znajdowanie w masowym grobie kolejnych dziecięcych czaszek było niełatwym przeżyciem
– mówi dr Leon Popek o ekshumacji w Ostrówkach.
A co ze szczątkami zamordowanych przez Ukraińców Żydów? Może tego obawia się prezydent Ukrainy? Nie tylko zbiorowa mogiła w Babim Jarze w Kijowie, gdzie w 1941 roku ukraińska policja zamordowała w ciągu 2 dni 35 tysięcy Żydów z Kijowa.
W Polsce Ludowej, sprzedanej przez zachodnich sojuszników Stalinowi i rządzonej przez agentów Kremla, komunistów a często nawet byłych banderowców, przeciągniętych na swoją stronę przez Sowietów, polskie ofiary nie mogły nawet zapalić świeczek na grobach pomordowanych. Rozkwitała odgórnie zadekretowana „przyjaźń” Polski i narodów Związku Sowieckiego, tak jak obecne „pojednanie” polsko-ukraińskie – bez pokajania, skruchy i chrześcijańskiego wyznania winy
– pisał prof. Czesław Partacz w monografii Politechniki Koszalińskiej w 2013 roku .
Kiedy w 1989 roku odrodziła się Polska niepodległa i suwerenna, przeflancowana ze Stanów Zjednoczonych poprawność polityczna, czyli przefarbowany neomarksizm, znów zakneblowała politykom usta. Kresowiacy mieli milczeć i wspominać pomordowanych w czterech ścianach mieszkania czy na zamkniętych konferencjach, w imię wyższej polityki okrążania Rosji. Był to mord trzeci – tak jak poprzednie, ale i następne – można by nazwać „mordem przez przemilczenie”.
Mord na kresowianach popełniono również na emigracji. Paryska „Kultura” wbrew opinii większości polskiej emigracji, w imię pojednania polsko-ukraińskiego, drukowała częściej wypowiedzi ukraińskich nacjonalistów niż polskich ofiar. Był to mord czwarty.
Jak widzimy, tylko pierwsze, fizyczne ludobójstwo i moralne upokorzenie zostało dokonane przez banderowców i wieśniaków ukraińskich. Polacy kresowi, wypędzeni z ojczyzny dzieciństwa przez Sowietów i banderowców, stali się ofiarą „pojednania” polsko- ukraińskiego (halickiego). Za podeptaną godność nikt ich nie przeprosił. Pełni goryczy w sercu, powoli odchodzą z tego niesprawiedliwego padołu. Trzech następnych mordów – przez przemilczenie dokonały polskie władze, media i naukowcy: w PRL, na emigracji i w III RP. I to jest najbardziej smutne i haniebne. (monografia Politechniki koszalińskiej, 2013 r.)
Dzisiaj ci sami lub ich wychowankowie narzucają Prezydentowi, Premierowi i innym politykom oraz ich tubom propagandowym oraz Kościołowi, relatywizację zbrodni na narodzie polskim w interesie narodu ukraińskiego. Symetryzm winy uzasadniany polityką I i II RP (a zwłaszcza „polskich panów”, co typowe dla socjalistycznej propagandy Polski Ludowej), namawianiem Ukraińców przez NKWD – Rosję i Trzecią Rzeszę do mordów, a nie antypolonizmem i cywilizacją turańską naszych sąsiadów.
Druga grupa to „historycy rewizjoniści” (jak oni sami się nazywają), którzy starają się relatywizować istniejący w Polsce negatywny obraz Ukraińca opierając się na linii myślowej paryskiej „Kultury”. To historycy tej grupy lansują przekłamujące rzeczywistość określenia i stwierdzenia o ludobójczej działalności OUN-UPA typu: „wojna polsko-ukraińska na Kresach”, czy „antypolska akcja UPA”. Wyróżnia ich stosowanie nazw miejscowych niezgodnie z opisywanym czasem historycznym, na przykład „Galicja” zamiast „Małopolska Wschodnia” i częste przemilczanie dorobku naukowego historyków kresowych. Niektórzy z nich bezkrytycznie podchodzą do wspomnień działaczy czy bojówkarzy, pisanych w określonych celach, jak i do opracowań ukraińsko-halickich. (…)
Trzecią grupę stanowią deklarowani i utajnieni Ukraińcy pracujący na polskich uczelniach, prawie trzydziestu członków Ukraińskiego Towarzystwa Historycznego. To tacy historycy, jak rektor Akademii Pomorskiej w Słupsku Roman Drozd, autor niesławnej książki pt. Ukraińska Powstańcza Armia czy nieżyjący już Mikola Siwicki oraz Eugeniusz Misiło i inni apologeci banderyzmu. (prof. Czesław Partacz monografia Politechniki koszalińskiej, 2013 r.)
Barbarzyństwo rusińsko/ukraińskie wobec innych nacji ma tradycję. Apoloniusz Zawilski „Znów ożywają kurhany”:
Po kilku tygodniach Sienkiewiczówka zaczęła szybko zapełniać się wylękłymi i na wpół żywymi mieszkańcami okolicznych kolonii polskich, jak Aleksandrówka, Dębowa Karczma, Budki, Dąbrowy Kołodeskie, Żabecznik, Kolonia Lipska oraz kolonie – Olgin, Natolin, Jadwigin itd. Tym, co głównie w Sienkiewiczówce przyciągało, był landwirt Leopold Hampel. Postać ta stała się duchem opiekuńczym Polaków z całej okolicy, i każdy, kto ocalał z pogromu, zachował ją we wdzięcznej pamięci.
Po zakończeniu I wojny światowej Hampel, jako żołnierz armii austriackiej, wracał z niewoli rosyjskiej do domu, a pochodził z Sudetów. W rejonie Lwowa wpadł w ręce Ukraińców, którzy oblegali to miasto. Dla uprzyjemnienia czasu związali oni bezbronnego człowieka w kij, obłożyli go suchym torfem i podpalili, aby żywcem się usmażył. W takiej sytuacji zjawił się patrol polskiej kawalerii, przepędził Ukraińców, a usłyszawszy jęki, odkrył człowieka w podpalonym torfie. Rzecz prosta, Polacy uwolnili go ze śmiertelnej pułapki, obdarowali na drogę żywnością i wskazali kierunek marszu. Zrozumiałe, że w sercu Niemca zrodziło to dozgonną wdzięczność dla Polaków, a uzasadnioną nienawiść do Ukraińców i ich bestialskich poczynań. (Apoloniusz Zawilski „Znów ożywają kurhany”).
W rozprawie doktorskiej ks. Adam Kubasik pisał: „Płonęły polskie gospodarstwa a chłopi polscy mordowani byli w najokrutniejszy sposób. Bandyci palili ich żywcem, wykłuwali oczy, obdzierali ze skóry i solili. Ciężarnym kobietom rozpruwano brzuchy i napełniano je szkłem. Niemowlęta przybijali do ściany lub wbijali na widły. Z dnia na dzień niewielka osada (Sienkiewiczówka) stała się skupiskiem kilkutysięcznej rzeszy uchodźców, a ponieważ w ataku na Uhrynów brało udział już nie kilkunastu czy kilkudziesięciu bandytów ale tysiące, Hampel zorganizował ewakuację ludności do Łucka.
”Kolumna kilkuset wozów wyjechała swoim czołem w południe…w środku kolumny jechał tabor niemiecki ubezpieczony przez załogę niemiecką, dalej na zewnątrz szło ubezpieczenie oddziałów polskich.”
za: kresykędzierzynkoźle
ZOBACZ RÓWNIEŻ:
POL-UKR – Wiktor Poliszczuk: „Nie ma zbrodniczych narodów, są tylko zbrodnicze ideologie i organizacje”
Dr L. Kulińska: Co się zdarzyło na Wołyniu ?
[bsa_pro_ad_space id=4]
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS