– Rzecznik prasowy Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego informuje:
W związku z Wnioskiem (BSA I-4110-1/20) oraz Zarządzeniem nr 3/2020 Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z 15 stycznia br. Prezes Sądu Najwyższego kierujący pracą Izby Dyscyplinarnej dr hab. Tomasz Przesławski zwrócił się do Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego prof. dr hab. Małgorzaty Gersdorf o zmianę błędnej podstawy prawnej wniosku o rozstrzygnięcie przez skład połączonych trzech izb Sądu Najwyższego (Izbę Cywilną, Izbę Karną oraz Izbę Pracy i Ubezpieczeń Społecznych) rozbieżności w wykładni prawa występującej w orzecznictwie Sądu Najwyższego i wyznaczenie do tego rozstrzygnięcia składu Sądu Najwyższego uwzględniającego Izbę Dyscyplinarną oraz Izbę Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych. Prosi także o priorytetowe potraktowanie tej sprawy, którą podnosi powodowany niepokojem i troską o prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości w Polsce.
Prezes Sądu Najwyższego kierujący pracą Izby Dyscyplinarnej wskazał następujące przyczyny nieprawidłowości decyzji Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego:
1. Wątpliwości budzi podstawa prawna, a mianowicie art. 83 § 1 ustawy z 8 grudnia 2017 roku o Sądzie Najwyższym. Przepis ten stanowi o rozbieżnościach w wykładni przepisów prawa będących podstawą orzekania sądów powszechnych, sądów wojskowych lub Sądu Najwyższego i ma na celu zapewnienie jednolitości orzecznictwa. W uzasadnieniu wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego jako potwierdzenie istniejących rozbieżności powołana została między innymi uchwała pełnego składu Izby Dyscyplinarnej z 10 kwietnia 2019 r. (sygn. akt II DSI 54/18) oraz uchwała składu siedmiu sędziów Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych z 8 stycznia 2020 r. (sygn. akt I NOZP 3/19) – obie mające moc zasady prawnej, od której odstąpienie szczegółowo uregulowane zostało w przepisie art. 88 § 3 tej samej ustawy. Stanowi on, że jeżeli skład jednej izby Sądu Najwyższego zamierza odstąpić od zasady prawnej uchwalonej przez inną izbę, rozstrzygnięcie następuje w drodze uchwały obu izb. Izby mogą przedstawić zagadnienie prawne do rozpoznania przez pełny skład Sądu Najwyższego. Zatem w wydaniu uchwały odstępującej od wyrażonej wcześniej zasady prawnej, powinna brać udział izba, która wydała pierwsze rozstrzygnięcie. W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości to, że do jej rozstrzygnięcia powinny zostać powołane także Izba Dyscyplinarna oraz Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych.
2. Istotne wydaje się postawienie pytania, czy oparcie wniosku o przepis art. 83 § 1 nie stanowi próby obejścia normy wynikającej z brzmienia przepisu art. 88 § 3. Ponadto, konieczne jest wyjaśnienie, czy wyłączenie od orzekania sędziów Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego nastąpiło w drodze czynności procesowej w sprawie, czy też wynika jednoznacznie z dowolnego doboru składu rozstrzygającego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego.
3. W niniejszej sprawie wątpliwości budzi także kwestia bezstronności wyznaczonych przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego w drodze Zarządzenia nr 3/2020 sędziów sprawozdawców w osobach sędziów Sądu Najwyższego Marty Romańskiej i Włodzimierza Wróbla. Nie sposób przypisać przymiotu bezstronności SSN Włodzimierzowi Wróblowi, który na łamach „Palestry” (nr 1-2/2019) krytycznie wypowiedział się na temat Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego i orzekających w niej sędziów, określając ją jako „sąd wyjątkowy”. Przywołać także należy postawę SSN Marty Romańskiej w trakcie posiedzenia Kolegium Sądu Najwyższego, która okazywała swoje negatywne nastawienie do Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego poprzez odmowę udziału w głosowaniu nad Regulaminem Izby Dyscyplinarnej.
4. Nie można także pominąć faktu, że rozstrzygnięcie połączonych izb zmierzać będzie w istocie do oceny powołania na urząd sędziego przez Prezydenta RP. Przypomnieć w tym miejscu należy postanowienie Sądu Najwyższego z 5 listopada 2009 roku (sygn. akt I CSK 16/09), w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że „domaganie się ustalenia istnienia prawa do wykonywania mandatu sędziego Trybunału Konstytucyjnego odnosi się do stosunku publicznoprawnego i nie ma cech realizacji prawa podmiotowego. Osobie dochodzącej takiego żądania nie przysługuje zatem prawo do sądu w rozumieniu art. 45 ust. 1 i 77 ust. 2 Konstytucji. W konsekwencji należy przyjąć, że wyklucza to spory dotyczące powierzenia lub pozbawienia mandatu sędziego Trybunału Konstytucyjnego z zakresu drogi sądowej także w oparciu o powołane wyżej przepisy Konstytucji. Podobne stanowisko jest prezentowane w literaturze w odniesieniu do sędziów sądów powszechnych i sędziów Sądu Najwyższego”. Zatem, jak wielokrotnie podnoszono w orzecznictwie Sądu Najwyższego i Trybunału Konstytucyjnego, powołanie na urząd sędziego jako wyłączna prerogatywa Prezydenta RP nie podlega kontroli sądowej, gdyż w akcie powołania na urząd sędziego przez Prezydenta RP realizuje się fundamentalna zasada demokratycznego państwa prawa (art. 2 Konstytucji RP).
UWAGA: komunikaty publikowane są w serwisie PAP bez wprowadzania przez PAP SA jakichkolwiek zmian w ich treści, w formie dostarczonej przez nadawcę. Nadawca komunikatu ponosi odpowiedzialność za jego treść – z zastrzeżeniem postanowień art. 42 ust. 2 ustawy prawo prasowe.(PAP)
kom/ mom/ wus/
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS