Jezus siedzi w celi. Wyrok śmierci już zapadł. Kolejnego ranka zaniesie krzyż na Golgotę. Najpierw wspomina oszczerców, „trzydziestu siedmiu cudownie uzdrowionych” przez niego, którzy mają teraz pretensje, że ich życie się pogorszyło: „były ślepiec poskarżył się na brzydotę świata, oczyszczony z trądu oświadczył, że nikt nie daje mu już jałmużny”. A Jezus myśli: „Jestem człowiekiem, nic co ludzkie nie jest mi obce. A jednak nie rozumiem, co się z nimi dzieje, gdy zaczynają wygłaszać te kalumnie. I uważam ten brak zrozumienia za moją porażkę, słabość”.
Tak zaczęła swoją najnowszą powieść belgijska – ale u nas dobrze znana – pisarka Amélie Nothomb. Wydane w ubiegłym roku „Pragnienie” najpierw błyszczało na listach książkowych bestsellerów, a w listopadzie znalazło się w czwórce finalistów najbardziej prestiżowej francuskiej Nagrody Goncourtów, którą autorka zdobyła wcześniej dwukrotnie (1999 i 2007).
Najważniejszą cechą Jezusa z tej powieści jest człowieczeństwo, które on sam jasno deklaruje i z którego czerpie małe i duże przyjemności. Ale jednocześnie prorok ma świadomość swojej boskości – przecież wie, co się stanie w przyszłości. Wie, jakie bzdury napiszą o nim i jego męce ewangeliści. Wie nawet, że jego „nieskończone cierpienie w żaden sposób nie wymazuje cierpień tych nieszczęśników, którzy musieli znosić je przede mną. Sama myśl o zadośćuczynieniu budzi odrazę swoim absurdalnym sadyzmem”.
Czy tak mógł myśleć Chrystus ewangelistów? Nie. To jest myślenie człowieka, który czuje się oszukany i skazany przez ojca. W miarę, jak nasila się jego ból, kieruje w stronę Boga coraz ostrzejsze słowa i coraz wyraźniej odczuwa bezsens swojej sytuacji i cierpienia. Powieściowy Jezus przeżywa na krzyżu tak wielką mękę, że przysięga, iż gdyby mógł „uczynić ostatni cud” uwolniłby się i przerwał koszmar. Tyle, że nie ma już siły na cuda, dogorywa.
Chęć „zepsucia” Boskiego planu jest tu bardzo znacząca, pod każdym względem ludzka. Podobnie, pojawiające się w myśleniu cierpiącego na krzyżu Jezusa osądy – według niego – absurdalnych pomysłów Boga i dostrzeżone wady myślenia wynikające z boskiego zadufania. Choćby taka: „Moje ukrzyżowanie jest kompletnym nieporozumieniem. Plan mojego ojca – myśli Jezus – miał w zamyśle pokazać, jak daleko można się posunąć ze względu na miłość. Gdyby ten pomysł był jedynie głupi, można by uznać go za bezcelowy. Niestety, jest on w najwyższym stopniu szkodliwy. Za sprawą mojego idiotycznego przykładu rozmaite koncepcje człowieka podniosą sens męczeństwa”. Trzeba więcej? Przekładając to na grunt religijny: Jezus portretowany przez Nothomb jest ateistą, niezależnie od tego, że na ostatnich stronach powieści wykłada swoją koncepcję wiary. Bo jest to wiara bez Boga!
Powieść Amelie Nothomb jest utworem w oczywisty sposób obrazoburczym, ale potrzebnym. Coś się w naszej kulturze dzieje takiego, że z jednej strony trwają poszukiwania dla niej mistycznej podbudowy, które niekiedy prowadzą do bezrefleksyjnej rytualizacji religijnych zachowań. A z drugiej, narasta– obecna od dawna, ale teraz przyswojona nawet przez kulturę popularną – potrzeba racjonalnego zakwestionowania religijnych opowieści.
Czytaj także:
George R.R. Martin zagrał w „Grze o Tron”. O mały włos, a oglądalibyśmy go w serialu
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS