Klawiatura naprawiona, to można wrócić do pisania. Na szczęście dla Was, tym razem nie o klimacie i środowisku, tylko o japońskiej popkulturze. Chociaż i te tematy delikatnie przy okazji poruszę. Daleko mi do “otaku” (silnie uzależniony maniak anime i mang, znaczenie raczej pejoratywne), jednak za umiarkowanego fana tego rodzaju sztuki mogę się chyba uznać i co nieco napisać. “Na poważnie” przygodę z anime rozpocząłem jakoś około 2014 tego roku, od świetnej pozycji “Parasite” (“Pasożyt”), o której zresztą wspomniałem w notce. Parasite tak bardzo mi się spodobał, że zacząłem szukać innych, podobnych pozycji. I tu “wpłynąłem na bezkresne stepy” 🙂 japońskiej popkultury anime. Jest to ocean możliwości, dla każdego: i seriale “kawaii” (“słitaśne”) dla dziewczynek, przez”mordobicia” dla młodzieży do poważnych propozycji dla dorosłych – w tym i anime porno, czyli hentai (“zbok” – w Japonii tego terminu raczej się nie używa), i roricon ( od “loli complex”). Japończycy jakoś też nie mają – z tego co się orientuje – żadnych problemów z LGBT, więc na rynku i w telewizji są też serie dla homoseksualnych.
Nikogo to nie dziwi i nie razi, w tym – o ironio! – konserwatywnym i tradycjonalistycznym społeczeństwie. Zresztą temat rzeka, którego raczej jako tylko fan japoni poruszać nie powinienem, dość powiedzieć jednak, że to kraj kontrastów, którego nie da się opisać. Chyba jeszcze do niedawna w księgarniach legalnie można było tam kupić “komiksy” z rysowanymi, ultrarealistycznie, nagimi dziewczynkami… a jednocześnie, widok owłosionych genitaliów był zakazany. Przynajmniej tak czytałem, pod naciskiem opinii światowej całkiem niedawno zostało to zakazane. Jest to więc kraj i ultranowoczesny, liberalny (przynajmniej w Tokio) i ultrakonserwatywny. Różnic kulturowych jest po prostu zbyt dużo i widać je nawet w anime.Czy moja fascynacja Japonią jest bezkrytyczna? Absolutnie nie. Wiem i pamiętam, co robili w Indochinach i Korei podczas II Wojny Światowej. Co ciekawe, dla starszego pokolenia jest to temat tabu, niepatriotyczny. Młodzi zaczynają już o tym coraz śmielej mówić i zawierać w swojej twórczości artystycznej.
Mnie najbardziej w anime urzeka na przykład styl walk i rozmów z przeciwnikiem. Zawsze musi być i szacunek do wroga i jego wyszydzanie i głośne wypowiadanie nazw wyprowadzanych ataków. Coś, czego u nas, w zachodniej popkulturze się nie zobaczy. Jest to tak inne, czasem groteskowe, nonsensowne, że… chce się tego więcej. Wracając jednak do anime, to chciałbym krótko wspomnieć o ostatniej pozycji, która wybiła się nie tylko w Japonii, ale na całym świecie. “Dr. Stone” “ryje czachę” jak mówi jeden z bohaterów. Fabuła jest bardzo oryginalna, nie twierdzę, że nikt na to wcześniej nie wpadł, gdyż w dzisiejszych czasach trudno wymyślić coś absolutnie świeżego, czego nikt wcześniej nie wynalazł (stąd np. techno przeróbki Mozarta i Vivaldiego – rzecz gustu, dla mnie i Mozart i techno Mozart są dobre).
Jest jednak spore prawdopodobieństwo, że twórcom Dr. Stone udało się wpaść na pomysł nowy, świeży i oryginalny. W skrócie: pewnego dnia cała ludzkość zostaje przemieniona w kamień. Po kilku tysiącach lat uwalnia się pewien uczeń liceum. Budzi się w świecie nowym i obcym jak z innej planety: przez te kilka tysięcy lat cała nasza techno cywilizacja przemieniła się w pył. Uczeń ten – Senkuu – musi więc przede wszystkim przetrwać w obcym, nieprzyjaznym świecie, co już byłoby niezłym motywem przewodnim, jednak twórcy poszli w zupełnie inną ścieżkę – lepszą! Otóż Senkuu jest geniuszem nauki, szybko więc podejmuje się kroczek po kroczku, odbudować cywilizację! I to jest właśnie w tej serii najlepsze: pokazanie ile zawdzięczamy obecnie nauce, jak mali bez technologii jesteśmy i jak na co dzień o niej zapominamy i jej nie doceniamy. Senkuu, korzystając ze swojej ogromnej wiedzy, krok po kroku, od wytworzenia ognia, ulepienia garnków, budowy szałasu, pokonuje liczne przeciwności losu, przekonuje do siebie lokalsów (spojler: później wyjaśnione jest, że lokalsi to potomkowie kosmonautów, którzy po katastrofie niszczącej cywilizacje wrócili z ISS), wykorzystuje ich do odtworzenia cywilizacji i wygrywa wojny – bez ani jednej ofiary. Udaje mu się to dzięki ogromnej wiedzy: wie jak działają dźwignie, koła zębate, potrafi wytworzyć proch strzelniczy, nawóz i mydło ze skorupek ślimaków, zna minerały i wie, gdzie ich szukać. Wszystko to jest oczywiście wyjaśniane: co, z czego i dlaczego, ale nie łopatologicznie, ale w sposób atrakcyjny. I jest to często wiedza na poziomie studiów co najmniej.
Zaintrygowany tymi wszystkimi naukowymi wstawkami, które są niezbędne dla popchnięcia fabuły, postanowiłem sprawdzić poziom merytoryczny serii. I może nie powinno mnie to dziwić, jednak byłem zaskoczony, ile w sieci jest analiz odcinków dr. Stone’a robionych przez lekarzy, fizyków, inżynierów! Spędziłem trochę czasu na obejrzenie tych analiz, oczywiście nie jestem ani medykiem, ani fizykiem, ani inżynierem, więc nie potrafię w stu procentach zweryfikować tego merytorycznie, jednak z tego co widziałem, to ani lekarze, ani fizycy nie mają do Dr. Stone’a merytorycznych zastrzeżeń a to już coś mówi o wysokim poziomie tej produkcji. Jedynie jeden inżynier trochę kręcił nosem, czepiając się (spojler) “czołgu” Senku, wyprodukowanego z bambusa i drewna, z prostym silnikiem (chyba) jednotłokowym i pancerzem z papieru nasączonego naturalną żywicą. Jednak gdy w komentarzach mu wyjaśniono, że ten czołg miał być z założenia jednorazowy i służyć tylko do zastraszenia przeciwników, to stwierdził, że ma to dużo inżynieryjnego sensu:
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS