Nie udało się jednak uniknąć wpadki już w 1861 roku, gdy Carl Wedel odmówił wpłacenia składki na cele polityczne.
Wówczas skończyło się to zdemolowaniem sklepu na Miodowej. Na fali tego wydarzenia w trybie przyśpieszonym z Paryża przyjechał syn Carla, Emil, który od tego momentu – mając zaledwie dwadzieścia lat – współprowadzi rodzinny biznes. Wykupił reklamę, w której przedstawiał się jako obywatel Warszawy, zaangażowany w sprawy społeczne, dokonano rebrandingu… Ale przecież jeszcze jego ojciec, Carl, zaangażował się w działalność Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności, pomagającego uboższym współmieszkańcom.
O ile Carl przeniósł się do Warszawy jako emigrant ekonomiczny, to Emil wybrał Warszawę, Polskę i polskość świadomie.
Warto wspomnieć o okolicznościach przenosin Carla do Warszawy, która była wówczas prowincjonalnym miastem Rosji. Rosjanie represje polityczne po powstaniach łagodzili przywilejami ekonomicznymi. Po powstaniu listopadowym na teren Kongresówki, którą zamieszkiwało niecałe 4 miliony mieszkańców, przybyło aż 50 tys. migrantów ekonomicznych, dzięki którym bardzo szybko się rozwijała m.in. właśnie Warszawa.
Wedlowie, począwszy od Carla, wczuwali się nie tylko w smaki, ale nastroje Polaków.
Rosjanie starali się przeciwstawiać dążeniom niepodległościowym poprzez nawoływanie do konsumpcji. Gdy wieszano Traugutta, to w mieście odbywał się specjalny piknik z muzyką, odwołujący się – w symbolach – do… patriotyzmu (pomnik Sobieskiego). Hitlerowcy ze swoją karuzelą pod murami getta nie byli pierwsi. Wedlowie w duchu solidarności – tak jak inni cukiernicy – ograniczyli swoją działalność, choć uderzało to w ich zyski: ale trwała przecież symboliczna żałoba narodowa. Innym przejawem propolskiej postawy było choćby wspieranie własnymi pieniędzmi ubogich uczniów, którzy chcieli uczyć się w ówczesnych szkołach prywatnych, tzw. pensjach – nie z powodu snobizmu, ale by uciec od edukacji zarządzanej przez zaborców, poddawanej wówczas rusyfikacji. Wedlowie fundowali opłaty na tzw. wpisy szkolne (czyli czesne) i w publicznych ogłoszeniach wzywali do tego innych – by ofiarowali takie składki zamiast kwiatów np. na imieniny Eugenii Wedlowej (z domu Böhm). Zobaczmy: zamiast konsumpcji – dzielenie się swoimi pieniędzmi. Podobnych konkretnych działań ze strony tych polskich rodzin pochodzenia niemieckiego było wiele. Symbolem było napisanie przez Jana Wedla na swojej pracy doktorskiej – wydanej oczywiście przez szwajcarski uniwersytet po niemiecku – dedykacji w języku polskim. Była to wyraźna manifestacja.
Zadziwiające, jaką siłę przyciągania miała polskość właśnie wtedy, kiedy teoretycznie była słaba – opierała się bowiem o solidarność różnych warstw społecznych, w tym przypadku mieszczaństwa, które tworzyło nie tyle, jak w powstaniu styczniowym, podziemne państwo, co równoległe do zaborczego społeczeństwo, np. właśnie szkolnictwo, odwoływało się do jedności opartej o język i symbole, jak tradycyjna waluta, złoty polski – w którym już Carl podawał ceny w niektórych reklamach, chociaż w obiegu był wyłącznie srebrny rubel). Było to mało praktyczne, ale wówczas stanowiło symbol niezależności i ducha walki z zaborcą. Wedlowie najpierw stali się właśnie „obywatelami miejskimi”, warszawiakami (nawet w książce adresowej podpisywał się tak – nie jako „przemysłowiec”, a właśnie obywatel miejski) – a w ten sposób zostali Polakami, nie musząc rezygnować ze swoich korzeni. Warszawa i ziemie polskie były wówczas tradycyjnie wielokulturowe.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS