Ludwig Hahn. Nazwisko z samego szczytu listy gestapowskich zbrodniarzy działających na terenie okupowanej Polski. W l. 1941-44 Komendant Policji Bezpieczeństwa i SD na dystrykt warszawski, wcześniej przez osiem miesięcy pełnił tę samą funkcję w Krakowie.
Odpowiadał m.in. za mordowanie polskiej inteligencji w ramach akcji AB oraz torturowanie ludzi przetrzymywanych w gmachu na al. Szucha 25. Hahn – z wykształcenia prawnik – kierował wywozem ludności żydowskiej z warszawskiego getta do obozu śmierci w Treblince.
Z uwagi na skalę popełnianych przez niego zbrodni polskie podziemie zamierzało go zlikwidować w ramach akcji „Główki”. Zamach nie doszedł jednak do skutku – komendant Gestapo na dystrykt warszawski zbyt dobrze dbał o swoje bezpieczeństwo.
Po wojnie Hahn ukrywał się przez cztery lata pod fałszywym nazwiskiem. Potem, gdy jasne już było, jak wygląda rozliczanie hitlerowskiej przeszłości w Niemczech Zachodnich, przez blisko dekadę pracował przez nikogo nie niepokojony pod własnym nazwiskiem w firmie ubezpieczeniowej, dochodząc do stanowiska dyrektorskiego. Hahn nigdy nie ukrywał przed kolegami z pracy swojej przeszłości.
Po raz pierwszy aresztowano go w 1960 roku. Podczas jego procesu zeznawał m.in. Władysław Bartoszewski. Oskarżony kilkakrotnie wychodził jednak z aresztu na wolność, niemiecki wymiar sprawiedliwości ewidentnie nie palił się do pociągnięcia go do odpowiedzialności.
W 1973 roku – trzydzieści lat po dokonaniu zbrodni – Hahn został skazany za mordowanie więźniów Pawiaka. Wymierzono mu… 12-letni wyrok – niemiecki sąd zdecydował się na nadzwyczajne złagodzenie wyroku. Czym tłumaczyć tę pobłażliwość wymiaru sprawiedliwości RFN? Niemieckie media spekulowały, że jednym z powodów mogło być to, iż jego szwagrem był Johannes Steinhoff, niezwykle wpływowy dowódca lotnictwa wojskowego Niemiec Zachodnich.
Wraz z Ludwigiem Hahnem na ławie oskarżonych zasiadł SS-Rottenführer Thomas Wippenbeck, gestapowiec z Pawiaka, nazywany przez więźniów „Wieszatielem”. Do świetnie znanego repertuaru gestapowskich tortur Wippenbeck dodał jeszcze zmuszanie więźniów do chodzenia po gorących popiołach. „Wieszatiel” uniknął kary – sąd nadzwyczaj sceptycznie podchodził do prezentowanych dowodów obciążających Wippenbecka i ostatecznie nie wysłał go za kratki.
Dopiero w 1975 roku szczęście przestało się uśmiechać do Hahna. W swoim drugim procesie, w którym odpowiadał za deportowanie warszawskich Żydów do Treblinki, usłyszał w końcu wyrok dożywotniego pozbawienia wolności. Kat Warszawy zmarł w więzieniu w 1986 roku.
Czytaj też:
Aktion Zamość – gehenna polskich dzieci
W obu przypadkach pobłażliwość niemieckiej temidy może szokować, ale ofiary Gestapo generalnie nie mogły liczyć na nic więcej. Regułą było bowiem w RFN to, że funkcjonariusze niemieckiej tajnej policji praktycznie bez większego szwanku przechodzili z totalitaryzmu do demokracji.
Powojenne „oczyszczenie”
W szczytowym okresie w Gestapo pracowało niewiele ponad 30 tys. funkcjonariuszy (mniej więcej tyle osób było zatrudnionych na pocz. l. 40. w samej moskiewskiej centrali NKWD).
Większość z nich trafiła po wojnie na krótko do obozów internowania, gdzie poddano ich „denazyfikacji”. Jak to wyglądało w praktyce?
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS