Sedeeq, odkąd żyje, ucieka przed talibami. Teraz boi się, że dopadną jego rodzinę. W wywiadzie opowiada jak wygląda ich sytuacja. Rozmawiam także z jego starszym bratem Abdullahem, z którym łączymy się przez internet z Tajlandii. Abdullah prosi o nieujawnianie jego nazwiska. Boją się podawać wszystkich szczegółów, bo dzisiejsi talibowie doskonale potrafią używać internetu do zdobywania informacji o przeciwnikach. Sedeeq pozwolił mi na opublikowanie jego pełnego nazwiska, ale nie robię tego z obawy o jego bezpieczeństwo.
Zobacz także: Słyszę: „Nie nagrywaj , bo mogą im obciąć głowy”. Jestem na granicy z Afganistanem
NEWSWEEK: Mówisz, że mogę użyć Twojego pełnego nazwiska, bo jest już Ci wszystko jedno. Dlaczego?
Sedeeq: W styczniu 2019 roku przyjechałem do Polski z myślą, żeby po studiach wrócić do mojego kraju i zmieniać go na lepsze. Ale teraz wiem, że nie mam już żadnej szansy na powrót do ojczyzny. Muszę zostać tutaj, albo znaleźć bezpieczne miejsce gdzie indziej. Prezydent uciekł i porzucił kraj, w jakimś sensie porzucił też mnie i moją rodzinę.
Urodziłeś się w 1999 roku na drodze z Kabulu do Pakistanu, gdzie po raz pierwszy uciekliście przed talibami do Pakistanu. Co pamiętasz ze swojego dzieciństwa?
Sedeeq: Niewiele. Pamiętam tylko, że od zawsze jesteśmy uchodźcami, i że ciągle słyszałem, że jak będziemy chcieli wrócić do Afganistanu, to talibowie nas zabiją. Nie miałem tam żadnej szansy na normalne życie i stabilną edukację. Mieszkaliśmy w kilku miejscach. Często zmieniałem szkoły. Trudno było się dostosować do nowych warunków, nowych ludzi i języka. Wciąż czuję te przeprowadzki w moim ciele. Nie mam poczucia przynależności gdziekolwiek.
Abdullah: Uchodźcy to są ludzie, którzy nie mogą wrócić do swojego kraju, muszą odnaleźć się w nowych miejscach. Dla wszystkich jest to trudne, ale dla dziecka jest to nie do zniesienia. Miałem pięć lat, kiedy w 1992 roku wybuchła wojna domowa. Po czterech latach talibowie doszli do władzy. Miałem wtedy dziewięć lat, ale do dziś pamiętam powszechną brutalność. Moje dzieciństwo upłynęło w smutku, bólu, lęku i depresji. Nie śmiałem się jak inne dzieci na świecie. Odkąd sięgam pamięcią, znajduję się w tunelu, w którym ciemność się nie kończy. Do dziś widzę powieszonych ludzi na stadionach piłkarskich. Pamiętam, jak byłem kiedyś z wujkiem w sklepie w Ghazni i nagle talibowie zabrali wszystkich w jakieś miejsce i kazali nam oglądać egzekucje. Zabijali ludzi na oczach dzieci. To miała być przestroga dla wszystkich innych. Do dzisiaj mam koszmary. I nawet nie wiesz, jak się boję, co czeka nas teraz. Odkąd zdobyli Kabul, prawie nie śpię.
Obaj większość życia spędziliście poza ojczyzną, zatem jak dobrze znacie Afganistan?
Sedeeq: W miarę dobrze. Byłem tam wiele razy. Mamy sporą rodzinę w Ghazni, wciąż mamy tam dom.
Abdullah: Kiedy w 2001 roku zaczęła się ofensywa Zachodu, nagle wybuchła w nas ogromna nadzieja, dlatego w 2004 roku wróciliśmy, by budować nowy kraj i korzystać z nowych możliwości. Ale po kilku miesiącach talibowie zaczęli podbijać region, gdzie zamieszkaliśmy, grozili komuś z naszej rodziny, kto pracował dla rządu, dlatego znowu musieliśmy uciekać, tym razem do Tajlandii, gdzie wciąż mieszkam.
W jaki sposób talibowie Wam wtedy grozili?
Abdullah: Najpierw byli bardzo mili, zachowywali się jak brat łata, po czym nie pozostawili żadnych wątpliwości, że jest się z nimi, albo przeciwko nim.
Sedeeq: Nasza siostra nadal mieszka w Afganistanie i teraz boi się o swoje życie i przyszłość swojego syna. Co czeka go w Afganistanie rządzonym przez talibów? Będzie się uczył zabijać i walczyć z Zachodem? Zrobią z niego terrorystę! Robię wszystko, by ich stamtąd wydostać. Moja rodzina w Tajlandii: mama, tata, mały brat i Abdullah ze swoją rodziną mają status uchodźcy przyznany przez ONZ, którego nie uznaje tajlandzki rząd, więc w każdej chwili mogą zostać deportowani do Afganistanu. Jaki los czeka czteroletnią córeczkę Abdullaha w Afganistanie? Będzie siedzieć w domu bez szkoły, uczyć się gotować i przygotowywać do wyjścia za mąż. Nie zasłużyła na taki los!
Więc ich przyszłość zależy od Ciebie.
Sedeeq: Tak! Nie dam im zabić. Próbuję teraz kontaktować się z europejskimi rządami i wieloma instytucjami międzynarodowymi i nikt nie oferuje nam żadnej pomocy. Proszę o pomoc polski rząd. Potrzebujemy tylko bezpiecznego schronienia, nie chcemy żadnych pieniędzy. Nie jesteśmy ludźmi, którzy siedzą w domu i czekają na zasiłki. Jesteśmy wykształceni, potrafimy robić wiele rzeczy, sami na siebie zarabiać. Bycie uchodźcą to nie jest wybór, to sytuacja, w której się znalazłeś.
Abdullah: Nie wybrałem sobie życia uchodźcy! To jest życie pełne smutku i bólu. Bardzo obawiamy się, że odeślą nas do Afganistanu. Jeśli ONZ nie podpisze umowy z Tajlandią, to staniemy się tzw. „nielegalnymi migrantami”. Bardzo boją się o naszą przyszłość. Moja córeczka ma pięć lat, a syn dziewięć. Jeśli wrócimy do Afganistanu, ona straci szansę na edukację i karierę, na wolność, a z niego zrobią mi terrorystę. Mam nadzieję, że nikt nie doświadczy takiego cierpienia, w jakim żyją Afgańczycy.
Teraz talibowie używają dyplomatycznego języka. Rozmawiają z zachodnimi dziennikarkami i pokazują pokojowe oblicze. Wierzycie, że się zmienili?
Abdullah: Może nikt już tego nie pamięta, ale kiedy pierwszy raz doszli do władzy w 1996 roku, to okrzyknięto ich „aniołami pokoju”. Potrafili bardzo sprytnie postępować z ludźmi, byli mili, wiedzieli, że na początku muszą zdobyć zaufanie mas, by potem je zniewolić bez większego oporu. Obcinanie rąk i egzekucje zaczęły się dopiero po pewnym czasie. Podobnie było z prawami kobiet, dopiero po miesiącach zaczęli traktować je gorzej niż wy w Europie traktujecie zwierzęta. Zdecydowanie nie wierzę w ich słowa. Oczywiście, rok 2021 nie jest rokiem 1996, dziś mamy media społecznościowe i internet, ale ich barbarzyńska ideologia terroru przecież się nie zmieniła. Wszystkich, którzy się z nią nie zgadzają, nazywają „kukiełkami Zachodu”. Teraz będą chcieli się zrewanżować. Zabijali dzieci w szkołach, bombardowali uniwersytety i szpitale, więc naprawdę myślisz, że z dnia na dzień staną się obrońcami wolności słowa i praw kobiet?
Znacie jakiś talibów osobiście?
Abdullah: Oczywiście, ale nie tych dzisiejszych, a tych z przeszłości.
Sedeeq: Talibowie byli cały czas w Afganistanie, także w ostatnich 20 latach. Jak odwiedzaliśmy rodzinę, to spotykaliśmy ich na drogach, obserwowaliśmy ich z samochodu, bo przebywali głównie w regionach między większymi miastami. Oni patrzą na kobiety jak na jakieś wstrętne przedmioty, które nie mają żadnych praw. Boję się, że moja mama będzie musiała tam wrócić i chodzić w burce.
A znacie kogoś, kto popiera talibów?
Abdullah: Nie znam nikogo, kto by ich popierał. Większość z nich pochodzi z zagranicy. Mój przyjaciel w Kabulu mówi, że nie wiedzą, jakim językiem mówią teraz na ulicach. Nie mówią ani w paszto, ani w dari. Może są z Pakistanu, a może nawet z Czeczeni. Zresztą nie znają tego miasta, pytają się ludzi o oczywiste miejsca i budynki.
Na Zachodzie, w tym w Waszyngtonie, nikt nie przypuszczał, że talibowie w tak szybkim tempie przejmą kontrolę nad całym krajem, w tym nad Kabulem. Czy Wy także jesteście zaskoczeni?
Abdullah: Tak.
I jak to tłumaczycie?
Abdullah: To jest pytanie, które dziś zadaje sobie każdy Afgańczyk. W ostatnich tygodniach słyszeliśmy od ministra obrony, że prowadzą coś na kształt „wojny taktycznej”. Ludzie rozumieli to w ten sposób, że na mocy porozumienia z Dohy talibowie przejmą kontrolę nad niektórymi prowincjami, by w ten sposób zapewnić pokój w całym kraju.
Armia jednak nigdzie nie stawiała oporu. Prezydent Biden mówił kilka tygodni wcześniej, że afgańskie wojsko liczy 350 000 żołnierzy, a po stronie talibów stoi około 70 000 wojowników. Dlaczego więc świat ma obronić Afgańczyków przed talibami, skoro sami nie stawiliście im czoła?
Abdullah: Widzieliśmy, że władza w miastach była przekazywana talibom w pokojowy sposób. Wcześniej, w jednej z prowincji, talibowie zabili ponad 30 żołnierzy, nikt nie wyruszył im na ratunek, więc żołnierze w innych regionach po prostu bali się o swoje życie. Ale ja też, podobnie jak miliony Afgańczyków, mam do nich te same pytania. Myślę jednak, że Amerykanie w fatalnym momencie zdecydowali się na wyjście z Afganistanu. Rząd był skorumpowany, nie był w stanie rozwiązywać problemów, ludzie nie czuli, by politycy w Kabulu stali po ich stronie. Niektórzy żołnierze nie dostawali pensji, głodowali. Morale spadło. W sytuacji chaosu doskonale odnaleźli się talibowie. Ale wszystkim nam należy się wyjaśnienie, jak do tego mogło dojść.
Czytaj więcej: „Szukają mnie. Mam 28 lat i ukrywam się w Kabulu. Chcę stąd uciec, ale raczej nie ma szans”
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS