Scena pierwsza. W Berlinie facet idzie bez maseczki. „Haltuje” (to chyba dobre określenie) go policja, dochodzi do wymiany zdań, potem sprzeczki, człowiek wyjmuje dokumenty, a policjanci zgarniają go do ichniej „suki”. Zagadka: kim był ów nieszczęśnik i jaki dokument wyciągnął? Odpowiedź: był posłem do Bundestagu – z opozycji (sic!). Legitymował się „kenkartą” deputowanego. Niemiecka policja nie patyczkowała się z gościem, który złamał prawo, choć nie opluł policjanta…
Scena druga, powtarzająca się, jak w „replayu”. Paryż i wiele innych francuskich miast. Francuska policja nie patyczkuje się z demonstrantami, oni też, prawdę mówiąc, nie patyczkują się z policją – i nie krzyczą jak my, w stanie wojennym, do ZOMO „po-ko-jowa de-mon-stracja”.
Francuscy funkcjonariusze walą jak popadnie, przeciwników Macrona. Regularnie dostaje się kobietom, także kobietom w ciąży. Są liczne ofiary śmiertelne. Jakoś tego nadmiernie nie eksponuje francuska telewizja, która zamiast tego woli pokazywać rzeczywiście agresywnych demonstrantów rzucających kawałkami bruku czy butelkami. Setki demonstracji „żółtych kamizelek” i niesłychanie ostro reagująca policja. Efekt: z czasem demonstracji jest mniej, są mniej liczne i w mniejszej liczbie miast. Sondaże poparcia dla opozycji maleją, dla Macrona … rosną.
Scena trzecia. Hiszpania, Katalonia, Barcelona. Hiszpańska policja również nie patyczkuje się z demonstrantami, a nawet nie tylko z nimi, bo pacyfikuje lokale wyborcze, gdy Madryt uznał, że niepodległościowe referendum Katalończyków jest bezprawne. Ba, do więzienia trafiają ministrowie katalońskiego rządu. Później, po wyborach do europarlamentu w maju 2019 nawet europejski immunitet nie uchroni aktywistę katalońskiego wybranego do PE przed dalszym siedzeniem w hiszpańskim więzieniu.
Scena czwarta. Warszawa, mój Wrocław, inne polskie miasta…. Nie muszę opisywać, Państwo to wiecie lepiej od człowieka, który niemałą część czasu spędza w Brukseli, o czym zresztą świadczy tytuł tej rubryki. Wy macie dostęp do polskiej telewizji – ja w Belgii nie. Choć akurat chłopaki nie płaczą, znoszę to mężnie.
Możemy porównywać jak policja (będąca w praktyce zbrojnym ramieniem władzy) w 3 z 4 największych państw członkowskich UE postępuje z opozycją i zwolennikami opozycji, demonstrującymi na ulicach. Tam, jakikolwiek czynny opór, nie mówiąc już o przemocy wobec policjanta, nawet jeśli jest udziałem polityka, jest natychmiast siłowo tłumiony.
Wnioski dotyczące policji, a przede wszystkim opozycji, możemy wyciągnąć z tego sami.
Uważam, że wielcy politycy muszą mieć wizję tego, co chcą zrobić dla swojego kraju – a jednocześnie jestem zwolennikiem „polityki małych kroków”. Lubię konkrety. Wolę małe, ale faktyczne reformy od wielkich, ale nigdy nieurzeczywistnionych.
Policję chyba łatwiej zreformować, opozycję – znacznie trudniej…
*tekst ukazał się w tygodniku „Gazeta Polska” (09.12.2020)
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS