Psalm 120. Pierwszy spośród tzw psalmów wstępowań (stopni). Śpiewali je pielgrzymi zmierzający do Jerozolimy. Na co dzień mieszkający gdzieś daleko, w kołowrocie doczesności. Nieraz trudnej i bolesnej. Chcieli przyjść do Boga – w Jerozolimie miał swoją świątynię, tam przebywał – chcieli choć na chwilę być z Nim. Bo? Bo w Nim jest wszystko. To wszystko, czego sprawiedliwemu człowiekowi brakuje, czego pragnie, a czego nikt inny dać mu nie może…
A ja, człowiek współcześnie czytający te pieśni? Choć nie zmierzam do Jerozolimy, też jestem w drodze. Ciągle ku Bogu, ciągle ku Chrystusowi. Ciągle z ziemi grzechu do ziemi świętej. Z doczesności do Niebieskiego Jeruzalem. Ciągle, mimo rozsnuwanych przede mną miraży, zawiedziony życiem z dala od Boga. Ciągle głodny i spragniony. I dlatego gdzieś tam w głębi, mimo tylu ofert, jakie gotuje dzisiejszy świat, ciągle pragnący bliskości Boga. Bo On… On jest wszystkim. I w Nim jest wszystko, czego człowiek pragnie, a czego świat dać mu nie może…
Gdy człowiek tę tęsknotę w sobie odkrywa czas ruszyć ku Bogu. Być może nucąc właśnie Psalm 120.
Pieśń stopni.
Do Pana w swoim utrapieniu
wołałem i wysłuchał mnie.
Panie, uwolnij moje życie
od warg kłamliwych
i od podstępnego języka!
Cóż tobie Bóg uczyni
lub co ci dorzuci,
podstępny języku?
Ostre strzały mocarza
i węgle z janowca.
Biada mi, że przebywam w Meszek
i mieszkam pod namiotami Kedaru!
Zbyt długo mieszkała moja dusza
z tymi, co nienawidzą pokoju.
Gdy ja mówię o pokoju,
tamci prą do wojny.
Meszek i Kedar. Ziemia złowroga i wojownicza. Ziemia warg kłamliwych i podstępnego języka. Wypisz wymaluj – mój dzisiejszy świat. Obłudny, zakłamany, pełen knucia, podstępu i fałszu. Nie, nie wojujący pałkami czy karabinami, ale oszczerstwem, manipulacją i krzykiem. Byle postawić na swoim, a stopy na karkach przeciwników. Byle nikt nie ośmielił się sprzeciwić i móc więcej niż inni. Byle mieć poczucie władzy nad innymi i pęczniejące konto w banku…
Meszek i Kedar. Ziemia w której mieszkam, ale w której mi źle. Ziemia, w której porządni naiwnie próbują mówić o pokoju, o zgodzie, o pojednaniu, o dialogu, a odpowiedzią jest szyderczy śmiech i trzask bata. To ziemia, w której bezbożne berło jednak zaciążyło nad losem sprawiedliwych, więc i sprawiedliwi zaczynają wyciągać ręce ku nieprawości. Biada mi. Bo zbyt długo żyjąc w takim utrapieniu powoli sam staję się jak ci, którzy mnie dziś prześladują. Boże uwolnij!
Bóg uwalnia. Bóg ratuje. Już wtedy, gdy człowiek decyduje się ruszyć w drogę ku Niemu. Wargi kłamliwe i podstępny język nie mogą już wtedy go dosięgnąć. A Meszek i Kedar? I tak skazane są na strzały Mocarza i węgle janowca. Na zagładę.
Byle nie stać się jak jak mieszkańcy Meszek i Kedar. Byle mieć tyle rozumu i odwagi, by zdecydować się ruszyć ku Bogu. Na tej drodze człowiek już widzi, że zostać w złowrogiej i wojowniczej krainie kłamstw, obłudy i manipulacji znaczyłoby stracić przyszłość. O niebo lepiej ją mieć.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS