“Aktor musi być zawsze odszczepieńcem. Wrażliwiec! Nigdy tak jak wszyscy. Tworzyć w samotności, wybuchać ekstazą twórczą na oczach innych. A potem znowu do swojej celi! Cela nie w sensie wyobcowania ze społeczeństwa, ale w sensie umiejętności poświęcenia siebie samego pracy twórczej.” – Wsiewołod Meyerhold
Trudno uwierzyć, że genialny Roman Wilhelmi zmarł w wieku zaledwie 55 lat! Czym Roman Wilhelmi wyróżniał się na tle innych aktorów? Od jego śmierci minęło już 29 lat, a mimo to nie został skazany na zapomnienie i jest często wspominany nie tylko przez osoby pamiętające czasy, w których żył i tworzył niezapomniane kreacje filmowe i teatralne, ale także przez ambitną młodzież (jest jeszcze taka!), która odkrywając jego aktorstwo w archiwalnych materiałach telewizyjnych, jest pod wrażeniem niezwykłego kunsztu pracy aktora oraz jego wyrazistości. Na tak silne trwanie w pamięci publiczności w różnym wieku zasługują największe indywidualności – a do takich Wilhelmi niewątpliwie należał.
@ – Nigdy nie byłem aktorem łatwym. Nigdy mnie recenzenci specjalnie nie lubili. Mam coś kontrowersyjnego w sobie, coś niegładkiego, nie to, co się podoba. Zawsze byłem trudny w odbiorze – mówił Roman Wilhelmi w 1979 roku w jednym z nielicznych wywiadów, które udzielił dla Polskiego Radia.
Roman Wilhelmi – urodził się 6.06.1936 r. w Poznaniu, zmarł 3.11.1991 r. w Warszawie – jeden z najwybitniejszych polskich aktorów teatralnych i filmowych. W filmach i spektaklach grał postacie śmieszne, tragiczne, przejmujące, bądź odpychające, ale zawsze wiarygodne i niejednoznaczne. Był aktorem obdarzonym charyzmą. Jego postacie przyciągały uwagę, zostawały w pamięci. Tworzył bohaterów niespokojnych, dynamicznych, często rozchwianych emocjonalnie, emanujących siłą. W postaci Nikodema Dyzmy zdołał połączyć poetyckość i trywializm, marzycielstwo i prymitywizm, brutalną siłę i słabość pełną bezradności.
Zagrał wiele charakterystycznych ról, które na stałe zapisały się w filmowym kanonie. Obrazy, w których grywał to nie komercyjne seriale telewizyjne, ale jakże ciekawe, głębokie filmy psychologiczne. W zbiorowej pamięci będzie już na zawsze istniał jako despotyczny dozorca bloku przy ulicy Alternatywy 4 lub cwany, brutalny wręcz „nieudacznik”, Nikodem Dyzma, któremu udało się przez zwykły łut szczęścia zasmakować życia warszawskich ELIT biznesowo-politycznych… (skąd my to znamy?!) z tak zwanych wyższych sfer. Te kreacje są do tego stopnia realistycznie skonstruowane, iż wiele powiedzeń bohaterów odgrywanych przez Romana Wilhelmiego przeszło do potocznego języka.
@ Jego interpretacja Nikodema Dyzmy daleko wykracza poza konwencjonalny komizm. Wilhelmi nie uciekając całkiem od karykaturalnych tonów, odkrył jednak w tytułowym łajdaku, awansującym dzięki przypadkowi i ludzkiej głupocie, kogoś zupełnie innego. W mistyfikatorze rozpoznajemy chwilami szarego, zgnębionego przez życie człowieka, który próbuje się „odkuć” za wszystkie klęski i upokorzenia. – Krzysztof Demidowicz, „Film”.
Wilhelmi jako Artysta Wszechstronny – nie bał się eksperymentów. Potrafił też śpiewać swoim niskim, zachrypniętym głosem. Ocierało się to jednak bardziej o melorecytację, czego dowodem był na przykład udział w piosence „Ważne pytania” na jednej z dziecięcych płyt Natalii Kukulskiej. Prywatnie aktor był prawdziwą duszą towarzystwa wśród przyjaciół z branży i poza nią. Niejednokrotnie po premierze spektaklu znikał na długie dnie, dużo czasu poświęcał na zabawę oraz alkohol, „by się odstresować” i nabrać nieco dystansu do zawodu, który stał się Jego pasją – udręką dążenia do perfekcji spełnień na przemian z ekstazą.
@ Roman Wilhelmi emanował talentem, nerwem scenicznym i osobowością, spalał się na scenie, dając z siebie wszystko. Reprezentował aktorstwo głębokie, ekspresyjne. Pozbawione pozy i efekciarstwa. Postaci, które tworzył, zapadały głęboko w serca widzów. Poruszały do głębi, tętniły prawdą przeżycia. – Witold Sadowy, „GW”.
@ “Przegraną najbardziej spektakularną, bo telewizyjną, był dozorca Anioł w ciekawie pomyślanym serialu ‘Alternatywy 4’ Stanisława Barei.” – pisał Krzysztof Demidowicz – “Można odnieść wrażenie, że Wilhelmi sam siebie reżyserował, nie bardzo wiedząc, jak znaleźć klucz do śmieszno-groźnej postaci swojskiego zamordysty.” (“Film” 1997, nr 8). Stanisław Bareja mówił mi natomiast, że był to zabieg zamierzony – nieco pogubionego w swych pomysłach i zamysłach ‘zamordysty’ Anioła (‘Stróża’ w domyśle…).
MARIAN KOCINIAK – najbliższy przyjaciel ‘Romesia’:
“To jedna z tych (nielicznych) osób, które przyjaźniły się z Wilhelmim, wspólnie pracowały, ale nie chciały o nim mówić. Marian Kociniak był partnerem scenicznym Romana Wilhelmiego, współlokatorem, kolegą do zabawy i alkoholu. Po latach niechętnie wspomina tę znajomość: „Nie chciałbym mazać pamięci kolegi. To bardzo trudny temat, bardzo źle pan trafił” – tyle jedynie powiedział zbierającemu materiał do biografii Wilhelmiego Marcinowi Rychcikowi. O Marianie Kociniaku powszechnie wiadomo zresztą, że wywiadów nie lubił i nie udzielał.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS