12 lipca 2020, równo rok temu, prezydent Andrzej Duda pokonał Rafała Trzaskowskiego w najcięższej jak dotąd w Polsce kampanii prezydenckiej. Nie było wcześniej tak ostrego starcia, tak potężnego hejtu i bezwzględnej machiny manipulacji. Do samego końca nie wiadomo było jak ułożą się wyniki. Dziennikarze TVN uparcie mówili o remisie ze wskazaniem na kandydata KO. Ostatecznie prezydent Duda wywalczył reelekcję w rozkładzie głosów 51,03 do 48,97 proc.
CZYTAJ TAKŻE: Marzena Nykiel: Zwycięstwo po tak hejterskiej kampanii przeciwników i przy tak wysokiej frekwencji to niebywały sukces! Prezydent Duda ma potężny mandat społeczny
„Prezydent musi mieć Polskę w sercu” – powiedział prezydent Andrzej Duda w ostatnim wywiadzie przedwyborczym, udzielonym portalowi wPolityce.pl, podkreślając że dziś stoją przed nami zupełnie inne wyzwania niż w 2015 roku. I rzeczywiście, pokonywanie skutków kryzysu wywołanego pandemią koronawirusa jest wyzwaniem nie tylko dla Polski. Tym trudniejsza jest więc sytuacja międzynarodowa i tym większej jedności wewnętrznej wymaga działanie na rzecz dobra naszego kraju. Oczywiste wydają się więc pytania o to, gdzie byłaby dziś Polska, gdyby wybory prezydenckie wygrał Rafał Trzaskowski? Ten rok działalności obu ówczesnych kandydatów nie pozostawia złudzeń…
Co przez ten rok zrobił Rafał Trzaskowski? Sposób w jaki zarządza Warszawą stanowi próbkę tego, jak wyglądałaby jego prezydentura. Nietrudno wyobrazić sobie, że wspólnie z marszałkiem Senatu trzymaliby antyrządowy front, torpedując wszelkie działania Prawa i Sprawiedliwości. Polityka międzynarodowa zostałaby z pewnością kompletnie przebudowana, a jej kształt formowałyby życzenia i oczekiwania państw zewnętrznych. Tomasz Grodzki dał temu wystarczający popis ostatnio w Senacie, zapraszając przedstawicieli obcych krajów do skandalicznej nagonki na przedstawiciela polskiego rządu za wprowadzanie oczekiwanych przez Trybunał Konstytucyjny zmian w polskim prawie. To wyjątkowo charakterystyczna postawa polityków Platformy Obywatelskiej – uległość wobec sił zewnętrznych.
Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych są dowodem na to, że zwycięskie starcie z międzynarodowymi siłami globalistycznej nowej lewicy nigdy nie jest pewne. Przegrana Donalda Trumpa zmieniła wiele w układzie sił, który dopiero zostanie w pełni odsłonięty. Jak dotąd polityka prowadzona przez prezydenta Andrzeja Dudę konsekwentnie chroni wypracowaną przez ostatnie lata pozycję Polski: obecność wojsk NATO, Międzymorze, V4, wzmacnianie regionu i partnerska współpraca międzynarodowa, zachowująca polską podmiotowość i suwerenność. Można się spodziewać, że już niebawem podjęte zostaną próby rozbicia tych układów. Izrael wytoczy najcięższe działa przeciwko Polsce, by zablokować nowelizację Kpa, w czym z pewnością pomogą mu usłużni politycy Platformy Obywatelskiej. Tylko czekać aż zaangażuje się w ten konflikt strona amerykańska. Do tego cały wielopoziomowy spór z Unią Europejską, będący de facto sporem o polską suwerenność. Wyczekiwany przez opozycję powrót Donalda Tuska wygląda tak, jakby został oddelegowany do zrealizowania konkretnych działań – osłabienia rządu i przejęcia władzy. Bo przecież Unia Europejska nie ma życzenia, by 770 mld zł z funduszy unijnych zostało przeznaczone na projekty tożsamościowe, wzmacniające polską gospodarkę i suwerenność. Mają zostać wydatkowane dokładnie tak, jak życzą sobie tego Niemcy. Jak donoszą niemieckie media, Angela Merkel „straciła cierpliwość do Polski”, bo przecież ileż można zmagać się z niezależnością sąsiada, który dotąd idealnie spełniał rolę zaplecza usługowo-handlowego. Stąd ta nowa misja Donalda Tuska.
Interesująca jest też w tym kontekście postawa Rafała Trzaskowskiego. Buńczucznie wygrażający prezydentowi Dudzie podczas kampanii, absolutnie pewny swojej wygranej, zapowiadający porwanie za sobą 10 mln wyborców, z którymi przeprowadzi rewolucję i odbije władzę z rąk PiS, przez cały ten rok nie zrobił zupełnie nic. Nie tylko stracił potencjał wyborczy, nie tylko pozwolił że jego partia dołowała w sondażach, nie tylko oddał pole raczkującemu w polityce showmanowi z TVN, ale stracił ostatnią szansę na przywództwo. Grzecznie, potulnie ze smutną miną ustąpił bez jednego słowa miejsca Donaldowi Tuskowi. I właśnie tak wyglądałaby cała jego prezydentura.
*Rok temu starły się dwie siły: front poparcia dla Andrzeja Dudy i antypisowskie pospolite ruszenie, które niekoniecznie chciało widzieć w pałacu prezydenckim Rafała Trzaskowskiego, ale głosowało przeciwko PiS. Front pierwszy okazał się liczebniejszy. Polska zachowała dzięki temu nie tylko stabilność i poczucie bezpieczeństwa, ale szansę na dalszy rozwój międzynarodowych projektów, gwarantujących nam niezależność i realną pozycję na scenie międzynarodowej. I choć każdy kolejny rok będzie obfitował w nowe wyzwania i zagrożenia, konsekwencja z jaką działa prezydent Andrzej Duda daje nadzieję na przetrwanie najcięższych prób.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS