Gdy swego czasu Netflix przygarnął pod swoje skrzydła Rojsta po cichu liczyłem, że powstanie kontynuacja. Nie sądziłem jednak, że aż tak dobra, tak zgrabnie przenosząca nas do lat 90. i tak umiejętnie łącząca nowe śledztwo ze starym, znanych bohaterów z debiutantami. Tym samym 6 odcinków, jakie liczy sobie drugi sezon, ogląda się za jednym posiedzeniem wsiąkając z miejsca w niezapomnianą atmosferę lat 90.
Rojst 97 (2021) – recenzja serialu (Netflix). “Cudowne” lata 90.
Akcja serialu przenosi się bowiem do 1997 roku, a konkretnie, powodzi stulecia, z którą zmagała się Polska. Jako osoba wychowana w tamtych latach chylę czoła dla scenarzystów i osób dbających o to, aby jak najlepiej odtworzyć ówczesne realia. Poczynając od charakterystycznych aut z Polonezami Caro na czarnych rejestracjach, plakatami Nirvany, radiomagnetofonami, kawałkami Liroya puszczanymi na walkmanach, charakterystycznych reklamach i teleturniejach brzdąkających gdzieś w tle, a kończąc na młodzieży ubierającej się w lenary, sieciach komórkowych oferującymi pierwszych kilka sekund za darmo czy takich pojęciach jak ethernet czy dinozaur Denver.
Dworce PKP, blokowiska, pościgi między bazarowymi straganami, lokalny kapitalizm widoczny na reklamach sklepów, salonów fryzjerskich czy firm usługowych, w końcu dołująca sceneria po powodzi, gdzie widać uwijających się przy sprzątaniu ludzi, zalane piwnice, przemoknięte meble na ulicach oraz brudne od deszczu i błota auta kontrastujące z nowobogackimi osiedlami budowanymi przez deweloperów po transformacji Polski. To wszystko jest bardzo sugestywne i przede wszystkim wiarygodne, bo nie mamy wrażenia, że dodano te elementy na siłę wliczając w to całą masę kultowych utworów muzycznych z lat 90., które potęgują klimat. Tak dobrej scenografii i zrozumienia materiału źródłowego naprawdę dawno nie widziałem.
Rojst 97 (2021) – recenzja serialu (Netflix). Śladami topielca
Serial z jednej strony kontynuuje tajemniczą sprawę morderstw z poprzedniego sezonu, pokazując nam dalsze losy dziennikarzy. Młodego i ambitnego Zarzyckiego (Dawid Ogrodnik) oraz podstarzałego i cynicznego Wanycza (znakomity Andrzej Seweryn). Ten pierwszy wraca do miasta by przejąć jako redaktor naczelny upadający kurier i rozwiązać zagadkę porwania syna pewnego wpływowego biznesmena, ten drugi ponownie buduje tajemnicę wokół toczących się spraw, a jego wątek poznajemy szerzej w bardzo udanych retrospekcjach, gdzie pokazano niełatwy związek z Niemką podczas okupacji Polski przez hitlerowców. Dość mocno znacząc realia II wojny światowej, gdy nasz naród trafił z deszczu pod rynnę “wyzwolony” z niewoli niemieckiej przez Armię Czerwoną. Wątki z przeszłości nie tylko dość zaskakująco pokazują Niemców, którzy z roli katów stają się ofiarami, ale znakomicie spinają się zarówno z pierwszym sezonem, jak i tajemnicą masowych grobów, które w lesie odkrywa powódź w latach 90.
Z drugiej strony produkcja kieruje zainteresowanie widza na zupełnie nowe śledztwo oraz parę nowych głównych bohaterów. Magdalena Różdżka bardzo dobrze zagrała Annę Jass, twardą i niezależną policjantkę, która zostaje zesłana do miasta z Warszawy i stara się poznać prawdę stojącą za śmiercią chłopca, który utonął podczas powodzi. Jass to postać dość tajemnicza, bo interesująca się też gwiazdami i borykająca się z problemami rodzinnymi. W śledztwie pomaga jej kradnący ten serial Łukasz Simlat, który wprost rewelacyjnie zagrał Adama Mikę, lokalnego, jąkającego się policjanta, który jest postacią niezwykle złożoną, niejednoznaczną i nie za bardzo chce psuć sobie dobre relacje z komendantem i prokuratorem. A popsuć musiał będzie, bo Jass to bomba zegarowa z opóźnionym zapłonem, która również nie jest krystaliczno czysta. W mieście, w którym jeden przestępca kryje drugiego, a lokalna społeczność nie jest skora do współpracy, trzeba będzie prawdę wydrzeć z gardła. A czasami zostawić za sobą trupy.
Rojst 97 (2021) – recenzja serialu (Netflix). Zapraszam i polecam, Piotr Fronczewski
Świetnie wypadają w serialu role drugoplanowe, bo fabuła, choć wielowątkowa, jest zaskakująco spójna. Piotr Fronczewski znów błyszczy jako właściciel hotelu Centrum, do którego na wódeczkę i tańce regularnie wpadają kolejni bohaterowie. Ireneusz Czop w roli prokuratora dbającego przede wszystkim o swój stołek, Zofia Wichłacz wcielająca się w nie do końca szczęśliwą żonę reaktora Zarzyckiego, która musi godzić obowiązki szkolnej psycholog z wychowaniem buntującej się córki, walczący z alkoholizmem i załamaniem psychicznym Michał Kaleta jako redaktor Drewicz czy niezwykle enigmatyczna, znająca wiele plotek krążących po mieście Agnieszka Żulewska, serialowa Nadia, partnerka Wanycza, to tylko część znakomicie wykreowanych na potrzeby serialu postaci. Nie muszę dodawać, że wątki kryminalne i obyczajowe przeplatane są tymi humorystycznymi. Bo jak to w Polsce można pośmiać się z wielu absurdów, a bohaterowie lubią puścić soczystą wiązankę pod nosem zabijając czas schłodzoną wódeczką. I choć czasami zbiegi okoliczności napędzające fabułę zdają się nieco naciągane, to narracja jest tak skonstruowana, że można na to przymknąć oko.
Serial śledzi się do samego końca z ogromną ciekawością, nie brakuje napięcia, emocji, a wielowarstwowa fabuła i wątki przeplatają się tak dobrze, że z jednej strony zadowolą fanów intrygi z pierwszego sezonu (bo jej znajomość jest raczej niezbędna), a z drugiej bardzo umiejętnie wprowadzą nas w nowe realia i sprawy. Nawet jeśli nie będą one tak głębokie jak tajemnica skrywana za wydarzeniami z pierwszego sezonu, który momentami zahaczał nawet delikatnie o klimat rodem z filmów Lyncha. Ale przede wszystkim – sezon domyka większość wątków z pierwszego i drugiego sezonu, zostawiając sobie zaledwie małą furtkę na ewentualną kontynuację. Premiera na Netliksie 7 lipca.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS