Rektor seminarium w Worzelu: w tym mrocznym czasie Bóg jest z nami

„Wszędzie chodzili, pozabierali wszystko co mogli, nawet tak banalne rzeczy jak patelnie czy rzeczy osobiste. Jakby wichura przeszła i wszystko ze sobą pociągnęła. Nigdy przez drzwi nie wchodzili, tylko przez okna. Wiemy, że to jest styl Rosjan – bali się, że ktoś ładunek wybuchowy w drzwiach zostawił, bo oni tak często robili. Ludzie z Buczy opowiadali, że zostawiali bomby w bagażnikach samochodów, czy właśnie w drzwiach. Ktoś nie wie, otwiera i śmierć. Z kaplic zrabowali kielichy, obrusy, a przede wszystkim ukradli ważną dla nas pamiątkę-relikwię, czyli kielich mszalny, którego Jan Paweł II używał w czasie swej pielgrzymki na Ukrainę. Mija już drugi tydzień, jak po ewakuacji wróciliśmy do seminarium. Cały czas nie ma wody, prądu, światła, gazu, ale da się przyzwyczaić do tych ograniczeń. – mówi papieskiej rozgłośni rektor seminarium. – Rozumiemy, że bardzo dużo ludzi, od których zależy nasza wolność i za których się modlimy, ma jeszcze gorzej: żołnierze marzną, nie mają możliwości zjeść czegoś ciepłego, umyć się, wygodnie wyspać, a ryzykują dla nas swoim życiem. Dlatego jest to czas, w którym wielu ludzi inaczej patrzy na wartości; na to co osiągnęli, co się naprawdę liczy, a co jest nieważne. Mam nadzieję, że to nie zabrzmi poetycko, ale nasza rzeczywistość jest bardzo prosta: budzisz się i doceniasz, że żyjesz; że masz jeszcze jedną okazję porozmawiać i napić się z kimś herbaty.“

„Ważną częścią codzienności są rozmowy z ludźmi, którzy tu zostali, doświadczyli działań i obecności Rosjan. Jedna z kobiet opowiadała nam, że helikopter wojskowy, z którego teren był ostrzeliwany wisiał nad jej domem. Huk był taki, że aż uszy bolały. Najpierw się denerwowała, przeżywała to wszystko a potem modliła się Ojcze nasz, odmawiała Psalm 90, jakby chroniąc się w Panu i Pan Bóg dawał jej spokój, nawet pies mimo huku u jej nóg zasypiał – wspomina ks. Rusłan. – W jednej z wiosek długi czas brakowało chleba i jak go w końcu przywieźli do każdy do ręki dostawał pół bochenka. Ludzie nie jedli chleba od razu, ale wąchali go. Opowiadała nam jedna kobieta, że stali 5-10 minut i wąchali zapach otrzymanego chleba. Doświadczenie mocy śmierci, która z ogniem Rosjan przychodzi, ale potem doświadczenie prawdziwej mocy życia w Chrystusie. Dla mnie jest to doświadczenie bardzo cenne, przemieniające. Bardzo dużo ludzi odkryło Pana Boga, przynajmniej zaczęło się modlić, więcej się modlić. Jak mówić o nadziei? Każdy szuka teraz na czym się oprzeć, bo jak nie masz na czym się oprzeć to się chwiejesz. I to cię niszczy i zaczynasz szukać na kim się oprzeć, kto by taką pewność dał. I w tym wszystkim Pan Bóg staje się blisko.“