Ustawę intencyjną ogłaszającą błogosławionego kardynała Stefana Wyszyńskiego patronem Prudnika i gminy Prudnik przegłosowali prudniccy radni, następnie Episkopat dał zielone światło, zaś przypieczętowanie miało miejsce podczas mszy – uroczystej sumy dziękczynnej za beatyfikację Prymasa – w niedzielę, 19 września, o 11:30. Eucharystia w grocie na prudnickim klasztorku zgromadziła licznych wiernych, media, a przede wszystkim wielu kapłanów, którzy tę mszę koncelebrowali. Wśród gości znalazł się biskup opolski Andrzej Czaja. Wcześniej przemówił burmistrz Prudnika – Grzegorz Zawiślak.
Uczynienie beatyfikowanego wybitnego kardynała patronem miasta ma dwa wymiary. Z jednej strony Wyszyński staje się jakby odpowiednikiem patrona szkolnego – zagwarantowane staje się regularne przypominanie jego dorobku, studiowanie jego postaci, pozycjonowanie go jako wzoru do naśladowania. Z drugiej strony – prudniczanie (a przynajmniej ich część wierząca po katolicku) będą mogli modlić się – nie tyle „do”, ile „przez wstawiennictwo” będącego już blisko Boga Prymasa, wypraszać łaski potrzebne dla społeczności Prudnika. Czym św. Antoni w sprawie rzeczy zgubionych, tym Prymas Tysiąclecia na troski prudniczan – np. te związane z demografią, rynkiem pracy, służbą zdrowia czy duchową kondycją (może np. ominie nas radykalna laicyzacja; albo chociaż się opóźni). Są to sprawy trudno mierzalne, więc pozostaną domeną wiary – w końcu cuda są często rozumowo wytłumaczalne, choć serce rozpoznaje je jako nadprzyrodzone właśnie.
Obieranie takiego patrona i robienie tego w opisany wyżej sposób daje powód do sporu. Warto więc – choćby na zapas – pewne sprawy rozjaśnić, uporządkować i wskazać potencjalne problemy.
Pojawia się np. myśl – czy jesteśmy na tyle przyzwoici jako prudniczanie? Czy nie robimy przysłowiowej szopki, powołując się na Wyszyńskiego jako patrona? Jednostka czy społeczność, które deklarują chrześcijańskie wartości stają się przecież chętnie rozliczani z tego, czy nie wykonują takich działań na pokaz, czy nie są hipokrytami… Mogą pojawić się szantaże w stylu: A przyjęliście wystarczająco dużo uchodźców z Bliskiego Wschodu? A powinniście, bo przecież powołujecie się w przestrzeni publicznej na wybitną postać Kościoła. To bałamutne tezy i ataki rodem z Czerepacha z popularnego serialu, ale współcześnie znane i przewidywalne.
Co do zasady – nie musimy być idealni, jeśli za patrona mamy Prymasa Tysiąclecia – nie jest konieczne uprawianie „teologii starszego brata” (nawiązując do przypowieści o synu marnotrawnym); chrześcijaństwo to raczej świadomość ograniczeń (grzeszności), posiadanie punktu odniesienia, ciągłe korygowanie swojego kursu, podnoszenie się z upadków…
Co do tego, że prymas Wyszyński to postać zasługująca na szacunek – jakiś tam konsensus społeczny jest. Oczywiście zawsze czegoś przyczepić się można (czy na pewno wszystko dobrze z komunistami rozgrywał…), ale o wiele bardziej dzielą dziś Polaków – kto by pomyślał jeszcze niedawno – poglądy dotyczące Jana Pawła II. Nie należy też pomijać niemałej grupy ludzi, którzy negują jakąkolwiek pozytywną rolę ludzi Kościoła w dziejach Polski i świata. Ale zostawmy skrajności…
Ustanawianie Wyszyńskiego patronem miasta – najpierw przez władzę świecką, potem duchowną – godzi w rozpowszechniony dziś postulat radykalnego (bo jako taki mamy i zawsze mieliśmy) rozdziału Kościoła od państwa. Cóż, mam głębokie przekonanie, że prudniczanin chcący być obsłużony w sklepie czy urzędzie nie będzie musiał okazywać paszportu z napisem „Popieram Wyszyńskiego, ja niżej podpisany”. Poza tym każda społeczność potrzebuje do czegoś wyższego się odwołać – jak nie do religii, to do filozofii, czy ideologii, żeby odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego przestrzega takiego, a nie innego prawa lub obyczajów, albo dlaczego z tych samych badań naukowych można wyciągać różne wnioski praktyczne…
Nikt też nie zabroni, by w naszej prudnickiej społeczności zawiązał się kiedyś komitet, który wylobbuje uczynienie patronem dajmy na to… Krzysztofa Pieczyńskiego. Słynący ostatnimi czasy nie tylko z aktorstwa pan Krzysztof nie był, co prawda, w Prudniku internowany, ale chodził tu do ogólniaka… Na razie żyje i życzymy mu jak najlepiej, ale może kiedyś, pośmiertnie… Gdyby się się to udało, także nie wszyscy byliby zadowoleni.
Uczestnictwo Prudnika – tak już z innej beczki – w ruchu Cittaslow też nie wszystkim się podoba i w demokracji bezpośredniej nie każdy zagłosowałby za tym rozwiązaniem. Niektórzy woleliby może wizerunek szybkiego, zwinnego miasteczka… Fot. B. Sadliński
Bartosz Sadliński
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS