autor: Czarny Wilk
Bez umiaru pożre gry oraz filmy, nie pogardzi też soczystym komiksem albo dobrze upieczonym serialem.
Jeden z najlepszych miksów platformówki z horrorem powraca i raz jeszcze udowadnia, że dziecięce koszmary potrafią być przerażająco wspaniałe i urokliwie obrzydliwe.
Recenzja powstała na bazie wersji PC.
Pierwsze Little Nightmares było bardzo miłą niespodzianką 2017 roku, w wyśmienitym stylu łączącą horror z platformówką. Wędrówka małej Six przez wyjętą wprost z dziecięcych koszmarów Paszczę zachwycała klimatyczną i bardzo wysokiej jakości oprawą audiowizualną, opowiadaną z użyciem minimalistycznych środków, pełną mocnych momentów fabułą oraz różnorodną rozgrywką. Entuzjastyczne przyjęcie gry zaowocowało przygotowaniem równie udanej jak podstawka dodatkowej zawartości Secrets of the Maw oraz marnego mobilnego spin-offu Very Little Nightmares. Pojawił się również oparty na grze komiks, a przez jakiś czas mówiło się nawet o planach stworzenia serialu telewizyjnego, w prace nad którym zaangażowani byliby znani z Avengers: Endgame bracia Russo. Czyli w skrócie: ze średniobudżetowej platformówki całkiem skutecznie uczyniono pełnoprawną markę.
W tych okolicznościach pojawienie się kontynuacji w zasadzie nie budziło wątpliwości, rodziło natomiast obawy, czy aby na pewno będzie to gra stworzona z potrzeby artystycznej i na bazie dobrego patentu, a nie sequel opracowany tylko dlatego, że jego opłacalność wykazały excelowe tabelki. Zapewne sprawdziliście już towarzyszącą temu tekstowi ocenę, więc nie ma sensu budować wokół tej kwestii suspensu – Tarsier Studios na Little Nightmares II pomysł jak najbardziej miało i bardzo porządnie go zrealizowało.
Tym razem opuszczamy Paszczę i przekonujemy się, że poza jej obrębem świat Little Nightmares jest równie nieprzyjazny.
Znajomy koszmar
- różnorodna rozgrywka, w tym nowe mechanizmy zabawy, takie jak np. walka;
- fantastycznie mroczny wygląd poziomów i przepięknie groteskowo zaprojektowani przeciwnicy;
- opowiadana za pomocą minimalistycznych środków fabuła – choć nie robi tak dużego wrażenia jak w „jedynce”, wciąż wypada bardzo dobrze i zawiera sporo mocnych scen;
- świetna ścieżka dźwiękowa, będąca już nie tylko tłem, ale i integralnym elementem niektórych zagadek;
- lepszy niż w pierwszym Little Nightmares projekt poziomów, redukujący częstotliwość sytuacji, w których giniemy nie z naszej winy…
MINUSY:
- …niemniej wciąż umieramy tu zbyt często, co zabija dramatyczność wielu scen;
- nieco zmarnowany potencjał wprowadzenia drugiej, sterowanej przez sztuczną inteligencję postaci.
Pracownicy szwedzkiego studia nie wywrócili do góry nogami sprawdzonej formuły. Każdy, kto miał do czynienia z pierwszym Little Nightmares, w kontynuacji odnajdzie się momentalnie – gra wygląda i brzmi identycznie jak część pierwsza. Również sterowanie postacią jest bardzo podobne, mocno bazując na zaawansowanym silniku fizycznym i przypominając nieco rozwiązania z serii LittleBigPlanet.
Sama rozgrywka polega na eksploracji liniowych poziomów – zwiedzamy dość różnorodne (ale wszystkie bardzo ponure) miejsca, główkujemy nad zagadkami środowiskowymi i skaczemy pomiędzy platformami. Co jakiś czas na naszej drodze pojawiają się także próbujący nas skrzywdzić przeciwnicy, z którymi radzimy sobie zależnie od sytuacji na trzy sposoby. Pierwszy to ucieczka, drugi skradanie się, trzeci natomiast stanowi największą nowość względem pierwszego Little Nightmares i jest to walka.
Tu i ówdzie znajdujemy bowiem broń w rodzaju metalowych rur, które główny bohater może podnosić i za ich pomocą rozprawiać się z wrogami. Protagonista to jednak wciąż dziecko i w efekcie daje radę zabijać tylko część próbujących go skrzywdzić istot – czyli tych najmniejszych przeciwników. Sam proces jest zaś dość powolny i wymaga doskonałego wyczucia czasu – potrzebowałem paru chwil i wielu nieprzyjemnych zgonów, nim w końcu w pełni załapałem, jak eliminować oponentów, zwłaszcza gdy atakowali liczniejszą gromadą.
Porażki to zresztą, podobnie jak poprzednio, codzienność grania w Little Nightmares II. Z wieloma problemami trudno sobie poradzić już za pierwszym razem – wymagają eksperymentowania albo uczenia się sekwencji działań, a niemal każdy błąd kończy się śmiercią i koniecznością powtarzania danego fragmentu. Osłabia to nieco napięcie, gdyż jeśli raz w danej sekwencji umrzemy, przy kolejnych podejściach wiemy już, czego się spodziewać, i trudniej nas wystraszyć. Dzieło studia Tarsier najbardziej klimatyczne okazuje się wtedy, gdy sobie bardzo dobrze radzimy i jednym ciągiem zaliczamy kolejne wyzwania, nie umierając po drodze – a to zdarza się rzadko.
Pierwsze spotkanie Mono z Six następuje dość szybko.
Na szczęście owe porażki są znacznie bardziej sprawiedliwe niż w „jedynce”. Tam ze względu na ograniczone możliwości manipulacji kamerą oraz styl oprawy wizualnej często pojawiały się kłopoty z wyczuciem „głębokości” wirtualnego świata. Skutkowało to tym, że na przykład skacząc na zawieszoną w powietrzu deskę, mijaliśmy się z nią i spadaliśmy obok w przepaść. Albo panicznie uciekając przed goniącą nas maszkarą, zamiast wślizgnąć się w niewielki otwór wentylacyjny, wpadaliśmy na ścianę.
Problem ten, który – przyznam – dość mocno dał mi się we znaki w pierwowzorze, w Little Nightmares II nie istnieje. Choć oprawa wizualna i kamera pozostały bez zmian, same projekty poziomów zostały opracowane tak, aby tym razem nie zmuszać gracza do „wyczuwania” głębokości danych miejsc. Zawsze dobrze wiemy, gdzie i jak trzeba skoczyć, a dodatkowo, gdy poruszamy się po bardzo wąskich powierzchniach, gra blokuje możliwość przypadkowego ześlizgnięcia się z nich.
Projekty postaci są urokliwie okropne.
Oświetlenie to jedna z najmocniejszych stron gry.
NIE TYLKO KOSZMARY
Little Nightmares było pierwszym autorskim dziełem studia Tarsier, które wcześniej m.in. pomagało Sony w pracach nad cyklem LittleBigPlanet. Choć gra odniosła sukces i umocniła pozycję deweloperów, szwedzki zespół nie pozwolił się zaszufladkować jako producent jednej serii i w ostatnich latach zajmował się również innymi projektami. W tym samym roku co Little Nightmares wydał dedykowaną goglom VR grę logiczną Statik, a w 2019 przygotował The Stretchers na konsolę Nintendo Switch – humorystyczną, nastawioną na kooperacyjną zabawę grę logiczno-zręcznościową, w której wcielając się w przedstawicieli służb medycznych, staramy się ratować pacjentów i odwozić ich do szpitala. Zarówno Statik, jak i The Stretchers mogą pochwalić się solidnymi ocenami branżowych krytyków.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS