Śmierć serii Mario & Luigi była zarówno smutna, jak i kuriozalna. Niegdyś ikoniczny cykl handheldowych RPG z udziałem słynnych braci hydraulików poszedł na dno wraz z bankrutującym studiem AlphaDream. Okręt ten tonął już zresztą kilka lat – tak sobie przyjęty Paper Jam z 2015 roku, tj. crossover z serią Paper Mario, który zaraził się generycznością od Paper Mario: Sticker Star, był pierwszym przeciekiem w kadłubie. Wylewając wodę wiadrami, AlphaDream stworzyło w 2017 dobrze przyjęty remake pierwszej gry z cyklu – Superstar Saga – na 3DS-a. W 2019 roku statek pogrążył jednak wydany także na 3DS-a remake najcieplej wspominanej przez fanów części – Bowser’s Inside Story. Dwa lata po premierze Switcha, na konsolę, na której dzięki wstecznej kompatybilności można było bezproblemowo zagrać w oryginał. Nikogo nie zdziwiły zatem tragiczne wyniki sprzedaży i nieuchronne bankructwo studia AlphaDream.
Mnie zdziwiło natomiast nagłe zainteresowanie nekromancją ze strony Nintendo, czyli wskrzeszenie w 2024 roku wielu „Marianowych” serii RPG – remake Super Mario RPG ze SNES-a, remake Paper Mario: The Thousand-Year Door z GameCube’a oraz całkiem nowa odsłona serii Mario & Luigi, tym razem tworzona przez Acquire, współproducentów cyklu Octopath Traveler, do których dołączyła część byłych pracowników AlphaDream. Okręt popłynął na nowo – Mario & Luigi: Brothership to czarująca oceaniczna przygoda i udane wskrzeszenie serii, które idealnie mogłoby pełnić również funkcję jej zwieńczenia. Choć ostatecznie podróż okazała się przyjemna, początek wcale nie wróżył dobrze.
Mario & Luigi: Brothership, Nintendo, 2024.
Jak poskładać świat w Jeden Kawałek
W Grzybowym Królestwie dzień jak co dzień. Toady skrzeczą, Bowser snuje plany porwania księżniczki i podboju świata, a pojawiający się znikąd ogromny portal wsysa tytułowych braci hydraulików do innej krainy o nazwie Concordia – ot, typowy poniedziałek. Mario i Luigi lądują na wyspie w kształcie statku, trafnie nazwanej Shipshape, dryfującej po ogromnym, bezkresnym oceanie. Krótka rozmowa z jej mieszkańcami – wattanistką Connie i prosiakopodobnym Snoutletem – nakreśla nasz główny cel. Concordia była niegdyś ogromnym kontynentem, w centrum którego rosło Uni-Tree – równie ogromne drzewo spajające wszystkie ziemie. Pewnego dnia drzewo zostało jednak zniszczone, poprzednia zajmująca się nim wattanistka zniknęła, a Concordia rozpadła się na wiele mniejszych wysp. By powrócić do domu, bracia hydraulicy muszą zatem ponownie scalić ów świat, zapalając latarnie morskie na wyspach i łącząc je z nowo zasadzonym drzewem na Shipshape. Tak rozpoczyna się oceaniczna wyprawa, podczas której Mario i Luigi starają się przywrócić nie tylko więzy łączące ten świat, ale też więzy łączące ludzi.
Mario & Luigi: Brothership, Nintendo, 2024.
Pierwsze godziny gry nie zachwycają, niestety, ani fabularnie, ani pod względem rozgrywki, co szczególnie martwiło mnie jako fana serii. Nagłe przeniesienie braci do innego świata przez ogromny portal wydało mi się niesamowicie niezdarnym rozpoczęciem zabawy, przywodzącym na myśl najgorsze isekaie, a trwający około sześciu godzin pierwszy etap gry (pierwsze morze) tylko pogłębił moje obawy. Spotykani NPC okazali się mało interesujący i wydawali się niezbyt przejmować zniszczeniem ich świata, gra zaś dość ślamazarnie udostępniała nowe mechaniki, zaś największy problem stanowił brak antagonistów. Złoczyńcy z serii Mario & Luigi nigdy nie byli szczególnie skomplikowani charakterologicznie, ale zawsze zabawni lub aktywni – nie bez powodu fandom tak ciepło wspomina Fawfula i ubóstwia Bowsera. Jak tu zmotywować gracza, kiedy nikt nie staje mu na drodze? Nie może zatem być zbiegiem okoliczności, że poziom zabawy znacznie wzrasta na końcu pierwszego morza, kiedy to wreszcie poznajemy złoczyńców – tajemniczego Zokketa i jego sługusów – Extension Corps. Od tej pory pojawiają się oni często, mącąc przy każdym spotkaniu, kłócąc się ze sobą i będąc na tyle kompetentnymi, by stwarzać zagrożenie, jednak nie na tyle, by nie można się było z nich śmiać. Na wprowadzeniu antagonistów gra nie zyskuje jedynie w kontekście humoru, który staje się wszechobecny (wielokrotnie zdarzyło mi się głośno roześmiać), ale też jako całość. Postacie niezależne i odwiedzane wyspy stają się ciekawsze i bardziej zapadają w pamięć.
Mario & Luigi: Brothership, Nintendo, 2024.
A im dalej w ocean, tym lepiej – choć fabuła nawet nie sili się na subtelność, a przesłanie mówiące o tym, jak ważne są więzi międzyludzkie, serwowane jest graczowi niczym cios młotem w potylicę przerośniętego żółwia – motywy te bowiem idealnie pasują do serii. Poprzednie gry zawsze na pierwszym miejscu stawiały braterską miłość Mario i Luigiego, która widoczna jest tu bardziej niż kiedykolwiek, stanowi rdzeń całej opowieści i logiczne podsumowanie wszystkich poprzednich odsłon cyklu. Komediowa relacja Zokketa z jego głównymi podwładnymi wybrzmiewa więc tym bardziej jako kontrast, ma on bowiem ich tak bardzo gdzieś, że nie potrafi nawet zapamiętać ich imion. Ostatni akt Brothershipa jest lekko przydługi – gra kilkakrotnie zmierza ku zakończeniu, by nagle nas zmylić i trwać dalej. Odczułem to zwłaszcza przy ostatnim dungeonie, za który naiwnie postanowiłem zabrać się przed snem, a napisy końcowe ostatecznie ujrzałem dopiero o czwartej nad ranem. Pomijając jego długość, sam finał jest jednak najlepszy w całej serii – wieńczący grę dungeon łączy ze sobą wszystkie mechaniki eksploracyjne, jakich gracz doświadczył do tej pory, posiada szczerze niepokojący segment, który młodszym odbiorcom może śnić się po nocach, i kończy się widowiskowym, wymagającym i wielofazowym starciem. Zaliczenie całej przygody i niemal całej zawartości pobocznej zajęło mi 42 godziny. Brothership jest jedną z najdłuższych gier w serii, porównywalną jedynie z Dream Teamem – lecz w przeciwieństwie do niemiłosiernie rozwlekłej poprzedniej części dłużył mi się nieco tylko na początku i pod koniec. Choć moje wrażenia na temat fabuły ostatecznie okazały się pozytywne, o przeciętnym starcie wspomnieć trzeba – czas jest cenny, a nie wszyscy mają go na tyle, by przeznaczać go na grę, która rozkręca się dopiero po sześciu godzinach.
Równy i równiejszy
Struktura rozgrywki okazuje się dość prosta – nasza przygoda ma miejsce na kilku morzach i kilkunastu wyspach. Morza przemierzamy na wyspie Shipshape, która pełni funkcję zarówno huba, jak i pojazdu. Na pokładzie naszego „okrętu” badamy połączone ze sobą prądy morskie, dopóki nie wypatrzymy nowej wyspy, na którą możemy się wystrzelić ogromną armatą. Podczas pierwszych odwiedzin na każdym skrawku lądu naszym celem jest dotarcie do latarni morskiej. Aktywacja jej łączy odwiedzoną wyspę z Shipshape, my zaś wracamy do naszego huba i kontynuujemy podróż zgodnie z nowo odblokowanymi prądami. System ten wydaje się bardzo intuicyjny i idealnie pasuje do tematyki podróży morskiej – co chwilę dokonujemy nowego odkrycia, czy to nowego prądu, nowej wyspy, opcjonalnej wysepki, czy raf, co nagradza nas unikatowymi przedmiotami. Z czasem spotykamy coraz więcej postaci z różnych wysp, dzięki czemu gracz czuje się, jakby osobiście odbudowywał Concordię.
Brothership posiada również najwięcej zawartości pobocznej z całej serii. Po ukończeniu każdego zadania głównego mamy do wykonania kilka pobocznych. Niektóre z nich są ograniczone czasowo, co zawsze oznaczone jest czerwoną ikoną. Gra zachęca do zaliczania ich na bieżąco poprzez genialny w swojej prostocie system – podróże morskie są długie, a nasz „statek” porusza się w czasie rzeczywistym. W trakcie czekania, aż Shipshape dopłynie do celu, można więc zająć się opcjonalnymi zadaniami. Twórcy przewidzieli jednak problem braku chęci wykonywania sidequestów lub czekania na dotarcie do danej wyspy po ich zaliczeniu, więc już na pierwszym morzu otrzymujemy kluczowe ulepszenie statku – dodatkowy silnik, tj. jednego Toada stojącego na rufie, machającego wachlarzem i napędzającego cały statek za minimalną krajową. Naszego robotnika aktywować możemy w każdej chwili, wielokrotnie zwiększając prędkość okrętu i dopływając na miejsce w zaledwie kilkanaście sekund.
Mario & Luigi: Brothership, Nintendo, 2024.
Eksploracja samych wysp bardzo przypomina to, co znamy z poprzednich części serii. Odwiedzane lokacje są idealnej wielkości – na tyle obszerne, by można było nacieszyć się ich unikatową atmosferą, niemniej także na tyle spójne, by ich eksploracja nie stawała się frustrująca. Po drodze natrafiamy na przeszkody, które Mario i Luigi muszą pokonać, współpracując na różne sposoby. Wraz z postępem w grze odblokowujemy specjalne ruchy, dzięki którym możemy badać kolejne obszary – przykładowo zyskujemy umiejętność przelatywania nad przepaściami. Na połączone z Shipshape wyspy da się wracać w dowolnej chwili, do czego zachęcają zadania poboczne oraz specjalne kwiaty porozrzucane po lokacjach, które otwierają się po dołączeniu wyspy i odblokowują jej większą część.
Z przykrością muszę jednak stwierdzić, że Brothership nieco potknął się w pokazywaniu więzi między braćmi. Podczas gdy w poprzednich częściach serii graliśmy obydwoma hydraulikami równocześnie i mogliśmy w dowolnej chwili się między nimi przełączać, tutaj w trakcie eksploracji sterujemy wyłącznie Mario. Luigi cały czas chodzi za nami, jednak sprawia wrażenie raczej pomagiera niż pełnoprawnego partnera. W większości przypadków nie kontrolujemy go, a jedynie wydajemy mu polecenia, które wykonuje automatycznie i wedle własnego widzimisię. Zdarzają się też okazjonalne minigry, podczas których zbieramy porozrzucane po mapie monety – zawsze gramy wówczas jako Mario przeciwko Luigiemu. Kłóci się to z motywem przewodnim i jest tym bardziej kuriozalne, zważywszy na fakt, jak równo traktowani są bracia pod względem fabularnym i w walce.
Mario & Luigi: Brothership, Nintendo, 2024.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS