Recenzja gry Elden Ring – otwarty świat śmierci wart

„Nie żyjesz”. Muszę wyznać, że trochę stęskniłem się za tym wielkim czerwonym napisem, któremu zawsze towarzyszy powoli zanikający mistyczny dźwięk kojarzący się z wniebo- albo wpiekłowstąpieniem (niepotrzebne skreślić). Elden Ring pozwolił mi więc oglądać go ponownie wiele, wiele razy. Na tyle często, że chwilami zaczynałem wątpić w dalszy sens mojej tułaczki do Złotego Drzewa po miano Eldeńskiego Władcy. Wspomniany komunikat towarzyszył mi głównie podczas starć z bezlitosnymi bossami, ale zdarzało się, że całkowicie zapominałem o jego istnieniu, bo… nie ginąłem. Zamiast tego przyglądałem się zachodowi słońca, eksplorowałem, ile sił w nogach i kopytach, przeczesywałem każde ruiny i starałem się rozwikłać wiele pojawiających się po drodze zagadek. A to wszystko to oczywiście zasługa otwartego świata – ekscytującej nowości dla „soulsomaniaków” i nie tylko.

Jasne, open world to nic świeżego, przynajmniej na papierze. Ba, jesteśmy nimi nieustannie zasypywani, korzysta z nich co druga gra AAA, a pytajniki i fetch questy śnią się nam po nocach na zmianę z walczącymi kurczakami z Far Crya 6. Jestem nimi niebywale zmęczony, a mimo to na Elden Ringa czekałem niecierpliwie i z wielką nadzieją. Bo wiedziałem, że gdy FromSoftware wykorzysta zdobyte doświadczenie i nie zapomni przy okazji o wszystkich swoich najlepszych sztuczkach, to te w otwartym świecie zadziałają wyśmienicie pod warunkiem, że nie zawiedzie sam otwarty świat. Uspokajam więc – Elden Ring to wielki koncert Miyazakiego z cyklu The Greatest Hits wzbogacony o szereg świeżych przebojów i wystawiony na najbardziej monumentalnej, wyrafinowanej i depresyjnej scenie w całym multiwersum. To nowe rozdanie dla soulslike’ów i kolejny ważny krok dla open worldów.

Stoisz sam pośrodku świata

Elden Ring rozpoczyna się niepozornie, powiedziałbym nawet, że dość klasycznie. Ciemna krypta, szereg początkowych przeciwników, tutorialowy boss na przetarcie szlaku oraz znana z Soulsów ciasnota, duchota i klaustrofobiczne przestrzenie. Potem jednak oglądamy obrazki rodem z nowej Zeldy, czyli opuszczenie kamienistej klitki na rzecz zielonych połaci sporego terenu. Od razu zostałem uderzony swobodą, ogromem otaczającego mnie świata, poruszałem się po nim ostrożnie i nieśmiało, bo też nie wiedziałem, w którą stronę się udać – podejść do podejrzanego rycerza na pancernym koniu, uciec w stronę zagajnika czy zejść do jeziora pachnącego zasadzką. Mnogość ścieżek, lekki poznawczy szok – stałem sam w obliczu całej magicznej krainy. Niby osamotniony, ale gotowy na podróż w nieznane.

Takich odczuć w poprzednich grach FromSoftware po prostu nie miałem. I Bloodborne, i trylogia Dark Souls to przecież imponująco zaprojektowane, wielogałęziowe siatki lokacji osadzonych w fantastycznych uniwersach, ale w zestawieniu z Elden Ringiem od razu dostrzega się wyraźny kontrast pomiędzy korytarzowością i liniowością a totalną otwartością. Do niedawna broniłbym tezy, że Soulsy miały co najmniej półotwarte światy, teraz biję się w pierś.

Konserwatywni fani serii mieli dość spore obawy co do samej gry, kiedy to na pierwszych gameplayach zaprezentowana została mapa oraz możliwość oznaczania na niej punktów, które później w postaci smugi światła widniały na horyzoncie, dzięki czemu byliśmy w stanie z łatwością zmierzać w ich stronę. Miało to w opinii ludu zabić soulsową, nomen omen, duszę, całkowicie wyeliminować jakże potrzebny w tej serii aspekt izolacji i zagubienia gracza. Prawda jest jednak zupełnie inna. Mapa sprawia, że w Elden Ringa da się normalnie grać. Mówimy bowiem o świecie potężnych rozmiarów. I chodzi mi nie tylko o długość i szerokość, ale też wysokość. Wertykalizm odwiedzanych lokacji odgrywa tu bowiem kluczową rolę, sprawiając, że tylko szczegółowe wylizanie każdego centymetra ściany zagwarantuje, że odkryje się każdy sekret.

Jeden z punktów na mapie okazał się kryptą z NPC uczącym magii.

Warto opowiedzieć o mapie trochę więcej, bo spogląda się na nią co chwilę, aby na bieżąco ustalać swoje położenie. Co ciekawe, nie zawiera ona żadnej legendy, a więc sami musimy rozgryźć, co oznacza szereg prostokątów, okręgów czy dziwnych czerwonych plam na tym obszernym rysunku. Już nie mówiąc o wielkich zbiorach najróżniejszych geometrycznych figur na bank symbolizujących twierdze czy inne architektoniczne cuda. Najlepiej więc zaznaczyć taki punkt na mapie, a potem udać się w jego stronę, by samemu go odkryć. Bez żadnych podpowiedzi, wykrzykników czy innych takich. Poza tym – ważna sprawa – dopóki nie odnajdziemy poszczególnych fragmentów mapy, po niektórych lokacjach zmuszeni jesteśmy poruszać się na ślepo. Podobnie sytuacja wyglądała chociażby w Hollow Knighcie. Cały ten system stopniowego odkrywania świata – we własnym tempie i w wybrany przez siebie sposób – sprawia, że eksploracja w Elden Ringu to absolutne mistrzostwo świata.

Historia jednego z wielu

Nie jest też oczywiście tak, że jako gracze zostajemy bez żadnych informacji dotyczących celu naszej zabawy. Co to, to nie. Na starcie dowiadujemy się, że jesteśmy zmatowieńcem (z ang. tarnished), czyli w dużym skrócie śmiałkiem, jednym z całego mnóstwa takowych, dążących do stania się Eldeńskim Władcą. Poszczególni NPC sugerują nam więc a to zmierzanie w stronę napełnionego świętością i łaską Złotego Drzewa, a to wyrżnięcie w pień paru lordów, których tzw. Wielkie Runy mogą pomóc w zyskaniu boskiej przychylności.

Z tą wiedzą mamy jednak prawo zrobić, co tylko chcemy – i to mi się niezwykle podoba. Równie dobrze możecie zignorować drogę uświęcenia, głosić heretyckie hasła i pomagać spotykanym po drodze postaciom w pomniejszych, ale równie interesujących zadaniach, polegających na odbiciu podbitego przez coś na kształt ghuli zamku czy na próbie nakarmienia morowymi gałązkami stwora, który w nagrodę będzie nam oddawał swoje części ciała. Tu naprawdę jest co robić, jeśli chodzi o poznawanie najróżniejszych fabuł. I tych mniejszych, i tych większych.

Złote Drzewo… Zawsze wydaje się tak nieodległe, a w rzeczywistości droga do niego daleka.

Sama historia z kolei nie okazuje się aż tak enigmatyczna jak w pierwszym Dark Souls (choć nadal warto czytać opisy najróżniejszych przedmiotów), wyrywa się także z bloodborne’owego, wiktoriańskiego mroku, oferując nieco bardziej zróżnicowane klimaty. Motywem przewodnim najnowszego dzieła FromSoftware jest samotność – niemal każda postać przeżywa ją tu na swój sposób. O protagoniście nie muszę chyba wspominać – „stoi sam pośrodku świata”. Z kolei jeden z bossów został porzucony przez partnera i próba przepracowania tej traumy staje się tłem ekscytującego starcia. Ponadto pewna zmatowieńczyni cierpi na depresję, uważając, że do niczego w życiu nie dojdzie. I tak, możemy wyciągnąć do niej pomocną dłoń albo ją zignorować, kontynuując bezrefleksyjną rzeź na każdym żywym i nieżywym organizmie.

Widać w tym wszystkim typowe wybory kreatywne Hidetaki Miyazakiego, które nigdy się nudzą, ale wyczuwam też akcenty i rysy świata przedstawionego zaproponowane przez George’a R.R. Martina. Może nie jest to nowa Gra o tron, ale mamy tu Okrągły Stół, są motywy rycerskiej wyprawy po wielkość – zachodnie wizje fantasy zaskakująco dobrze łączą się z dalekowschodnimi szaleństwami i dziwnościami.

Może nie wygląda tak imponująco jak homar czy gekon z Horizon Forbidden West, ale sami przyznajcie – żółw biskup ma swój urok.

Nie ciążą nam jednak sidła narracji, nie musimy się nigdzie spieszyć, nie jesteśmy punkiem z futurystycznego miasta, u którego postępuje cybernetyczna choroba, więc postanawia bez obawy o dalsze życie budować swoją reputację w i tak już upadłym światku. W Elden Ringu panuje wszechobecny spokój, cisza, emocjonalna pustka – pomimo dość beznadziejnych czasów, w których przyszło naszemu zmatowieńcowi dzielnie trwać. Możemy więc udać się w miejsca tajemnicze, których historia pozostaje jeszcze nieodkryta, a w których sami możemy napisać własną historię.

Reakcja

0%0Pozytywnie0%0Neutralnie 0%0Negatywnie

Twoje emocje

0%0Lubię to!

0%0Super0%0Ekscytujący 0%0Ciekawy0%0Smieszny0%0Smutny0%0Wściekły0%0Przerażony0%0Szokujący0%0Wzruszający0%0Rozczarowany0%0Zaskoczony

Co sądzisz?

0%0Prawda0%0Manipulacja0%0Fake news

0

0Ulub

Oryginalne źródło ZOBACZ