A A+ A++

Od ponad dwóch lat wiadomo, że w Stanach Zjednoczonych trwają prace nad pociskiem rakietowym powietrze–powietrze nowej generacji AIM-260 Joint Advanced Tactical Missile. Wydawało się, że pandemia COVID-19 spowolniła prace i że nie ma szans na dotrzymanie wstępnie zakładanych terminów: testy w locie zaplanowano na rok 2021, pierwsze dostawy do jednostek na 2022. Okazuje się, że prace są bardziej zaawansowane, niż do tej pory przypuszczano, a w testach uczestniczą cele załogowe QF-16.

Serwis The War Zone opublikował artykuł z informacją, iż w ciągu ostatniego roku QF-16 – określane też jako Full-Scale Aerial Target (FSAT), czyli pełnowymiarowy cel powietrzny – odbyły około trzydziestu lotów w ramach programu AIM-260. Dane te pochodzą z udostępnionych publicznie dokumentów US Air Force. Trzeba jednak pamiętać, że w rozwoju AIM-260 siły powietrzne współpracują z marynarką wojenną. AIM-260 ma zająć w obu rodzajach sił zbrojnych miejsce pocisków AIM-120 AMRAAM.

Według dokumentów pokazanych na Twitterze przez @MIL_STD flota QF-16 rozpoczęła udział w programie AIM-260 najpóźniej w kwietniu ubiegłego roku. Wykonano wtedy osiem lotów. Nie wiadomo jednak, w jak wielu przypadkach – o ile w ogóle – odpalano nowy pocisk. Thomas Newdick zwraca uwagę, że prawdopodobnie organizowano próby ogniowe, ponieważ loty prowadzono z florydzkiej Tyndall Air Force Base. Tymczasem właśnie stamtąd regularnie wykonywane są loty obejmujące próby ogniowe, logiczne jest więc założenie, że i w wypadku AIM-260 wybrano tę, a nie inną bazę właśnie po to, aby móc odpalać pociski nad Zatoką Meksykańską.

Żeby podkreślić, jak rutynowe są tego rodzaju próby w Tyndall AFB, wystarczy przywołać, co działo się tam w ciągu ostatnich tgodni. W dniach 8–19 listopada odbywały się tam ćwiczenia „Checkered Flag 22-1” z udziałem dziewięćdziesięciu trzech samolotów z dwunastu eskadr. Wcześniej, przez niemal cały październik, F-35A Lightningi II z 356. Eskadry Myśliwskiej z Eielson Air Force Base na Alasce, doskonaliły nad Zatoką Meksykańską użycie uzbrojenia powietrze–powietrze.

Program rozwoju AIM-260 przebiega za nieprzeniknioną do tej pory kurtyną tajemnicy. Na jego potrzeby wybudowano nawet nowy magazyn w Hill Air Force Base w stanie Utah – za cenę 6,5 miliona dolarów. Wszelkie inne informacje dawkowane są szczątkowo. Nie jest znana ani jedna fotografia nowego pocisku.

Newdick stawia również pytanie, jak to możliwe, że przy tak intensywnym programie prób (kolejne sześć lotów zorganizowano w październiku, a można przypuszczać, że w roku 2021 – za który jeszcze nie mamy danych – były one równie częste) do internetu nie wyciekły jeszcze żadne zdjęcia AIM-260 zrobione przez spotterów. Wytłumaczeniem mogłoby być fizyczne podobieństwo nowego pocisku do AMRAAM-a, ale „byłoby to osiągnięciem w kontekście rzekomego skokowego wzrostu możliwości w stosunku do AIM-120D, który i tak cechuje się już wydłużonym zasięgiem”.

Niemniej jednak oba pociski mają przynajmniej zbliżone wymiary. W tej kwestii inżynierowie nie mają dużego pola manewru: AIM-260 musi się mieścić w komorach uzbrojenia samolotów bojowych piątej generacji dokładnie tak samo jak AMRAAM. Toteż być może zdjęcia JATM-a zalegają już na dyskach w komputerach fotografów i nikt nie ma o tym pojęcia?

Oficjalnych zdjęć doczekamy się najpewniej dopiero wraz z wprowadzeniem pocisku do służby liniowej. Wtedy też powinniśmy się dowiedzieć więcej o zastosowanym napędzie (silnik strumieniowy, taki jak w Meteorze, odpada ze względu na wymiary) i głowicy bojowej. Jako pierwsze z AIM-260 mają zostać zintegrowane myśliwce F-22 Raptor, następnie Super Hornety i F-35. Zamówienie ostatnich AIM-120 planowane jest na rok podatkowy 2026.

Kluczowym założeniem w rozwoju AIM-260 jest przewyższenie możliwości oferowanych przez uzbrojenie potencjalnego nieprzyjaciela – Federacji Rosyjskiej i Chińskiej Republiki Ludowej. Chiński program pocisków powietrze–powietrze jest równie enigmatyczny jak program AIM-260, ale jego postępy wywołały już poważny niepokój w Pentagonie. W doniesieniach przewijają się dwa oznaczenia: PL-15 i PL-21, ale niewykluczone, że chodzi o dwie wersje tego samego pocisku, nazywanego wcześniej PL-XX. Chińskie sugestie, że pociski mogą mieć zasięg nawet 400 kilometrów, należy jednak traktować ostrożnie.

QF-16

QF-16 FSAT to samoloty myśliwskie F-16 Fighting Falcon poddane przebudowie do konfiguracji umożliwiającej im latanie zarówno z pilotem, jak i bez pilota. W tej pierwszej sytuacji wykorzystywane są do kalibracji urządzeń czy obserwacji testów z powietrza. Ale nawet w roli bezzałogowych samolotów celów nie zawsze są niszczone. USAF chce docelowo poddać konwersji aż 126 F-16A/C, ale nawet przy tak dużej liczbie (to prawie trzy razy więcej niż polska flota „Jastrzębi”) nie można kończyć każdej próby faktycznym zestrzeleniem. Dlatego też wykorzystuje się zazwyczaj pociski bez głowicy bojowej i uznaje się próbę za udaną, jeśli pocisk zbliża się do celu na tyle, że zniszczyłby go, gdyby był w konfiguracji bojowej.

Rekonfiguracją Fighting Falconów zajmuje się nie ich producent (Lockheed Martin), ale Boeing. Pierwsze testy przeprowadzono w 2013 roku. Samolot przez cały czas był ubezpieczany przez dwa pilotowane F-16. a lotem drona sterowało z ziemi dwóch operatorów – pilotów US Air Force. 11 marca 2015 roku do bazy Tyndall przyleciał pierwszy seryjny QF-16, oznaczony numerem QF-007. Pierwszego QF-16 zestrzelono w lipcu 2017 roku.

Zobacz też: Paragwaj kupił brazylijskie haubice M108

US Air Force / Senior Airman Emily Kenney

Oryginalne źródło: ZOBACZ
0komentarze
0
Udostępnij na fb
Udostępnij na twitter
Udostępnij na WhatsApp

Oryginalne źródło ZOBACZ

Subskrybuj
Powiadom o

Dodaj kanał RSS

Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS

Dodaj kanał RSS
0 komentarzy
Informacje zwrotne w treści
Wyświetl wszystkie komentarze
Poprzedni artykułEnergylandia znów otwarta. Już od piątku rusza sezon zimowy “Winter Kingdom”
Następny artykułLegalizacja marihuany w Niemczech? Pomysł nowej koalicji rządzącej