Pusta Ziemia: Agartha konfrontacja

I. Agartha w pustej ziemi! autorstwa dr Joshua David StoneNajwiększą przykrywką wszech czasów jest fakt, że w centrum Ziemi żyje cywilizacja ludzi, których nazwa cywilizacyjna nosi nazwę „Agartha” (odmiany: „Agharta” i „Aghartha”). Niektórym z was może być trudno w to uwierzyć. Wiem, że na początku było to dla mnie, jednak teraz mam absolutną wiedzę o tym.
Po pierwsze, buddyści w swojej teologii żarliwie wierzą w jej istnienie. Wierzą, że jest to rasa super mężczyzn i kobiet, którzy od czasu do czasu wychodzą na powierzchnię, aby nadzorować rozwój rasy ludzkiej. 

Wierzą też, że ten podziemny świat ma miliony mieszkańców i wiele miast, a ich stolicą jest Szamballa. Wierzono, że Mistrz tego świata wydał rozkazy Dalajlamie z Tybetu, który był jego ziemskim przedstawicielem. Jego wiadomości były przekazywane pewnymi tajnymi tunelami łączącymi ten wewnętrzny świat z Tybetem.

Słynny rosyjski kanał, Nicholas Roerich, który był kanałem dla Wniebowstąpionego Mistrza El Moryi, twierdził, że Lhasa, stolica Tybetu, jest połączona tunelem z wewnętrzną ziemią, Szamballą. Wejście do tego tunelu było strzeżone przez lamów, którzy zobowiązali się do zachowania tajemnicy. 

Uważano, że podobny tunel łączy tajne komnaty u podstawy wielkiej piramidy w Gizie i Agarcie.
Indyjska epopeja, Ramajana i Bhagawadgita to dwa najsłynniejsze teksty Indii. Ramajana opowiada historię wielkiego Awatara Ramy. 

Bhagawadgita opowiada historię Kryszny. Ramajana opisuje Ramę jako „wysłannika z Agarthy”, który przybył samolotem. Jest to dość niezwykłe, ponieważ zarówno religie buddyjska, jak i hinduska osobno odnoszą się do Agarthy.
Pierwsze publiczne dowody naukowe miały miejsce w 1947 roku, kiedy kontradmirał Richard E. Byrd z Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych poleciał bezpośrednio na biegun północny i zamiast przelatywać nad biegunem, faktycznie wszedł na Ziemię Wewnętrzną .

W swoim pamiętniku wraz z innymi świadkami opowiada o wejściu do pustego wnętrza Ziemi i przebyciu 1700 mil przez góry, jeziora, rzeki, zieloną roślinność i życie zwierzęce. Opowiada o widzeniu potwornych zwierząt przypominających mamuta starożytności poruszających się po zaroślach. W końcu znalazł miasta i kwitnącą cywilizację.
Jego samolot został w końcu powitany przez latające maszyny, jakich nigdy wcześniej nie widział. Odprowadzili go do bezpiecznego miejsca lądowania i został łaskawie powitany przez emisariuszy z Agartha. Po odpoczynku on i jego załoga zostali zabrani na spotkanie z Władcą Agarthy. Powiedzieli mu, że pozwolono mu wejść do Agarthy ze względu na jego wysoki moralny i etyczny charakter. Powiedzieli dalej, że odkąd Stany Zjednoczone zrzuciły bomby atomowe na Hiroszimę i Nagasaki, bardzo troszczyli się o własne bezpieczeństwo i przetrwanie. Zdecydowali, że nadszedł czas, aby nawiązać większy kontakt ze światem zewnętrznym, aby upewnić się, że nie zniszczymy tej planety i jej cywilizacji. Zostali wpuszczeni w tym wyraźnym celu, jako sposób na nawiązanie kontaktu z kimś, komu ufali.

Krótko mówiąc, admirał Byrd i jego załoga zostali poprowadzeni przez gospodarzy samolotem z powrotem do świata zewnętrznego, a ich życie zmieniło się na zawsze.
W styczniu 1956 admirał Byrd poprowadził kolejną ekspedycję na Antarktydę i/lub Biegun Południowy. W tej wyprawie on i jego załoga ponownie przeniknęli na 2300 mil do środka Ziemi. Admirał Byrd twierdzi, że biegun północny i południowy to w rzeczywistości dwa z wielu otworów prowadzących do środka Ziemi. Nie mogę nie pomyśleć o słynnej książce science fiction Juliusza Vernesa „ Podróż do wnętrza Ziemi ”, którą wielu z Was mogło przeczytać lub obejrzeć w wersji filmowej .

Admirał Byrd twierdzi również, że Wewnętrzna Ziemia ma wewnętrzne Słońce. Teoria admirała Byrda mówi, że bieguny Ziemi są raczej wypukłe niż wklęsłe. Statki i samoloty mogą faktycznie latać lub wjeżdżać.
Prasa amerykańska ogłosiła odkrycie admirała Byrda, jednak zostało ono natychmiast stłumione przez naszych dobrych przyjaciół, Tajny Rząd. Ray Palmer, redaktor „Flying Saucer Magazine”, szczegółowo opisał odkrycia admirała Byrda. Rząd Stanów Zjednoczonych albo kupił, ukradł lub zniszczył prawie każdy egzemplarz, a następnie zniszczył płyty w prasie drukarskiej.
Powiedziano mi, że dokładnie to samo wydarzyło się w odniesieniu do artykułu o odkryciu admirała Byrda przez „National Geographic”. Magazyn został wydany, a rząd USA pochłonął prawie każdy numer. Jeśli ta historia nie była prawdziwa, dlaczego rząd był tak spięty?

Innym ciekawym faktem jest to, że rząd Stanów Zjednoczonych nie pozwala samolotom latać nad biegunami. Wszystkie loty są skierowane na obejście Polaków, a każdy pilot linii lotniczych lecący w tych rejonach powie Ci o tym. Innym ciekawym zjawiskiem jest fakt, że góry lodowe składają się z wody słodkiej, a nie słonej, która spływa z biegunów. Innym ciekawym pytaniem jest, dlaczego bliżej biegunów jest cieplej niż w odległości od 600 do 1000 mil.

W książce dr Raymonda Bernarda zatytułowanej „ Pusta ziemia ” opowiada on o człowieku, który potwierdził historię admirała Byrda. Dr Nephi Cotton z Los Angeles poinformował, że jeden z jego pacjentów, człowiek pochodzenia nordyckiego, opowiedział mu następującą historię:
„Mieszkałem niedaleko koła podbiegunowego w Norwegii. Pewnego lata mój przyjaciel i ja postanowiliśmy wybrać się na wspólną wycieczkę łodzią i popłynąć jak najdalej na północ. Wrzuciliśmy więc zapasy żywności na całe miesiące do małej łodzi rybackiej i wyruszyliśmy w morze.
„Pod koniec miesiąca pojechaliśmy daleko na północ, za biegun i do obcego nowego kraju. Byliśmy bardzo zdumieni panującą tam pogodą. Ciepło, a czasami w nocy było prawie za ciepło, żeby spać. Wtedy zobaczyliśmy coś tak dziwnego, że oboje byliśmy zdumieni. 

„Przed ciepłym otwartym morzem byliśmy na czymś, co wyglądało jak wielka góra. W tej górze w pewnym momencie ocean wydawał się opróżniać. 

„Zdziwieni, szliśmy dalej w tym kierunku i znaleźliśmy się w ogromnym kanionie prowadzącym do wnętrza Ziemi. Płynęliśmy dalej i wtedy zobaczyliśmy to, co nas zaskoczyło… Słońce świecące wewnątrz Ziemi.
„Ocean, który zabrał nas do pustego wnętrza Ziemi, stopniowo stał się rzeką. Ta rzeka wiodła, jak później sobie uświadomiliśmy, przez całą wewnętrzną powierzchnię świata, od jednego końca do drugiego. Jeśli podążasz za nim wystarczająco długo, może cię zabrać od bieguna północnego do bieguna południowego.
„Widzieliśmy, że wewnętrzna powierzchnia Ziemi jest podzielona, ​​podobnie jak druga, na ląd i wodę. Jest tam mnóstwo słońca i obfituje w życie zarówno zwierzęce, jak i roślinne. Płynęliśmy coraz dalej w głąb tego fantastycznego kraju, fantastycznego, bo wszystko było ogromne w porównaniu z rzeczami na zewnątrz. Rośliny są duże, drzewa gigantyczne iw końcu doszliśmy do gigantów.
„Mieszkali w domach i miastach, tak jak my na powierzchni Ziemi, i do transportu ludzi używali elektrycznego środka transportu, takiego jak wagon jednoszynowy. Biegła wzdłuż brzegu rzeki od miasta do miasta.
„Kilku mieszkańców Ziemi Wewnętrznej, ogromne olbrzymy, wykryło naszą łódź na rzece i było bardzo zdziwionych. Byli jednak dość przyjaźni. Zostaliśmy zaproszeni na obiad z nimi w ich domach, więc mój towarzysz i ja rozdzieliliśmy się, on szedł z jednym olbrzymem do domu tego olbrzyma, a ja szedłem z innym olbrzymem do jego domu.
„Mój gigantyczny przyjaciel przywiózł mnie do domu, do swojej rodziny i byłem całkowicie przerażony, widząc ogromne rozmiary wszystkich przedmiotów w jego domu. Stół obiadowy był kolosalny. Postawiono przede mną talerz i napełniono go porcją jedzenia tak dużą, że wystarczyłaby na cały tydzień. Olbrzym zaoferował mi kiść winogron, a każde grono było wielkości jednej z naszych brzoskwiń. Spróbowałem jednego i stwierdziłem, że jest o wiele słodszy niż jakikolwiek, który kiedykolwiek próbowałem na zewnątrz. We wnętrzu Ziemi wszystkie owoce i warzywa smakują znacznie lepiej i bardziej aromatycznie niż te, które mamy na zewnętrznej powierzchni Ziemi.
„Zostaliśmy z Gigantami przez rok, ciesząc się ich towarzystwem tak samo, jak im się podobało poznanie nas. Podczas naszej wizyty u tych niezwykłych ludzi zaobserwowaliśmy wiele dziwnych i niezwykłych rzeczy i nieustannie byliśmy zdumieni ich postępem naukowym i wynalazkami. 

„Przez cały ten czas nigdy nie byli dla nas nieprzyjazni i pozwolono nam wrócić do naszego domu w ten sam sposób, w jaki przybyliśmy… w rzeczywistości uprzejmie zaoferowali swoją ochronę, jeśli będziemy jej potrzebować w drodze powrotnej”.
Inna inna relacja o wizycie na pustej Ziemi została przytoczona przez innego Norwega o imieniu Olaf Jansen i została zapisana w książce zatytułowanej „ The Smoky God ”, napisanej przez Willisa George’a Emersona. Termin „Zadymiony Bóg” odnosi się do Centralnego Słońca w pustym wnętrzu Ziemi, które jest oczywiście mniejsze i mniej jasne niż nasze zewnętrzne Słońce, a zatem wydaje się zadymione.
Książka opowiada o doświadczeniach ojca Noarse i jego syna, którzy w swojej małej łodzi rybackiej próbowali znaleźć „ziemię za północnym wiatrem”, o której słyszeli. Wichura najwyraźniej przeniosła ich przez polarny otwór do pustego wnętrza Ziemi.
Książka została wydana w 1908 roku. Opowiada o przeżyciach syna. Podobno spędzili tam dwa lata, a po powrocie przez otwarcie bieguna południowego ojciec stracił życie, gdy góra lodowa przełamała się na dwie części i zniszczyła łódź. Syn został uratowany i opowiedział swoją niesamowitą historię.
Został umieszczony w więzieniu dla obłąkanych, ponieważ nikt mu nie uwierzył. Po zwolnieniu i spędzeniu 26 lat jako rybak przeniósł się do Stanów Zjednoczonych. 

W wieku lat dziewięćdziesiątych zaprzyjaźnił się z Willisem Georgem Emersonem i opowiedział mu swoją historię. Na łożu śmierci dał mu również wykonane przez siebie mapy wnętrza Ziemi i rękopis swoich doświadczeń. Książka „ The Smoky God ” opowiada o jego doświadczeniach. 
[Pełny tekst „The Smoky God” jest dostępny pod koniec tego dokumentu, poprzedzając nowsze komunikaty o Inner Earth, dokonane przez Dianne Robbins w jej dwóch książkach Inner Earth.]
W książce powiedział, że ludzie żyją od 400 do 800 lat i są bardzo zaawansowani naukowo. Mogą przekazywać swoje myśli między sobą za pomocą pewnych rodzajów promieniowania i mają źródła mocy większe niż nasza elektryczność. 

Są twórcami latających spodków, które są obsługiwane przez tę nadrzędną moc, czerpaną z elektromagnetyzmu atmosfery. Mają dwanaście lub więcej stóp wzrostu.
Inną interesującą notatką jest to, że w 1942 r. nazistowskie Niemcy wysłały ekspedycję złożoną z kilku czołowych naukowców, aby znaleźć wejście do pustej Ziemi. 

Göring, Himmler i Hitler z entuzjazmem poparli projekt. Fuehrer był przekonany, że Ziemia jest wklęsła, a człowiek żyje wewnątrz globu.
W „ The Hollow Earth ” Raymond Bernard opowiada również o fotografii opublikowanej w 1960 roku w Toronto, Canada Globe and Mail, która przedstawia piękną dolinę z bujnymi, zielonymi wzgórzami. Lotnik twierdził, że zdjęcie zostało zrobione z jego samolotu, kiedy leciał „za biegunem północnym”.
Kanały Djwhal Khul na pustej ziemi
Zawsze, gdy robię badania na dany temat, lubię otrzymywać opinie Djwhala Khula na temat informacji, które wymyśliłem. Dzieląc się z Nim tym, czym podzieliłem się z wami w tej książce, miał kilka interesujących rzeczy do dodania.
Po pierwsze potwierdził, że admirał Byrd rzeczywiście podróżował na Ziemię Wewnętrzną, tak jak powiedział. Powiedział, że na Ziemi Wewnętrznej jest Słońce, ale jest inne niż nasze zewnętrzne Słońce. Powiedział, że Aurora Borealis nie została spowodowana przez Słońce Wewnętrznej Ziemi, ale z innego źródła światła. 

Powiedział, że otwór przy biegunach jest bardzo szeroki i mogą do niego wlecieć statki i samoloty, jednak jest on naturalnie chroniony przez jakieś pole energetyczne. Ludzie mogą to znaleźć, jeśli naprawdę tego szukają, jednak jest to nieco zakamuflowane przez to pole energetyczne.
Potwierdził, że istnieją wejścia do Ziemi Wewnętrznej w Egipcie, Tybecie i Jukatanie, a także dodał, że istnieją inne wejścia w Trójkącie Bermudzkim, Związku Radzieckim i Afryce.Powiedział, że na Ziemi Wewnętrznej były różne rasy, podobnie jak na powierzchni Ziemi, a niektóre z nich są dość wysokie. Potwierdził również, że rząd Stanów Zjednoczonych i inne kraje są świadome Wewnętrznej Ziemi i ukrywają ten fakt, tak jak w przypadku UFO i istot pozaziemskich.

Jednym z pierwszych autorów, którzy przedstawili teorię, że Ziemia jest pusta z otworami na biegunach, był amerykański myśliciel William Reed, autor książki „ Upiór Polaków ” wydanej w 1906 roku. dowody, oparte na raportach badaczy Arktyki, potwierdzające teorię, że Ziemia jest pusta z otworami na biegunach. 

Reed szacuje, że skorupa Ziemi ma grubość 800 mil, podczas gdy jej puste wnętrze ma średnicę 6400 mil. Reed podsumowuje swoją rewolucyjną teorię w następujący sposób:
„Ziemia jest pusta. Polacy, tak długo poszukiwani, to zjawy. Na krańcach północnych i południowych znajdują się otwory. W głębi lądu znajdują się rozległe kontynenty, oceany, góry i rzeki. Życie roślinne i zwierzęce jest widoczne w tym Nowym Świecie i prawdopodobnie jest zaludnione przez rasy nieznane mieszkańcom powierzchni Ziemi”.
Reed zwrócił uwagę, że Ziemia nie jest prawdziwą kulą, ale jest spłaszczona na biegunach, a raczej zaczyna się spłaszczać w miarę zbliżania się do hipotetycznego bieguna północnego i południowego, które tak naprawdę nie istnieją, ponieważ występują tam otwory do jej pustego wnętrza . Stąd bieguny naprawdę znajdują się w powietrzu, w środku otworów polarnych, a nie na ich powierzchni, jak przypuszczają przyszli odkrywcy biegunów.
Reed twierdzi, że biegunów nie da się odkryć, ponieważ Ziemia jest pusta w punktach biegunowych, które istnieją w powietrzu, ze względu na istnienie tam biegunowych otworów prowadzących do jej wnętrza. 

Kiedy odkrywcy myśleli, że dotarli do bieguna, zostali zmyleni ekscentrycznym zachowaniem kompasu na dużych szerokościach geograficznych, na północy i południu. Reed twierdzi, że stało się to w przypadku Peary’ego i Cooka, z których żaden tak naprawdę nie dotarł do Bieguna Północnego, jak zobaczymy później.

Zaczynając od 70 do 75 stopni szerokości geograficznej północnej i południowej, Ziemia zaczyna zakrzywiać się DO WEWNĄTRZ. Biegun to po prostu zewnętrzna krawędź koła magnetycznego wokół otworu biegunowego. Północny biegun magnetyczny, niegdyś uważany za punkt na archipelagu arktycznym, został ostatnio wykazany przez sowieckich badaczy Arktyki jako linia o długości około 1000 mil.
Jednak, jak wspomnieliśmy powyżej, zamiast być linią prostą, jest to tak naprawdę linia kołowa stanowiąca obrzeże otworu biegunowego. 

Kiedy odkrywca dociera do tej krawędzi, dotarł do północnego bieguna magnetycznego; i chociaż kompas zawsze wskaże go po przejściu przez niego, tak naprawdę nie jest to biegun północny, nawet jeśli ktoś łudzi się, że tak jest, lub że odkrył biegun, ponieważ został wprowadzony w błąd przez jego kompas.
Kiedy ktoś dotrze do tego magnetycznego okręgu (obrzeża biegunowego otworu), magnetyczna igła kompasu jest skierowana prosto w dół. 

Zaobserwowało to wielu badaczy Arktyki, którzy po osiągnięciu wysokich szerokości geograficznych, bliskich 90 stopni, byli oszołomieni niewytłumaczalnym działaniem kompasu i jego tendencją do wskazywania pionowo w górę. 

(Znajdowali się wtedy wewnątrz otworu biegunowego, a kompas wskazywał na północny biegun magnetyczny Ziemi, który znajdował się wzdłuż krawędzi tego otworu).
Gdy Ziemia obraca się wokół własnej osi, ruch jest żyroskopowy, jak wirowanie blatu. Zewnętrzny biegun żyroskopowy to koło magnetyczne obrzeża otworu biegunowego. Za krawędzią Ziemia stopniowo spłaszcza się i opada ku swemu wydrążonemu wnętrzu.
Prawdziwy Polak jest dokładnym centrum otworu na Polakach, które w konsekwencji tak naprawdę nie istnieją, a ci, którzy twierdzili, że ich odkryli, nie powiedzieli prawdy, nawet jeśli myśleli, że tak, wprowadzeni w błąd przez nieregularnych działanie kompasu na dużych szerokościach geograficznych. 

Z tego powodu ani Cook, ani Peary, ani żaden inny odkrywca nigdy nie dotarł do bieguna północnego lub południowego i nigdy nie dotrze. 
IV. Pułkownik Sił Powietrznych USA: Podróż 
do Ziemi WewnętrznejBillie Faye Woodard – pułkownik USAF
Poniżej znajduje się niesamowita relacja z pierwszej ręki od pułkownika sił powietrznych USA na temat wnętrza naszej planety [dzięki uprzejmości abovetopsecret.com/onelight.com]
Te informacje zostały zebrane i zapisane za zgodą, z nagrania wykonanego telefonem 10 stycznia 2002 (Greg Gavin/Onelight.com): 
Nazywam się pułkownik Billie Faye Woodard z Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych.
Przybycie i indoktrynacja 
Po raz pierwszy stacjonowałem w Strefie 51, Nevada, 28 stycznia 1971 do 1982. W tym okresie służby odwiedziłem Puste Wnętrze Ziemi sześć razy, głębokie na 800 mil. 

Po przybyciu do Strefy 51 zostałem zindoktrynowany, że istnieją tunele pod Strefą 51, a wkrótce potem spotkałem kilku operatorów wahadłowców podziemnych o wzroście od 13 do 14 stóp. 

Te tunele, które przecinają świat, są budowane przez gatunek istot, które istniały tu przed nami od bardzo dawna.
Natychmiast po przybyciu do Strefy 51 zostałem poinformowany o tunelach i wszystkich działaniach samego obiektu. Powiedzieli mi, że pierwszych 15 poziomów obiektu Strefy 51 zostało stworzonych przez człowieka; że poziomy 16-27 już tam były. Nikt z naszego rządu ich nie zrobił. Po prostu je ułatwialiśmy.
Mój ojciec stacjonował w Roswell. W ramach mojego wprowadzenia do wojska poprosił mnie, abym stacjonował razem z nim w Pentagonie. 

Tam powiedzieli: „Mamy dla ciebie nową stację dyżurną, która będzie obiektem Strefy 51 w stanie Nevada”, powszechnie określana jako S-4. Kiedy wszedłem do Pentagonu, byłem podporucznikiem.
Kiedy przybyłem do Pentagonu, dali mi komisję polową jako porucznik. Po 3 tygodniach pobytu tam przekazali mi mój pełny stopień pułkownika, mówiąc „trzeba być pełnym pułkownikiem, aby stacjonować w tej następnej placówce”. 

W obiekcie tym pracowało 150 tys. osób, ok. 2 tys. 85% personelu wojskowego i 15% cywilnego. Po przybyciu zostałem zabrany do podziemia i nie ujrzałem światła dziennego przez 11,5 roku.
Tunele i wahadłowce
Ściany tuneli są bardzo gładkie. Jeśli przeciągniesz pustą rurkę przez kulkę gliny, możesz zorientować się, jak gładka. 

Ściany mają coś, co przypomina marmurowe wykończenie, które są wykonane z metalowej substancji, nieprzenikliwej; powierzchni ścian nie da się przebić nawet wiertłem diamentowym, a laser nie przebije powierzchni.
Pamiętaj, że był czas, kiedy obserwowaliśmy ruchy wojsk z punktu A do B na powierzchni Ziemi, w sposób ciągły. Nie tak dawno temu. Rzadko to widzisz. Teraz używają tuneli do przemieszczania wszystkich tych oddziałów na duże odległości. Tunele są na tyle szerokie, że mogą jeździć obok siebie dwa mierzące 18 stóp koła.
Wylatując ze Strefy 51, jeden wahadłowiec wyrusza na Ocean Spokojny – 350 mil na zachód od Monterey – gdzie znajduje się piramida; kolejny wahadłowiec jedzie do ośrodka Cheyenne Mountain
Długość dużej maszyny wahadłowej wynosi około 1/4 mili. Mieszkańcy wnętrz korzystają z tych maszyn – ogromnego statku do szybkiego przemieszczania dużej liczby ludzi/istot/cokolwiek. Mniejszy wahadłowiec ma 50-60 stóp długości, w tym właśnie byłem. 

Prędkość wahadłowców jest większa niż prędkość dźwięku, mogą podróżować z Obszaru 51 do głównego wnętrza Ziemi w mniej niż 10 minut ziemskich. Za 5-6 minut jesteś na miejscu.
Materiał użyty do wykonania promów to ta sama substancja, z której wykonano skórę statku kosmicznego w Roswell. Wahadłowce działają na mocy elektromagnetycznej, korzystając z linii siatki Ziemi. 

Operatorzy, o których wspomniałem wcześniej, którzy mają 13-14 stóp wzrostu, wyglądają jak my, ale znacznie bardziej rozwinęli się i mówią przez telepatię. Mężczyźni mają brody lub nie, a kobieca skóra jest nieskazitelna, wręcz idealnie czysta. Ich wyrażenie dla ludzi jest wyrazem troski o Nas – ponieważ widzą, dokąd my, ludzie, zmierzamy. 

W Wewnętrznej Ziemi żyje siedem cywilizacji, które rządzą się zasadami harmonii. Rozumieją i mówią wszystkimi językami ziemi. Ich rozumienie wiedzy medycznej jest fenomenalne.
Moja osobista historia
W wieku 12 lat, spacerując po polu kukurydzy z innym przyjacielem, doznałem paranormalnego doświadczenia. Zostałem zabrany do wehikułu UFO i przetransportowany do Ziemi Wewnętrznej. Tutaj mieszkałem przez 6 miesięcy wśród mieszkańców Pustej Ziemi.
Możecie sobie wyobrazić cud moich rodziców, zwłaszcza mojego Ojca, który był w służbie wojskowej w tym czasie, kiedy zniknąłem, a potem tajemniczy powrót za 6 miesięcy. Uważam, że dzięki temu doświadczeniu mój Ojciec upewnił się, że zostałem zatrudniony pod jego skrzydłami w Pentagonie, a później skierowany do służby w Strefie 51.
Nie jestem biologicznym potomstwem mojego Ojca, ale adoptowanym dzieckiem, tak jak moja Siostra. Moja Siostra została zabita przez tzw. „Tajny Rząd”. Udało mi się zwalczyć ich negatywność moim umysłem, który jest silniejszy, i przeżyłem ich ataki.
To moja wiedza od mojego Przewodnika Zory, naukowca Wewnętrznej Ziemi, który ma 150 000 lat, że moja Siostra i ja pochodzimy z Wewnętrznej Ziemi, że nasi prawdziwi rodzice żyją na Wewnętrznej Ziemi. Kiedy nasz Ojciec przyjął nas jako adoptowane dzieci, nie mówiliśmy językiem znanym żadnej kulturze powierzchniowej.
Mam nieznaną grupę krwi. Nigdy nie miałem żadnej choroby. Moja krew została przebadana medycznie i w połączeniu z innymi próbkami krwi w laboratorium niszczy wszystkie infekcje wirusowe.
Pusta Ziemia Wiry
Mieszkańcy Pustej Ziemi mają zdolność do dzielenia dna oceanu i tworzenia wiru, jak pokazano w przypadku Trójkąta Bermudzkiego. W tych wirach jest 7 różnych poziomów, a wyposażenie i istoty są wprowadzane i umieszczane zgodnie z tymi różnymi poziomami.

Wiry działają jak drzwi do wejścia lub wyjścia do pustego wnętrza Ziemi. Istnieje więcej niż jeden trójkątny obszar poza Florydą, jeden nad jeziorem Erie i inny u wybrzeży Meksyku, jeden poza Japonią; jak również inne lokalizacje geograficzne Ziemi. 

Są to tak zwane „Ciche Strefy”. Te drzwi pozwalają wychodzić stworzeniom z wnętrza i do środka, takim jak Sasquatch, LochNess… itd.
Wszystkie planety są puste, podobnie jak Słońce, które w rzeczywistości jest planetą. Istnieją cywilizacje na Słońcu, które mają kolonie w podziemnych regionach Ziemi.
Szukam wpisu
Aby zlokalizować wejście do Wewnętrznej Ziemi, gdziekolwiek jesteś pod ziemią, potrzebujesz tylko kompasu. Kompas będzie się obracał, jakbyś stał na biegunie północnym przy wejściu do tunelu na Ziemię Wewnętrzną.
Kiedy opuściłem służbę wojskową, nie miałem już możliwości przedostania się na Pustą Ziemię. Trzeba było szukać innej drogi. Ja i grupa zainteresowanych poszukiwaczy wynajęliśmy samolot, który zabrał nas na sam brzeg Bieguna Północnego.
Ludzie z wnętrza 
Ludzie z wnętrza byli bardzo wolni w oprowadzaniu mnie po okolicy, bardzo elokwentnie pokazując, co dokładnie się dzieje – niczego nie powstrzymują. 

Zawsze proszą o pozwolenie podczas pracy z Naturą, proszą rośliny o pozwolenie przed ich zjedzeniem lub wycięciem, proszą Matkę Ziemię przed budową na niej i robią to z ukształtowaniem terenu, który najlepiej odpowiada ich środowisku, praktyka podobna do Indian amerykańskich; dlatego dążąc do zachowania harmonijnego stanu przez cały czas; pragnienie bycia jednym z naturą przez cały czas; są bardziej zaawansowani duchowo niż mieszkańcy powierzchni i bardzo szanują Matkę Ziemię.
Atmosfera jest krystalicznie czysta, z reguły są chmury, ale nie ma to jak chmury deszczowe. Temperatura jest stała 73 stopnie.
Ludzie we wnętrzu rozmawiają bezpośrednio ze zwierzętami, a zwierzęta przemawiają bezpośrednio do ludzi we wnętrzu.
Nie ma potrzeby gromadzenia, bo wszystko jest za darmo, nie ma potrzeby tworzenia w obfitości, bo wszystkiego jest pod dostatkiem. Proces wymiany jest bardziej powszechny niż handel pieniędzmi.
Jest to w zasadzie kultura utopijna, w której nie ma depresji prowadzącej do przemocy. Żadnych partii nie dążących do prowadzenia wojny i zdobycia dominacji nad sobą. Nie ma bogatszych ani biedniejszych.
Istnieją statki powietrzne (na powierzchni nazywamy latającymi spodkami), w których część ich samych, część ich osobowości wchodzi w tworzenie statku powietrznego poprzez proces myślenia, dzięki ich bardzo potężnym umysłom. To sprawia, że ​​statki powietrzne są doskonałe w projektowaniu i wykonywaniu w ruchu. Tylko nieliczne osoby na powierzchni mają podobne zdolności tworzenia, ze względu na tłumienie tych zdolności w dzieciństwie przez religię, edukację i lęki rodzinne. Mieszkańcy wnętrza, jeśli zechce, mogą wejść w przestrzeń swojej wyobraźni i tam tworzą. Choroba nie wejdzie w ich ciała – bo to nie jest dozwolone.

Gdy ludzkość powierzchniowa wejdzie w nadchodzącą fazę 4-wymiarową, ludzie z Wewnętrznej Ziemi wystąpią i głębiej będą z nami pracować na powierzchni. Ludzie na powierzchni są obecnie tak zaangażowani w poczucie „ja”, że nie mogą żyć razem w harmonii.
Otrzymają ją ludzie z powierzchni, którzy poprzez medytację starają się dotrzeć do mieszkańców Ziemi Wewnętrznej. Dzieci, które rodzą się teraz, stają się coraz bardziej zdolne do korzystania z całości swojego mózgu, co jest powszechną praktyką we wnętrzu.
Jedną z pierwszych rzeczy, które pokazali nam we wnętrzu, była ich zdolność do podróży międzyplanetarnych i podróży w czasie. Podstawę podróży w czasie porównuje się do zaginania przestrzeni, co wynika z mocy medytacji i akceptacji bycia nieograniczonym bytem. Jeśli ćwiczysz swój umysł na poziomie podświadomości, że jesteś nieograniczoną istotą, wszystko jest możliwe.
Na powierzchni, możliwości doświadczania tej nieskończonej mocy są łatwiejsze do przebudzenia w takich portalach jak Góra Shasta, która służy jako Portal Czasoprzestrzenny bezpośrednio do Wewnętrznej Ziemi. 

Gdy znajdziesz się w okolicach góry Shasta, zostajesz wciągnięty w „stan harmonii”. W moich doświadczeniach na Górze Szasta Telosianie w ich podziemnych cywilizacjach na tym obszarze tworzą aurę wielkiej harmonii w cudownej atmosferze.
Obszar 51 
Ze wszystkiego, co widziałem w Strefie 51, 95% pozostaje ukryte przed opinią publiczną. Wejście do Strefy 51 jest jak wejście do innego świata, w którym strasznie boją się, że inne kraje i inne strony dostaną „te” informacje. 

Ich myśli to „jeśli przyznamy, że Ziemia jest pusta, z centralną inteligencją, spowoduje to niezgodę i strach”. Ten proces strachu jest generowany przez prywatne firmy, które dążą do kontrolowania i rozwijania własnych potrzeb i osobistych planów poprzez Strefę 51.
Opuściłem Siły Powietrzne z powodu ich dominującego sposobu działania przez tych, którzy starali się zachowywać jak maniacy kontroli, którzy stagnowali moją zdolność do kreatywnego myślenia i działania. Przyjmując nakazy, aby nie mówić o takich informacjach, przyjmują za pewnik, że będą automatycznie posłuszni.
Z powodu mojej otwartej chęci dzielenia się informacjami i informowania opinii publicznej moja emerytura służbowa oraz wszystkie moje świadczenia i prawa, takie jak korzystanie z usług komisarza, dentystycznego i medycznego, zostały odebrane.
Byłem w wojsku przez 13,5 roku, od podstawowego do Pentagonu, a potem do Strefy 51. Inżynieria genetyczna, która ma miejsce w Strefie 51, jest z naszym młodszym pokoleniem. „Dzieci z kartonu mleka”, których zdjęcia były często widywane na targach w przeszłości, zostały uprowadzone i zabrane do Strefy 51.
Poziom 16 Strefy 51 to poziom inżynierii genetycznej, na którym wykorzystują nasze dzieci do eksperymentowania z długowiecznością i mocą umysłu. Główną siłą stojącą za tym jest tak zwany „tajny rząd”. Istnieją cywile Tajnego Rządu, którzy kontrolują kilka obszarów Strefy 51.
Istnieje sieć podziemnych tuneli, które prowadzą aż do Europy, Ameryki Południowej – kilku kontynentów. Ta wielka sieć tuneli na całym świecie przeplata się, z której korzysta wiele rządów. Niech cię Bóg błogosławi i bądź z tobą,
Pułkownik Bill Faye Woodard 
VI. Rada Federacji Galaktycznej Syriusza: Królestwo Agartha
Królestwo Agartha opisane przez członków Rady Federacji Galaktycznej Syriusza – 7 lutego 2006 r. [Przez Sheldan Nidle]
Gdy zbliżamy się nieubłaganie w kierunku objawienia, jakim jest „Pierwszy Kontakt”, zamierzamy na chwilę zwrócić naszą uwagę na waszych wewnętrznych sąsiadów. Wewnętrzna Ziemia to koncepcja, która zainspirowała wiele mitów, legend i fantastycznych historii. Pierwszą kwestią, którą należy poruszyć, jest to, że Wewnętrzna Ziemia rzeczywiście istnieje! 

Wasza nauka geologiczna od dawna twierdzi, że Matka Ziemia jest solidną sferoidą, złożoną wyłącznie z gęstej środkowej części zwanej „płaszczem” i wysoce elektromagnetycznego rdzenia centralnego. Żyjesz na zewnętrznej „skorupie” Ziemi, która otacza płaszcz.
Dzisiaj przychodzimy wam powiedzieć, że konfiguracja Matki Ziemi jest zupełnie inna. Jak wszystkie obiekty niebieskie, takie jak planety czy gwiazdy, Ziemia jest pusta. 

Ten fakt jest tłumiony przez tych, którzy potajemnie rządzą tobą, ponieważ prawda o tym ma efekt domina, który może zaburzyć inne podstawowe błędne wyobrażenia wykorzystywane do manipulowania tobą. Prawda to potężny „otwarty sezam”.

Mądrze wykorzystana może odsłonić rozległe nowe perspektywy wiedzy i zachęcić do zastosowania wewnętrznej mądrości w obecnych okolicznościach.
Wewnętrzna Ziemia składa się z dwóch głównych cech: Pierwsza to wewnętrzna skorupa Matki Ziemi, która jest kontynuacją zewnętrznej skorupy powierzchniowej. Każdy z dwóch regionów polarnych ma duże wejście lub dziurę, przypominającą wydrążone jabłko, a skorupa owija się w dół i wokół płaszcza w puste wnętrze. Zewnętrzna i wewnętrzna skorupa mają bardzo podobną topografię: obie składają się z oceanów, kontynentów, łańcuchów górskich, jezior i rzek. Po prostu wewnętrzna skorupa zwrócona jest do jądra Ziemi. Ten rdzeń świeci i jest otoczony mętną zasłoną.

Emitowane światło jest bardziej rozproszone niż światło słoneczne, więc światło dzienne na wewnętrznej powierzchni Ziemi jest bardziej miękkie i łagodniejsze niż na zewnętrznej powierzchni Ziemi. Drugą główną cechą wewnętrznej Ziemi są tak zwane światy jaskiniowe. 

Są to ogromne zagłębienia w płaszczu, z których niektóre są naturalnymi cechami stworzonymi przez Matkę Ziemię, podczas gdy inne zostały wykonane przy użyciu zaawansowanej technologii głównego społeczeństwa wewnętrznej Ziemi, krainy Agartha. Ta ziemia jest ostatnią żywą pozostałością drugiej kolonii Federacji Galaktycznej na Ziemi, Lemurii.
Lemuria w swojej pierwotnej formie była społeczeństwem powierzchniowym z komponentem podziemnym. Główna stolica znajdowała się na dużej wyspie, która zatonęła pod falami Pacyfiku około 25 000 lat temu. Druga stolica znajdowała się we wnętrzu Ziemi. To właśnie do tego miasta przeniósł się po kataklizmie rząd Lemurii. Nowy władca powierzchni, Imperium Atlantydy, nakazał uszczelnienie głównych wejść do tuneli. 

Dopiero w ostatnich dniach Atlantydy Lemurianie złamali te pieczęcie i w ten sposób uratowali wielu mieszkańców powierzchni przed pewną śmiercią.
Ci ludzie utworzyli społeczeństwo, które następnie powróciło na jakiś czas na powierzchnię i stało się Imperium Rama położone w Azji Południowej. Następnie Wielki Potop z 8000 lat p.n.e. zakończył tę próbę ocalenia ludzkości przed mrocznymi drogami Anunnaki. Pomimo tego niepowodzenia, Lemuria wytrwała w swojej roli ochrony świata na powierzchni przed tymi siejącymi spustoszenie rapscallionami. To jej galaktyczni emisariusze utrzymali członkostwo tego układu słonecznego w Federacji Galaktycznej.

Po Wielkim Potopie i upadku Imperium Rama Lemurianie przegrupowali się i nazwali swoje nowo połączone społeczeństwo Agartha. Stolicę Szamballah przeniesiono do jaskini położonej daleko pod miastem Lhasa we współczesnym Tybecie. Wiele tuneli łączy Shamballah z powierzchnią w Himalajach. Były używane przez świętych ludzi, którzy przybyli, aby szerzyć swoją wielką energię i boską mądrość na świat zewnętrzny. Na tym obszarze utrzymywano niezwykłe miejsce na specjalne okazje, gdzie święci mężowie i ich wybrani uczniowie spotykali się w celu utrzymania świętych sieci energetycznych Matki Ziemi.

Ta praca, wraz z licznymi rytuałami wykonywanymi codziennie na całej wewnętrznej Ziemi, jest w dużej mierze odpowiedzialna za utrzymanie przy życiu boskiej energii, która jest głównym dziedzictwem Lemurii dla ludów powierzchni Matki Ziemi. 

Lemuria, a później Agartha, nieustannie utrzymywały Światło dla twojej transformacji z powrotem w w pełni świadome Istoty Światła.

Interpretacja artystyczna

Agartha to świat bardzo podobny do twojego. Wewnętrzna Ziemia zawiera kwitnący ekosystem, w którym można znaleźć stworzenia, które już nie istnieją na powierzchni. 

Ta egzotyczna menażeria jest uważnie nadzorowana. W pobliżu różnych miast wewnętrznej Ziemi znajdują się specjalne obszary, w których Agarthanowie opiekują się i, w razie potrzeby, leczą wiele stworzeń z tej zróżnicowanej ekologii. Agarthans rezydują w sieci kryształowych miast rozsianych po całej wewnętrznej Ziemi
Różnią się one wielkością od około 10 000 do 1 000 000 mieszkańców, chociaż większość z nich liczy od około 100 000 do 200 000 osób. Miasta te bardziej przypominają mini-osady, które razem tworzą całe społeczeństwo. Podstawową jednostką jest „podlet”. Podlety dzielące podobny cel życiowy grupują się razem, tworząc „klany”. Klany są głównym budulcem społeczeństwa galaktycznego.
Z biegiem czasu w pełni świadomi ludzie opracowali format harmonijnego życia zwany społeczeństwem galaktycznym, którego Agartha jest najlepszym przykładem.

W jej przypadku rdzeń funkcjonowania tego społeczeństwa stanowi system 12 klanów, które są zorganizowane według zadań, np. administracja, inżynieria, nauki o uzdrowieniu itp. Każdy klan rozpada się na podlety, które liczą maksymalnie 64 osoby.
Często podlety z jednego klanu łączą się swobodnie z tymi z pozostałych 11 klanów. Te większe grupy tworzą mini-społeczności, z których każda posiada zasoby do kreatywnego rozwiązywania wszelkich pojawiających się problemów. 

Te mini-społeczności z kolei mieszają się, tworząc dzielnice miasta. W ten sposób każde miasto jest ulem osób, które spotykają się, aby dzielić się i wnosić wkład w swoją okolicę, swoje miasto i swój świat.
Rada rządząca Agartha składa się z 12 szefów klanów wybranych na to stanowisko za ich zasługi w przeszłości dla klanu i społeczeństwa. Z tej rady wybierana jest osoba uważana za najmądrzejszą i najbardziej zasługującą na tytularny honor króla lub królowej Agartha. 

Ta osoba jest odpowiedzialna za ogromną armię emisariuszy i łączników wysłanych na świat powierzchni i do odpowiednich rad Federacji Galaktycznej.
Ich obowiązkiem jest dopilnowanie, aby wasza przemiana z powrotem w fizyczne anioły przebiegała zgodnie z boskim planem. Ich praca w waszym imieniu pomogła nam przeorientować tę misję pierwszego kontaktu i pośrednio zaowocowała „Decra Zau”, czyli Operation Spirit. 

Co więcej, król i jego rada ustalili program na ten niesamowity okres, który ma podążać za faktycznymi masowymi lądowaniami na waszym świecie.
Zaawansowana technologia, która pozwala każdej osobie tworzyć swoje codzienne jedzenie i ubrania, sprawia, że ​​każde kryształowe miasto jest samowystarczalne. Rolnictwo, budownictwo i przemysł wytwórczy świata powierzchni stają się przestarzałe dzięki tej technologii światła. 

Na przykład każda osoba może według własnego uznania zmienić wygląd i wystrój wnętrza swojej rezydencji. Technologia ta przenosi również osobę z jednego punktu do drugiego niemal natychmiast.
Oznacza to, że świat staje się społecznością tak dostępną dla Ciebie, jak Twoje najbliższe sąsiedztwo. Tak więc myślenie Agarthansa nie jest ograniczone przez ograniczające warunki, w jakich żyją ich sąsiedzi na powierzchni. 

Wolność, jaką daje ta technologia Światła, uwolniła cudownie kreatywne talenty, które są w pełni wykorzystywane przez ich społeczeństwo. Na szczęście Agarthanowie używają teraz tych umiejętności, aby ponownie zjednoczyć Agarthę ze swoimi powierzchownymi braćmi. 
Podróż do Wewnętrznego Świata -Zadymiony Bóg-Willis George Emerson – 1908
Była dopiero druga w nocy, kiedy energiczne dzwonki do drzwi obudziło mnie ze spokojnego snu. 

Niewczesnym niepokojem okazał się posłaniec z notatką, nabazgraną prawie do granic nieczytelności, od starego Norsemana o nazwisku Olaf Jansen. 

Po długim rozszyfrowaniu odczytałem pismo, które po prostu brzmiało: „Jestem chory na śmierć. Chodź.” Wezwanie było konieczne i nie traciłem czasu, przygotowując się do wykonania.
Być może równie dobrze mogę tutaj wyjaśnić, że Olaf Jansen, mężczyzna, który niedawno obchodził swoje dziewięćdziesiąte piąte urodziny, przez ostatnie pół tuzina lat mieszkał samotnie w bezpretensjonalnym bungalowie niedaleko Glendale, w niewielkiej odległości od biznesowej dzielnicy Los Angeles, Kalifornia.
Niecałe dwa lata temu, gdy pewnego popołudnia spacerowałem, przyciągnął mnie dom Olafa Jansena i jego domowe otoczenie, w kierunku jego właściciela i lokatora, którego później poznałem jako wyznawcę starożytnego kultu Odyna i Thora.
Na jego twarzy malowała się łagodność, aw przenikliwych szarych oczach tego człowieka, który żył ponad cztery dziesiąte lat i życzliwy wyraz; i w sumie poczucie samotności, które przemawiało do mojej sympatii. 

Lekko pochylony, z rękami splecionymi za sobą, chodził tam iz powrotem powolnym i miarowym krokiem, tego dnia, w którym się spotkaliśmy. Trudno mi powiedzieć, jaki konkretny motyw skłonił mnie do przerwania spaceru i zaangażowania go w rozmowę. 

Wydawał się zadowolony, kiedy pogratulowałem mu atrakcyjności jego bungalowu oraz zadbanych winorośli i kwiatów, które obficie rosły nad oknami, dachem i szerokim placem.
Wkrótce odkryłem, że moja nowa znajoma nie była zwykłą osobą, ale osobą głęboką i wykształconą w niezwykłym stopniu; człowiek, który w późniejszych latach swojego długiego życia zagłębił się w książki i stał się silny w mocy medytacyjnej ciszy.
Zachęciłem go do rozmowy i wkrótce dowiedziałem się, że mieszkał tylko sześć lub siedem lat w południowej Kalifornii, a kilkanaście lat wcześniej spędził w jednym ze stanów na Bliskim Wschodzie. 

Wcześniej był rybakiem u wybrzeży Norwegii, w rejonie Wysp Lofoden, skąd odbywał wyprawy jeszcze dalej na północ na Spitzbergen, a nawet na Ziemię Franciszka Józefa.

Kiedy zacząłem się rozchodzić, wydawał się niechętny, abym poszedł i poprosił, abym przyszedł ponownie. Chociaż wtedy nic o tym nie myślałem, teraz pamiętam, że zrobił dziwną uwagę, gdy wyciągnęłam rękę na pożegnanie. 

„Przyjdziesz ponownie?” on zapytał. 

„Tak, pewnego dnia przyjdziesz ponownie. Jestem pewien, że tak; Pokażę ci moją bibliotekę i opowiem ci wiele rzeczy, o których nigdy nie śniłeś, rzeczy tak cudownych, że być może mi nie uwierzysz.
Ze śmiechem zapewniłem go, że nie tylko przyjdę ponownie, ale będę gotów uwierzyć we wszystko, co zechce opowiedzieć mi o swoich podróżach i przygodach.
W ciągu następnych dni dobrze poznałem Olafa Jansena i krok po kroku opowiedział mi swoją historię, tak cudowną, że bardzo śmiała podważa rozsądek i wiarę. Stary Norseman zawsze wyrażał się z taką powagą i szczerością, że fascynowały mnie jego dziwne narracje.
Potem tej nocy zadzwonił posłaniec iw ciągu godziny znalazłem się w bungalowie Olafa Jansena.
Bardzo zniecierpliwił się długim oczekiwaniem, chociaż po wezwaniu natychmiast podszedłem do jego łóżka.
— Muszę się pospieszyć — wykrzyknął, trzymając mnie za rękę na powitanie. „Mam ci wiele do powiedzenia, czego nie wiesz, i nie ufam nikomu oprócz ciebie. W pełni zdaję sobie sprawę — ciągnął pośpiesznie — że nie przeżyję nocy. Nadszedł czas, aby dołączyć do moich ojców we wspaniałym śnie.
Poprawiłem poduszki, aby było mu wygodniej, i zapewniłem, że cieszę się, że mogę mu służyć w każdy możliwy sposób, ponieważ zaczynałem zdawać sobie sprawę z powagi jego stanu.
Późna godzina, cisza otoczenia, niesamowite uczucie bycia sam na sam z umierającym, wraz z jego dziwną historią, wszystko to sprawiło, że moje serce biło szybko i głośno z uczuciem, którego nie znam. Rzeczywiście, wiele razy tej nocy przy kanapie starego Norsemana było wiele razy i od tamtej pory było wiele razy, kiedy sens, a nie przekonanie zawładnęło moją duszą i wydawało mi się, że nie tylko wierzę, ale faktycznie widzę, dziwne krainy, dziwni ludzie i dziwny świat, o których opowiadał, i usłyszeć potężny chór orkiestrowy tysiąca pożądliwych głosów.

Przez ponad dwie godziny wydawał się obdarzony niemal nadludzką siłą, mówiąc szybko i, jak się wydaje, racjonalnie. W końcu oddał w moje ręce pewne dane, rysunki i prymitywne mapy. 

„Te”, powiedział na zakończenie, „Zostawiam w twoich rękach. Jeśli dostanę twoją obietnicę, że dam je światu, umrę szczęśliwy, bo pragnę, aby ludzie poznali prawdę, bo wtedy wszystkie tajemnice dotyczące zamarzniętej Północy zostaną wyjaśnione. Nie ma szans na twoje cierpienie losu, który ja wycierpiałam. Nie zakują cię w kajdany ani nie zamkną w domu wariatów, bo nie opowiadasz swojej własnej historii, ale moją, a ja, dzięki bogom, Odynowi i Thorowi, będziemy w moim grobie i tak dalej. zasięg niewiernych, którzy chcieliby prześladować”.

Nie myśląc o dalekosiężnych skutkach obietnicy, ani nie przewidując wielu nieprzespanych nocy, które od tego czasu przyniósł mi obowiązek, podałem rękę, a wraz z nią przysięgę, że wiernie spełnię jego umierające życzenie.
Gdy słońce wzeszło nad szczytami San Jacinto, daleko na wschód, duch Olafa Jansena, nawigatora, odkrywcy i czciciela Odyna i Thora, człowieka, którego doświadczenia i podróże, jak się łączy, nie mają sobie równych w cała historia świata przeminęła, a ja zostałem sam ze zmarłymi.
A teraz, po odprawieniu ostatnich smutnych rytuałów temu dziwnemu człowiekowi z Wysp Lofoden i jeszcze dalej „Northward Ho!”, odważnemu badaczowi zamarzniętych regionów, który w schyłkowych latach (po przejściu czterech dziesiątek) mark) szukał azylu spokojnego spokoju w słonecznej Kalifornii, zobowiązuję się upublicznić jego historię.
VII. Niesamowita historia Olafa Jansena
Nazywam się Olaf Jansen. Jestem Norwegiem, chociaż urodziłem się w małym nadmorskim rosyjskim miasteczku Uleaborg, na wschodnim wybrzeżu Zatoki Botnickiej, północnej odnodze Bałtyku.
Moi rodzice byli na rejsie rybackim po Zatoce Botnickiej i w chwili moich narodzin, dwudziestego siódmego dnia października 1811 roku, zostali wprowadzeni do tego rosyjskiego miasta Uleaborg.
Mój ojciec, Jens Jansen, urodził się w Rodwig na wybrzeżu Skandynawii, niedaleko Lofoden, ale po ślubie zamieszkał w Sztokholmie, ponieważ ludzie mojej matki mieszkali w tym mieście. Kiedy miałem siedem lat, zacząłem jeździć z ojcem na jego wyprawy wędkarskie wzdłuż wybrzeża Skandynawii.
W młodości wykazywałem uzdolnienie do książek iw wieku dziewięciu lat zostałem umieszczony w prywatnej szkole w Sztokholmie, gdzie przebywałem do czternastego roku życia. Potem odbywałem regularne wycieczki z moim Ojcem we wszystkie jego wyprawy rybackie.
Mój ojciec był mężczyzną o wzroście metr osiemdziesiąt i wadze ponad piętnastu kamieni [210 funtów / 95 kg], typowym Norsemanem najbardziej wytrzymałego rodzaju i zdolnym do większej wytrzymałości niż jakikolwiek inny człowiek, jakiego kiedykolwiek znałem. 

W delikatny sposób posiadał kobiecą delikatność, ale jego determinacja i siła woli były nie do opisania. Jego wola nie przyznała się do porażki.
Byłem w moim dziewiętnastym roku, kiedy rozpoczęliśmy naszą ostatnią wyprawę jako rybaków, która zaowocowała dziwną historią, która zostanie przekazana światu – ale dopiero po zakończeniu mojej ziemskiej pielgrzymki.
Nie śmiem dopuścić do publikacji faktów, jakie znam, kiedy żyję, z obawy przed dalszym upokorzeniem, zamknięciem i cierpieniem. 

Przede wszystkim zostałem zakuty w kajdany przez kapitana statku wielorybniczego, który mnie uratował, tylko dlatego, że powiedziałem prawdę o cudownych odkryciach dokonanych przez mojego ojca i siebie. Ale to nie był koniec moich tortur.
Po czterech latach i ośmiu miesiącach nieobecności dotarłem do Sztokholmu tylko po to, by zastać moją Matkę zmarłą rok wcześniej, a majątek pozostawiony przez moich rodziców w posiadaniu ludu mojej Matki, ale od razu został mi przekazany.
Wszystko mogłoby być dobrze, gdybym wymazał z pamięci historię naszej przygody i straszliwej śmierci mojego Ojca.
Wreszcie pewnego dnia szczegółowo opowiedziałem tę historię mojemu wujowi Gustafowi Osterlindowi, człowiekowi o znacznej posiadłości, i nakłoniłem go do zorganizowania dla mnie ekspedycji w celu odbycia kolejnej podróży do dziwnegogrunt.
Na początku myślałem, że faworyzuje mój projekt. Wydawał się zainteresowany i zaprosił mnie, abym stanął przed niektórymi urzędnikami i wyjaśnił im, tak jak ja jemu, historię naszych podróży i odkryć. 

Wyobraźcie sobie moje rozczarowanie i przerażenie, gdy po zakończeniu opowiadania wujek podpisał pewne dokumenty i bez ostrzeżenia zostałem aresztowany i pospiesznie wywieziony do ponurego i strasznego odosobnienia w domu wariatów, gdzie przebywałem przez dwadzieścia osiem lat. lata – długie, żmudne, straszne lata cierpienia!
Nigdy nie przestałem domagać się zdrowego rozsądku i protestować przeciwko niesprawiedliwości mojego odosobnienia. Wreszcie 17 października 1862 roku zostałem zwolniony. Mój wujek nie żył, a przyjaciele mojej młodości byli teraz obcy. Rzeczywiście, mężczyzna po pięćdziesiątce, którego jedyną znaną historią jest szaleniec, nie ma przyjaciół.
Nie wiedziałem, jak zarabiać na życie, ale instynktownie zwróciłem się w stronę portu, w którym cumowały ogromne łodzie rybackie, i w ciągu tygodnia wysłałem statek z rybakiem o nazwisku Yan Hansen, który zaczynał długi rejs wędkarski na wyspy Lofoden.
Tutaj moje wcześniejsze lata szkolenia okazały się największą zaletą, zwłaszcza w umożliwieniu mi stania się użytecznym. To był dopiero początek innych wypraw, a dzięki oszczędnej ekonomii byłem w stanie w ciągu kilku lat posiadać własną łódź rybacką. 

Potem przez dwadzieścia siedem lat płynąłem za morzem jako rybak, pięć lat pracowałem dla innych, a ostatnie dwadzieścia dwa dla siebie.
Przez te wszystkie lata byłem bardzo pilnym uczniem książek, a także pracowitym pracownikiem w swoim biznesie, ale bardzo starałem się nie wspominać nikomu historii dotyczącej odkryć dokonanych przez mojego Ojca i przeze mnie. 

Nawet w tak późnym dniu bałbym się, że ktoś zobaczy lub dowie się o tym, co piszę, a także o zapisach i mapach, które przechowuję. Kiedy skończą się moje dni na Ziemi, zostawię mapy i zapisy, które oświecą i, mam nadzieję, przyniosą pożytek ludzkości.
Wspomnienie mojego długiego zamknięcia z maniakami i wszystkie straszliwe udręki i cierpienia są zbyt żywe, by uzasadniać dalsze ryzyko.
W 1889 roku sprzedałem swoje łodzie rybackie i odkryłem, że zgromadziłem fortunę wystarczającą, aby utrzymać mnie do końca życia. Następnie przyjechałem do Ameryki.
Przez kilkanaście lat mój dom znajdował się w Illinois, niedaleko Batavii, gdzie zgromadziłem większość książek z mojej obecnej biblioteki, chociaż przywiozłem wiele wybranych tomów ze Sztokholmu. Później przyjechałem do Los Angeles, przybywając tutaj 4 marca 1901. Datę tę dobrze pamiętam, ponieważ była to druga inauguracja prezydenta McKinleya. Kupiłem ten skromny dom i postanowiłem, tutaj w zaciszu własnego mieszkania, osłoniętego własną winoroślą i drzewem figowym, z moimi książkami o mnie, zrobić mapy i rysunki nowych lądów, które odkryliśmy, a także opisz szczegółowo tę historię od czasu, gdy mój ojciec i ja opuściliśmy Sztokholm, aż do tragicznego wydarzenia, które nas rozdzieliło na Oceanie Antarktycznym.

Dobrze pamiętam, że opuściliśmy Sztokholm w naszej pętli rybackiej trzeciego dnia kwietnia 1829 roku i popłynęliśmy na południe, pozostawiając wyspę Gothland po lewej i wyspę Oeland po prawej. Kilka dni później udało nam się podwoić Sandhommar Point i przebić się przez dźwięk, który oddziela Danię od wybrzeża Skandynawii. 

W odpowiednim czasie zatrzymaliśmy się w miejscowości Christiansand, gdzie odpoczywaliśmy przez dwa dni, a następnie wyruszyliśmy wzdłuż wybrzeża Skandynawii na zachód, kierując się na Wyspy Lofoden.
Mój ojciec był w świetnym humorze z powodu wspaniałych i satysfakcjonujących zwrotów, jakie otrzymał z naszego ostatniego połowu przez marketing w Sztokholmie, zamiast sprzedawać w jednym z nadmorskich miast na wybrzeżu Skandynawii. 

Był szczególnie zadowolony ze sprzedaży kilku kłów z kości słoniowej, które znalazł na zachodnim wybrzeżu Ziemi Franciszka Józefa podczas jednego ze swoich północnych rejsów w zeszłym roku i wyraził nadzieję, że tym razem będziemy mogli ponownie załadować nasze mała pętla wędkarska z kością słoniową, zamiast dorsza, śledzia, makreli i łososia.
Wjechaliśmy na Hammerfest, na szerokość geograficzną siedemdziesiąt jeden stopni i czterdzieści minut, na kilkudniowy odpoczynek. Tutaj spędziliśmy tydzień, kładąc zapas prowiantu i kilka beczek wody pitnej, po czym popłynęliśmy w kierunku Spitzbergenu.
Przez pierwsze kilka dni mieliśmy otwarte morze i sprzyjający wiatr, a potem napotkaliśmy dużo lodu i wiele gór lodowych. Statek większy niż nasza mała pętla rybacka nie byłby w stanie przedrzeć się przez labirynt gór lodowych ani przecisnąć się przez ledwo otwarte kanały. 

Te potworne góry przedstawiały nieskończoną liczbę kryształowych pałaców, masywnych katedr i fantastycznych łańcuchów górskich, ponurych i przypominających wartowniki, nieruchomych jak wysokie urwisko z litej skały, stojące; cichy jak sfinks, opierający się niespokojnym falom niespokojnego morza.
Po wielu wąskich ucieczkach dotarliśmy na Spitzbergen 23 czerwca i na krótki czas zakotwiczyliśmy w Wijade Bay, gdzie odnieśliśmy spore sukcesy w połowach. Następnie podnieśliśmy kotwicę i przepłynęliśmy przez Cieśninę Hinlopen i popłynęliśmy wzdłuż północno-wschodniego lądu.
Wiał silny wiatr z południowego zachodu i mój ojciec powiedział, że lepiej to wykorzystać i spróbować dotrzeć do Ziemi Franciszka Józefa, gdzie rok wcześniej przypadkowo znalazł kły z kości słoniowej, które przyniosły mu takie dobra cena w Sztokholmie.
Nigdy, przedtem ani później, nie widziałem tylu ptactwa morskiego; były tak liczne, że ukryły skały na linii brzegowej i zaciemniły niebo.
Przez kilka dni płynęliśmy wzdłuż skalistego wybrzeża Ziemi Franciszka Józefa. W końcu zerwał się sprzyjający wiatr, który umożliwił nam przedostanie się na zachodnie wybrzeże i po dwudziestoczterogodzinnej żegludze dotarliśmy do pięknej zatoki.
Trudno było uwierzyć, że to daleka Północ. Miejsce było zielone z rosnącą roślinnością i choć obszar nie zajmował więcej niż jednego czy dwóch akrów, powietrze było ciepłe i spokojne. Wydawało się, że właśnie w tym momencie wpływ Prądu Zatokowego jest najbardziej odczuwalny.
Na wschodnim wybrzeżu znajdowały się liczne góry lodowe, ale tutaj byliśmy na otwartej wodzie. Jednak daleko na zachód od nas znajdowały się lody, a jeszcze dalej na zachód lód wyglądał jak pasma niskich wzgórz. Przed nami, bezpośrednio na północy, leżało otwarte morze.
Mój ojciec był żarliwym wyznawcą Odyna i Thora i często powtarzał mi, że są to bogowie, którzy przybyli z dalekich stron „Północnego Wiatru”.
Istniała tradycja, wyjaśnił mój Ojciec, że jeszcze dalej na północ jest kraina piękniejsza niż jakikolwiek, jaki kiedykolwiek znał śmiertelny człowiek, i że jest ona zamieszkana przez „Wybranych”.
Moją młodzieńczą wyobraźnię rozpalał zapał, gorliwość i religijny zapał mojego dobrego Ojca i wykrzyknąłem: „Dlaczego nie popłynąć do tej pięknej krainy? Niebo jest piękne, wiatr sprzyjający, a morze otwarte”.
Nawet teraz widzę na jego twarzy wyraz przyjemnego zdziwienia, gdy odwrócił się do mnie i zapytał: „Mój Synu, czy chcesz iść ze mną i badać — wyjść daleko poza to, gdzie człowiek kiedykolwiek się odważył?” Odpowiedziałem twierdząco. „Bardzo dobrze”, odpowiedział. 

„Niech Bóg Odyn nas chroni!” szybko poprawiwszy żagle, spojrzał na nasz kompas, skierował dziób w odpowiednim kierunku na północ przez otwarty kanał i nasza podróż się rozpoczęła.
Słońce było nisko nad horyzontem, ponieważ było jeszcze wczesne lato. Rzeczywiście, mieliśmy przed sobą prawie cztery miesiące dnia, zanim mroźna noc mogła znów nadejść.
Nasza mała pętla wędkarska rzuciła się do przodu, jakby tak jak my spragnieni przygody. W ciągu trzydziestu sześciu godzin byliśmy poza zasięgiem wzroku najwyższego punktu na linii brzegowej Ziemi Franciszka Józefa. „Wydawało się, że znajdujemy się w silnym nurcie płynącym na północ i północny wschód. 

Daleko na prawo i na lewo od nas znajdowały się góry lodowe, ale nasza mała slupka spływała po przesmykach i przechodziła przez kanały na otwarte morza – kanały tak wąskie w miejscach, że gdyby nasz statek był inny niż mały, nigdy nie moglibyśmy przedostały się.
Trzeciego dnia przybyliśmy na wyspę. Jej brzegi obmyło otwarte morze. Mój Ojciec postanowił wylądować i zbadać przez jeden dzień. Ta nowa kraina była pozbawiona drewna, ale na północnym brzegu znaleźliśmy duże nagromadzenie drewna dryfującego. Niektóre pnie drzew miały czterdzieści stóp długości i dwie stopy średnicy.
Po jednodniowej eksploracji linii brzegowej tej wyspy podnieśliśmy kotwicę i skierowaliśmy dziób na północ na otwarte morze.
Pamiętam, że ani mój ojciec, ani ja nie próbowaliśmy jedzenia przez prawie trzydzieści godzin. Być może było to spowodowane napięciem podekscytowania z powodu naszej dziwnej podróży po wodach dalej na północ, powiedział mój ojciec, niż ktokolwiek wcześniej. Aktywna mentalność stępiła wymagania potrzeb fizycznych.
Zamiast intensywnego zimna, jak się spodziewaliśmy, było naprawdę cieplej i przyjemniej niż podczas Hammerfest na północnym wybrzeżu Norwegii, jakieś sześć tygodni wcześniej. 

Oboje przyznaliśmy szczerze, że byliśmy bardzo głodni, i od razu przygotowałem obfity posiłek z naszej dobrze przechowywanej spiżarni. Kiedy serdecznie przyjęliśmy posiłek, powiedziałem ojcu, że uważam, że będę spał, ponieważ zaczynałem czuć się dość senny. „Bardzo dobrze”, odpowiedział, „Będę czuwał”.
Nie potrafię określić, jak długo spałem; Wiem tylko, że niegrzecznie obudziło mnie straszne zamieszanie szalupy. 

Ku mojemu zdziwieniu zastałem mojego Ojca śpiącego mocno. Krzyknąłem do niego pożądliwie, a on zerwał się szybko na równe nogi. Rzeczywiście, gdyby nie chwycił się od razu poręczy, z pewnością zostałby wrzucony w wzburzone fale.
Szalała gwałtowna burza śnieżna. Wiatr wiał dokładnie za rufą, pędząc z niesamowitą prędkością i grożąc w każdej chwili, że nas wywróci. Nie było czasu do stracenia, żagle trzeba było natychmiast opuścić. Nasza łódź wiła się w konwulsjach. 

Kilka gór lodowych, które znaliśmy, znajdowało się po obu stronach nas, ale na szczęście kanał był otwarty bezpośrednio na północ. Ale czy tak pozostanie? Przed nami, opasując horyzont od lewej do prawej, była parująca mgła lub mgła, czarna jak egipska noc nad wodą i biała jak chmura pary ku górze, która w końcu zniknęła z widoku, gdy zmieszała się z wielkie białe płatki padającego śniegu.

Nie było sposobu, aby określić, czy pokrywała zdradliwą górę lodową, czy jakąś inną ukrytą przeszkodę, o którą nasz mały slup rzuciłby się i wysłał nas do wodnego grobu, czy też była tylko zjawiskiem arktycznej mgły.
Jakim cudem uniknęliśmy rozbicia na całkowite zniszczenie, nie wiem. Pamiętam, że nasz mały statek skrzypiał i jęczał, jakby pękały mu stawy. Kołysał się i zataczał w tę iz powrotem, jakby był schwytany przez jakieś gwałtowne prądy wiru lub wiru.
Na szczęście nasz kompas został przymocowany długimi śrubami do belki poprzecznej. Większość naszych zapasów została jednak wyrzucona i zmieciona z pokładu przytulanki i gdybyśmy nie zachowali ostrożności na samym początku, mocno przywiązując się do masztów slupów, bylibyśmy wciągnięci w morze.
Ponad ogłuszającym zgiełkiem szalejących fal usłyszałem głos mojego Ojca. „Bądź odważny, mój Synu”, zawołał, „Odyn jest Bogiem wód, towarzyszem odważnych i jest z nami. Nie bój się.”
Wydawało mi się, że nie ma możliwości ucieczki przed straszną śmiercią. Mała slupka transportowała wodę, śnieg padał tak szybko, że oślepiał, a fale przewracały się nad naszymi ladami z lekkomyślną, białą furią. 

Nie było wiadomo, w którym momencie powinniśmy rzucić się na jakiś dryfujący pak lodowy. Potężne fale wyniosły nas na same szczyty fal górskich, a potem zanurzyły w głębiny morskiego koryta, jak gdyby nasz pętla rybacka była kruchą muszlą. Gigantyczne fale z białymi czapami, niczym prawdziwe ściany, odgradzały nas od przodu i od tyłu.
Ta straszna szarpiąca nerwy próba, z jej bezimiennymi okropnościami napięcia i nieopisanej męki strachu, trwała ponad trzy godziny i przez cały czas pędziliśmy do przodu z niesamowitą prędkością. Potem nagle, jakby znużony gorączkowymi wysiłkami, wiatr zaczął słabnąć i stopniowo słabnąć.
W końcu byliśmy w doskonałym spokoju. Mgła również zniknęła, a przed nami rozciągał się bezlodowy kanał o szerokości około dziesięciu czy piętnastu mil, z kilkoma górami lodowymi daleko po naszej prawej i przerywanym archipelagiem mniejszych po lewej.
Uważnie obserwowałem mojego Ojca, zdecydowany milczeć, dopóki nie przemówi. Niebawem odwiązał linę z pasa i bez słowa zaczął obsługiwać pompy, które szczęśliwie nie uległy uszkodzeniu, odciążając slup wody, który przyniósł w szaleńczym sztormie.
Założył żagle slupa tak spokojnie, jakby zarzucał sieć rybacką, po czym stwierdził, że jesteśmy gotowi na sprzyjający wiatr, kiedy nadejdzie. Jego odwaga i wytrwałość były naprawdę niezwykłe.
Podczas dochodzenia odkryliśmy, że pozostała mniej niż jedna trzecia naszych zapasów, podczas gdy ku naszemu przerażeniu odkryliśmy, że nasze beczki z wodą zostały wyrzucone za burtę podczas gwałtownego zanurzania się naszej łodzi.
Dwie beczki z wodą znajdowały się w głównej ładowni, ale obie były puste. Mieliśmy spore zapasy żywności, ale nie mieliśmy świeżej wody. Od razu zdałem sobie sprawę z okropności naszego położenia. Niebawem ogarnęło mnie straszliwe pragnienie. „To naprawdę złe” — zauważył mój ojciec. „Wysuszmy jednak nasze przemoczone ubrania, bo jesteśmy przemoczeni do szpiku kości. Zaufaj Bogu Odynowi, mój Synu. Nie porzucaj nadziei.”

Słońce zachodziło ukośnie, jakbyśmy byli na południowej szerokości geograficznej, a nie na dalekiej Północy. 

Kręcił się dookoła, jego orbita była zawsze widoczna i wznosiła się coraz wyżej każdego dnia, często pokryta mgłą, ale zawsze spoglądała przez koronkę chmur jak jakieś niespokojne oko losu, strzegąc tajemniczej Północy i zazdrośnie obserwując psikusy Człowieka. Daleko po naszej prawej stronie promienie okrywające pryzmaty gór lodowych były wspaniałe. Ich odbicia emitowały błyski granatu, diamentu, szafiru. Pirotechniczna panorama niezliczonych kolorów i kształtów, poniżej widać było zabarwione na zielono morze, a powyżej fioletowe niebo.

Próbowałam zapomnieć o pragnieniu, zajęta wynoszeniem jedzenia i pustego naczynia z ładowni. Sięgając przez barierkę, napełniłem naczynie wodą w celu umycia rąk i twarzy. 

Ku mojemu zdumieniu, gdy woda zetknęła się z moimi ustami, nie czułem smaku soli. Byłem zaskoczony odkryciem. “Ojciec!” Prawie sapnąłem: „woda, woda; jest świeży!” – Co, Olafie? wykrzyknął mój Ojciec, rozglądając się pospiesznie wokół. „Na pewno się mylisz. Nie ma ziemi. Oszalałeś. „Ale spróbuj!” płakałem.
I tak dokonaliśmy odkrycia, że ​​woda jest rzeczywiście świeża, absolutnie bez najmniejszego słonego posmaku, a nawet podejrzenia o słony posmak.
[W tom. I, s. 196, Nansen pisze: „To osobliwe zjawisko – ta martwa woda. Mieliśmy w tej chwili lepszą okazję do studiowania tego, niż byśmy sobie tego życzyli. Występuje tam, gdzie na słonej wodzie morskiej spoczywa wierzchnia warstwa słodkiej wody, która jest niesiona wraz ze statkiem sunącym po cięższym morzu pod nią, jak na stałym fundamencie. 

Różnica między tymi dwiema warstwami była w tym przypadku tak duża, że ​​chociaż wodę pitną mieliśmy na powierzchni, to woda, którą dostawaliśmy z dolnego kurka maszynowni, była zbyt słona, aby można ją było wykorzystać w kotle.”]
Natychmiast napełniliśmy nasze dwie pozostałe beczki na wodę, a mój Ojciec oświadczył, że jest to niebiańska dyspensacja miłosierdzia od Bogów Odyna i Thora.
Byliśmy prawie opuszczeni z radości, ale głód kazał nam szybko skończyć z przymusem. Teraz, gdy znaleźliśmy świeżą wodę na otwartym morzu, czegóż nie moglibyśmy się spodziewać na tej dziwnej szerokości geograficznej, gdzie statek nigdy wcześniej nie pływał, a plusk wiosła nigdy nie był słyszany?
Ledwie zaspokoiliśmy nasz głód, gdy wiatr zaczął wypełniać bezczynne żagle i zerkając na kompas, znaleźliśmy północny punkt mocno przyciskający się do szyby.
W odpowiedzi na moje zdziwienie, mój Ojciec powiedział: „Słyszałem o tym wcześniej; to właśnie nazywają zanurzaniem igły”.
Poluzowaliśmy kompas i obróciliśmy go pod kątem prostym do powierzchni morza, zanim jego czubek oderwał się od szyby i skierował zgodnie z niezakłóconym przyciąganiem. Poruszał się niespokojnie i wydawał się niepewny jak pijany mężczyzna, ale w końcu wskazał kurs.
Wcześniej myśleliśmy, że wiatr niesie nas na północ przez północny zachód, ale bez igły odkryliśmy, jeśli można było na tym polegać, że płyniemy nieco na północ, na północny wschód. Nasz kurs jednak zawsze zmierzał na północ.
Morze było spokojnie gładkie, prawie nie było wzburzonej fali, a wiatr był rześki i radosny. Promienie słoneczne, uderzając w nas ukośnie, dostarczały spokojnego ciepła. I tak czas płynął z dnia na dzień, a z zapisów w naszym dzienniku pokładowym stwierdziliśmy, że od sztormu na otwartym morzu płynęliśmy jedenaście dni.
Przy najściślejszej ekonomii nasza żywność była dość dobra, ale zaczynała się kończyć. W międzyczasie jedna z naszych beczek z wodą została wyczerpana i mój Ojciec powiedział: „Napełnimy je ponownie”. 

Ale, ku naszemu przerażeniu, okazało się, że woda była teraz tak słona, jak w regionie Lofoden u wybrzeży Norwegii. To wymagało od nas szczególnej ostrożności z pozostałą beczką.
Przez większość czasu chciałem spać; nie potrafię powiedzieć, czy był to efekt ekscytującego doświadczenia żeglowania po nieznanych wodach, czy też odprężenia po strasznym podnieceniu po naszej przygodzie podczas sztormu na morzu, czy też z powodu braku pożywienia.
Często kładłem się w bunkrze naszej małej łodzi i spoglądałem daleko w niebieską kopułę nieba; i pomimo tego, że słońce świeciło daleko na wschodzie, zawsze widziałem nad sobą pojedynczą gwiazdę. Przez kilka dni, kiedy szukałem tej gwiazdy, zawsze znajdowała się ona bezpośrednio nad nami.
Było to teraz, według naszych obliczeń, około pierwszego sierpnia. Słońce było wysoko na niebie i było tak jasne, że nie mogłem już zobaczyć jedynej gwiazdy, która przyciągnęła moją uwagę kilka dni wcześniej.
Pewnego dnia, mniej więcej w tym czasie, mój Ojciec zaskoczył mnie, zwracając moją uwagę na nowy widok daleko przed nami, prawie na horyzoncie. „To udawane słońce” – wykrzyknął mój ojciec. „Czytałem o nich; nazywa się to odbiciem lub mirażem. Wkrótce przeminie”.
Ale to matowoczerwone, fałszywe słońce, jak przypuszczaliśmy, nie przeminęło przez kilka godzin; i chociaż byliśmy nieświadomi tego, że emituje jakiekolwiek promienie światła, nadal nie było czasu, kiedy nie moglibyśmy przesunąć horyzontu przed siebie i zlokalizować iluminacji tak zwanego fałszywego słońca przez okres co najmniej dwunastu godzin z co dwadzieścia cztery.
Chmury i mgły czasami prawie, ale nigdy całkowicie ukrywały jego położenie. Stopniowo wydawało się, że wspina się wyżej na horyzoncie niepewnego fioletowego nieba, gdy się zbliżaliśmy.
Trudno było powiedzieć, że przypomina słońce, z wyjątkiem swojego okrągłego kształtu, a gdy nie jest zasłonięty chmurami lub mgłą oceaniczną, miał zamglony, brązowy wygląd, który zmieniał się w białe światło, jak świetlista chmura, jak jeśli odbija jakieś większe światło poza.
„W końcu zgodziliśmy się w naszej dyskusji na temat tego zadymionego słońca w kolorze pieca, że ​​bez względu na przyczynę tego zjawiska, nie było to odbicie naszego Słońca, ale pewnego rodzaju planeta – rzeczywistość.
Wkrótce potem poczułem się bardzo senny i zapadłem w głęboki sen. Ale wydawało mi się, że niemal natychmiast podnieciło mnie energiczne potrząsanie mnie za ramię przez Ojca i mówiące: „Olafie, obudź się; w zasięgu wzroku jest ziemia!”
Zerwałem się na nogi i och! radość niewypowiedziana! Tam, daleko, ale bezpośrednio na naszej drodze, lądy śmiało wbijały się w morze. 

Linia brzegowa rozciągała się daleko na prawo od nas, jak okiem sięgnąć, a wzdłuż piaszczystej plaży fale rozbijały się w wzburzoną pianę, cofały się, a potem znów płynęły naprzód, zawsze śpiewając monotonnymi grzmotami pieśń głębia. Brzegi porośnięte były drzewami i roślinnością.
Nie mogę wyrazić radości z tego odkrycia. Mój Ojciec stał nieruchomo, z ręką na rumplu, patrząc prosto przed siebie, wylewając serce w wdzięcznej modlitwie i dziękczynieniu dla Bogów Odyna i Thora.
W międzyczasie zarzucono sieć, którą znaleźliśmy w sztauerce i złowiliśmy kilka ryb, które wzbogaciły nasz kurczący się zapas prowiantu.
Kompas, który przymocowaliśmy na swoim miejscu, w obawie przed kolejną burzą, wciąż wskazywał na Nnorth i poruszał się na swojej osi, tak jak w Sztokholmie.

Zanurzenie igły ustało. Co to może oznaczać? Również wtedy nasze długie dni żeglowania z pewnością zaprowadziły nas daleko poza biegun północny. A jednak igła nadal wskazywała północ. Byliśmy bardzo zakłopotani, bo z pewnością nasz kierunek był teraz południowy.
Płynęliśmy przez trzy dni wzdłuż linii brzegowej, po czym dotarliśmy do ujścia fiordu lub rzeki o ogromnych rozmiarach. Wyglądało to bardziej jak wielka zatoka i skierowaliśmy w nią naszą łódź rybacką, kierując się nieco na północny wschód od południa. 

Z pomocą niespokojnego wiatru, który przyszedł nam z pomocą około dwunastu godzin na każde dwadzieścia cztery, kontynuowaliśmy naszą drogę w głąb lądu, do tego, co później okazało się potężną rzeką, a którą, jak się dowiedzieliśmy, mieszkańcy nazywali Hiddekel .
Kontynuowaliśmy naszą podróż przez dziesięć dni później i odkryliśmy, że szczęśliwie dotarliśmy w głąb lądu, gdzie przypływy oceaniczne nie wpływały już na wodę, która stała się świeża.
Odkrycie nastąpiło nie za wcześnie, gdyż pozostała nam beczka wody była prawie wyczerpana. Nie traciliśmy czasu na uzupełnianie beczek i przy sprzyjającym wietrze płynęliśmy dalej w górę rzeki.
Wzdłuż brzegów widać było rozległe na wiele mil lasy, ciągnące się wzdłuż linii brzegowej. Drzewa były ogromne. 

Wylądowaliśmy po zakotwiczeniu w pobliżu piaszczystej plaży i brodziliśmy na brzegu, gdzie zostaliśmy nagrodzeni, znajdując odpowiednią ilość orzechów, które były bardzo smaczne i zaspokajały głód, oraz mile widzianą odmianę od monotonii naszych zapasów żywności.
To było mniej więcej pierwszego września, ponad pięć miesięcy, jak obliczyliśmy, od naszego wyjazdu ze Sztokholmu.

Nagle przestraszyliśmy się niemal do rozumu, słysząc w oddali śpiew ludzi. Wkrótce potem odkryliśmy ogromny statek sunący po rzece wprost do nas. Ci na pokładzie śpiewali jednym potężnym chórem, który odbijając się echem od banku do banku, brzmiał jak tysiące głosów, wypełniając cały wszechświat drżącą melodią. Akompaniament był grany na instrumentach strunowych, podobnych do naszych harf.

Był to większy statek niż jakikolwiek, jaki kiedykolwiek widzieliśmy, i był inaczej skonstruowany.
W tym szczególnym czasie nasza slup została uspokojona i znajdowała się niedaleko brzegu. Brzeg rzeki, porośnięty drzewami mamutów, wznosił się na kilkaset stóp w piękny sposób. Wydawało się, że znajdujemy się na skraju jakiegoś pierwotnego lasu, który niewątpliwie rozciągał się daleko w głąb lądu.
Ogromny statek zatrzymał się i niemal natychmiast opuszczono łódź i sześciu gigantycznych ludzi wiosłowało do naszej małej pętli rybackiej. Rozmawiali z nami w dziwnym języku. Po ich zachowaniu wiedzieliśmy jednak, że nie są nieprzyjazni. 

Dużo rozmawiali między sobą, a jeden z nich śmiał się nieumiarkowanie, jak gdyby szukając nas, dokonano dziwnego odkrycia. Jeden z nich wyśledził nasz kompas i wydawał się interesować go bardziej niż jakakolwiek inna część naszego slupa.
Wreszcie przywódca skinął, jak gdyby pytając, czy jesteśmy gotowi opuścić nasz statek i wejść na pokład ich statku. „Co powiesz, mój synu?” zapytał mój Ojciec. „Nie mogą zrobić nic więcej, jak tylko nas zabić”.
— Wydają się być życzliwie usposobieni — odparłem — chociaż jakie straszne olbrzymy! Muszą być wybraną szóstką z pułku cracków Królestwa. Spójrz tylko na ich wielki rozmiar.”
„Możemy równie dobrze iść dobrowolnie, jak dać się porwać siłą”, powiedział mój Ojciec z uśmiechem, „ponieważ z pewnością są w stanie nas pojmać”. Następnie dał do zrozumienia znakami, że jesteśmy gotowi im towarzyszyć.
W ciągu kilku minut byliśmy na pokładzie statku, a pół godziny później nasz mały statek rybacki został wyciągnięty z wody za pomocą dziwnego rodzaju haka i sprzętu, i umieszczony na pokładzie jakociekawość.
Na pokładzie tego, dla nas, mamutowego statku, który, jak odkryliśmy, znajdowało się kilkaset osób, nazywał się „Naz”, co oznacza, jak się później dowiedzieliśmy, „Przyjemność” lub, by dać bardziej właściwą interpretację, statek „Pleasure Excursion”.
Jeśli mój Ojciec i ja byliśmy z ciekawością obserwowani przez pasażerów statku, ta dziwna rasa olbrzymów oferowała nam tyle samo zdumienia.
Na pokładzie nie było ani jednego mężczyzny, który nie miałby pełnych dwunastu stóp wzrostu. Wszyscy nosili pełne brody, niezbyt długie, ale pozornie krótko przycięte. Miały łagodne i piękne twarze, niezwykle jasne, z rumianą cerą. Włosy i broda niektórych były czarne, inne piaskowe, a jeszcze inne żółte. Kapitan, jak nazwaliśmy dygnitarza dowodzącego wielkim statkiem, był o głowę wyższy niż którykolwiek z jego towarzyszy. 

Kobiety miały średnio od dziesięciu do jedenastu stóp wzrostu. Ich rysy były szczególnie regularne i wyrafinowane, a ich cera miała najdelikatniejszy odcień podkreślony zdrowym blaskiem.
Zarówno mężczyźni, jak i kobiety wydawali się posiadać tę szczególną łatwość manier, którą uważamy za oznakę dobrego wychowania, i pomimo ich ogromnej postury, nic w nich nie sugerowało niezręczności. 

Ponieważ byłem chłopcem dopiero w dziewiętnastym roku życia, bez wątpienia uważano mnie za prawdziwego Kciuka Toma. Sześć stóp i trzy stopy mojego Ojca nie podniosły czubka jego głowy ponad linię talii tych ludzi.
Każdy zdawał się rywalizować z innymi w okazywaniu nam uprzejmości i życzliwości, ale pamiętam, że wszyscy śmiali się serdecznie, kiedy musieli improwizować krzesła, żeby mój Ojciec i ja usiedli przy stole. Byli bogato odziani w charakterystyczny dla siebie strój i bardzo atrakcyjny. Mężczyźni byli ubrani w ładnie haftowane tuniki z jedwabiu i satyny, zapinani w pasie. 

Nosili spodnie do kolan i pończochy o delikatnej fakturze, a ich stopy okrywały sandały ozdobione złotymi sprzączkami. Wcześnie odkryliśmy, że złoto było jednym z najpowszechniej znanych metali i było szeroko stosowane w dekoracji.
Może się to wydawać dziwne, ale ani mój Ojciec, ani ja nie odczuwaliśmy najmniejszej troski o nasze bezpieczeństwo. „Weszliśmy w nasze własne” — powiedział do mnie mój Ojciec.

„To jest wypełnienie tradycji, którą przekazał mi mój Ojciec i Ojciec mojego Ojca, i która wciąż powraca przez wiele pokoleń naszej rasy. To z pewnością Kraina za Wiatrem Północnym.
Wydawało się, że zrobiliśmy takie wrażenie na partii, że zostaliśmy oddani specjalnie pod opiekę jednego z mężczyzn, Julesa Galdei i jego żony, w celu nauki ich języka; a my z naszej strony byliśmy tak samo chętni do nauki, jak oni do nauczania.
Na rozkaz kapitana statek został sprytnie obrócony i zaczął powracać do biegu w górę rzeki. Maszyna, choć bezgłośna, była bardzo potężna.
Wydawało się, że brzegi i drzewa po obu stronach pędzą obok. Prędkość statku czasami przewyższała prędkość każdego pociągu kolejowego, którym kiedykolwiek jeździłem, nawet tutaj, w Ameryce. Było cudownie.
W międzyczasie straciliśmy z oczu promienie słoneczne, ale znaleźliśmy blask „wewnątrz” emanujący z matowoczerwonego Słońca, które już przyciągnęło naszą uwagę, teraz wydaje białe światło pozornie z banku chmur daleko przed nami z nas. Powinienem powiedzieć, że daje większe światło niż dwie pełnie księżyca w najczystszą noc.
Za dwanaście godzin ta chmura bieli zniknie z pola widzenia, jakby zaćmiona, a następne dwanaście godzin odpowiadało naszej nocy. Wcześnie dowiedzieliśmy się, że ci dziwni ludzie byli czcicielami tego wielkiego obłoku nocy. Był to „Zadymiony bóg” „Świata wewnętrznego”.
Statek był wyposażony w tryb oświetlenia, który, jak teraz przypuszczam, był elektrycznością, ale ani mój ojciec, ani ja nie byliśmy wystarczająco biegli w mechanice, aby zrozumieć, skąd pochodzi moc do obsługi statku lub do utrzymywania miękkich, pięknych świateł, które odpowiadały temu samemu celowi naszych obecnych sposobów oświetlania ulic naszych miast, naszych domów i miejscbiznes.
Trzeba pamiętać, że czas, o którym piszę, to jesień 1829 roku, a my z „zewnętrznej” powierzchni Ziemi nie wiedzieliśmy wtedy, że tak powiem, o elektryczności.
Elektrycznie doładowany stan powietrza był stałym witalizatorem. Nigdy w życiu nie czułem się lepiej niż przez te dwa lata, kiedy mój Ojciec i ja przebywaliśmy we wnętrzu Ziemi.
Aby wznowić moją opowieść o wydarzeniach; Statek, którym płynęliśmy, zatrzymał się dwa dni po tym, jak zostaliśmy zabrani na pokład. Mój Ojciec powiedział, że o ile mógł sądzić, byliśmy bezpośrednio pod Sztokholmem lub Londynem. Miasto, do którego dotarliśmy, nazywało się „Jehu”, co oznacza port morski. Domy były duże, pięknie zbudowane i dość jednolite w wyglądzie, ale bez identyczności. Głównym zajęciem ludu wydawało się być rolnictwo; zbocza wzgórz pokrywały winnice, a doliny przeznaczono na uprawę zbóż.

Nigdy nie widziałem takiego pokazu złota. Był wszędzie. Ościeżnice drzwiowe były inkrustowane, a stoły fornirowane płatami złota. Kopuły budynków użyteczności publicznej były ze złota. Wykorzystano go najhojniej w wykończeniach wielkich Świątyń Muzyki.
Roślinność rosła w obfitej obfitości, a owoce wszelkiego rodzaju miały najdelikatniejszy smak. Kiście winogron o długości czterech i pięciu stóp, z których każde było tak duże jak pomarańcza, oraz jabłka większe niż głowa człowieka, były uosobieniem cudownego wzrostu wszystkich rzeczy „wewnątrz” Ziemi.
Wielkie sekwoje w Kalifornii byłyby uważane za zwykłe zarośla w porównaniu z gigantycznymi drzewami leśnymi rozciągającymi się na wiele mil we wszystkich kierunkach. W wielu kierunkach u podnóża gór widziano ogromne stada bydła podczas ostatniego dnia naszej podróży po rzece.
„Wiele słyszeliśmy o mieście zwanym „Eden”, ale w „Jehu” byliśmy przetrzymywani przez cały rok. Pod koniec tego czasu nauczyliśmy się dość dobrze mówić językiem tej dziwnej rasy ludzi. Nasi instruktorzy, Jules Galdea i jego żona, wykazali się godną pochwały cierpliwością.
Pewnego dnia przybył do nas wysłannik Władcy z „Edenu” i przez całe dwa dni mój Ojciec i ja zadawaliśmy sobie szereg zaskakujących pytań. 

Chcieli wiedzieć, skąd przybyliśmy, jacy ludzie mieszkali „na zewnątrz”, jakiego Boga czciliśmy, nasze wierzenia religijne, sposób życia w naszej obcej krainie i tysiące innych rzeczy.
Szczególną uwagę zwrócił kompas, który przywieźliśmy ze sobą. Mój ojciec i ja skomentowaliśmy między sobą fakt, że kompas nadal wskazuje północ, chociaż teraz wiedzieliśmy, że przepłynęliśmy krzywiznę lub krawędź otworu ziemskiego i byliśmy daleko na południe na „wewnętrznej” powierzchni skorupy ziemskiej , która według szacunków mojego Ojca i moich własnych ma około trzystu mil grubości od „wewnątrz” do „zewnętrznej” powierzchni. 

Relatywnie rzecz biorąc, nie jest on grubszy niż skorupka jajka, dzięki czemu „wewnątrz” jest prawie tyle samo powierzchni, co na „zewnątrz” Ziemi.
Wielka świetlista chmura lub kula matowoczerwonego ognia – ognisto-czerwonego rano i wieczorem, a w ciągu dnia rzucająca piękne białe światło „Dymny Bóg” – jest pozornie zawieszona w centrum wielkiej próżni”. wewnątrz” Ziemi i utrzymywane na swoim miejscu przez niezmienne prawo grawitacji lub odpychającą siłę atmosferyczną, w zależności od przypadku. Odnoszę się do znanej siły, która przyciąga lub odpycha z jednakową siłą we wszystkich kierunkach.
Podstawa tego elektrycznego obłoku lub centralnego źródła światła, siedziba Bogów, jest ciemna i nieprzejrzysta, z wyjątkiem niezliczonych małych otworów, pozornie na dole wielkiego wspornika lub ołtarza Bóstwa, na którym „Zadymiony Bóg” odpoczywa; a światła przeświecające przez te liczne otwory migoczą w nocy w całej swej okazałości i wydają się być gwiazdami, tak naturalnymi jak gwiazdy, które widzieliśmy świecące w naszym domu w Sztokholmie, z wyjątkiem tego, że wydają się większe. Dlatego „Dymny Bóg” z każdym codziennym obrotem Ziemi wydaje się pojawiać na wschodzie i schodzić na zachód, tak samo jak nasze Słońce na powierzchni zewnętrznej. W rzeczywistości ludzie „wewnątrz” wierzą, że „Dymny Bóg” jest tronem ich Jehowy i jest nieruchomy. Efekt nocy i dnia jest zatem wytwarzany przez dzienny obrót Ziemi.

Od tamtej pory odkryłem, że język ludzi ze Świata Wewnętrznego jest bardzo podobny do sanskrytu.
Po tym, jak zdaliśmy sobie sprawę emisariuszom z centralnej siedziby rządu wewnętrznego kontynentu, a mój Ojciec w swój nieokrzesany sposób narysował na ich prośbę mapy „zewnętrznej” powierzchni Ziemi, ukazując podziały lądu i wody oraz nazwanie każdego z kontynentów, dużych wysp i oceanów, zabrano nas drogą lądową do miasta „Eden”, środkiem transportu innym niż wszystko, co mamy w Europie czy Ameryce. Ten pojazd był niewątpliwie jakimś urządzeniem elektrycznym. Był bezgłośny i jechał na pojedynczej żelaznej szynie w doskonałej równowadze. Podróż odbyła się z bardzo dużą prędkością.

Byliśmy niesieni w górę wzgórz i w dół dolin, przez doliny i znowu po zboczach stromych gór, bez widocznej próby wyrównania ziemi, jak to robimy w przypadku torów kolejowych. Fotele samochodowe były ogromne, ale wygodne i bardzo wysoko nad podłogą samochodu. Na szczycie każdego samochodu znajdowały się koła zamachowe o wysokich przełożeniach leżące na bokach, które były tak automatycznie regulowane, że wraz ze wzrostem prędkości samochodu, prędkość tych kół zamachowych wzrastała geometrycznie.

Jules Galdea wyjaśnił nam, że te obrotowe, przypominające wachlarze koła na dachach samochodów zniszczyły ciśnienie atmosferyczne, czyli co ogólnie rozumie się pod pojęciem grawitacji, i z tą siłą w ten sposób zniszczone lub uczynione bezużytecznymi samochód jest równie bezpieczny przed upadkiem na jedną stronę lub drugi z pojedynczego toru kolejowego, jakby był w próżni; koła zamachowe w swoich szybkich obrotach skutecznie niszczą tak zwaną siłę grawitacji lub siłę ciśnienia atmosferycznego lub jakikolwiek potężny wpływ, który może powodować, że wszystkie niepodparte rzeczy spadają w dół na powierzchnię Ziemi lub do najbliższego punktu oporu.
Zdziwienie mojego Ojca i mnie było nie do opisania, kiedy pośród królewskiej wspaniałości przestronnej sali zostaliśmy w końcu zaprowadzeni przed Wielkiego Arcykapłana, Władcę całego kraju. Był bogato odziany i znacznie wyższy od otaczających go osób i nie mógł mieć mniej niż czternaście czy piętnaście stóp wzrostu. 

Ogromny pokój, w którym zostaliśmy przyjęci, wydawał się wykończony solidnymi płytami ze złota, gęsto wysadzanymi klejnotami, o zdumiewającym blasku.
Miasto „Eden” znajduje się w pozornie pięknej dolinie, ale w rzeczywistości znajduje się na najwyższym płaskowyżu górskim Wewnętrznego Kontynentu, kilka tysięcy stóp wyżej niż jakakolwiek część otaczającego go kraju. 

To najpiękniejsze miejsce, jakie kiedykolwiek widziałem podczas wszystkich moich podróży. W tym wzniosłym ogrodzie wszelkiego rodzaju owoce, winorośle, krzewy, drzewa i kwiaty rosną w hucznej obfitości.
W tym ogrodzie cztery rzeki mają swoje źródło w potężnej fontannie artezyjskiej. Dzielą się i płyną w czterech kierunkach. Miejsce to nazywane jest przez mieszkańców „Pępkiem Ziemi” lub początkiem „Kolebką Ludzkości”. Nazwy rzek to Eufrat, Pison, Gihon i Hiddekel.
W tym pięknym pałacu czekało nas nieoczekiwane odnalezienie naszej małej łodzi rybackiej. Został przywieziony do Najwyższego Kapłana w idealnym stanie, tak jak został zabrany z wód tego dnia, kiedy został załadowany na statek przez ludzi, którzy odkryli nas na rzece ponad rok wcześniej.
„Dostaliśmy ponad dwugodzinną audiencję u tego wielkiego dygnitarza, który wydawał się życzliwie usposobiony i taktowny. Wykazał się gorliwym zainteresowaniem, zadając nam liczne pytania i niezmiennie w sprawach, o które jego emisariusze nie dopytywali się.
Na zakończenie wywiadu wypytywał nas z przyjemnością, pytając, czy chcemy pozostać w jego kraju, czy też wolimy wrócić do „zewnętrznego” świata, pod warunkiem, że uda się odbyć udaną podróż powrotną przez zamrożone bariery pasa które otaczają zarówno północne, jak i południowe otwory Ziemi.
Mój Ojciec odpowiedział: „Byłoby mi bardzo miło odwiedzić wasz kraj i zobaczyć wasz lud, wasze kolegia i pałace muzyki i sztuki, wasze wielkie pola, wasze cudowne lasy; a po tym, jak otrzymaliśmy ten przyjemny przywilej, chcielibyśmy spróbować wrócić do naszego domu na „zewnętrznej” powierzchni Ziemi. Ten Syn jest moim jedynym dzieckiem, a moja dobra Żona będzie zmęczona oczekiwaniem na nasz powrót”.
„Obawiam się, że powrót będzie bardzo trudny” — odpowiedział Najwyższy Arcykapłan — „ponieważ droga jest najbardziej niebezpieczna. Jednak odwiedzisz różne kraje z Julesem Galdeą jako twoją eskortą i otrzymasz wszelką uprzejmość i życzliwość. Zawsze, gdy będziesz gotowy do podjęcia próby rejsu powrotnego, zapewniam cię, że twoja łódź, która jest tutaj na wystawie, zostanie umieszczona na wodach  rzeki Hiddekel u jej ujścia, a my damy ci polecenie Jehowy”.

W ten sposób zakończył się nasz jedyny wywiad z Najwyższym Kapłanem lub Władcą kontynentu.
Dowiedzieliśmy się, że mężczyźni nie żenią się przed osiągnięciem wieku od siedemdziesięciu pięciu do stu lat, a wiek, w którym kobiety wchodzą w związek małżeński jest tylko trochę niższy, i że zarówno mężczyźni, jak i kobiety często dożywają od sześciu do ośmiu lat. sto lat, a w niektórych przypadkach znacznie starsze.
W ciągu następnego roku odwiedziliśmy wiele wiosek i miasteczek, wśród których wyróżniały się miasta Nigi, Delfi, Hectea, a mój Ojciec był wzywany nie mniej niż pół tuzina razy, aby przejrzeć mapy, które zostały wykonane z surowego materiału. szkice, które pierwotnie podał, przedstawiające podziały lądu i wody na „zewnętrznej” powierzchni Ziemi.
Pamiętam, jak usłyszałem, jak mój Ojciec zauważył, że gigantyczna rasa ludzi w krainie „Zadymionego Boga” miała prawie tak samo dokładne pojęcie o geografii „zewnętrznej” powierzchni Ziemi, jak przeciętny profesor college’u w Sztokholmie.
W naszych podróżach trafiliśmy do lasu gigantycznych drzew, niedaleko miasta Delfi. Gdyby Biblia mówiła, że ​​w Ogrodzie Eden rosły drzewa o wysokości ponad trzystu stóp i średnicy ponad trzydziestu stóp, Ingersollowie, Tom Paines i Wolterowie bez wątpienia uznaliby to stwierdzenie za mit. A jednak jest to opis kalifornijskiej sekwoi gigantea; ale te kalifornijskie olbrzymy bledną i bledną w porównaniu z leśnymi Goliatami znajdującymi się na kontynencie „wewnątrz”, gdzie jest mnóstwo potężnych drzew o wysokości od ośmiuset do tysiąca stóp i średnicy od stu do stu dwudziestu stóp; niezliczone ilości i tworzące lasy ciągnące się setki mil od morza.

Ludzie są niezwykle muzykalni i wykształcili się w niezwykłym stopniu w swoich sztukach i naukach, zwłaszcza w geometrii i astronomii. 

Ich miasta wyposażone są w ogromne Pałace Muzyki, w których nierzadko aż dwadzieścia pięć tysięcy pożądliwych głosów tej gigantycznej rasy rozbrzmiewa potężnymi chórami najbardziej wysublimowanych symfonii.
Dzieci nie powinny uczęszczać do placówek edukacyjnych przed ukończeniem dwudziestego roku życia. Potem zaczyna się ich życie szkolne i trwa przez trzydzieści lat, z których dziesięć jest jednolicie poświęconych przez obie płcie nauce muzyki.
Ich główne powołanie to architektura, rolnictwo, ogrodnictwo, hodowla ogromnych stad bydła i budowa charakterystycznych dla tego kraju środków transportu do podróżowania po lądzie i wodzie. Za pomocą jakiegoś urządzenia, którego nie potrafię wyjaśnić, utrzymują ze sobą komunię między najodleglejszymi częściami ich kraju, na prądach powietrznych.
Wszystkie budynki są wznoszone ze szczególnym uwzględnieniem wytrzymałości, trwałości, piękna i symetrii, a styl architektoniczny jest o wiele bardziej atrakcyjny dla oka niż jakikolwiek inny, jaki kiedykolwiek widziałem.
Około trzy czwarte „wewnętrznej” powierzchni Ziemi to ląd, a około jedna czwarta wody. Istnieje wiele rzek o ogromnych rozmiarach, niektóre płyną w kierunku północnym, a inne w kierunku południowym. 

Niektóre z tych rzek mają trzydzieści mil szerokości i to właśnie z tych rozległych dróg wodnych, w skrajnych północnych i południowych częściach „wewnętrznej” powierzchni Ziemi, w regionach, w których występują niskie temperatury, występują góry lodowe słodkowodne. utworzone. 

Następnie są wypychane do morza jak ogromne jęzory lodu przez nienormalne wezbrania wzburzonych wód, które dwa razy w roku zmiatają wszystko przed sobą.
Widzieliśmy niezliczone okazy ptactwa nie większe niż te spotykane w lasach Europy czy Ameryki. Powszechnie wiadomo, że w ciągu ostatnich kilku lat całe gatunki ptaków opuściły Ziemię. Pisarz w niedawnym artykule na ten temat mówi: 

„Prawie co roku następuje ostateczne wyginięcie jednego lub więcej gatunków ptaków. Spośród czternastu gatunków ptaków znalezionych sto lat temu na jednej wyspie — zachodnioindyjskiej wyspie St. Thomas — osiem należy teraz do zaginionych”.
Czy nie jest możliwe, aby te ginące gatunki ptaków zrezygnowały z bytowania na zewnątrz i znalazły schronienie w „wewnątrz świata”?
Czy to w głębi lądu, wśród gór, czy nad brzegiem morza, zaobserwowaliśmy obfite życie ptaków. Kiedy rozłożyli swoje wielkie skrzydła, niektóre ptaki wydawały się mierzyć trzydzieści stóp od czubka do czubka. Są bardzo różnorodne i mają wiele kolorów. 

Pozwolono nam wspiąć się na krawędź skały i zbadać gniazdo jaj. W gnieździe było ich pięć, z których każdy miał co najmniej dwie stopy długości i piętnaście cali średnicy.
Po około tygodniu pobytu w mieście Hectea profesor Galdea zabrał nas do zatoki, gdzie na piaszczystym brzegu widzieliśmy tysiące żółwi.

Waham się określić wielkość tych wspaniałych stworzeń. Mieli od dwudziestu pięciu do trzydziestu stóp długości, od piętnastu do dwudziestu stóp szerokości i pełnych siedmiu stóp wysokości. Kiedy jeden z nich wysunął głowę, wyglądał jak jakiś ohydny potwór morski.
Dziwne warunki „wewnątrz” sprzyjają nie tylko rozległym łąkom bujnych traw, lasom olbrzymich drzew i wszelkiego rodzaju życiu roślinnemu, ale także wspaniałemu życiu zwierząt.
Pewnego dnia zobaczyliśmy wielkie stado słoni. Musiało istnieć pięćset tych potworów o grzmotach, z ich niespokojnie falującymi pniami. 

Zrywali wielkie konary z drzew i deptali mniejsze porosty w pył jak leszczyna. Miałyby średnio ponad 100 stóp długości i od 75 do 85 wysokości.
Kiedy patrzyłem na to cudowne stado gigantycznych słoni, wydawało mi się, że znów mieszkam w bibliotece publicznej w Sztokholmie, gdzie spędziłem dużo czasu studiując cuda epoki miocenu. 

Przepełniało mnie nieme zdziwienie, a mój Ojciec oniemiał ze strachu. Trzymał mnie za ramię ochronnym uściskiem, jakby straszna krzywda nas dosięgła. Byliśmy dwoma atomami w tym wielkim lesie i na szczęście nie obserwowało nas to ogromne stado słoni, które dryfowały i oddalały się, podążając za przywódcą, podobnie jak stado owiec. Zjadali z rosnących ziół, które napotykali podczas podróży, i od czasu do czasu potrząsali firmamentem swoim głębokim rykiem.

Każdego wieczoru z lądu unosi się mglista mgła i niezmiennie pada raz na dwadzieścia cztery godziny. 

Ta wielka wilgoć oraz ożywcze światło elektryczne i ciepło prawdopodobnie odpowiadają za bujną roślinność, podczas gdy wysoko naładowane elektrycznie powietrze i równomierność warunków klimatycznych mogą mieć wiele wspólnego z gigantycznym wzrostem i długowiecznością całego życia zwierzęcego.
Miejscami płaskie doliny ciągnęły się na wiele mil w każdym kierunku. „Dymny bóg” w czystym białym świetle spojrzał spokojnie w dół. 

W naładowanym elektrycznie powietrzu było odurzenie, które wachlowało policzek tak miękko jak znikający szept. Natura śpiewała kołysankę w słabym szmerze wiatrów, których oddech był słodki i pachniał pąkami i kwiatami.
Po spędzeniu znacznie ponad roku na zwiedzaniu kilku z wielu miast „wewnątrz” świata i wielu krajów interweniujących, minęły ponad dwa lata od czasu, gdy zostaliśmy zabrani przez wielki statek wycieczkowy na rzeki, postanowiliśmy ponownie rzucić nasze fortuny na morze i starać się odzyskać „zewnętrzną” powierzchnię Ziemi.
Poinformowaliśmy o naszych życzeniach i niechętnie, ale szybko je spełniliśmy. Nasi gospodarze przekazali mojemu Ojcu na jego prośbę różne mapy przedstawiające całą „wnętrzną” powierzchnię Ziemi, jej miasta, oceany, morza, rzeki, zatoki i zatoki.

Zaoferowali również hojnie, że dadzą nam wszystkie worki bryłek złota – niektóre z nich wielkości gęsiego jaja – które chcieliśmy zabrać ze sobą w naszej małej łodzi rybackiej.
W odpowiednim czasie wróciliśmy do Jehu, gdzie spędziliśmy miesiąc na naprawie i przeglądzie naszej małej łodzi rybackiej. W końcu był w pogotowiu, ten sam statek „Naz”, który pierwotnie nas odkrył, zabrał nas na pokład i popłynął do ujścia rzeki Hiddekel.
Po tym, jak nasi olbrzymowie wystrzelili dla nas nasz mały statek, bardzo serdecznie żałowali rozstania i okazywali wielką troskę o nasze bezpieczeństwo. 

Mój ojciec przysiągł na bogów Odyna i Thora, że ​​na pewno wróci za rok lub dwa i złoży im kolejną wizytę. I tak pożegnaliśmy ich. 

Przygotowaliśmy się i podnieśliśmy żagiel, ale wiatr był słaby. Uspokoiliśmy się w ciągu godziny po tym, jak nasi gigantyczni przyjaciele opuścili nas i rozpoczęli podróż powrotną.
Wiatry nieustannie wiały na południe, to znaczy wiały od północnego otwarcia Ziemi w kierunku tego, o którym wiedzieliśmy, że jest południem, ale które, zgodnie z palcem wskazującym naszego kompasu, było dokładnie na północ.
Przez trzy dni próbowaliśmy płynąć i bić pod wiatr, ale bezskutecznie. Po czym mój Ojciec powiedział: 

„Mój synu, powrót tą samą trasą, którą przyjechaliśmy, jest niemożliwy o tej porze roku. Zastanawiam się, dlaczego wcześniej o tym nie pomyśleliśmy. 

„Jesteśmy tu prawie dwa i pół roku; dlatego jest to pora, w której słońce zaczyna świecić przy południowym otwarciu Ziemi. W kraju Spitzbergen trwa długa zimna noc.
“Co powinniśmy zrobić?” zapytałem.
„Jest tylko jedna rzecz, którą możemy zrobić” — odpowiedział mój Ojciec — „a jest nią udać się na południe”. W związku z tym obrócił statek, dał mu pełną rafę i wystartował według kompasu na północ, ale w rzeczywistości dokładnie na południe. 

Wiatr był silny i wydawało się, że uderzyliśmy w prąd, który płynął z niezwykłą szybkością w tym samym kierunku.
W ciągu zaledwie czterdziestu dni dotarliśmy do Delfi, miasta, które odwiedziliśmy w towarzystwie naszych przewodników Julesa Galdei i jego żony, niedaleko ujścia rzeki Gihon. 

Tutaj zatrzymaliśmy się na dwa dni i byliśmy bardzo gościnnie przyjmowani przez tych samych ludzi, którzy powitali nas podczas naszej poprzedniej wizyty. Złożyliśmy dodatkowe prowianty i ponownie wypłynęliśmy za igłą na północ.
Podczas naszej podróży na zewnątrz przeszliśmy przez wąski kanał, który wydawał się być akwenem oddzielającym dwa znaczne zbiorniki lądowe.

Po naszej prawej stronie była piękna plaża i postanowiliśmy zrobić rekonesans. Zarzucając kotwicę, wyszliśmy na brzeg, aby odpocząć przez jeden dzień, po czym kontynuowaliśmy niebezpieczne przedsięwzięcie. 

Rozpaliliśmy ognisko i dorzuciliśmy kilka patyków suchego drewna. Kiedy mój Ojciec szedł brzegiem, przygotowałem kuszący posiłek z zapasów, które nam zapewniliśmy.
Było łagodne, świetliste światło, o którym mój Ojciec powiedział, że pochodziło z zewnętrznego Słońca świecącego z południowego otworu Ziemi. Tej nocy spaliśmy mocno, a następnego ranka obudziliśmy się tak wypoczęci, jakbyśmy byli we własnych łóżkach w Sztokholmie.
Po śniadaniu wyruszyliśmy na odkrywczą wyprawę w głąb lądu, ale nie zaszliśmy daleko, gdy zobaczyliśmy kilka ptaków, które od razu rozpoznaliśmy jako należące do rodziny pingwinów.
Są to ptaki nieloty, ale doskonałe pływaki i ogromne rozmiary, z białą piersią, krótkimi skrzydłami, czarną głową i długimi, spiczastymi dziobami. Mają pełne dziewięć stóp wysokości. Spojrzeli na nas z niewielkim zdziwieniem i po chwili zamiast szli kołysali się w stronę wody i odpłynęli w kierunku północnym.
Wydarzenia, które miały miejsce w ciągu następnych stu lub więcej dni, nie dają opisać. Byliśmy na otwartym i bezlodowym morzu. Miesiąc, który uznaliśmy za listopad lub grudzień, i wiedzieliśmy, że tak zwany biegun południowy był zwrócony ku Słońcu. Dlatego też, wychodząc i oddalając się od wewnętrznego elektrycznego światła „Zadymionego Boga” i jego genialnego ciepła, spotkalibyśmy się ze światłem i ciepłem Słońca, świecącym przez południowe otwarcie Ziemi. Nie myliliśmy się.

Były czasy, kiedy nasz mały statek, napędzany nieprzerwanym i uporczywym wiatrem, przebijał się przez wody jak strzała. Rzeczywiście, gdybyśmy napotkali ukrytą skałę lub przeszkodę, nasze małe naczynie zostałoby zmiażdżone na rozpałkę.
W końcu zdaliśmy sobie sprawę, że atmosfera staje się zdecydowanie zimniejsza, a kilka dni później góry lodowe pojawiły się daleko po lewej stronie. Mój Ojciec argumentował i słusznie, że wiatry, które wypełniały nasze żagle, pochodziły z ciepłego klimatu „wewnątrz Ziemi”.

Pora roku z pewnością była dla nas najbardziej pomyślna, aby wyruszyć w „zewnętrzny” świat i spróbować przepędzić nasz slup rybacki przez otwarte kanały zamarzniętej strefy otaczającej regiony polarne.
Wkrótce znaleźliśmy się wśród worków z lodem i tego, jak nasz mały statek przedostał się. wąskie kanały i uniknąłem zmiażdżenia nie wiem. Kompas zachowywał się w ten sam pijacki i niewiarygodny sposób, przejeżdżając przez południową krzywiznę lub krawędź skorupy Ziemi, jak to robił podczas naszej podróży powrotnej przy północnym wejściu. Kręciło się, zanurzało i wydawało się, że jest opętane.
Pewnego dnia, gdy leniwie spoglądałem przez burtę szalupy na czystą wodę, mój Ojciec krzyknął: „Przedstawiamy łamacze!” Patrząc w górę, zobaczyłem przez unoszącą się mgłę biały obiekt, który miał kilkaset stóp wysokości, całkowicie odcinając nasz marsz. 

Natychmiast opuściliśmy żagiel i wcale nie za wcześnie. Po chwili znaleźliśmy się między dwoma monstrualnymi górami lodowymi. Każdy tłoczył się i ocierał o swoją bliźniaczą górę lodu. Byli jak dwaj bogowie wojny walczący o dominację. Byliśmy bardzo zaniepokojeni. Rzeczywiście, znajdowaliśmy się między liniami królewskiej bitwy; dźwięczny grzmot miażdżącego lodu przypominał ciągłe salwy artylerii. 

Bloki lodu większe niż dom były często podnoszone na sto stóp przez potężną siłę bocznego nacisku; drżały i kołysały się tam i z powrotem przez kilka sekund, po czym spadały z ogłuszającym rykiem i znikały w spienionych wodach. 

W ten sposób przez ponad dwie godziny trwał konkurs lodowych gigantów.
Wydawało się, że nadszedł koniec. Ciśnienie lodu było potworne i chociaż nie złapaliśmy się w niebezpiecznej części dżemu i na razie byliśmy bezpieczni, napełniało nas falowanie i rozdzieranie ton lodu, który spadał, rozpryskując się tu i ówdzie w wodniste tony. z drżącym strachem.
Wreszcie, ku naszej wielkiej radości, miażdżenie lodu ustało i w ciągu kilku godzin wielka masa powoli podzieliła się i, jak gdyby dokonał się akt Opatrzności, tuż przed nami utworzył się otwarty kanał. Czy powinniśmy zaryzykować z naszym małym statkiem to otwarcie? Jeśli presja znów by się powtórzyła, nasza mała pomyłka i my sami zostalibyśmy zmiażdżeni w nicość. Postanowiliśmy zaryzykować i odpowiednio podnieśliśmy żagiel do sprzyjającego wiatru i wkrótce wystartowaliśmy jak koń wyścigowy, pokonując rękawicę tego nieznanego wąskiego kanału otwartej wody.

Przez następne czterdzieści pięć dni nasz czas był zajęty unikaniem gór lodowych i kanałów łowieckich; w rzeczy samej, gdyby nie sprzyjał nam silny południowy wiatr i mała łódka, wątpię, czy ta historia mogłaby kiedykolwiek zostać przekazana światu.
W końcu nadszedł poranek, kiedy mój Ojciec powiedział: 

„Mój synu, myślę, że zobaczymy dom. Jesteśmy prawie przez lód. Widzieć! Przed nami otwarte wody”.
Było jednak kilka gór lodowych, które płynęły daleko na północ, w otwarte wody, wciąż przed nami po obu stronach, ciągnąc się na wiele mil. Bezpośrednio przed nami, przy kompasie, który teraz się wyprostował, na północ, było otwarte morze.
„Co za cudowna historia, którą mamy opowiedzieć mieszkańcom Sztokholmu” — kontynuował mój ojciec, podczas gdy wyraz wybaczalnego uniesienia rozjaśnił jego szczerą twarz. 

„I pomyśl o samorodkach złota schowanych w ładowni!”
Wypowiedziałem miłe słowa uwielbienia dla mojego Ojca, nie tylko za jego męstwo i wytrwałość, ale także za jego odważną śmiałość jako odkrywcy i za odbycie podróży, która teraz obiecywała pomyślny koniec. Byłem też wdzięczny, że zebrał bogactwo złota, które nosiliśmy do domu.
Gratulując sobie dobrego zaopatrzenia w żywność i wodę, które wciąż mieliśmy pod ręką, oraz niebezpieczeństw, przed którymi uciekliśmy, zaskoczyła nas przerażająca eksplozja, spowodowana rozerwaniem ogromnej góry lodu.

Był to ogłuszający ryk, jak wystrzał tysiąca armat. Płynęliśmy w tym czasie z wielką prędkością i znaleźliśmy się w pobliżu monstrualnej góry lodowej, która, jak się wydaje, była nieruchoma jak wyspa skalna. Wydawało się jednak, że góra lodowa pękła i zaczęła się rozpadać, po czym równowaga potwora, po którym płynęliśmy, została zniszczona i zaczęła opadać z nas. Mój ojciec szybko przewidział niebezpieczeństwo, zanim zdałem sobie sprawę z jego okropnych możliwości. 

Góra lodowa sięgała do wody na wiele setek stóp, a gdy się przewróciła, porcja wynurzająca się z wody chwyciła nasz statek rybacki jak dźwignia na punkcie podparcia i wyrzuciła ją w powietrze, jakby była piłka nożna.
Nasza łódź spadła z powrotem na górę lodową, która do tego czasu zmieniła stronę obok nas na szczyt. Mój ojciec wciąż był na łodzi, zaplątawszy się w takielunek, podczas gdy ja zostałem wyrzucony jakieś dwadzieścia stóp dalej.
Szybko zerwałem się na nogi i krzyknąłem do mojego Ojca, który odpowiedział: „Wszystko jest w porządku”. Właśnie wtedy uświadomiłem sobie.

Horror za horrorem! Krew zamarzła mi w żyłach. Góra lodowa wciąż była w ruchu, a jej wielki ciężar i siła przewracania się spowodowały jej chwilowe zanurzenie. 

W pełni zdałem sobie sprawę, jak ssący wir wytworzy pośród światów wody ze wszystkich stron. Wpadliby w depresję z całą swoją furią, jak wilki z białymi kłami, żądne ludzkiej ofiary.
Pamiętam, jak w tej najwyższej chwili psychicznej udręki spoglądałem na naszą łódź, która leżała na boku, i zastanawiałem się, czy może ona sama się naprawić i czy mój Ojciec może uciec. Czy to już koniec naszych zmagań i przygód? Czy to była śmierć? Wszystkie te pytania przemknęły mi przez głowę w ułamku sekundy, a chwilę później wdałem się w walkę na śmierć i życie. 

Masywny monolit lodu zatonął pod powierzchnią, a lodowate wody bulgotały wokół mnie w szaleńczym gniewie. Byłem w spodku, a woda lała się ze wszystkich stron. Jeszcze chwila i straciłem przytomność.
Kiedy częściowo odzyskałem zmysły i obudziłem się z omdlenia na wpół utopionego mężczyzny, leżałem na górze lodowej mokry, sztywny i prawie zamarznięty. 

Ale nie było ani śladu mojego Ojca ani naszej małej łodzi rybackiej. Potworna góra odzyskała równowagę i dzięki nowej równowadze uniosła głowę na jakieś pięćdziesiąt stóp nad fale. Szczyt tej lodowej wyspy był płaskowyżem o powierzchni około pół akra.
Bardzo kochałam mojego Ojca i byłam zasmucona okropnością jego śmierci. Narzekałem na los, że mnie też nie pozwolono spać z nim w głębinach oceanu. 

Wreszcie wstałem i rozejrzałem się. Niebo z fioletowymi kopułami na górze, bezbrzeżny zielony ocean pod spodem i tylko sporadycznie dostrzegalna góra lodowa! Moje serce pogrążyło się w beznadziejnej rozpaczy. 

Ostrożnie wybrałem drogę przez górę na drugą stronę, mając nadzieję, że nasz statek rybacki sam się wyprostował.
Czy odważyłem się pomyśleć, że to możliwe, że mój Ojciec nadal żył? To był tylko promyk nadziei, który zapłonął w moim sercu. Ale to oczekiwanie ogrzało moją krew w żyłach i zaczęło pędzić jak jakiś rzadki stymulant przez każde włókno mojego ciała.
Podkradłem się do urwistej strony góry lodowej i zajrzałem daleko w dół z nadzieją, wciąż z nadzieją. Potem zrobiłem krąg góry, skanując każdą stopę drogi, i tak krążyłem w kółko i w kółko. 

Jedna część mojego mózgu z pewnością stawała się maniakalna, podczas gdy druga część, jak sądzę i do dziś, była całkowicie racjonalna.
Byłem świadomy, że okrążyłem dziesiątki razy i chociaż jedna część mojej inteligencji wiedziała, że ​​nie ma śladu nadziei, to jednak jakaś dziwna, fascynująca aberracja zaczarowała mnie i zmusiła do oszukiwania się oczekiwaniem. 

Druga część mojego mózgu zdawała się mówić mi, że chociaż nie było możliwości, aby mój Ojciec żył, to jednak, jeśli przestanę odbyć okrężną pielgrzymkę, jeśli zatrzymam się na chwilę, będzie to uznanie porażki, a jeśli Robię to, czułem, że powinienem oszaleć. Tak więc godzina po godzinie chodziłem w kółko, bojąc się zatrzymać i odpocząć, ale fizycznie bezsilny, aby kontynuować znacznie dłużej. 

Oh! horror okropności! zostać wyrzuconym na tę rozległą przestrzeń wód bez jedzenia i picia, a tylko zdradziecką górę lodową jako miejsce stałego pobytu. Moje serce zamarło we mnie, a wszelkie pozory nadziei zamieniły się w czarną rozpacz.
Wtedy ręka Wybawiciela została wyciągnięta i śmiertelna cisza samotności, która szybko stała się nie do zniesienia, została nagle przerwana wystrzałem z karabinu sygnałowego. Spojrzałem w górę ze zdumieniem, gdy zobaczyłem, niecałe pół mili dalej, statek wielorybniczy zmierzający ku mnie z pełnym żaglem.
Najwyraźniej moja ciągła aktywność na górze lodowej przyciągnęła ich uwagę. Zbliżywszy się, zgasili łódź i schodząc ostrożnie na brzeg, zostałem uratowany, a nieco później uniesiony na pokład wielorybnika.
Odkryłem, że to szkocki wielorybnik „Arlington”. Wypłynęła z Dundee we wrześniu i natychmiast wyruszyła na Antarktydę w poszukiwaniu wielorybów. Kapitan, Angus MacPherson, wydawał się życzliwie usposobiony, ale w sprawach dyscypliny, jak się wkrótce dowiedziałem, miał żelazną wolę.

Kiedy próbowałem mu powiedzieć, że przybyłem z „wnętrza” Ziemi, Kapitan i Mate spojrzeli na siebie, potrząsnęli głowami i nalegali, aby umieścić mnie w koi pod ścisłą obserwacją lekarza okrętowego.
Byłem bardzo słaby z braku jedzenia i nie spałem od wielu godzin. Jednak po kilkudniowym odpoczynku pewnego ranka wstałem i ubrałem się bez pytania lekarza czy kogokolwiek innego, i powiedziałem im, że jestem tak samo zdrowy na umyśle jak wszyscy.
Kapitan posłał po mnie i ponownie wypytywał mnie, skąd przybyłem i jak zostałem sam na górze lodowej na dalekim Oceanie Antarktycznym. 

Odpowiedziałem, że właśnie przybyłem z „wnętrza” Ziemi i zacząłem mu opowiadać, jak mój Ojciec i ja weszliśmy przez Spitzbergen i wyszliśmy przez kraj Bieguna Południowego, po czym zostałem umieszczony w okowy. 

Usłyszałem potem, jak kapitan powiedział oficerowi, że jestem szalony jak marcowy zając i że muszę pozostać w zamknięciu, dopóki nie będę na tyle rozsądny, by zdać z siebie prawdę.
W końcu, po wielu błaganiach i wielu obietnicach, zostałem zwolniony z kajdan. Od czasu do czasu postanowiłem wymyślić jakąś historię, która zadowoliłaby Kapitana i nigdy więcej nie odnosić się do mojej podróży do krainy „Dymnego Boga”, przynajmniej dopóki nie będę bezpieczna wśród przyjaciół.
W ciągu dwóch tygodni pozwolono mi zająć miejsce jako jeden z marynarzy. Nieco później Kapitan poprosił mnie o wyjaśnienie. Powiedziałem mu, że moje doświadczenie było tak straszne, że bałem się swojej pamięci i błagałem go, aby pozwolił mi pozostawić pytanie bez odpowiedzi na jakiś czas w przyszłości. „Myślę, że znacznie wracasz do zdrowia”, powiedział, „ale nie jesteś jeszcze zdrowy na umyśle”. „Pozwól mi wykonać taką pracę, jaką możesz zlecić”, odpowiedziałem, „a jeśli to ci nie wynagrodzi, zapłacę ci natychmiast po dotarciu do Sztokholmu – do ostatniego grosza”. Tak więc sprawa się skończyła.

Po dotarciu w końcu do Sztokholmu, jak już wspomniałem, odkryłem, że moja dobra Matka poszła po swoją nagrodę ponad rok wcześniej. 

Opowiedziałem też, jak później zdrada krewnego sprowadziła mnie do domu wariatów, gdzie spędziłem dwadzieścia osiem lat – pozornie niekończących się lat – i jeszcze później, po uwolnieniu, jak wróciłem do życia rybaka , śledząc ją skrupulatnie przez dwadzieścia siedem lat, potem jak przybyłem do Ameryki i wreszcie do Los Angeles w Kalifornii. Ale to wszystko może być mało interesujące dla czytelnika. Rzeczywiście, wydaje mi się, że punkt kulminacyjny moich cudownych podróży i dziwnych przygód osiągnął, gdy żaglowiec Scotch zabrał mnie z góry lodowej na Oceanie Antarktycznym. [ thenewearth.org]

Wreszcie, są teraz dostępne niektóre bardzo ważne niedawne komunikaty z Wewnętrznej Ziemi (ok. 2000-7) w dwóch książkach Dianne Robbins, po pierwsze, „ Wiadomości z pustej ziemi ” od Mikosa w pustej sferze Wewnętrznej Ziemi we wnętrzu wnęki Planety, a po drugie, „ TELOS – Podziemne miasto pod górą Shasta ” od Adamy z jaskiniowego miasta-cywilizacji Telos w skorupie ziemskiej, położonego kilka mil poniżej góry Shasta w Kalifornii.
Oto kilka fragmentów powyższych książek:
VIII. „Wiadomości z pustej ziemi””autorstwa Dianne Robbins
Wprowadzenie Dianne:
Nie tylko nasza Ziemia, ale wszystkie planety są puste! Planety tworzą gorące gazy wyrzucane ze słońca na orbitę, a powłoka planet jest tworzona przez grawitację i siły odśrodkowe, a BIEGUNY POZOSTAJĄ OTWARTE i prowadzą do pustego wnętrza. Proces ten tworzy pustą sferę z Wewnętrznym Słońcem w kolorze przydymionym, która emituje miękkie i przyjemne światło słoneczne o pełnym spektrum, czyniąc wewnętrzną powierzchnię wysoce sprzyjającą wzrostowi roślinności i ludzkiemu życiu, z tylko długimi dniami i bez nocy.

ISTOTY Z PUSTEJ ZIEMI są bardzo rozwinięte duchowo i zaawansowane technologicznie i żyją w wewnętrznym jądrze naszej Pustej Ziemi. 

Te zaawansowane cywilizacje żyją w pokoju i braterstwie w centrum naszej Ziemi, które zawiera Wewnętrzne Centralne Słońce, z oceanami i górami wciąż w ich nieskazitelnym stanie.
Jama pustej ziemi jest nadal w swoim nieskazitelnym stanie, ponieważ nie chodzą ani nie budują na swojej ziemi. Nie ma budynków, centrów handlowych ani autostrad. Podróżują w pojazdach elektromagnetycznych, które lewitują kilka cali nad ziemią. 

Chodzą wzdłuż strumieni, rzek i oceanów oraz wspinają się po górach – ale to jest zakres ich kontaktu stóp z ziemią. Resztę swojej ziemi pozostawiają naturze, bo to też jest ziemia natury.
Miasto rządzące w Pustej Ziemi nazywa się Shamballa. Znajduje się w samym centrum planety i można się do niego dostać przez otwory na biegunach północnym lub południowym.

Północne i południowe światła, które widzimy na naszym niebie, są w rzeczywistości odbiciami od Wewnętrznego Centralnego Słońca naszej pustej Ziemi, które emanuje z jej pustego jądra.
Wykorzystują darmową energię do oświetlania miast, domów i tuneli. Wykorzystują kryształy w połączeniu z elektromagnetyzmem, który generuje małe słońce o pełnym spektrum światła, które działa przez pół miliona lat i daje im całą potrzebną moc.
Skorupa ziemska znajduje się około 800 mil od zewnętrznej do wewnętrznej powierzchni. Ponieważ nasza Ziemia jest pusta, a nie lita kula, środek ciężkości nie znajduje się w środku Ziemi, ale w środku jej skorupy, która znajduje się 400 mil pod powierzchnią. 

Siła grawitacji na Ziemi Wewnętrznej jest o połowę mniejsza niż na powierzchni zewnętrznej, co może być jednym z wyjaśnień większej wysokości ludzi, roślin i drzew; niektóre z ich sekwoi osiągają ponad tysiąc stóp wysokości.
Źródło ziemskiego pola magnetycznego było tajemnicą. Wewnętrzne Słońce w centrum Ziemi jest tajemniczym źródłem energii za ziemskim polem magnetycznym.
Na całej Ziemi znajdują się jaskinie wejściowe, w których mogą odbywać się interakcje. Tylko niektóre są obecnie otwarte. Nikola Tesla, genialny wynalazca technologii elektrycznej, żyje teraz wewnątrz Pustej Ziemi. 

Zaczął otrzymywać informacje w drugiej połowie XIX wieku i odkrył, że: „energia elektryczna jest wszędzie obecna w nieograniczonych ilościach i może napędzać światowe maszyny bez potrzeby używania węgla, ropy naftowej, gazu lub innych powszechnych paliw”. 

W latach 30. wejścia do tuneli i przejścia zostały zamknięte przez cywilizacje Pustej Ziemi, ponieważ „korporacje” w tamtym czasie nadużywały technologii Tesli, aby uzyskać dostęp do Wewnętrznej Ziemi. 
Dwa główne portale Pustej Ziemi znajdują się w Dziurach na Polach, które zostały zamknięte w 2000 roku, ponieważ nasze rządy detonowały Polaków, aby wysadzić otwarte wejścia do ich świata. 

Zainstalowali magnetyczne pole siłowe wokół otworów biegunowych Ziemi, aby dodatkowo zakamuflować wejścia. W ten sposób otwory są chronione przed obserwacjami z powietrza i lądu. 

Dawniej na powierzchni znajdowały się wejścia do Biblioteki Portologos. Jednym z takich wejść była Biblioteka Aleksandryjska, która została zniszczona przez pożar w 642 ne.
W środku jest więcej lądu (3/4 lądu i 1/4 wody), a ląd jest bardziej zagęszczony niż nasz. Wszystko na Pustej Ziemi jest bardzo starannie utrzymywane, aby zrównoważyć system ekologiczny wszystkich zamieszkujących ją form życia.
Na Pustej Ziemi mieszka obecnie kilka milionów Katarów/Aghartian. Na powierzchni są Katarzynie, którzy wcielili się jako ludzie. Na planecie Jowisz żyją też Katarzynie. 

Przeciętny katar ma 15 stóp wzrostu, w przypadku niektórych Mistrzów wznosi się do 23 stóp. Istnieje również 36 000 ludzi z naszej zewnętrznej powierzchni, którzy obecnie żyją wewnątrz Ziemi. W ciągu ostatnich 200 lat około 50 ludzi z powierzchni weszło do środka, aby żyć; jednak w ciągu ostatnich 20 lat tylko 8 osób poszło do środka, aby tam zamieszkać.
Biblioteka Portologos
Jestem Mikos, Strażnik zapisów Ziemi i wszystkich zapisów w waszym Układzie Słonecznym i Wszechświecie. Jestem tutaj, we wnęce Ziemi, przede wszystkim po to, by strzec historii wszelkiego życia na całym świecie. To jest nasz główny cel i cel Biblioteki Portologos.
Nasza Biblioteka jest jedyną w swoim rodzaju w naszym rozległym systemie Planet. Nasza biblioteka jest tak rozległa, że ​​zajmuje powierzchnię 456 mil kwadratowych i ma ogromne skarbce, w których znajdują się zapisy przechowywane na kryształowych slajdach, które są oglądane przez nasze kryształowe projektory. 

Nasze magazyny są rozległe, zorganizowane i podzielone na kategorie, dzięki czemu możesz łatwo zlokalizować informacje, których szukasz i pobrać je do przeglądania. Dysponujemy ogromnymi przenośnikami, które dostarczą Twoje zamówienie w ciągu kilku minut, a następnie zwrócą je z powrotem do miejsca przechowywania.
W ten sposób każda pozycja w Bibliotece jest zawsze tam, gdzie powinna być i może być łatwo odnaleziona i doskonale zachowana. Takie są nasze możliwości technologiczne. 

Czerpaliśmy bowiem z technologii Wszechświata, w którym żyjemy, i dysponujemy najbardziej zaawansowanymi metodami konserwacji, przechowywania i wyszukiwania, które mogłyby zadziwić wasze systemy biblioteczne. . .
A teraz ja i moja świta czekamy na Ciebie na progu Biblioteki Portologos, gdzie białe alabastrowe stopnie migoczą iskrami osadzonych kryształów i diamentów, prowadząc do wielkich sal naszej Biblioteki, znajdujących się w rozległym wnętrzu Ziemi.
Dziś zabierzemy Cię na wycieczkę po naszych salach i pokażemy, jak będzie wyglądać prawdziwa biblioteka w Twojej przyszłości. Twoje przyszłe biblioteki będą wyglądać jak nasze, ponieważ nasz model będzie replikowany przez wszystkie biblioteki. Zaczniemy od terenów zewnętrznych, ponieważ są też tereny wewnętrzne. Teren zewnętrzny jest bujny z trawami, kwiatami, krzewami i drzewami; a pośrodku znajdują się okrągłe polany z miękkimi ławkami i leżakami, którym towarzyszą małe, okrągłe, wysokie stoliki, na których można ustawić swoje wyposażenie.

W tych obudowach znajdują się małe źródła wodospadów i fontann, ponieważ nasza woda jest żywa i jest w stanie pełnej świadomości, która śpiewa. 

Tak, nasza woda śpiewa, a kiedy leżysz w naszym odosobnionym pomieszczeniu, jesteś śpiewany przez wodę życia, która tryska z naszych źródeł melodiami głębokiej miłości, która harmonizuje i równoważy wszystkie komórki w twoim ciele. Wychodząc z tego stanu głębokiego spokoju i harmonii, od czasu do czasu siedzimy i odpoczywamy podczas naszego dnia pracy.
A teraz wchodzimy do Biblioteki Portologos i wchodzimy po kryształowych schodach, gdzie drzwi otwierają się na Wszechświat. Tak, Biblioteka jest wielowymiarowa! 

Kiedy wchodzisz, widzisz unoszącą się wokół siebie Galaktykę Mlecznej Drogi i możesz spojrzeć w niebiosa, które obejmują cały nasz Wszechświat. Widzisz Gwiazdy i Słońca oraz inne Układy Słoneczne krążące wokół naszego Centralnego Słońca; i czujesz się częścią „Wszystko, co jest”, tak jak w rzeczywistości jesteś….
Wszędzie widzisz ludzi – spacerujących, rozmawiających, uczących się, siedzących, leżących, marzących i po prostu pławiących się w wibracjach pokoju. Wszędzie są kwiaty o wielkiej energii, fontanny i kałuże wody wylewające chóry pieśni. Rozglądasz się i widzisz zaciszne wnęki rozsiane po rozległych korytarzach, z najbardziej ergonomicznymi krzesłami, które zachęcają do leżenia na nich. 

Znajdujesz jedno wezwanie do siebie, siadasz i doświadczasz połączenia z tym krzesłem, które dostraja cię do jego wibracji, dzięki czemu jesteś połączony z główną ramą wewnętrznego komputera w bibliotece.
Jesteś, że tak powiem, „podłączony” przewodami bezprzewodowymi i w pełni połączony z systemem operacyjnym, którym operujesz swoimi myślami i uczuciami, i który zabierze Cię wszędzie, gdzie „chcesz” się udać w naszej Galaktyce. Nawigujesz swoim umysłem, używając swoich myśli jako kompasu kierunkowego dla współrzędnych szerokości i długości geograficznej. 

I jest tak naturalny, że zachwycasz się jego prostotą i naturalnością. I podróżujesz w świadomości i odkrywasz naszą Galaktykę i Wszechświat „z pierwszej ręki” i po raz pierwszy w swoim w pełni świadomym stanie Ludzkim.
Jest to kolejny aspekt tego, co nasza biblioteka oferuje swoim odwiedzającym, wraz z kryształowymi slajdami całej zapisanej historii całego naszego Wszechświata. I jesteś tutaj dzięki częstotliwości wibracji naszych słów, kiedy je czytasz i wyobrażasz sobie widoki w swojej „wyobraźni”. Serdecznie witamy i zapraszamy w każdej chwili. Po prostu zadzwoń do nas, aby wejść, ponieważ nasz telefon zawsze wychodzi do Ciebie. Nazywam się Mikos i jestem tutaj, aby poprowadzić Cię osobiście po naszej Bibliotece za każdym razem, gdy zadzwonisz. Nie potrzebujesz „karty bibliotecznej”, ponieważ twoja identyfikacja jest wpisana w DNA twoich komórek. Czekamy na Twoją wizytę.

Nasze oceany i plaże – nasza woda żyje świadomością
Dzień dobry. To Mikos woła do ciebie z brzegu oceanu w Hollow Earth, gdzie spaceruję po plaży, obserwując fale obmywające piasek. Nasze oceany są duże, ba, ogromne w porównaniu z waszymi, z falami większymi i silniejszymi. 

Oceany płyną szybko wokół naszego wewnętrznego globu, a przypływy i odpływy wpływają na zewnętrzny Księżyc Ziemi, podobnie jak przypływy. Magnetyczne przyciąganie Księżyca jest bowiem odczuwalne również wewnątrz Ziemi.
Wszyscy spędzamy dużo czasu na plażach, spacerując po piasku wzdłuż brzegu i pływając w czystej, przejrzystej wodzie oceanu. Woda w naszych oceanach i rzekach składa się z żywej świadomości i to właśnie nasza świadomość wody utrzymuje nas młodymi na zawsze.
Nasze linie brzegowe są wypełnione najczystszym piaskiem, białym kolorem, miękkimi i krystalicznie czystymi najdelikatniejszymi cząsteczkami, po których kiedykolwiek nadepnęłaś. 

Spacer po naszych piaszczystych plażach jest jak najlepszy możliwy masaż stóp. I właśnie w tym celu chodzimy po naszych plażach, ponieważ jego masaż jednocześnie koi nasze stopy i umysł.
Fale naszego oceanu obmywają nasze wybrzeża najczystszą i najczystszą wodą, jaką kiedykolwiek widziałeś lub próbowałeś. A temperatura jest zawsze idealna dla naszych ciał. 

Nie za ciepło i nie za zimno. Wchodzimy do naszych oceanów, gdzie jest płytko, i pływamy na duże odległości, nigdy się nie męcząc ani nie marznąc. 

Nikt tu nigdy nie tonie. To jest niesłychane i niewyobrażalne. Wszyscy świetnie pływamy, a nasze oceany i jeziora wspierają nas, dzięki czemu pozostajemy na powierzchni wody.
Nasza woda ma świadomość i rozmawia z nami, gdy jesteśmy w niej zanurzeni. Tak, nasza woda mówi. Kiedy pływamy, nasza woda staje się częścią naszego ciała, a my jesteśmy jednym ciałem, jednym oceanem, płynącym z prądami i przez fale. 

Całkowicie łączymy się ze świadomością wody, a nasze pływanie jest podróżą w samej świadomości.
To o wiele więcej niż to, czego doświadczasz w swoich powierzchniowych jeziorach i oceanach, gdzie świadomość twojej wody stała się tak zagęszczona i zanieczyszczona, że ​​straciła swój głos, witalność i siłę życiową. Słabo woła do ciebie, ale ty tego nie słyszysz. 

Woła do ciebie o pomoc. Woła do ciebie, aby przestać go zanieczyszczać, przestać bombardować go falami dźwiękowymi ELF, powstrzymać statki wielorybnicze i podwodne eksperymenty, wycieki ropy, okręty podwodne i statki wycieczkowe przed zniszczeniem i zatruciem jego siły życiowej. Ale niestety, spoczywa na głuchych uszach.
Oceany Wewnętrznej Ziemi zawierają całe życie z górnych oceanów i nie tylko. Nasze oceany tętnią życiem, a wszystkie formy morskie żyją ze sobą w harmonii.
Wszyscy są na diecie wegetariańskiej i nie polują na innych. Wszyscy żyją w harmonii. Całe życie morskie jest bardzo rozwinięte w porównaniu z życiem na powierzchni oceanów. Wszyscy są przyzwyczajeni do spokoju i bezpieczeństwa naszych wód i wszyscy są dla nas dostępni. Wszyscy komunikujemy się bezpośrednio z waleniami i rybami, żyjemy wspólnie i w pokoju.
Ponieważ wszyscy jesteśmy na diecie wegetariańskiej, nie polujemy na wieloryby, nie łowimy ryb ani nie uprawiamy krewetek. Dlatego Matka Natura może swobodnie ewoluować w naszych oceanach, a nasze oceany są sanktuariami wszelkiego życia oceanicznego. 

Po prostu dzwonimy do każdego, z kim chcemy porozmawiać, a oni płyną do naszych brzegów i rozmawiają z nami. Wydawałoby się to naprawdę magiczne, ale dla nas to powszechne. Pamiętaj, że wszyscy na pustej Ziemi wiemy, że jesteśmy JEDNYM….
Na naszych obszarach lądowych nasze pola zbóż mienią się i kwitną i są doskonale dotykane przez „Słońce” i deszcz, aby wytwarzać najbardziej soczyste zboże, które są tak przyjemne dla naszego podniebienia i tak orzeźwiające dla naszego ciała. 

Nasz pokarm pulsuje siłą życia, a zjedzony przez nas przenosi siłę życiową do naszych komórek, co skutkuje doskonałym zdrowiem i długowiecznością.
To jest sekret życia; to ukryta fontanna młodości, której wszyscy szukaliście na swojej powierzchni. 

Znajduje się w samej Ziemi, tylko czeka, aby dać ci swoją Siłę Życiową, jeśli tylko będziesz przestrzegać praw Natury dotyczących sadzenia i zbierania plonów, używając tylko samej Natury do kierowania procesem i nadzorowania wzrostu. 

Dzięki współpracy z wielkimi siłami Natury nie musisz niczego dodawać do gleby, a zbiory są zawsze wspaniałe pod względem wielkości, składników odżywczych i smaku.
Adama z Telos opowiada o swoich doświadczeniach związanych z odwiedzaniem oceanów i gór w jamie Wewnętrznej Ziemi
Wnętrze Ziemi jest lustrzanym odbiciem podłoża powierzchniowego. Wewnątrz Ziemi wszystko jest w odwrotnej kolejności. Pasma górskie są wprost proporcjonalne do wymiarów zagłębienia Ziemi i górują nad krajobrazem. Oceany są większe niż życie i płyną spokojnie i szybko wokół wnętrza globu. Powietrze jest rześkie i czyste, a piasek biały. Centralne Słońce jest ciemniejsze niż słońce na zewnątrz i odbija Światło z Niebios.

Wszystkie miasta są położone w bujnych lasach, przepełnionych kwiatami i ogromnymi drzewami. Wokół wszystkich konstrukcji stworzonych przez człowieka jest zielony wzrost. Wszystko jest w nieustannym rozkwicie i rozkwicie. To kraina cudów i piękna.
Całość w idealnej proporcji do wielkości obwodu wnętrza. Wszystko jest większe niż życie – nawet wielkie istoty zamieszkujące wnętrze są większe niż śmiertelnicy na zewnątrz. Wszystko jest pięknem i wszystko jest w niebiańskim stanie błogości.
Po prostu wyobraź sobie wewnętrzne fundamenty odzwierciedlające zewnętrzne fundamenty; z wyższymi pasmami górskimi, z szybszymi prądami oceanicznymi i niezrównaną bujną zielenią. Nie musisz wyobrażać sobie zmiany konturu terenu. Wciąż jest w swoim nieskazitelnym pięknie i odzwierciedla dawne życie na powierzchni. Dokładna lokalizacja pasm górskich i oceanów nie jest obecnie konieczna. Trzeba wiedzieć, że ten Wewnętrzny Świat istnieje i współistnieje z powierzchnią, w pokojowych i sprzecznych warunkach….

Pusta Ziemia to raj, z wysokimi, pełnymi wdzięku górami wystającymi w „niebo”; i duże, czyste, czyste jeziora i oceany, które obfitują w życie. Dieta na Pustej Ziemi jest ściśle wegetariańska, a ludzie są zdrowi, silni i silni. Oni również izolowali się od populacji na powierzchni, chociaż swobodnie przylatują i opuszczają Ziemię, korzystając ze statku kosmicznego, który jest tam trzymany w Porcie Kosmicznym we wnętrzu Ziemi. Więc chociaż są wewnątrz Ziemi, mają wolność i zdrowie, obfitość i pokój – wszystkie niezbędne składniki życia, o które wołaliście na powierzchni.

Między podziemnymi miastami a Pustą Ziemią można swobodnie podróżować przez tunele, korzystając z naszych pociągów elektromagnetycznych, które mogą nas zabrać z jednej części Ziemi do drugiej w ułamku czasu, jaki zabiera nas na powierzchnię. Nasz transport jest szybki i sprawny oraz nie spala paliw. Dlatego pod ziemią nie ma zanieczyszczeń.
Żyjemy w Cavern Homes, z których możemy patrzeć na nasz zielony świat na zewnątrz
Mikos: Teraz, gdy jesteś już trochę zaznajomiony z Pustą Ziemią, możemy „zagłębić się” w twoją wiarygodność i wprowadzić kolejny czynnik naszych podziemnej organizacji życia.
Pod ziemią nie żyjemy na otwartej przestrzeni tak jak wy na powierzchni. Nasza jama pustej Ziemi jest nieskazitelna, ponieważ nie stąpamy po jej wewnętrznej powierzchni ani nie budujemy na niej. 

Nie mamy centrów handlowych, rozległych autostrad ani wysokich budynków. Żyjemy w jaskiniach, z otworami skierowanymi na zewnątrz w kierunku otwartych, szerokich przestrzeni wnęki Hollowa wewnątrz Ziemi. Jasne, podróżujemy wewnątrz wnęki w naszych pojazdach elektromagnetycznych, które lewitują kilka cali nad ziemią, nigdy nie dotykając ziemi. 

Idziemy cicho po ziemnych ścieżkach i biegamy wzdłuż strumieni, rzek i oceanów oraz wspinamy się na wysokie góry. Ale to jest zakres naszego kontaktu stóp z terenem. Resztę pozostawiamy dewom i żywiołakom natury, ponieważ jest to również ich ziemia.
Cała nasza aktywność życiowa odbywa się w naszych wewnętrznych jaskiniach, które są rozległe, szerokie i wysokie i składają się z krystalicznych skał i kamieni szlachetnych oraz kryształowych łuków promieniujących w pełnym spektrum kolorowymi tęczami migoczącego światła do naszej jaskiniowej atmosfery. Nasze ściany wyłożone są naturalnymi tęczowymi wodospadami, nawilżającymi powietrze żywiołowością i śpiewem spływającej kaskadą wody. Tak, nasza woda „śpiewa” – a jej chór doprowadza komórki naszego ciała do harmonii, dzięki czemu nasze ciała zawsze wibrują z wodą i krystalicznym otoczeniem, które zapewniają nam energię i energię przez cały dzień. Potrzebujemy mało snu, ponieważ nasze komórki są zawsze dostrojone i w harmonii z naturalnym rytmem samej Matki Ziemi.

Kiedy jesteś nastrojony jak kamerton, wtedy nosisz w sobie pełną siłę życiową naszej Matki, a twoja bateria nigdy się nie wyczerpuje. W związku z tym nie ma potrzeby długich godzin snu, takich jak ich doświadczasz. 

Jesteś wyczerpany i wyczerpany po dniu spędzonym w „sweatshopach”, ale pod koniec naszych dni zawsze jesteśmy tak samo energiczni, jak wtedy, gdy je zaczynamy. Żyjemy „w” i „z” Ziemią, a ty żyjesz „na zewnątrz” i „oddzielasz się” od niej. Jesteś więc „odcięty”, podczas gdy my jesteśmy „częścią” jej. To jest wielka różnica.
Wasza Duchowa Hierarchia przygotowuje dla was mieszkania wewnątrz tych ogromnych, niezamieszkanych jaskiń we wnętrzu Ziemi, a kiedy nadejdą zewnętrzne „zmiany na Ziemi”, wielu z was zostanie przeniesionych do nich masowo, aby kontynuować obecną inkarnację na Ziemi, a nie „na ” jej. Spotkasz „całkowicie” nowy sposób życia, który jest zdrowy, bogaty i doskonały pod każdym względem. Poszerzy twoją świadomość i poszerzy horyzont, a twój horyzont będzie horyzontem wewnętrznym, szerszym niż wtedy, gdy spacerujesz na powierzchni. Całkowicie nowy horyzont czeka na Ciebie.

Wydarzenia zaczną się teraz toczyć szybko, ponieważ czas przyspiesza jeszcze szybciej, gdy światowa karma się rozgrywa. Po prostu jedź z prądem i wiedz, że jesteś bezpieczny, gdziekolwiek jesteś. 

Wszyscy jesteście kierowani i prowadzeni od wewnątrz i wszyscy jesteście zaopatrzeni. To, czego jesteś świadkiem za pośrednictwem mediów, jest tylko „sztuką”, dramatem, w który chcą, abyś wierzył, że jest prawdziwy, tylko dlatego, że aktorzy są prawdziwi. Ale aktorzy po prostu „odgrywają swoją rolę” w światowym dramacie, a to jest największy „hit” nowego tysiąclecia, grający wszędzie na ekranach telewizorów i kin. Po prostu wyłącz gałkę, wejdź w siebie, poczuj i skoncentruj się na pokoju na świecie. Pokój to prawdziwy film i jedyna „rolka” do obejrzenia.

Wkrótce nas zobaczysz, a niedługo i Ty będziesz żyć idealnie dopasowany do Twojego nowego stylu życia.
[Wiadomości z pustej ziemi” – Channeled, opublikowane i dystrybuowane przez: Dianne Robbins – Box 825, Weed, CA 96094 USA. E-mail: [email protected] ]
IX. TELOS – Podziemne miasto pod górą Shastaautorstwa Dianne Robbins
Pozdrowienia z Telos! JAM JEST ADAMA, Wniebowstąpiony Mistrz i Najwyższy Kapłan Telos, podziemnego miasta pod górą Shasta w Kalifornii. Dyktuję to przesłanie z mojego domu pod ziemią, gdzie ponad milion z nas żyje w wiecznym pokoju i dobrobycie. Jesteśmy ludźmi i fizycznymi tak jak wy, z wyjątkiem faktu, że nasza zbiorowa świadomość zawiera myśli o nieśmiertelności i doskonałym zdrowiu. Dlatego w jednym ciele możemy żyć setki, a nawet tysiące lat. Ja sam jestem w tym samym ciele od ponad 600 lat.

Przybyliśmy tu ponad 12 000 lat temu, zanim wybuchła termiczna wojna nuklearna, która zniszczyła powierzchnię Ziemi. Stawiliśmy czoła takim trudnościom i nieszczęściom na powierzchni, że postanowiliśmy kontynuować naszą ewolucję pod ziemią. 

Zaapelowaliśmy do Duchowej Hierarchii Planety o pozwolenie na wyremontowanie istniejącej już jaskini wewnątrz Góry Shasta i przygotowanie jej na czas, kiedy będziemy musieli ewakuować nasze domy naziemne.
Kiedy wojna miała się rozpocząć, Duchowa Hierarchia ostrzegła nas, abyśmy rozpoczęli ewakuację do tej podziemnej jaskini, przechodząc przez rozległy system tuneli, który jest rozsiany po całej planecie. 

Mieliśmy nadzieję ocalić wszystkich naszych lemuryjskich ludzi, ale na ocalenie było tylko 25 tysięcy dusz. Reszta naszej Rasy zginęła w wybuchu.
Przez ostatnie 12 000 lat byliśmy w stanie szybko ewoluować w świadomości dzięki naszej izolacji od grasujących band istot pozaziemskich i innych wrogich ras, które żerują na powierzchniowej populacji. Populacja na powierzchni doświadcza wielkich skoków świadomości, przygotowując się do ruchu ludzkości przez Pas Fotonowy. Z tego powodu zaczęliśmy kontaktować się z mieszkańcami powierzchni, aby ogłosić nasze istnienie. Aby Ziemia i Ludzkość nadal wznosiły się w świadomości, cała planeta musi być zjednoczona i połączona w JEDNO Światło od dołu i JEDNO Światło z góry.

Z tego powodu kontaktujemy się z wami, aby uświadomić wam nasze podziemne istnienie, abyście mogli zwrócić uwagę naszych współbraci i sióstr na powierzchni na fakt naszego istnienia.
Nasza księga przekazów channelingowych jest napisana do Ludzkości w nadziei, że rozpoznają nas i przyjmą nas, kiedy wyjdziemy z naszych domów pod ziemią i połączymy się z nimi na powierzchni, w niezbyt odległej przyszłości. 

Będziemy ci wdzięczni za rolę, jaką odgrywasz w pomaganiu nam w przekazywaniu rzeczywistości naszej egzystencji. Dziękujemy. W imię Jedynego Stwórcy Wszystkich JESTEM ADAMĄ
P: Jak wyglądają twoje dni?
Siedzimy tutaj, pod drzewem, w bujności naszego otoczenia. Jestem tutaj, Adama. Mikos jest oczywiście na pustej ziemi. Więc chcesz zacząć?
Dzisiaj porozmawiamy o sobie i o tym, jak błogosławieni jesteśmy wszyscy, że możemy pozostać na Ziemi. 

Chociaż myślisz, że nasze życie jest łatwe, co z pewnością jest, mamy wiele obowiązków i wiele obowiązków do wykonania każdego dnia, z których najważniejszym jest połączenie się z naszym Wyższym Ja w celu uzyskania wskazówek na ten dzień. 

Dokładnie planujemy nasze dni, abyśmy mogli wypełnić swoje obowiązki i mieć jeszcze czas na relaks i zabawę.
Nasze dni są wypełnione śmiechem, bez względu na to, co robimy, i zawsze otaczają nas rodzina i przyjaciele. Jak już powiedzieliśmy, nie ma tu obcych. 

Rozumiemy pojęcie jedności i praktykujemy je we wszystkim, co robimy. Na przykład, kiedy wykonujemy naszą pracę w jakimkolwiek obszarze, polegamy na sobie nawzajem i pomagamy sobie nawzajem, pracując zgodnie, aby wykonać zadanie i wykonać je doskonale. Nie pomijamy szczegółów, aby szybciej skończyć, jak robią to niektórzy ludzie na powierzchni, ponieważ zainwestowaliśmy całe życie w wynik. Wiemy, jak ważne jest robienie wszystkiego dobrze, ponieważ wszyscy zależymy od jakości tego, co produkujemy.

Nic tutaj nie psuje się ani nie staje się przestarzałe, jak to ma miejsce na ziemi, więc nie musimy ciągle wymieniać rzeczy. 

Dlatego mamy tu tak dużo wolnego czasu, bo nie musimy ciągle odtwarzać tych samych rzeczy, bo nic się nie psuje. Prawie wszystko trwa setki, jeśli nie tysiące lat.
To również tłumaczy, że nie mamy żadnych składowisk w Telos, ponieważ nie powstają tam żadne odpady. Wszystkie nasze produkty uboczne są poddawane recyklingowi i ponownie wykorzystywane, a jeśli pozostaną jakieś składniki, których nie możemy wykorzystać, po prostu je dematerializujemy. Voila, i już ich nie ma! W ten sposób zwalniamy całą naszą przestrzeń lądową na przestrzeń życiową oraz parki i strumienie.
I oczywiście nie mamy dróg, tylko ścieżki, po których można chodzić, i nasze pojazdy, które lewitują i zabierają nas tam, gdzie im nakierujemy. Latamy umysłami, używając myśli jako kompasu kierunkowego. 

Nasze pojazdy są małe do podróżowania po centrum miasta, po prostu rozmawiamy z nimi i mówimy im, gdzie jest nasz cel, i trzymamy tę myśl i wizję, dopóki tam nie dotrzemy.
To wszystko jest bardzo proste, jak kiedyś zobaczysz. Nasze miasto to fajne miejsce, w którym zawsze odbywa się wiele zajęć. Są sztuki, musicale i wszystko, o czym możesz pomyśleć, z wyjątkiem sportów wyczynowych. Nie konkurujemy tutaj; współpracujemy tylko w naszej lekkiej atletyce i dobrze się bawimy. Nie robi się nic, aby „wygrać”, tylko po to, by w pełni cieszyć się.
Nasz las jest bogaty w tlen i codziennie spacerujemy po lesie, aby się odmłodzić, tak jak ty na powierzchni. Nasz styl życia nie różni się aż tak bardzo, poza tym, że nasz jest wolny od stresu i zmartwień oraz przepełniony radością. To pomaga rozliczyć nasze długie życie. Stres bowiem powoduje rozpad komórek, a depresja przyspiesza ten proces. Nawet w dzisiejszych książkach o uzdrowieniach mówią o znaczeniu śmiechu i radości w walce z chorobami i dłuższym życiu. Więc nasze życie nie różni się zbytnio od waszego; właśnie nauczyliśmy się, jak żyć nimi w pełni, bez przeszkód.

A teraz Mikos jest tutaj. Pozdrowienia z miasta Kataria, gdzie jest mój dom. Mieszkam w małej wnęce położonej na niewielkim wzgórzu otoczonym bujną roślinnością, kwiatami, krzewami i wysokimi drzewami. 

Właściwie wszystko tutaj jest wysokie, łącznie z ramami naszego ciała, które dla większości populacji osiągają 15 stóp wysokości. Telosianie mają średnio 7 stóp, a Adama ma 7 stóp i 2 cale wzrostu. Ja sam mam nieco ponad 15 stóp wzrostu, czyli mniej więcej połowę wysokości twoich drzew na powierzchni.
Wszyscy mieliśmy być wysocy, nawet ludzie z powierzchni mieli kiedyś średnio 15 stóp wzrostu, gdy firmament chronił powierzchnię przed promieniowaniem słonecznym. Twoje Słońce teraz się zmienia i staje się magnetyczne. 

To zatrzyma spadek twojego wzrostu, a z czasem znów zaczniesz rosnąć. Zauważysz, jak wielu z twojej młodości jest wyższych niż twoje pokolenie. Chcieliśmy tylko trochę wyjaśnić ten temat.
Produkcja i konsumpcja żywności
W Telos priorytetem jest produkcja żywności. Wszyscy jesteśmy przeszkoleni w uprawie i produkcji żywności. Mamy bardzo zróżnicowaną dietę, jemy tylko te pokarmy, które zawierają w sobie siłę życiową. 

Dlatego jemy tylko warzywa, zboża, owoce i orzechy. Wszelkie mięso jest zakazane. Na powierzchni nadal jesz martwe pokarmy – pokarmy, które nie niosą już siły życiowej.
Wszyscy w Telos pracują w hydroponicznych ogrodach, uprawiając naszą żywność. Wszyscy na zmianę rozwijamy i eksperymentujemy z naszymi uprawami. Gdy żywność wyrośnie, trafia do naszego centrum dystrybucyjnego, gdzie wszyscy przyjeżdżają po swoje zapasy.
Nie zamrażamy żywności tak jak wy na powierzchni. Cała nasza żywność jest spożywana na świeżo, ponieważ w ten sposób konsumowane są wszystkie składniki odżywcze.

Każdego dnia ludzie odbierają jedzenie na dany dzień. Łatwiej jest nam „zakupy” każdego dnia na nasze jedzenie. Ponieważ nasz dzień pracy trwa tylko cztery godziny, mamy znacznie więcej czasu na dbanie o nasze odżywianie i zdrowie.
Mamy czas na gotowanie pożywnych potraw, czas na ćwiczenia i czas na oddawanie się naszej kreatywności. To wolniejsze tempo ma wiele zalet. Nie odczuwamy presji i stresu jak ty na powierzchni. Wszystko, co robimy, to harmonia i pokój. Nasze życie jest spokojne i zgodne ze Stwórcą.
Wszystko, co wykorzystujemy w produkcji do spożycia, jest ponownie wykorzystywane. Nie mamy składowisk odpadów, tak jak Ty na powierzchni, ponieważ wszystko, czego używamy, jest wielokrotnie poddawane recyklingowi. 

To jest zaleta posiadania zaawansowanych technologii. Wszystko, czego używamy, wykorzystujemy ponownie. Nic się bowiem nie marnuje ani nie produkuje w nadmiarze. Wszystko jest w zgodzie z naturą, a wszystko, co robimy, wspiera naturę.
Natura w swej chwale i obfitości niesie ogromne ilości pożywienia. Pozostawiona w spokoju natura wytwarza obfitość. Żyjemy więc blisko natury i podążamy za jej rytmami i cyklami w łańcuchu pokarmowym.
Przede wszystkim wszyscy jesteśmy godnymi zaufania i odpowiedzialnymi pracownikami. Cenimy Ziemię, a cała nasza produkcja żywności odbywa się z szacunkiem i szacunkiem dla zasobów Ziemi. Nie używamy papieru ani tworzyw sztucznych, ani nie pakujemy żywności w żaden sposób. Nasza żywność jest produkowana, a następnie dostarczana bezpośrednio do naszych centrów dystrybucyjnych. W ten sposób wszystko, czego używamy, można natychmiast wymienić. Wszystko to jest skomputeryzowane przez główny komputer spożywczy, który uwzględnia wszystkie nasze wymagania żywieniowe. Oczywiście wszystko to jest prowadzone i kierowane przez naszych ludzi, którzy na zmianę na zmianę w różnych obszarach „pracy domowej”.

Cała nasza żywność jest przez nas uprawiana i produkowana. Jest czysty i wolny od chemikaliów i zanieczyszczeń. Uprawiamy organiczne ogrodnictwo, ponieważ jest to jedyny sposób na przetrwanie i zachowanie pełnej świadomości. 

Używamy pojemników do przechowywania naszej żywności, a te pojemniki są używane wielokrotnie. Nigdy niczego nie wyrzucamy, ani nigdy nie zakopujemy niczego w naszej ziemi; bo Ziemia też żyje, a my ją szanujemy i chronimy.
Tak więc nasz sposób produkcji i dystrybucji żywności znacznie różni się od Twojego, ponieważ dysponujemy technologią, która znacznie przewyższa Twoją. Rozwijamy się na naszym stylu życia i zapraszamy Cię do przyłączenia się do nas przy naszym stole, kiedy nas tu odwiedzasz. 

Dzielimy się bowiem z wami naszą ucztą życia, a wy zachwycicie się jej prostotą i smakiem. Witamy was wszystkich w Telos, gdzie będziemy bawić i pokazać cuda życia w wyższym stanie świadomości.
P: Czy jesz tylko żywe jedzenie z Siłą Życia, czy też używasz ciepła do gotowania?
Nasze jedzenie jest przygotowywane bardzo delikatnie, jest „żywe” i świeżo zebrane. Spożywamy głównie owoce i warzywa oraz zboża, a także nasze produkty sojowe, które fermentujemy na świeżym powietrzu. Niektóre z naszych potraw „gotujemy”, ale nasz rodzaj „gotowania” znacznie różni się od twojego, ponieważ nie używamy elektryczności, mikrofal, patelni, piekarników ani ognia. Stosujemy technologię, która wtłacza ciepło do żywności, powodując jej jedynie podgrzanie bez jakiejkolwiek zmiany struktury molekularnej. Mamy technologię, która ogrzewa, nie szkodząc Siły Życiowej. Ale większość naszych pokarmów jemy w temperaturze pokojowej i jesteśmy przyzwyczajeni do jedzenia pokarmów w tej temperaturze.

Ponieważ w Telos i na pustej Ziemi zawsze jest ciepło, nie mamy ochoty na ciepłe potrawy. Preferujemy świeże potrawy, które właśnie zostały zebrane i przygotowane w różnych sałatkach. Nie robimy tu żadnych wypieków, przynajmniej nie takich, jakie robi się na powierzchni.

Tak, mamy „pieczone” produkty, ale są one „pieczone” w inny sposób, podobnie jak suszarki do żywności, których używasz do suszenia chipsów bananowych. W ten sposób możemy zrobić pyszne ciasta, które nadal zachowują swoją siłę życiową i zachowują nienaruszone enzymy.
Rozumiemy, że w chłodniejszych rejonach Ziemi ludzie potrzebują rozgrzewających pokarmów, nie tylko ze względu na temperaturę ciała, ale także ze względu na efekt pocieszenia. I tak, Siła Życia jest niszczona przez ciepło elektryczne. 

To kolejny powód, dla którego długość życia jest tak krótka, a poziom energii tak niski w porównaniu z naszym. Dzieje się tak, ponieważ sposób, w jaki przygotowujesz jedzenie, okrada cię z jego siły życiowej, dawcy życia. Jest to siła, która daje ci życie, która daje mu energię potrzebną do utrzymania cię w każdym fizycznym klimacie i sytuacji.
Jednak w ciągu tysiącleci, gdy klimat w wielu miejscach na powierzchni zmienił się z umiarkowanego na zimny, nawyki żywieniowe i styl życia ludzi zmieniły się, aby dostosować się do tych chłodniejszych klimatów, a tym samym długość życia ludzi zmniejszyła się z setek lat do zaledwie 70-80 lat.
Istnieje bardzo wyraźny związek między ilością siły życiowej w pożywieniu, wytrzymałością ciała i długością życia ciała. To Siła Życia utrzymuje nas przy życiu, a im więcej mamy Siły Życia, tym bardziej jesteśmy „żywi” i czujemy się żywsi. Dziękujemy za to pytanie. Jestem Adamą.
P: Jaka jest różnica między twoimi drzewami a twoimi roślinami?
Jestem Mikos. Dziękujemy za Twoje pytanie. Tutaj, na Pustej Ziemi, nie rozróżniamy naszych drzew, roślin i warzyw, ponieważ wszystkie one są żywymi istotami, z których każda posiada własną świadomość niosącą Siłę Życia. 

Jednak rośliny i warzywa oddają się nam swobodnie do spożycia, o ile pozostawiamy roślinę nienaruszoną i jemy tylko jej owoce, aby mogła się rozmnażać i rozmnażać rok po roku.
Nie wyciągamy rośliny po zebraniu jej owoców, jak to się robi na powierzchni. Widzisz, mamy jeden długi, nieprzerwany sezon wegetacyjny, który trwa wiecznie – nie tak, jak na powierzchni z twoimi porami roku. 

Wraz z porami roku, gdy rośliny i warzywa wyprodukują swoje plony, są one wyrzucane, a ich nasiona przesadzane w następnym sezonie wegetacyjnym. Nie robimy tego w Pustej Ziemi. 

Pozwalamy roślinom rządzić się sobą i rozmnażać tak często, jak chcą, bez naszej ingerencji. Sama Matka Ziemia jest dyrektorem i kieruje ich cyklem wzrostu.
Nasze rośliny oddają się nam swobodnie, pozwalając nam jeść owoce swoich zbiorów, ponieważ nigdy nie usuwamy ani nie zabijamy rośliny, na której rosną owoce lub warzywa. Ponieważ żyją w świadomości i zawierają nienaruszoną swoją Siłę Życiową, konsumujemy Siłę Życiową rośliny i ona kontynuuje w nas swoje istnienie. W efekcie żyje.
Tak samo jest z drzewami. Zjadamy ich owoce, ale nigdy nie ścinamy drzew. Nasze drzewa są ogromne i wspaniałe, rozmnażają się cyklicznie, dając nam najliczniejsze, soczyste owoce. Tak więc nasze drzewa żyją dalej, a my żyjemy, jedząc z nich owoce i warzywa, nie przeszkadzając im w najmniejszym stopniu. 

Używamy płodozmianu, który zachowuje minerały, witaminy i enzymy, które trafiają do roślin, więc nasza ziemia jest zawsze bogata w minerały i idealna do uprawy naszych roślin. Ziemi robimy najmniej, a ziemia robi najwięcej sama. Dlatego jesteśmy tak serdeczni, zdrowi i silni.
Tak więc naprawdę nie ma różnicy między naszymi drzewami i roślinami – każde z nich traktujemy ze świętością i szanujemy ich istoty. Rozmawiamy z nimi, dziękujemy im za hojność, a potem jemy ich owoce i warzywa. Nasze drzewa to po prostu duże rośliny, dające więcej owoców niż mniejsze rośliny i warzywa.
Nasze drzewa służą jeszcze jednemu wspaniałemu celowi: produkowaniu bogatego, czystego tlenu, którym oddychamy, i ochraniania naszego krajobrazu, jednocześnie zużywając wydychany przez nas dwutlenek węgla. Są strażnikami, są czujni i dbają o nasze środowisko.

Nasze drzewa są wielkimi istotami światła, a nasze rośliny i warzywa są jak ich dzieci, sięgające nieba w nadziei, że pewnego dnia przekształcą się w drzewo. Całe życie ewoluuje od niższych do wyższych stanów świadomości, tak jak my, ludzie, ewoluujemy w świadomości.
Po prostu wiedz, że kiedy jesz owoce lub warzywa, z drzew lub roślin, to ich Siły Życiowej potrzebujesz dla swojego zdrowia. To jest siła życiowa, której pragniesz i to ona utrzymuje cię w łączności ze Stwórcą. Kiedy jesz martwe, toksyczne pokarmy, stajesz się właśnie taki – martwy i toksyczny – a twoje życie jest skrócone i trudno jest utrzymać twoje ciało. Wtedy pojawia się choroba.
Cała nasza żywność jest oczywiście uprawiana ekologicznie, co jest kolejnym powodem, dla którego jesteśmy tak zdrowi i silni i możemy żyć setki i tysiące lat w tym samym ciele.

Im mniej manipulujesz Matką Naturą, tym więcej składników odżywczych otrzymujesz w jedzeniu, które spożywasz. Ludzie dopiero zaczynają zdawać sobie z tego sprawę i dlatego przemysł żywności ekologicznej rozwija się tak szybko.
Trudno jest odróżnić rośliny od drzew, ale różnica polega na ilości świadomości, jaką każdy z nich może utrzymać. Drzewa mogą posiadać ogromne ilości świadomości w porównaniu do roślin, a drzewa mają podziemną sieć, która łączy je wszystkie telepatycznie ze sobą na planecie. 

Mają własny serwis informacyjny i wiedzą, co dzieje się na Ziemi, zanim to zrobimy. Szybko komunikują się ze sobą o wydarzeniach, które mają się wydarzyć na Planecie. Mają informacje z pierwszej ręki.
Często korzystamy z ich systemu komunikacyjnego, aby wiedzieć, co wydarzy się w różnych miejscach na powierzchni. 

Ty też możesz skorzystać z tego systemu. Wystarczy solidnie postawić stopy na ziemi obok drzewa, położyć rękę na jego pniu i połączyć się z jego esencją. Zadaj pytanie, a następnie czekaj i słuchaj. 

Usłyszysz, jak do ciebie przemawia. Drzewa czekały, aż eony znów zaczną komunikować się z tobą na powierzchni. To ich najgłębsze pragnienie.
Więc błogosław drzewa, błogosław rośliny i błogosław Ziemię – bo to owoce i warzywa z naszych zbiorów, które spożywamy i które stają się materiałem do budowy i utrzymania naszych ciał. Ponieważ jesteśmy dosłownie stworzeni z Ziemi i naprawdę jesteśmy Jednym, dlatego możemy się z nimi komunikować.
P: Czy Telos i inne miasta na Wewnętrznej Ziemi istnieją fizycznie?
Odpowiemy na Twoje pytanie. Tak i nie. Tak, Telos istnieje w twoim trzecim wymiarze, a także istnieje w piątym wymiarze. W rzeczywistości fizycznie istnieje wewnątrz góry Shasta w trzecim wymiarze. Na górze Shasta nie ma aktywności wulkanicznej.

Tunele lawy na górze Shasta zostały zmienione przez nas ponad 12 000 lat temu, kiedy Lemurianie zeszli pod ziemię i podróżowali przez tunele, aby zamieszkać na górze Shasta w wyniku wojen atlantyckich i lemuryjskich, które zdewastowały powierzchnię.
Tak więc istniejemy w naszych trzeciowymiarowych formach ciała, do których możemy teraz wchodzić i wychodzić do woli. Rozwinęliśmy się do punktu, w którym możemy podnosić i obniżać nasze pola energetyczne oraz wchodzić i wychodzić z wcielenia. Więc gdybyś był w Telos w swojej postaci trzeciego wymiaru, zobaczyłbyś nas. Jednakże, kiedy wychodzimy na zewnątrz Góry, modyfikujemy nasze pole energetyczne i przenosimy się do Piątego Wymiaru i jesteśmy „chronieni” przed waszymi fizycznymi oczami, chyba że możecie zajrzeć do Piątego Wymiaru. Jeśli potrafisz dostrzec energię piątego wymiaru, to zobaczysz nas. I tak, wyglądamy dokładnie tak jak ty.

Nie ma różnic w naszych fizycznych ciałach, z wyjątkiem faktu, że mamy teraz więcej nici DNA w wyniku naszego długiego życia, by móc ewoluować w pokoju, harmonii i braterstwie. 

Ponieważ ewolucja wymaga pokojowego środowiska i to właśnie stworzyliśmy dla siebie, kiedy opuściliśmy powierzchnię i weszliśmy na górę Shasta.
Kiedy chcemy być widziani przez osoby znajdujące się poza Górą, możemy łatwo pokazać się Tobie. 

Ale w większości wolimy pozostać niewidzialni dla naszej własnej ochrony. Nadejdzie czas, kiedy pojawimy się waszym ludziom na powierzchni, a ten czas jest bardzo bliski. Mamy nadzieję, że to odpowiedziało na Twoje pytanie. Jestem Mikos.
P: Jaka jest różnica między Ziemią Wewnętrzną a Ziemią Pustą?
Wewnętrzna Ziemia składa się z Telos i ponad 120 innych Podziemnych Miast Światła Agartha znajdujących się zaledwie kilka mil pod powierzchnią Ziemi, w tym miasta Catharia, które znajduje się bezpośrednio w centrum Ziemi (pod Morzem Egejskim) i jest miejscem, w którym znajduje się Biblioteka Portologos i skąd pochodzi Mikos. 

Ziemia Wewnętrzna składa się z całego obszaru znajdującego się pod powierzchnią Ziemi na całym świecie, w tym jaskiń i rozległego systemu tuneli. Obejmuje wszystkie 800 mil od wierzchołka powierzchni Ziemi do wewnętrznego wydrążonego otworu w środku.
Pusta Ziemia to tylko obszar, który istnieje w samym centrum Ziemi, który jest pusty i zaczyna się 800 mil w dół. Gdy znajdziesz się w pustej wnęce Ziemi, średnica otwartej przestrzeni wynosi 6400 mil. Średnica całej Ziemi wynosi 8000 mil.
P: Dlaczego pomijamy Czwarty Wymiar, kiedy przechodzimy do Piątego Wymiaru?
Wszyscy postaramy się odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ jest ono złożone. Jesteśmy Radą Ziemi Wewnętrznej, której przewodniczy Mikos. 

Mówimy wam, abyście nie byli tak uwikłani w wymiary, ale raczej skoncentrowali się na podnoszeniu swojej energii i podnoszeniu jej na wyższe poziomy świadomości, ponieważ tutaj istnieją wyższe wymiary. Istnieją w wyższych stanach świadomości. Więc możesz uzyskać dostęp do wyższych wymiarów poprzez dostęp do wyższych stanów świadomości.
Przeniesiesz się bezpośrednio do Piątego Wymiaru, ponieważ Czwarty Wymiar już nie będzie istniał. 

Jest w trakcie demontażu i usunięcia przez Duchową Hierarchię w ramach przyspieszonego Planu Wzniesienia, który katapultuje was bezpośrednio do Piątego Wymiaru. 

Czwarty Wymiar był używany w przeszłości przez odchodzące dusze, które nie szły bezpośrednio do Światła, ale pozostawały przez długi czas. To przejście odlotowe zostało teraz zmienione lub zostało „przekierowane”, jak można by powiedzieć, tak że odchodzące dusze nie są już dłużej uwięzione w przestarzałych wymiarach, czekając setki lub tysiące lat na przejście do Światła. To już koniec. Dlatego wszyscy przejdziecie bezpośrednio do Piątego, bez żadnych wymiarów pomiędzy nimi.

Następny krok jest tam, gdzie chcesz postawić stopę. Po osiągnięciu świadomości piątego wymiaru i bezpiecznym przebywaniu w piątym wymiarze, w tym czasie wybierzesz swoje przyszłe miejsce docelowe. 

Niektórzy z was mogą zdecydować się na powrót do świata trzeciego wymiaru, aby pomóc innym duszom odzyskać pełną świadomość, a niektórzy z was mogą zdecydować się na powrót na swoje Planety Domowe.
Twoje Planety Domowe istnieją w wielu różnych wymiarach we Wszechświecie, w zależności od tego, jak rozwinięta jest Twoja Dusza. 

Częstotliwość twojej Duszy odpowiada częstotliwości twojej planety. Więc tak, niektórzy z was mogą zdecydować się na powrót do domu na waszą szóstą planetę wymiarową, a niektórzy na powrót do domu na waszą siódmą planetę wymiarową, a niektórzy z was mogą zdecydować się na powrót do domu na waszą ósmą planetę wymiarową i tak dalej. Rozumiesz to? Wiele dusz może chcieć pozostać w piątym wymiarze i doświadczyć jego spokoju, obfitości i bogactwa oraz kontynuować tam swój rozwój duszy przez jakiś czas, zanim ruszy dalej.

Po dotarciu do Piątego Wymiaru będzie mnóstwo wyborów, więc nie musisz się tym teraz martwić ani podejmować decyzji dotyczących tego, dokąd chcesz się udać. Nie ma pośpiechu. 

Jedynym pośpiechem jest dotarcie do Piątego Wymiarowego Planu istnienia, gdzie znów będziesz wolny od bólu, chorób, braków i całkowicie wolny na wszystkie sposoby. Otrzymasz wszystko, czego możesz sobie życzyć, a nawet więcej. Tak więc bądźcie dostrojeni do swojej świadomości, bądźcie czujni na wszystko, co jest wokół was, dokonujcie pozytywnych i pełnych miłości wyborów i wysyłajcie miłość do wszystkich. To najszybszy sposób na zwiększenie świadomości i rozwój świadomości.

Zawsze pamiętaj, że wszyscy na Ziemi Wewnętrznej stoimy obok ciebie, delikatnie prowadząc cię na twojej drodze do gwiazd.
Więcej referencji: www.DianneRobbins.com, www.TheNewEarth.org
X. Podróż na naszą pustą Ziemię18 950 $ do 20 950 $ Wymagany depozytZestaw na 26 czerwca 2007
Informacje o podróży do pustej Ziemi:

Steve Currey jest jednym z czołowych badaczy rzek na świecie. Pokonał pierwsze zjazdy górną rzeką Jangcy w Chinach, Brahmaputrą i Górnym Gangesem w Indiach, Futaleufu w Chile, Katun na Syberii i Tsangpo w Tybecie przez najgłębszy kanion świata, o którym mowa w magazynie National Geographic Adventure. 

Przez ostatnie 30 lat Currey’owie zabrali na swoje ekspedycje ponad 1/4 miliona zadowolonych gości, w tym senatorów, kongresmenów, głów państw, liderów biznesu, celebrytów i odkrywców.
Ta ekspedycja przeprowadzi obserwacje naukowe w Arktyce, co do których mamy nadzieję, że raz na zawsze rozstrzygną, czy teoria pustej ziemi ma jakąkolwiek słuszność.
Nie przegap tej szansy, aby osobiście odwiedzić ten raj na naszej ziemi przez otwarcie bieguna północnego i poznać wysoce zaawansowanych, przyjaznych ludzi, którzy tam mieszkają. Uważamy, że są to legendarne Zaginione Plemiona Izraela, które wyemigrowały do ​​Kraju Północy ponad 2500 lat temu i dosłownie zaginęły w wiedzy ludzkości.
Wyjazd planowany jest na 26 czerwca 2007. Plan podróży, koszt i pełne instrukcje dotyczące wyprawy są dostępne tutaj na tej stronie internetowej.
W Murmańsku w Rosji (na około 33 długości geograficznej wschodniej i 69 szerokości geograficznej północnej) członkowie ekspedycji wejdą na pokład światowej klasy Nuclear Icebreaker, dosłownego motelu na lodzie, zapewniającego najwyższy komfort i udogodnienia, który ma moc 75 000 koni mechanicznych i przecina Arktykę lód jak masło. Naszym pierwszym przystankiem będzie geograficzny biegun północny na północ od Ziemi Franciszka Józefa.
To właśnie z Ziemi Franciszka Józefa Olaf Jansen i jego ojciec popłynęli na północny wschód przez ołów w lodzie 1 lipca 1829 roku i przypadkowo odkryli otwarcie bieguna północnego na naszą pustą Ziemię.

Z geograficznego bieguna północnego skierujemy nasz kurs na południe przez lód z prędkością 12 węzłów w kierunku Wysp Nowosyberyjskich na południku 141 długości geograficznej wschodniej.
Szacuje się, że w odległości około 600 mil od bieguna północnego na tym południku ekspedycja dotrze do otwartego oceanu wnętrza Ziemi.
Na powyższej mapie kierunki zostały dodane do rysunku Arktyki Jana Lamprechta (jako niebieskie linie), gdzie wszystkie przecinają się na około 84,4 szerokości geograficznej północnej i 141 długości geograficznej wschodniej, w tym linię wskazującą kierunek, w którym Olaf Jansen płynął na północny wschód od Ziemi Franciszka Józefa do polarnego otworu. Jest to najbardziej prawdopodobna lokalizacja Otwarcia Polaru Północnego na naszą pustą Ziemię.
Rzeczywiście, uważa się za najbardziej prawdopodobne, że znajdziemy Północne Otwarcie Polarne w kierunku, w którym Rosjanie widzieli miraż ziemi Sannikowa na północ od Wysp Nowej Syberii, gdzie również admirał Peary, porucznik Green i MacMillan dostrzegli ląd Crockera na północny zachód od Przylądka Thomasa. Hubbard z Wyspy Ellesmere w północnej Kanadzie, której również dr Cook zrobił zdjęcie lądu na północny zachód od swojej linii podróży w kierunku bieguna północnego z Wyspy Ellesmere w 1906 roku i nazwał go lądem Bradley, i w kierunku którego kapitan Keenan również widział ląd na północny zachód od Harrison Bay na Alasce, jak trafnie opisał Jan Lamprecht (imię wymawiane „Ziewanie”) z Republiki Południowej Afryki w jego książce z 1998 roku „Puste planety”. 

Ta legendarna kraina widziana przez wielu arktycznych odkrywców nie istnieje na żadnej mapie.

Jeśli uda nam się znaleźć otwarcie bieguna, to w promieniu 1700 mil od najdalej na północ wysuniętego lądu arktycznego graniczącego z Oceanem Arktycznym powinniśmy dotrzeć do wewnętrznego kontynentu, tak jak zrobił to admirał Richard E. Byrd podczas swojego lotu poza biegun w 1947 r., jak opisano w Amadeo Książka Gianniniego z 1959 roku, Światy poza Polakami . W tym czasie Giannini napisał: „Te polarne siły eksploracyjne Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych przygotowywały się do podjęcia jednej z najbardziej pamiętnych przygód w historii świata. Pod dowództwem kontradmirała Richarda Evelyna Byrda z USN miał on penetrować ląd rozciągający się poza rzekomy koniec Ziemi na Biegunie Północnym… 

„Kiedy zbliżała się godzina podróży lotniczej do lądu, admirał Byrd nadał z bazy arktycznej ogłoszenie radiowe o swoim celu, ale ogłoszenie było tak zdumiewające, że jego znaczenie zostało utracone dla milionów, które chciwie czytały je w nagłówkach prasowych w całym świat…

„Słowa przesłania były doniosłe: ‘Chciałbym ujrzeć tę KRAINĘ ZA Biegunem.”… „Ten obszar ZA Biegunem jest CENTRUM WIELKIEGO NIEZNANEGO!”
Następnie „…admirał i jego załoga wykonali fizyczny, trwający siedem godzin lot w kierunku północnym poza biegun północny. Każda mila i każda minuta tej podróży była nad lodem, wodą lub lądem, których żaden odkrywca nie widział…

„W miarę postępów poza punktem biegunowym bezpośrednio pod kursem samolotu zaobserwowano bezlodowe lądy i jeziora oraz góry, w których występowała obfitość listowia. Co więcej, w krótkiej relacji prasowej z lotu stwierdzono, że członek załogi admirała zauważył potworne zwierzę o zielonkawej barwie poruszające się w zaroślach tego lądu za biegunem”.
Intencją tej ekspedycji jest odnalezienie i zbadanie obszaru poza biegunem, który odkrył kontradmirał Richard Evelyn Byrd. Szacuje się, że w promieniu 1500 mil od bieguna wyprawa powinna dotrzeć na kontynent wewnętrzny. 

Następnie można było prześledzić linię brzegową wewnętrznego kontynentu w poszukiwaniu rzeki Hiddekel i popłynąć w górę rzeki do miasta Jehu, aby spotkać mieszkańców wewnętrznej ziemi, tak jak zrobili to Olaf Jansen i jego ojciec w 1829 roku.
W obrębie Naszej pustej Ziemi w Mieście Jehu członkowie ekspedycji mogli wsiąść do pociągu jednotorowego z wnętrza Ziemi, aby odwiedzić zaginiony Ogród Edenu, położony pod Ameryką na najwyższym płaskowyżu górskim Wewnętrznego Kontynentu. Według Olafa Jansena to także stolica Ziemi Wewnętrznej. 

Być może w tym mieście Eden możemy odwiedzić pałac Króla Świata Wewnętrznego, podobnie jak Olaf Jansen i jego ojciec.
To opinia autora World Top Secret: Our Earth Is Hollow! że wielkim arcykapłanem nad całą ziemią Wewnętrznej Ziemi jest król Dawid i zasiada na legalnym tronie Dawida, bezpośredniego potomka Dawida, który był założycielem starożytnego narodu Izraela w Palestynie, z którego zaginęło dziesięć plemion wyemigrował do krajów północnych w około 687 pne 

Szacuje się, że podróż w obie strony do i z pustej ziemi Północnych Krajów Wewnętrznej Ziemi przez otwarcie bieguna północnego wynosi około 20 dni.
Steve Currey, nasz organizator wyprawy, przyniesie ze sobą swój telefon satelitarny, za pomocą którego będzie można wysyłać e-maile do znajomych ze szczytu świata. 

Plan podróży do pustej ziemi:
Termin wyjazdu: 26.06.2007 – 19.07.2007Dzień 1  Wyjazd do Moskwy, Rosja. Będziesz musiał sam zorganizować przelot do Moskwy.Dzień 2  Przylot do Moskwy. Zatrzymasz się w hotelu Rossiya (Rosja) przy Soborze Wasyla Błogosławionego. Spędź resztę dnia na zwiedzaniu Moskwy.Dzień 3  Zakończ zwiedzanie Moskwy rano. Popołudniowy lot do Murmańska w Rosji, gdzie wsiądziemy na pokład rosyjskiego lodołamacza YAMAL.Dni 4-7  Baw się dobrze w drodze na Biegun Północny na Jamale.Dzień 8  Spędź dzień na biegunie północnym, a nawet zadzwoń do domu, aby porozmawiać z rodziną lub przyjaciółmi!Dni 9-11  Rozpoczęcie poszukiwań Otwarcia Polaru Północnego na Kontynencie Wewnętrznym.Dni 12-14  Po znalezieniu udaj się w górę rzeki Hiddekel do miasta Jehu. *Dni 15-16  Wybierz się na wycieczkę kolejką jednoszynową do miasta Eden, aby odwiedzić Pałac Króla Świata Wewnętrznego.Dni 17-18  Podróż powrotna kolejką jednotorową do miasta Jehu. Następnie będziemy kontynuować naszą podróż przez North Polar Opening, na pokładzie Jamalu, w drodze powrotnej do domu.Dni 19-23  Zapraszamy na podróż powrotną do Murmańska.Dzień 24  Lot z Murmańska do Moskwy. Następnie możesz złapać lot z przesiadką do swojego miasta rodzinnego.
* Należy pamiętać, że jeśli nie będziemy w stanie znaleźć otworu polarnego, wrócimy przez Wyspy Nowej Syberii, aby odwiedzić szczątki szkieletów egzotycznych zwierząt, które prawdopodobnie pochodzą z Wewnętrznej Ziemi.
Podróż na naszą pustą ziemię: ODWOŁANA!

„Rdzenni Eskimosi wierzą, że w Oceanie Arktycznym znajduje się dziura, a obserwacje kilku badaczy Arktyki, takich jak Olaf Jansen i kontradmirał Richard Evelyn Byrd z USN, którzy twierdzą, że widzieli miraże odsłoniętego lądu w pobliżu bieguna północnego, wskazują, że najbardziej prawdopodobna lokalizacja otwór znajduje się na szerokości geograficznej 84,4 N, długości geograficznej 141 E.
Firma ekspedycyjna Steve’a Curreya wyczarterowała rosyjski Nuclear IceBreaker YAMAL, aby zabrał 100 poszukiwaczy przygód na biegun północny na ekspedycję w celu przeprowadzenia obserwacji naukowych, które mogłyby raz na zawsze rozstrzygnąć, czy teoria pustej ziemi ma jakąkolwiek słuszność!

5

Reakcja

0%0Pozytywnie0%0Neutralnie 0%0Negatywnie

Twoje emocje

0%0Lubię to!

0%0Super0%0Ekscytujący 0%0Ciekawy0%0Smieszny0%0Smutny0%0Wściekły0%0Przerażony0%0Szokujący0%0Wzruszający0%0Rozczarowany0%0Zaskoczony

Co sądzisz?

0%0Prawda0%0Manipulacja0%0Fake news

0

0Ulub

Oryginalne źródło ZOBACZ