- “Podstawowym błędem Traktatu z Maastricht jest założenie, że konflikty interesów można przezwyciężyć, jeśli państwa narodowe otrzymają ponadnarodowy gorset”
- “Priorytety polityki zagranicznej i bezpieczeństwa krajów UE różnią się nie z powodu nacjonalizmów, ale z powodu rozbieżnych interesów geopolitycznych i gospodarczych”
- “Świat traci Europę, ale nie wygląda na to, by świat miał to zauważyć
- Tekst publikujemy dzięki uprzejmości Geopolitical Intelligence Services
- Więcej komentarzy na stronie głównej Onetu
Dążenie do centralizacji
Pierwsza próba koordynacji europejskiej polityki zagranicznej i obronnej na szczeblu ponadnarodowym nie powiodła się w 1954 r. z powodu Francji, która kategorycznie odmówiła rezygnacji ze swoich suwerennych praw. Kontrpropozycja przedstawiona przez Charlesa de Gaulle’a w 1960 r. przewidywała “Europę ojczyzn”, z większą integracją polityczną, kulturalną i wojskową poprzez ściślejszą współpracę między rządami, a nie ponadnarodowe zarządzanie. Plan ten został odłożony na bok z powodu oporu tych, którzy chcieli “uzupełnienia, pogłębienia i rozszerzenia” Traktatu Rzymskiego.
Wynikający z tego kryzys został zażegnany dopiero po śmierci de Gaulle’a, przez jego następcę, prezydenta Georges’a Pompidou. W 1969 r. na szczycie w Hadze zapadła decyzja o sformalizowaniu władzy politycznej Wspólnoty Europejskiej. W następnym roku weszła w życie Europejska Współpraca Polityczna (EPC), mająca na celu stworzenie skoordynowanej polityki zagranicznej. Nie przyznała ona jednak żadnych uprawnień Komisji Europejskiej ani Parlamentowi Europejskiemu.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS