„Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: «Eli, Eli, lema sabachthani?», to znaczy Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?” (Mt 27,46).
Milczenie Boga, które potęguje dramat Golgoty… Wyjątkowa sceneria w dziejach świata – nigdy przedtem i nigdy potem. Jakże niezrozumiała jest ta godzina Jezusa. Słowo Boże dzieje się w ludzkich dziejach. Niezapomniane, pełne grozy chwile cierpienia Tego, który „do końca ich umiłował”. Osobisty dramat uczniów, którzy wystraszyli się i pouciekali. Osobiste cierpienie Tej, której dusze miał przeniknąć miecz, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu… W momentach granicznych, kiedy dzieje się coś szczególnego, wielkość bólu zdaje się przytłaczać, ogarniać każdą myśl, zamykać w ciasnej kryjówce, która daje pozory bezpieczeństwa.
„Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” (Ps 22,2).
W głębinach Jezusowego Serca, które pulsuje rytmem miłości ofiarnej, dokonuje się dotknięcie „misterium nieprawości”. Dramat krzyża i dramat na krzyżu to trudna chwila dla tych, którzy słuchali nauczania, widzieli znaki, spodziewali się Mesjasza – wyzwoliciela, który przyniesie pokój ludziom, w których Boga ma upodobanie.
Czym jest to opuszczenie przez Boga, noc ciemna, która stanowi oczyszczenie; pozwala na gruzach beznadziei, rozpaczy, poczucia że wszystko stracone – trwać, pomimo… a może właśnie dlatego. On patrzy na mnie – ja patrzę na Niego, i to mi wystarczy.
Nieraz oczyszczenie przychodzi w najmniej spodziewanym momencie, zaskakuje, skłania do myślenia, wywraca do góry nogami misterną układankę na jutro i pojutrze. Tylko On jest, był i przychodzi.
Ból i cierpienie człowieka, świata rodzą owoce? Nic bardziej mylnego. Jedynie miłość jest twórcza, ona owocuje w konkretnych gestach, słowach, w modlitwie zawierzenia. Pod krzyżem Jezusa spotkały się – i nad tak dzieje się – miłość i nienawiść, przebaczenie i pragnienie zemsty.
„Zaufał Panu, niechże go wyzwoli, niechże go wyrwie, jeśli go miłuje” (Ps 22,9).
Zaufanie to ludzka dłoń złożona w Bożym rękach, które wyrywają z rąk wrogów i prześladowców. Opatrzność Boża daje schronienie tym, którzy – pomimo trudności i jakby na przekór im – powtarzają i ponawiają swoje „tak” Bogu. By trwać przed krzyżem, na którym jest jedyny Zbawiciel świata, nasza nadzieja w mrokach ludzkiej zawiści, braku zgody, obojętności na ubogich tego świata, w których On jest obecny.
„Dzięki Tobie moja pieśń pochwalna płynie w wielkim zgromadzeniu” (Ps 2,26).
Papieskie zawierzenie: św. Jan Paweł II, który w drewniakach przemierzał „białe morza” ludzkiego bólu i cierpienia, nienawiści do prawdy i życia, swoim życiem wskazał na Bogatego w miłosierdzie, do którego „należy czas i wieczność”.
„Boże, Ojcze miłosierny,
(…) Pochyl się nad nami grzesznymi,
ulecz naszą słabość,
przezwycięż wszelkie zło,
pozwól wszystkim mieszkańcom ziemi
doświadczyć Twojego miłosierdzia,
aby w Tobie, trójjedyny Boże,
zawsze odnajdywali źródło nadziei.
Ojcze przedwieczny,
dla bolesnej męki i zmartwychwstania Twego Syna,
miej miłosierdzie dla nas i całego świata!
Amen”.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS