Projekt miał „przeżyć” Lewandowskiego i Puchalskiego

Rozmowa z trenerem Niedźwiadków Przemyśl Danielem Puchalskim.

Mniej więcej o tej porze roku podsumowywaliśmy wspólnie miniony sezon. Niechże więc tradycji stanie się zadość…

– Nie da się minionego sezonu jednoznacznie ocenić. Bo ani nie możemy być z niego zadowoleni, nie możemy także niezadowoleni, bo zachowaliśmy byt. To tak specyficzna liga, tak specyficzne reguły nią rządzą, że trudno powiedzieć, w którym miejscu jej byliśmy. Mieliśmy zbyt wielu zawodników, dla których chcieliśmy do tej ligi awansować. Bo tylko tak ci mogliby się rozwijać. Tylko tak mogli odgrywać tak ważne role w tym zespole. Poprzeczka została jednak bardzo wysoko zawieszona. Spodziewaliśmy się, że na początku będziemy walczyć sami ze sobą. Kiedy wygraliśmy u siebie z Radomiem, odetchnąłem. Nie dlatego, że wygraliśmy, ale dlatego, że dobrze funkcjonowaliśmy. Wydawało się mi, że frycowe już zapłaciliśmy. W pewnym momencie ósemka była na wyciągnięcie ręki. Potem jednak przyszła kontuzja Ediego i wszystko się zaczęło sypać. Presja zaczęła rosnąć, a chłopcy wciąż potrzebowali czasu. Dostaliśmy kolejny cios w plecy w postacie kontuzji Rafała i Kacpra. Zostaliśmy z jednym CJ-em. Oczywiście można było zbudować ten zespół inaczej, ale nie taki był nasz cel. W ciągu dwóch lat doszliśmy do poziomu ośrodków, które można policzyć na palcach jednej ręki. Czyli takich, które mają i pierwszą, i drugą seniorską ligę.

Miałeś już plan na kolejny sezon. Rozmawiałeś już z kilkoma zawodnikami. Jaką miałeś wizję nowego zespołu, bo oczywistym było, że zespół z dziewiczego sezonu w pierwszej lidze nie miał prawa bytu.

– Nazwiska nie mają teraz znaczenia. Celem było danie nowemu zespołowi doświadczenia. Przyznaję szczerze, że nie zdawałem sobie sprawy, przystępując do rozgrywek, jak ogromną rolę odgrywają w tej lidze ludzie, których śmiało możemy nazywać weteranami. Średnia pierwszej piątki Górnika Wałbrzych wynosiła około 35 lat. W każdym innymi zespole byli goście, mający po 35 lat. Gdyby ich pozbawić tych koszykarzy, nie byłoby tak kolorowo. To mnie bardzo zaskoczyło, takiego kogoś nie mieliśmy, niestety. Chcieliśmy udawać, że doświadczenie zespół dostanie od Michała Chraboty i Kacpra Majki, ale się nie udało. Teraz można gdybać, o ile łatwiej miałby Max, gdyby miał obok siebie starego wyjadacza. O ile łatwiej i więcej miejsca do penetracji miałby Maciek, gdyby miał obok siebie rutyniarza. I tak dalej…

Stawiamy kropkę. Czujesz się oszukany?

– Nie. Nie wiem, czy słowo rozgoryczony byłoby też adekwatne i właściwe. Tak mógłbym powiedzieć, gdybym nie robił tego wszystkiego razem z Arturem. Od samego początku. Kiedy w Polonii Przemyśl powiedziano mi, że nie chcą mnie i moich grup młodzieżowych, a zewsząd słyszałem, że w Przemyślu się nie da, wymyśliłem te swoje Niedźwiadki i że będę wszystko robił po swojemu. Ogrom spraw oparło się o moją przyjaźń z Andrzejem Pichurem, który bardzo mi pomógł finansowo. No i oczywiście o rodziców tych chłopców, bez których nie udałoby się tego zrobić. Na końcu tej drogi było mistrzostwo Polski juniorów bez jednej poniesionej porażki w rozgrywkach oraz awans do drugiej ligi seniorów. Uznałem wówczas, że nikomu nic nie muszę udowadniać, że nie muszą tłumaczyć, że w Przemyślu się jednak da. Ale, niestety, byłem zmuszony oddać cały zespół w świat, bo nie było zainteresowania nim. To był moment, w którym postanowiłem zakończyć własny sen o potędze basketu w Przemyślu…