Praca zżera im życie. “Jest jak rak. Zabrała wszystko: pasje, relacje, rodzinę, a w końcu całego mnie”

Trzeba się naprawdę nieźle napracować, żeby wszystko zwolniło. Człowiek zapiep*** od rana do nocy, a kiedy nie pracuje, to myśli o pracy. Biegiem wykonuje kolejne zadania, aż od nadmiaru kawy i kortyzolu zaczynają mu się trząść ręce. Aż staje się wrakiem człowieka o szarej, oświetlonej światłem laptopa twarzy.

I wtedy wszystko zwalnia. I wtedy człowiek się może zastanowić. Zobaczyć ten szamoczący się, zmęczony i coraz bardziej samotny zombie, którym się stał.