Mało kto wie, bo z naszą własną przedchrześcijańską kulturą jesteśmy mało obeznani, że to nie tylko Mickiewicz o nich pisał, ale że naprawdę były obchodzone ostatniego dnia października. I to obchodzone bardzo imprezowo.
Dziady nazywane były także zaduszkami, radecznicą, przewodami albo pominkami. Podczas tego święta oddawano cześć duchom zmarłych przodków. Obchodzono je kilka razy w roku, a jeden z terminów przypadał właśnie na przełom października i listopada – i to dlatego katolickie święto obchodzimy w tym terminie. Nowy kościół wpisał się po prostu w zastaną już tradycję, by łatwiej przekonać do siebie ludzi.
To Dziadom zawdzięczamy palenie zniczy na grobach, ozdabianie ich kwiatami i spotkania rodzinne w tym dniu. Bo tak świętowali je Słowianie w czasach pogańskich, chociaż trzeba przyznać, że to jesienne święto w ich wydaniu było żywsze, ciekawsze i znacznie radośniejsze.
Jak to możliwe, by dzień poświęcony zmarłym był radosny? Słowianie wierzyli, że tego dnia granica między światem żywych i światem zmarłych staje się wyjątkowo cienka i zmarli wracają na ziemię, by się spotkać z rodziną i to było dla nich powodem do radości. Dlatego na rozstajach dróg i cmentarzach rozpalali wielkie ogniska, by dusze przodków mogły trafić do domów, a w samych domach zostawiali przy stole na noc wolne miejsce dla przybyłej duszy. Echem tego zwyczaju jest z kolei puste miejsce, które zostawiamy przy wigilijnym stole.
Oprócz dobrych i przyjaznych duchów na ziemię mogły się tego dnia przedostać też złe demony, chcące zaszkodzić żywym. Żeby się ich ustrzec, Słowianie robili karaboszki, czyli wyrzeźbione w drewnie lub… rzepie twarze mające symbolizować dusze przodków. Taką drewnianą maskę stawiano przed ogniem, a w rzepę wstawiano ogarek świecy. Wtedy wyrzeźbiona twarz wyglądała jak żywa i mogła odstraszyć demona chcącego zaszkodzić rodzinie.
Jednak ponieważ to słowiańskie święto, to wiadomo, że najważniejsza tego dnia była dobra impreza. Odbywała się ona… na cmentarzu, a jedzenie i napoje, jak najbardziej wyskokowe, rozstawiano wprost na grobach. W ten sposób mogły się pożywić dusze przodków, ale i żywym nic nie brakowało. Nie mogło zabraknąć miodu pitnego oraz najlepszych dań niejako do przekupienia przodków, by zapewnili swoim potomkom pomyślność, były także tańce i wszelkiego rodzaju zabawy aż do rana, z wróżeniem na czele. Wierzono, że dzięki obecności przodków wróżby pokażą prawdę.
Lano więc wosk, rzucano patyczki i z ich układu wnioskowano o tym, co przyniesie przyszłość. A gdy ktoś chciał mieć pewność, że nieszczęście go nie dopadnie – skakał przez ognisko, by w ogniu spłonęła jego zła dola i by mógł cieszyć się pomyślnością przez cały rok aż do kolejnych Dziadów.
el
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS