Żałobno-komediowe requiem dla rzek oraz wodne rytuały, a wszystko to stojąc po kolana w wodzie Cybiny, po przemarszu w żałobnym kondukcie od mostu św. Rocha. Tak Poznańska Orkiestra Improwizowana chciała zwrócić uwagę na problem poznańskich rzek.
Bo, jak zwrócili uwagę, żyjemy w mieście znikających rzek. Wiele z nich częściowo lub całkowicie płynie pod ziemią, pozostawiając na powierzchni jedynie swoje nazwy, które noszą ulice biegnące ich dawnym nurtem. Stąd mamy ulice Nad Wierzbakiem, Nad Seganką czy nad Bogdanką – nad rzekami, których w tych miejscach nie ma na powierzchni. Płyną pod ziemią.
Inne znikają z powierzchni ziemi z powodu zmian klimatycznych i suszy – w ubiegłym roku mieliśmy przecież tu w Poznaniu ten problem z Cybiną, która na długim odcinku niedaleko ujścia po prostu przesłała płynąć – zamieniła się w szereg kałuż na dnie koryta rzeki.
Czy jednak coś z tym robimy? Bo przecież znikanie rzek, czy to z powodu suszy czy przez sprowadzane ich pod ziemię z powodu konieczności wybudowania następnej ulicy, linii kolejowej czy domu to sprawka nas, ludzi. I to my powinniśmy teraz to zmienić – o ile chcemy przetrwać. Bo przecież człowiek nie może żyć bez wody, a tej jest coraz mniej.
Na ten właśnie problem chcieli swoim niezwykłym koncertem zwrócić uwagę artyści tworzący Poznańską Orkiestrę Improwizowaną. Zagrali go stojąc po kolana w wodzie Cybiny – póki woda jeszcze jest…
Koncert odbył się na zakończenie przemarszu konduktu żałobnego od mostu Rocha brzegiem innej rzeki, której stan wody również pozostawia wiele do życzenia – Warty. Od kilku lat jej stan latem niepokojąco spada – z roku na rok coraz bardziej. Teraz ma około metra głębokości, mimo często padających przecież ostatnio deszczy. Powinno być dwa razy tyle. Rzeka umiera, więc i kondukt żałobny był jak najbardziej na miejscu.
Jednak koncert w amfiteatrze nad Cybiną miał już nieco inny wydźwięk. Może z powodu urody przestrzeni, kameralnej, pięknej, urzekającej harmonią między rzeką, otaczającą ją zielenią i murami dawnej śluzy w tle? Muzycy uzupełnili obraz dźwiękami, nadając mu dodatkowy wymiar.
A nawet dwa, bo poza muzycznym był też wymiar egzystencjalny: jesteśmy tu i teraz, cieszmy się tym, że istniejemy, cieszmy się wodą, jej dźwiękiem, gdy jest przelewana z ręki do ręki albo który wydaje, gdy rozchlapuje się ją jak to zazwyczaj robią rozradowane dzieci. Zapamiętajmy ten obraz, zapamiętajmy nasze odczucia w tej chwili, tę radość, ten zachód słońca i tę harmonię otoczenia. Włączmy w sobie uważność na Matkę Naturę i jej urodę, zróbmy wszystko, żeby przetrwała. Bo właśnie takie rzeczy, takie odczucia są najważniejsze na świecie.
Lilia Łada
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS