Sto lat to już ten wiek, gdy nie powinno zaskakiwać, że człowiek odchodzi. Więc śmierć Lidii Lwow-Eberle to nie zaskoczenie, ale gorzka refleksja, że być może zbyt dużo czasu zmarnowaliśmy, zbyt mało z NIMI rozmawiamy. Odchodzą ostatni z „pokolenia 1920”.
Za skrajnie nie sprawiedliwe uznałbym zamknięcie Jej życia w określeniu „ukochana majora Łupaszki”. To dosyć atrakcyjny – szczególnie w czasach obrazkowo-instagramowych – wątek, ale pani Lidia miała wspaniałe samodzielne życie. A nawet cztery, jak mówi tytuł filmu Rafała Mierzejewskiego – nagrodzony m.in. nagrodą prezesa TVP na Festiwalu „Niepokorni, Niezłomni, Wyklęci” w 2016 roku.
O Festiwalu NNW wspominam nieprzypadkowo, bo Panią Lidię miałem honor poznać właśnie w Gdyni. Traktowaliśmy ją tam tak, jak na to zasługiwała ta wytworna i elegancka dama. Ale nie wyniosła, wręcz przeciwnie. Ciepła, czasem zbyt wycofana, ale gdy się ją poprosiło, chętnie opowiadała. I o trudnym życiu w domu, gdzie mówiło się po rosyjsku i o ucieczce do Polski i o tym, jak coraz bardziej czuła się Polką. I o walce przy boku najpierw „Kmicica”, a potem Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki” w utworzonej 5. Brygadzie Wileńskiej AK.
CZYTAJ TAKŻE: Nie żyje Lidia Lwow-Eberle ps. „Lala”, sanitariuszka AK, Panna Wyklęta, narzeczona majora Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”
Została nagrodzona w Gdyni m. in. nagrodą „Źródło”, bo w istocie była inspiracją dla twórców. Nie tylko wspomnianego Rafała Mierzejewskiego.
To, co rzucało się w oczy w jej opowieściach, to niespotykana dzisiaj skromność. Wprost mówiła o tym, że kocha Polskę i dlatego o nią walczyła. To chyba właściwe dla całego tego pokolenia 1920. Na tym samym festiwalu mieliśmy okazje gościć innych jego przestawicieli: Józefa Bandzo „Jastrzębia”, także żołnierza Łupaszki, gen. Janusza Brochwicza-Lewińskiego „Gryfa”, obrońcę Pałacyku Michla w czasie Powstania Warszawskiego czy prof. Barbarę Otwinowską, łączniczkę i sanitariuszkę AK, później więźnia politycznego. To ona w jednym z filmów Arkadiusza Gołębiewskiego wypowiedziała myśl oszałamiająco dla mnie odkrywczą. Powiedziała, że to, co robili nie nazywało się wówczas „patriotyzmem”. Wcale się tego nie nazywało. Stanięcie w obronie Ojczyzny było oczywistością. Tacy byli.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS