W ubiegłym tygodniu (23. sierpnia), w Lubszy odbył się pogrzeb jednego z pierwszych dyrektorów szkoły podstawowej w Lubszy pana Józefa Pawłowicza. Miał 98 lat. Jego życie zawodowe i prywatne związane było z Nyrkowem, Lubszą, Kudową i Zamojszczyzną.
Józef Pawłowicz urodził się w polskim Nyrkowie w 1925 r. Po wojnie trafił do Lubszy, gdzie rozpoczął swoją pracę zawodową jako nauczyciel geografii w szkole w Lubszy. Później kontynuował ją jako dyrektor tejże szkoły podstawowej w Lubszy. Na pogrzeb z Kudowy przybyła delegacja z pocztem sztandarowym ze szkoły, w której J. Pawłowicz również pracował jako dyrektor, obecna była liczna rodzina Pawłowiczów oraz dyrektor Publicznej Szkoły Podstawowej w Lubszy Agata Czechowska i wójt gminy Lubsza Bogusław Gąsiorowski, a także wielu mieszkańców gminy Lubsza. Mszę koncelebrował proboszcz parafii pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Lubszy ks. dr Józef Meler wraz z diakonem Grzegorzem Łucyszynem.
Szkoła, w której zaczynał swoją karierę zawodową, dzisiaj nie odbiega poziomem nauczania oraz komfortem od szkół w wielkich miastach i w Europie. Józef Pawłowicz był osobą, która dała szkole w Lubszy solidne podwaliny w początkach jej funkcjonowania. Dziś kontynuowane jest jego dzieło, a patriotyzm i dobre tradycje wciąż podtrzymywane wśród uczniów i nauczycieli.
Podczas ceremonii pogrzebowej ks. dr Józef Meler przedstawił drogę życiową zmarłego, świętej pamięci, Józefa Pawłowicza:
„Józef urodził się 4 marca 1925 roku we wsi Nyrków w powiecie Zaleszczyki, podobnie jak duża część najstarszych mieszkańców Lubszy. Jego młode życie naznaczone było okrucieństwem II wojny światowej. W wieku 16 lat wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec spędził kolejne cztery lata na katorżniczej pracy – najpierw w fabryce amunicji a następnie w gospodarstwach rolnych. Ujęty podczas próby ucieczki został skazany na pobyt w obozie koncentracyjnym Dachau, gdzie dane mu było przeżyć piekło hitlerowskiego obozu śmierci.
Po wyzwoleniu w 1945 roku powrócił z Niemiec i dzięki pomocy Międzynarodowego Czerwonego Krzyża spotkał się ze swoimi rodzicami, siostrami i bratem już tutaj – w Lubszy. I tutaj już, w Lubszy, los dotknął go po raz kolejny – zapadł na ciężką, zakaźną chorobę – tyfus plamisty. Walcząc o życie przysiągł Bogu, że jeśli przeżyje to do końca życia będzie ściśle przestrzegał piątkowego postu. I słowa dotrzymał.
Po ukończeniu studiów, w 1950 roku rozpoczął pracę w lubszańskiej szkole – najpierw jako nauczyciel a następnie dyrektor szkoły. Ożenił się z Olgą, na świat przyszedł pierwszy jego syn – Janek. I kiedy wydawało się, że teraz może być już tylko lepiej przyszły niestety kolejne nieszczęścia. Najpierw śmierć drugiego dziecka a następnie niespodziewana śmierć żony spowodowały, że podjął decyzję o wyjeździe z Lubszy. W 1960 roku wraz z synem wyprowadził się do miejscowości Kudowa Zdrój.
Tam kontynuował pracę nauczyciela w kolejnych szkołach, by w 1972 zostać dyrektorem nowej, największej w ówczesnym rejonie szkoły – dziś jest to Zespół Szkół Publicznych im. Jana Pawła II w Kudowie Zdroju.
W Kudowie także ożenił się powtórnie, z Reginą – również nauczycielką. Na świat przyszli kolejni dwaj synowie. Następne 30 lat upłynęły mu na bardzo aktywnym życiu. Oprócz pracy w szkole pracował także jako przewodnik sudecki prowadząc setki grup turystycznych przez góry i uzdrowiska Kotliny Kłodzkiej. Aktywnie udzielał się również w miejscowym Kole Łowieckim.
Po zakończeniu kariery zawodowej w 1993 roku Józef podjął decyzję o powrocie w „rodzinne strony”. Wraz z Reginą pożegnali Kudowę i wrócili do Brzegu. Przez kolejne 20 lat mieszkając w Brzegu mieli czas na spotkania z rodziną – z dziećmi, z siostrami, z bratem.
I kiedy nadszedł czas późnej starości i ciężkich chorób, w tym także utraty wzroku, ostatnie 10 lat swojego życia Józef i Regina spędzili pod opieką najstarszego syna i jego rodziny – w rodzinnych stronach Reginy, w Majdanie Górnym na Zamojszczyźnie.
Tam też 4 miesiące temu Józef pożegnał się z Reginą, która odeszła w kwietniu tego roku. A Józef odszedł od nas teraz, opatrzony sakramentami świętymi, w wieku 98 lat, pozostawiając wdzięcznych trzech synów z synowymi, sześcioro wnuków i czworo prawnuków”.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS