Miesiąc temu – pisałem o tym i wtedy – Międzynarodowa Organizacja ds. Migracji przy ONZ, a za nią czytany przecież przez miliony „New York Times” informowały o skali ucieczki z Afganistanu. Problem już wtedy dotyczył dziesiątek tysięcy osób tygodniowo. Gdzie mogli oni uciec? Przecież nie do Ameryki, skoro do Waszyngtonu jest z Kabulu ponad 11 tysięcy kilometrów, a Afganistan i tak nie ma nawet dostępu do morza. 90 proc. z dwóch i pół miliona Afgańczyków, którzy opuścili swój kraj w czasie trwającego dekady konfliktu, znajduje się dzisiaj w jednym z dwóch miejsc: w Pakistanie albo w Iranie. Kolejne grubo ponad sto tysięcy Afgańczyków to dziś uchodźcy w Turcji – która zapowiada, że wcale nie musi ich tolerować. To zawoalowana groźba w kierunku Unii Europejskiej, bo dziś płacimy Ankarze za trzymanie uchodźców w swoich granicach i uniemożliwianie im ucieczkę drogą morską lub tzw. „szlakiem bałkańskim” na północ.
Nawet jedna dziesiąta albo i jedna dwudziesta tej liczby – czyli dziesięć czy pięć tysięcy uchodźców – wystarczyłaby Łukaszence i Putinowi do wywołania przeciągającego się kryzysu politycznego, prawnego i wizerunkowego na zewnętrznych granicach UE. Wystarczyłoby przybywających tam jako „turyści” albo docierających ze środkowoazjatychkich państw byłego Związku Radzieckiego uchodźców podrzucać Polakom, Litwinom czy Łotyszom. Ci zaś skonfliktowaliby się wewnętrznie, a zasoby państw, zamiast na walkę z COVID-19 czy rozwiązywanie innych problemów, natychmiast zostałyby skierowane na fortyfikowanie granic. I to się właśnie dzieje: Afgańczycy i Irakijczycy nie trafiają teraz do Polski przypadkiem. A jak donoszą specjalizujący się we wschodniej tematyce dziennikarze, przy okazji lokalne mafie, międzynarodowe szajki przemytnicze i służby zrobiły sobie z tego procederu dochodowy biznes. Czego jeszcze – włącznie z handlem kobietami i dziećmi – mogą się w tej sytuacji dopuścić, pozostaje pytaniem otwartym.
Ta polityka skutecznie uderza w Polskę z kilku powodów. Po pierwsze, niechęć wobec uchodźców jest być może jeszcze większa niż w 2015 roku. Badanie CBOS z 2018 roku, czyli gdy największe nasilenie kryzysu migracyjnego z 2015 roku było dawno za nami, pokazywało, że trzy czwarte Polaków nie chce przyjmowania uchodźców. A przeciwko uchodźcom z Afryki i Bliskiego Wschodu w szczególności było aż 92 proc. zwolenników PiS, 85 proc. Kukiz’15 i 51 proc. Platformy Obywatelskiej. W przeciwieństwie jednak do 2015 roku, teraz – jak widzimy – nawet Donald Tusk opowiada się za ściślejszą ochroną granic i straszy, że to PiS przyjął „rekordowo dużo nielegalnych imigrantów”.
To drugi powód – rozdarcie między liczną reprezentacją bardziej liberalnej i wielkomiejskiej Polski, która domaga się humanitarnego podejścia, a niechętną uchodźcom większością Polaków będzie paliwem dalszej polaryzacji. Scenariusz, w którym Polska psuje plany Łukaszenki i jednocześnie przyjmuje uchodźców oraz z pomocą sojuszników rozgrywa tę sprawę przeciwko niemu, jest dziś niestety czystą fantastyką.
A to prowadzi do punktu trzeciego. Polska pojawiła się niedawno w amerykańskich mediach, w kontekście ewakuacji personelu z Afganistanu, w pozytywnym kontekście – jako jedno z państw, których działania pomagają prezydentowi Bidenowi opanować chaos wokół kabulskiego lotniska. Nie mamy jednak teraz ani tak dobrych relacji z USA, ani na tyle nieszablonowo myślących polityków, by tę sytuację wykorzystać. Amerykanie nie oferują dziś wielkiego wsparcia Polsce w hybrydowej wojnie na granicach, bo ani nie traktują Polski zbyt życzliwie, ani żaden z naszych polityków nie ma odwagi się tego od nich domagać.
Czytaj także: Łukaszenka z satysfakcją patrzy na okrutną twarz polskiego rządu
Przez lata Polska opinia publiczna była szantażowana przez populistyczną prawicę kwestią migrantów i uchodźców z Bliskiego Wschodu, ale nikt w głównym nurcie debaty nie chciał przyznać, że to i my, i nasi sojusznicy odpowiadamy za destabilizację regionu. Właściwie tylko na skrajnej prawicy i skrajnej lewicy pojawiały się czasem opinie, że skoro razem z Amerykanami wchodziliśmy do Afganistanu i Iraku, to mamy prawo oczekiwać, że USA pomogą, gdy skutki tych wojen sięgają naszych granic. To stanowisko – przecież nie bezzasadne – nigdy nie pojawiło się jako poważna alternatywa dla PiS-owskiego szowinizmu.
Dziś na stronie głównej amerykańskiego Departamentu Stanu próżno szukać informacji o tym, że Białoruś czy Rosja atakują NATO-wskich sojuszników, wykorzystując do tego bezbronnych ludzi porzucanych gdzieś w lasach przy granicy. Przeciwnie: to potępienie Polski za nowelizację KPA i lex TVN jest drugą po Afganistanie najważniejszą depeszą – ten dokument, podpisany nazwiskiem szefa amerykańskiej dyplomacji, Antony’ego Blinkena, wisi na eksponowanym miejscu witryny state.gov od ponad tygodnia. To nie wymaga większego komentarza.
Polska przegra sprawę uchodźców na granicy z Białorusią i moralnie i politycznie, a cenę zapłacą ci osamotnieni i wykorzystywani jako pionki ludzie. Skutkiem tej porażki będzie głębsza polaryzacja w kraju i przesunięcie się debaty o prawach człowieka jeszcze dalej w kierunku prawej ściany. A o ile nie wydarzy się jakiś polityczny cud w najbliższych dniach i tygodniach, Łukaszenka i Putin zyskają świetne narzędzie do właściwie darmowego destabilizowania sytuacji.
Czytaj także: „W Straży Granicznej mamy dziś do czynienia z podobną sytuacją, jak w policji. Z selekcją negatywną”
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS