Lipiec 2023 roku. Polki wyrywają Amerykankom zwycięstwo w meczu o brąz Ligi Narodów po dramatycznym, pięciosetowym boju. To ich pierwszy medal na imprezie rangi światowej od 1968 roku i brązowego krążka przywiezionego z igrzysk w Meksyku. To ten sukces sprawił, że Polki uwierzyły, że mogą pokonywać najlepsze zespoły na świecie i napędził je do awansu na turniej olimpijski w Paryżu.
Czerwiec 2024 roku. Polki ogrywają w tie-breaku Brazylię i sięgają po drugi brązowy medal Ligi Narodów z rzędu. Znów po horrorze, ale tym razem już z pełną świadomością, że potrafią ogrywać najsilniejsze zespoły w światowej siatkówce kobiecej. I teraz niech ten sukces sprawi, że nabiorą jeszcze większej pewności siebie przed nadchodzącymi igrzyskami.
Tylko Polki pozostały na podium. Najrówniejszy zespół ostatniego roku?
Polki to jedyny zespół, który znalazł się w najlepszej trójce zarówno zeszłorocznych, jak i tegorocznych rozgrywek Ligi Narodów. Wtedy złoto zdobywały Turczynki, srebro Chinki, a na czwartym miejscu skończyły Amerykanki. Teraz złoto przypadło Włoszkom, srebro Japonkom, a pokonane przez Polki w meczu o brąz zostały Brazylijki. Kto wie, czy Polki nie są najrówniejszym zespołem na przestrzeni ostatniego roku w kobiecej siatkówce? A na pewno nie można im już zarzucać, że wygrywają tylko z jednym typem rywali.
Od przyjścia Stefano Lavariniego w meczach o stawkę bardzo często Polki świetnie stawiały się przeciwnikom, którzy na papierze byli o wiele silniejsi, ale tylko z niektórymi udawało im się zwyciężać. Najczęściej z Amerykankami i Włoszkami, problemy pojawiały się, gdy trzeba było rozstrzygnąć na swoją korzyść mecze z Turczynkami, czy Serbkami. Z Brazylijkami kadra Lavariniego grała tylko w tym roku, w fazie zasadniczej Ligi Narodów, i przegrała. Dlatego wiadomo było, że jeśli Polki chcą zdobyć medal, to będą potrzebowały przełamania z niektórymi rywalami. I tak pokonały Turczynki i Brazylijki, z którymi do tej pory zwycięstwa zdarzały się okazjonalnie. I zazwyczaj nie na takim poziomie rywalizacji.
A porażka z Włoszkami? Cóż, układ w stawce nieco się zmienił i bez większych kłopotów w półfinale ograły Polki, które zmęczone pięciosetowym meczem z Turczynkami, nie były tego dnia sobą. To jednak nie porażka z tych, które ktoś będzie polskim zawodniczkom wypominał. Zresztą, skoro układ na szczycie się zmienił, a niemal jedynym stałym elementem pozostały w nim Polki z medalami na szyjach, to nie ma na co narzekać.
Magia Lavariniego wciąż działa. Zaufanie Polek do Włocha pozwala osiągnąć to, o czym marzyliśmy
Zeszłoroczny medal był wyjątkowy: bo pierwszy, wywalczony po latach przerwy w obecności na podium światowych imprez i pozwalający uwierzyć w polskie siatkarki. Teraz to już jeden z kolejnych sukcesów. Ale za to jak smakuje! Chyba jeszcze lepiej niż ten zeszłoroczny i to z kilku względów.
Fakt, że Turczynki i Brazylijki, czyli drużyny, z którymi Polki długo sobie nie radziły, wreszcie musiały się im pokłonić, jest czymś niezwykłym. Być może jeszcze większym niż brązowy medal sam w sobie. Żeby z nimi wygrywać, trzeba wzbić się na galaktyczny poziom. I polska drużyna tak właśnie zagrała. Co prawda, trzeba oddać Brazylijkom, że ich jakość i powrót, do którego doprowadziły w meczu o trzecie miejsce, też zasługuje na uznanie. Być może był nawet wart medalu, ale trzeba było go wyszarpać w końcówce i to lepiej wykonały Polki. Choć Gabi Guimaraes, jedna z najlepszych siatkarek na świecie, jedną z piłek obroniła ekwilibrystyczną przewrotką i uderzeniem nogą, to na koniec właśnie ona musiała być pocieszana przez kibiców na trybunach i zawiedzione koleżanki. To ona skończyła bez medalu, a Polki mogły świętować zdobycie własnego na środku boiska.
Do kolejnego sukcesu Polki doprowadził człowiek, który odmienił ich myślenie dwa lata temu. Magia Stefano Lavariniego i jego przesłanie wciąż działa na zawodniczki. Mentalność zwyciężczyń, którą im wpoił, w żaden sposób nie uciekła, a dalej procentuje. Polki konsekwentnie podążają w wytyczonym przez niego kierunku. A zaufanie do metod Lavariniego pozwala im osiągać poziom, o którym wszyscy jeszcze niedawno tylko marzyliśmy.
To tym piękniejsze, że Włoch zbudował tu prawdziwy zespół. Nie jest tak, że Polska to tylko Magdalena Stysiak i gdy jej zabraknie, to niczego na boisku już nie zobaczymy. Jak w każdej drużynie, gdy zabraknie kluczowej postaci w wielkiej formie, to poziom znacząco się pogarsza, ale najważniejsze, żeby mieć alternatywy. I żeby ta kluczowa Stysiak nie była jedyną siłą Polek. A sam mecz o brąz, którego bohaterkami zostały przyjmujące Martyna Łukasik i Martyna Czyrniańska, pokazał, że ich forma nie zależy tylko od jednej siatkarki. Być może właśnie dzięki temu czasem przebijają inne reprezentacje. Lavarini potrafił znaleźć liderkę w każdej zawodniczce, którą wystawiał na boisko. Nie wszystkie najlepsze zespoły na świecie mają taki komfort.
Polki nawiązują do ery sukcesów sprzed 60 lat. Zasługują, żeby pozostać na szczycie
Tak w ostatnich latach Polki jeszcze nie osiągały sukcesów. To pierwszy raz od równo 60 lat, kiedy udało im się zdobyć dwa medale imprezy rangi światowej z rzędu. Wtedy też były to dwa brązowe krążki: mistrzostw świata z 1962 roku w Związku Radzieckim i igrzysk olimpijskich w Tokio dwa lata później. Teraz to dwa miejsca na najniższym stopniu podium w Lidze Narodów, osiągane rok po roku.
Ta stabilność może cieszyć i pokazuje, że Polki wkraczają na teren, gdzie do niedawna jeszcze ich nie było. Tylko era medali z lat. 50 i 60. może się z tym równać. Teraz sukcesy, jeśli były, to zazwyczaj chwilowe lub niepełne. Gdy “Złotka” zdobywały dwa złota mistrzostw Europy, były wielkie i oczekiwało się od nich sukcesów także na arenie międzynarodowej. Z jakiegoś powodu do tego nigdy nie doszło. Teraz, choć kadra Lavariniego na mistrzostwach Europy medalu nie zdobyła, to jest już w stanie dorównywać najlepszym na świecie.
A to świetna informacja w kontekście igrzysk. W Paryżu to właśnie te Brazylijki, które Polki pokonały, zdobywając brąz, będą ich rywalem w fazie grupowej. Tam trzeba będzie też zagrać z Japonkami, finalistkami Ligi Narodów, ale postawa polskiego zespołu na tegorocznym turnieju finałowym w Bangkoku pokazuje, że nikogo nie powinny się już bać. A nawet największe zespoły mogą mierzyć Polki swoją miarą.
To bezcenne. I oby tak, jak w przypadku zdobytych medali, nikt im tego już nie odebrał. To miejsce, do którego polska siatkówka kobiet doszła dobrymi decyzjami i ciężką pracą. Zasługuje, żeby w nim pozostać.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS