Pogodomy se po ślonsku. Zandkastle i krzipopy dlo nacechowanych

Lato sie końcy, nad morzym i w gorach tela norodu, choćby tam wszysko za darmo dowali. Jednak tamtyjsi „biadajom” i „wajajom” (narzekają), że i tak zbankrocom. Ale już widza jejich „machy” (miny) kej posłyszom, że ftoś jes z cerwony strefy. Dlo nos w uzdrowiskach „dali” (nadal) niy ma placu i two „sekowanie” (dręczenie) ludzi inkszy „zorty” (gatunku). Bo nawet jak zaraza sie „ponknie” (cofnie), łostanie pomstowanie na wongel i bergmonow. Toż coby to niy „woniało” (pachniało) dyszkryminacjom, noleżałoby przirychtować dlo nos nad morzym srogo „zandkastla” (piaskownica), na Mazurach „krzipopa” (rów), a zamias do gorow, posyłać ludzi na hołdy coby mieli kaj łostawić swoj talon.      

Niy bydzie pońci do Piekarski Paniynki

Łońskego roku mielimy samkej srogo „parada” (defilada) z wojokami, „pancrami” (czołgami), fligrami, polskymi fanami i niymożebno „presa” (tyż „ćiźba – tłok), a potym „romel” (jarmark) kaj zamias „maszkytow” (słodyczy) i „futermylokow” (pierników) była grochowka. Latoś wszysko sie łodmiyniyło. Nojgorzi, że niy bydzie „pońci” (pielgrzymki) do Piekarski Paniynki, ino transmisjo we telewizorze i radyjoku. Ale lepsze to niżby choć jedyn cowiek mioł sie tam zaflancować zarazom. Muszymy tyż pamiyntać ło świyńcie Wniebowziyńcio Nojświyntszy Maryji Panny, mianowanym tyż Matki Boski Zielny. Świyńci sie wtynczos łostomajte ziela, kwiotki, a nawet „grincojg” (warzywa) kere downi miały łodganiać zło, uzdrowiać abo sprawiać, coby jedyn drugymu przoł. Nawet jak niy momy zegrodki, styknie kupić w konzomie „fefermyncka” (mięta), lawynda, „sznitloch” (szczypiorek), „rołzynblat” (geranium) abo kolyndra, wrazić z kożdego ździebko do koszycka abo świonzać to szlajfkom.

Som świynta ło kerych wiymy i take, co idzie je wysznupać w internecie, ale żodyn niy bydzie jich fajrowoł. Choćby taki dziyń koprucha z kerym niymożebnie jes sie skamracić. Kożdy mo jakeś spominki jak go tyn gizd uzar nad wodom, w zegrodce abo w lesie. Ale nojgorzi jes we wiecor, kej łotwiyromy łokno coby przeluftować „szlafcimer” (sypialnię), gaszymy „byrny” (żarówki) i wtynczos zacyno sie brzyncynie. Toż zamias nynać, szukomy „klapacki” (packi) i chcymy dopaś tego „buksa” (łobuza). Dopiyro rano widzymy corne abo cerwone fleki na ścianach i gipsdece no i „buły” (wypukłe zaczerwienienia) na cołkym ciele. Bo kopruch mo srogo familjo kero za sobom „wochli” (wabi). Beztoż wszysko nos świyndzi i muszymy sie dropać. Godajom casym, że kopruchy to żywe „szpryce” (strzykawki).

Ponoć żgajom nos ino samice

Wszyskich kopruchow niy pozabijomy, ale mogymy se posadzić w „łotce” (doniczce) ziele komarzycy kerego łone niy ciyrpiom, bo wonio choćby kamfora. Łodstroszajom je tyż łocet, cytrona, szpecjalne szpraje i „armbandy” (bransoletki). Kajjyndzi kopruchy łoznoszom chorobska take jak malarjo, żołto febra abo „fiber” (gorączka) doliny Rift. „Kustujom” (karmią) sie niymi „rapitołze” (żaby), fisze, ważki i ptoszki, jak choćby „lasztowki” (jaskółki). Ponoć „żgajom” (kłują) nos ino samice, ale choć kopruchy furgajom poleku, nawet z bliska ciynszko poznać fto jes fto. A nojwiynkszy „cips” (smak, ochotę) majom na krew łod tych kerzi żłopiom piwsko i gryfnych blondynkow. Zaś ło synku kery „asiył” (chwalił) sie swojymi musklami a był „charyndza” (wątły, niedołężny) godali pośmiywnie, że mo muskle keby żyniaty kopruch.