Pogodomy se po ślonsku. Wilijo z mockom i siymiyniotkom

Nawet tam, kaj jich niy ma, som bergmony – „pynzjonisty” (emeryci) i w Barborka kożdy „cichtuje” (ceko), jak pod jego łoknami zagro „bergkapela” (orkiestra górnicza). Co z tego, że „durch” (ciągle) rychtujymy na Wilijo to samo? Przeca ino roz na rok, „beztoż” (dlatego) żodnymu sie to niy „zmierznie” (znudzi). Nigdy niy było u nos pedziane, wiela „zortow” (gatunków) jodła trza uwarzyć. W moji familji nojważniyjszo była „mocka” (zupa z piernika, z rożynkami, mandlami i „ajnbrynom” – zasmażką). A u inkszych „fołgelzupa” (tyż „konopiotka” – siymiyniotka) z konopi z „pogańskymi krupami” (kaszą gryczaną), do tego zupa rybno i grzibowo, karp piecony abo warzony z piernikowom „zołzom” (sosem) i w galercie.

Zgłoś naruszenie/Błąd