Pogodomy se po ślonsku. Noc Andrzeja świyntego prziniesie narzyconego

Downi godali: „Po świynty Katarzinie pomyś ło pierzinie”. Bo chnet mog chycić siaroński mroz i trza było mieć przirychtowane niy ino zimowe łachy, ale tyż zakitowane szpary w łoknach, posztrajchowano na bioło drzewniano „kołkastla” (węglarka), postawiony w kuchni żeleźniok, a w kamerliku „pociupane” (porąbane) drzewo i hołda wongla.

Ale pierziny, tak jak wongel i prawie wszysko na co my nawykli, „ciuciok spapoł” (gdzieś się zapodziały).

Łod dowiyn downa kożdy chcioł wiedzieć, co go ceko. „Beztoż” (dlatego) niykerzi wierzom w „śniki” (sny) i dowajom se wrożyć „Cyganom” (Romom) abo „planeciorzom” (astrologom). Bojom sie czinostego, cornego kota, wstowania z zofy lewom „gyrom” (nogą), niy kładom taśki na „dylowce” (podłodze) coby „klepoki” (monety) ś ni niy uciykły, a poczaskane „zrzadło” (lustro) to siedym lot niyszczyńścio.

Zgłoś naruszenie/Błąd