Pogodomy se po ślonsku. “Drociorz” i próżno blaza istnego

Bo łostatni, kerego pamiyntom, richtich pazyrny na robota był onkel Gintuś, kery tyroł 45 lat na grubie bez bomelki i rewiyru. A wszysko „wymućkane” (wypieszczone) w chałpie miała ciotka Cila, cym swojego ślubnego wpyndziyła do grobu.

Nawet niy wiym, jak sie mianowoł, bo wszyscy godali na niego „istny” (on, ten) łod Cilki. Może beztoż, że był „werbusym” (zwerbowany do roboty na grubie, niytutyjszy) i prziżyniył sie do ślonski familje. Ciotka tyż miała se go za nic i chyba ji i w życiu, i w chałpie „zawodzoł” (przeszkadzał), bo abo „fanzolył” (godoł gupoty), abo namarasiył w kuchni, „poflekowoł” (poplamił) tisztuch, zjod za dużo abo za mało. „Łobstoł” (uchowoł) sie ino, kej przinosiył „forszus” (zaliczkę) abo geltak.

Zgłoś naruszenie/Błąd